Σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με θέμα “Βιολογία διατήρησης απειλούμενων παράκτιων οικοσυστημάτων της Κύπρου”. Εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Γεωργικών Ερευνών. Δίδαξε σε σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Εργάζεται στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού.
Είναι Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Περιβαλλοντική Πολιτότητα (ENEC) και Επιστημονικός Διευθυντής του ΚΥΚΠΕΕ. Είναι μέλος σε πολλά σωματεία και οργανώσεις συμμετέχοντας στα διοικητικά τους συμβούλια. Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού “Βασίλης Μιχαηλίδης”. Είναι μέλος στην Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Δημοσίευσε ποιήματα, μελέτες και άρθρα σε έγκριτα περιοδικά της Κύπρου, της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά.
Έχει δημοσιεύσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Ποιήματα, μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε έγκριτα περιοδικά της Κύπρου, της Ελλάδας και του εξωτερικού, καθώς και σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα ιταλικά, σερβικά, αγγλικά και στα γερμανικά και ανθολογήθηκε σε διάφορες ποιητικές ανθολογίες. Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ποιητικές ανθολογίες. Έχει δημοσιεύσει επίσης κείμενα λογοτεχνικής κριτικής. Το λογοτεχνικό του έργο έχει τύχει πολλών διακρίσεων σε Ελλάδα και Κύπρο. Απέσπασε Α’ Πανελλήνιο Βραβείο Ποίησης (Μικρής Ποιητικής Συλλογής) σε πανελλήνιο διαγωνισμό. Ζει στη Λεμεσό με την οικογένειά του και είναι δραστήριο στέλεχος της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της πόλης.
Απ’ τ’ αλωνάκι της σιγής (2002), Λεμεσός
Στην Ακτή των ποιητών (2008), Βιβλιεκδοτική
Όνειρα αμένηνα (2014), Γαβριηλίδης
Οδυσσέας Αστέρης (2018), Κέδρος
Οδυσσέας Αστέρης – Ανδρέας Χατζηχαμπής
«Ο Οδυσσέας Αστέρης είναι μια ποιητική σύνθεση. Είναι ένα όλον, ένα σύνολο έμπνευσης με υποσύνολα λυρικής και επικής μαζί ποίησης. Είναι μια εξαιρετική ποιητική σύνθεση που αγγίζει το οικουμενικό. Υπάρχει σε αφθονία το φυσικό στοιχείο, το θαλασσινό, το συμπαντικό».
Μόνα Σαββίδου-Θεοδούλου, λογοτέχνις
«Ο Οδυσσέας Αστέρης ταξιδεύει ανάμεσα στις πραγματικές θαλάσσιες και τις συμβολικές έναστρες οδύσσειες. Ποιητική αμεσότητα, καθαρότητα γραφής, ένας διαδραστικός διάλογος Ποιητή-Χορού, γρήγορη πλοκή και το στοιχείο της περιπέτειας, μιας άλλοτε πραγματικής, άλλοτε συμβολικής και άλλοτε αλληγορικής περιπέτειας. Τον Οδυσσέα Αστέρη τον ένιωσα και σαν μαγεία και σαν ενέργεια που γεννιόταν μέσα από την Ιθάκη και των δικών μου αστερισμών, της δικής μου ψυχής! Είμαι σίγουρος πως θα το νιώσει κάθε αναγνώστης. Το κάθε ποίημα διαθέτει μια δική του αυτοτέλεια, η κάθε ενότητα τη δική της θεματική δέσμη ανθολόγησης, κι όλα μαζί συνιστούν ένα ενιαίο μπουκέτο “ποιητικού λειτουργικού δομισμού” χαλαρών συζεύξεων και υψηλής διακειμενικότητας, που υποδηλώνουν θεατρική ̶ θα έλεγα ̶ επικοινωνία μεταξύ στίχων, ποιημάτων, ενοτήτων και ηρώων, με εναλλασσόμενη σκηνογραφία χώρου και χρόνου».
Δρ. Κρίστης Χαράκης, λογοτέχνης, ακαδημαϊκός, μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ
«Το ποιητικό βιβλίο Οδυσσέας Αστέρης είναι μια πολυφωνική ποιητική σύνθεση ικανή να συγκινήσει και να ευδαιμονήσει αναγνώστες με ιδιαίτερη έφεση στα πανανθρώπινα και οικουμενικά. Αποτελεί μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική τοιχογραφία, με παράλληλο φωτισμό σημαντικών πτυχών της υπαρξιακής και ιστορικής ανθρώπινης περιπέτειας. Δεν λείπουν οι καίριες αναφορές σε τραυματικές εμπειρίες της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της πατρίδας μας… Και όλα αυτά με κύριο καλλιτεχνικό όχημα ένα μεστό, βιωματικό ποιητικό λόγο (Αφηγητής) σε εναλλαγή με μια ακόμα ποιητικότερη χορική αντιφώνηση… Το σύνολο αυτό συνιστά μια κατορθωμένη ποιητική σύνθεση, δοσμένη από έναν καθ’ όλα συγκροτημένο δημιουργό».
Ανδρέας Πετρίδης, λογοτέχνης, κριτικός λογοτεχνία
ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ
Πήρε στα χέρια
ένα βαγόνι χωρίς ράγες
και βρέθηκε σ’ άλλη γη,
οι ουρανοί τον πρόδωσαν,
έριχναν βόμβες ναπάλμ
αντί για αστέρια,
έριχναν αλεξιπτωτιστές
αντί νιφάδες χιονιού,
το σπίτι έγινε αντίσκηνο,
το παιδικό δωμάτιο
χάθηκε για πάντα.
Του ’παν πως η γη σκίστηκε στα δυο
με μια κόκκινη γραμμή
και μια νεκρή πράσινη ζώνη,
του ’παν πως δεν πρέπει να ξεχνά,
πως το κόκκινο είναι εχθρός,
πως το μαύρο είναι χρέος,
πως το πράσινο είναι διαχωριστικό,
πως το μπλε είναι τόσο μακριά.
Ποιον να πιστέψει πια;
Τα χρώματα τον ξεγέλασαν;
Ποίηση, Κέδρος, 2018, 72 σελ.
Όνειρα αμένηνα – Ανδρέας Χατζηχαμπής
ΟΝΕΙΡΑ ΑΜΕΝΗΝΑ
Όνειρα αμενηνά παγιδευμένα
στη δίνη της αδίστακτης κλεψύδρας,
αιματόβρεχτο βόλι ο κάθε κόκκος της άμμου της.
Άνοιξη παραδομένη
στη θάλασσα των δακρύων,
στον άνεμο που ανταριάζει και λυσσομανά.
Μοναχικά θαλασσοπούλια
ισορροπούν σε ουράνια ρεύματα,
μελωδούν την ενάλια αύρα.
Θαλερά φωταξίδια στο ζόφο της νύχτας μας,
πολύτιμα πετράδια που αντιφεγγίζουν
το προαιώνιο κάλλος,