Αγγελος Δ. Κανιούρας

Μοιραφίλη – Άγγελος Δ. Κανιούρας

Η Μοιραφίλη – Ελλάδα γράφει μύθους, παραμύθια ονειρεύεται,
μες τους αιώνες πορεύεται.
Τα ίχνη της πάνω σε βράχους ιστορίες χαράζουν,
δόξα, πνεύμα, πολιτισμό.
Πάντα περιμένει το ακριβό δαχτυλίδι της αναγέννησης.
Πιστεύει σε ψεύτικους φίλους, βάρβαρους, ταξίματα, που τα παίρνει ο αγέρας,
σε λόγια που χάνονται σαν δύει ο ήλιος.
Τούτο το όνειρο, για μικρούς και μεγάλους, μοιάζει να ’ναι γραμμένο για τον έρωτα…
Σαν όλα τα όνειρα σε βάζουν να σκεφτείς το χθες, το τώρα, το αύριο…
Κι όπως λέει ο ποιητής:
«Το άξιο χρόνο δεν κοιτά, με τόλμη ζύμωνέ το
ωσάν στη σκάφη το ψωμί πλάσε κι ωρίμασέ το.
Εσύ ανάβεις τη φωτιά, σε αγκαλιά το ψήνεις,
εσύ κρατάς τη μοίρα σου, την φτιάχνεις την ορίζεις».

Ποίηση, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2022, 104 σελ.

Ρομφαία – Άγγελος Δ. Κανιούρας

Γδύσου μπροστά στους αιώνες

θέλω να χαρώ το γέλιο σου.

Μέσα από τα απυρόβλητα

φώτα του ποτηριού σου

θέλω να ιστορήσω τη στιγμή

που τα μάτια μου θ’ αγγίξουν τη ματιά σου

και το δάσος θα χάσει τη βοή

μπρος στης ψυχής μας τον χτύπο.

Η Ομηρική Νήρικος ήταν πρωτεύουσα της Λευκάδας. Η Νήρικος του έργου “Ρομφαία” είναι η γυναίκα μπροστά στον θάνατο. Η τελευταία επιθυμία της είναι να δει τον ερχομό της Αυγής από τον προαύλιο βράχο του σπιτιού της. Μπροστά της η θάλασσα, η χαραυγή, τα πρωινά στοιχειά της φύσης. Ο Βράχος, η Ηχώ, ο Χορός και ο Άνεμος συμπαραστέκονται. Οι Βοές σε ρόλο κριτή θίγουν τα κακώς κείμενα της ζωής της. Η Νήρικος βρίσκεται σε απολογητική θέση. Φέρνει στη μνήμη της την πορεία του ανθρώπου στον πλανήτη γη και τη συμπεριφορά του απέναντι στους συνανθρώπους του. Μία ζωή ακόμη δεν φτάνει να διορθώσει όσα έπραξε. Στο τέλος αναζητά τρόπο να ξεφύγει απ’ τον θνητό προορισμό της και να ζήσει ξανά όσα άκριτα προσπέρασε.

Ποίηση, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2020, 104 σελ.

Τηλέγονος – Άγγελος Δ. Κανιούρας

Ο Τηλέγονος, γιος του Οδυσσέα και της Κίρκης, με την ενηλικίωση του ζητά από την μάνα του, να του αποκαλύψει την ταυτότητα του πατέρα του. Εκείνη αρνείται κι ο ίδιος καταφεύγει σε ένα μαντείο. Παίρνει χρησμό να μπει σε πλοίο και να ιδρύσει πόλη όπου συναντήσει αγρότες στεφανωμένους που χορεύουν. Όταν τούτο πραγματοποιήθηκε επιβιβάστηκε ξανά στο πλοίο. Tα κύματα τον έβγαλαν ναυαγό στην άγνωστη για εκείνον Ιθάκη. Εκεί κρύβεται στο δάσος και κλέβει πρόβατα για να επιβιώσει. Όταν το αντιλήφθηκαν ο Οδυσσέας με τον Τηλέμαχο βγήκαν να εντοπίσουν τον κλέφτη. Πάνω στη συμπλοκή ο Τηλέγονος τοξεύει με υπνοφόρο βέλος φτιαγμένο από την ουρά σαλαχιού τον Οδυσσέα. Ο Τηλέμαχος γνωρίζει από αναφορές του πατέρα του τις ιατρικές ικανότητες της Κίρκης και τον μεταφέρει στο νησί της. Εκεί η Κίρκη ερωτεύεται τον Τηλέμαχο. Αποφασίζει όμως παράλληλα να εκδικηθεί τον Οδυσσέα για την εγκατάλειψή της. Τον κρατάει ζωντανό και με την πρόφαση χρόνιας αποθεραπείας παντρεύεται τον Τηλέμαχο που της κάνει τα χατίρια προκειμένου να κρατήσει στη ζωή το πατέρα του. Πίσω στην Ιθάκη με την απώλεια του Οδυσσέα οι πρόκριτοι αναγκάζουν την Πηνελόπη να παντρευτεί για να μην επαναληφθεί η ίδια ιστορία με τους μνηστήρες. Η απόφασή τους μάλιστα ήταν να επιλεγεί ένας ξένος ούτως ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση μεταξύ των ντόπιων μνηστήρων. Εκείνη τη στιγμή εντοπίζεται ο Τηλέγονος γυμνός να περιφέρεται στο βουνό. Τούτο εκλαμβάνεται ως θεϊκή αποστολή και τον νυμφεύουν με την Πηνελόπη με την οποία αποκτά δύο παιδιά τον Ιταλό και τη Ρώμη. Τα χρόνια περνούν ενώ περιμένει, όπως τον συμβούλευε ο χρησμός, την μοίρα να τον φέρει σε επαφή με τον πατέρα του. Ο Τηλέγονος που κατέλαβε την εξουσία κρύβοντας την αλήθεια από την Πηνελόπη, φοβάται τώρα την ανατροπή των πραγμάτων με την πιθανή επιστροφή του βασιλιά ή άλλου νόμιμου διεκδικητή του θρόνου. Καλεί το φίλο του Φιλήμονα στα ανάκτορα και του μιλάει για το κακό προαίσθημα που τον καταλαμβάνει και τον ενημερώνει για την πρόθεσή του να αποκαλύψει την αλήθεια στην Πηνελόπη. Εκείνος, που βλέπει την όλη εξέλιξη σαν ευκαιρία ζωής, του ζητά να «φρονιμέψει» και να απολαύσει τα δώρα της μοίρας του. Το ποίημα ξεκινά από αυτό ακριβώς το σημείο που οι δυό φίλοι συζητούν το λόγο της επίσκεψης.

Θεατρικό, Γαβριηλίδης, 2019.

Μονάχα μια στιγμή – Άγγελος Δ. Κανιούρας

Τρίτη 29 Μαΐου 1453
Είναι η στιγμή που σπάει η πύλη του Ρωμανού. Πριν αρχίσε η μάχη στο κενό αυτού του χρόνου οι αντίπαλοι κοιτάζονται για μια στιγμή στα μάτια.

…
Αχ! Βογκητό!
Μέσα τη λύπη κι αν έφεραν μη λυγίσεις.
Οι λυγαριές και τα βόλια λυγίζουν.
Μέσα σου τη νύχτα προσπαθούν να φράξουν.
Αχ! Μη λυγίσεις βογκητό! Μη λυγίσεις!
Ξεφουσκώνουν
τα τιποτένια βάθρα. Ξεφουσκώνουν.
Κοίτα το χρόνο μακριά, πολύ μακριά
σε προσμένει!
Αχ! Χρόνε μακρινέ,
πότε θα φτάσεις, να φέξει;

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2017, 96 σελ.

Ιδομενέας – Άγγελος Δ. Κανιούρας

Μετά το τέλος του τρωικού πολέμου η μοίρα επιφύλαξε στον Ιδομενέα ένα από τα μεγαλύτερα δράματα. Επιστρέφοντας από την Τροία, μεγάλη θαλασσοταραχή τον παρασέρνει μακριά από τη χώρα του. Εκείνος ζήτησε την εύνοια των θεών, με αντάλλαγμα να θυσιάσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντούσε, σαν θα πάταγε το πόδι του στο νησί του. Τότε οι άνεμοι κόπασαν, ο στόλος βρήκε λιμάνι κι ο πρώτος που συνάντησε ήταν ο γιος του που έτρεξε στο καράβι να τον υποδεχθεί. Ο Ιδομενέας τήρησε την υπόσχεσή του στους θεούς αγνοώντας βέβαια ότι το θύμα ήταν ο γιος του, που είχε είκοσι χρόνια να δει. Η υποδοχή στα ανάκτορα δεν θυμίζει σε τίποτα υποδοχή που θα ταίριαζε σε άρχοντα, ο οποίος επιστρέφει νικητής από πολυετή πόλεμο. Εδώ μαθαίνει για τη άβουλη θυσία του γιου του. Ο πόνος τον φέρνει στην αρχή στα πέρατα του νησιού για εξιλέωση. Μιλά με τους δροσουλίτες, τους μάντεις και επιτίθεται στους θεούς για τις επιλογές τους, προ-αναγγέλλοντας το δικό τους τέλος. Ο λιμός που πέφτει στη χώρα θεωρείται ότι οφείλεται στις πράξεις του ίδιου και των συντρόφων του. Έτσι για το καλό της χώρας αποφασίζουν να φύγουν και η θάλασσα τους φέρνει στην Σαλεντίνα της Ιαπυγίας, όπου ο Μίνωας πρώτος εποίκησε. Οι θεοί λύνουν τα δεσμά του ύπνου κι ο Ιδομενέας που τον στερήθηκε χρόνια πέφτει σε λήθαργο. Ο αγγελιοφόρος αναλαμβάνει να διηγηθεί στον άρχοντα του τόπου, ποιοι είναι οι νεοφερμένοι, τι βάσανα κουβαλούν καθώς επίσης και τον λόγο της έλευσής τους.

Θεατρικό, Γαβριηλίδης, 2016, 58 σελ.

Ρωξάνη – Άγγελος Δ. Κανιούρας

Η Ρωξάνη αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης. Ξυπνά απότομα και χωρίς γλυκόλογα τον νεαρό γιο της, Αλέξανδρο Δ΄. Βιάζεται να τον μεγαλώσει, ενημερώνοντας τον για το τι συμβαίνει στην αυτοκρατορία που δημιούργησε ο πατέρας του, Μέγας Αλέξανδρος. Του δίνει συμβουλές για τη ζωή.

Γιέ μου, σπέρμα αετού, το θεϊκό σου αίμα
το τρέμουν τα’άγρια θεριά, τρομάζουν οι άνθρώποι.
Σ’εχει η καρδιά γλυκαίνεται, σ’ακούει η αυγή θεριεύει
γιατρεύει ο πόνος την πληγή, λυσσομανάει τ’αγέρι
είσαι κρυφό περίβολο, ανδραγαθάει η ελπίδα
λησμονημένοι οι πόθοι μου σπιθοβολούν τη νύχτα.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2014, 69 σελ.

Γρανιτένια βράχια – Άγγελος Δ. Κανιούρας

“Στο χρυσαφένιο άλογο κανείς δεν ανεβαίνει
δυο φορές· είναι η ζωή φτιαγμένη μια φορά”

Ποίηση, Σαββάλας, 2003, 94 σελ.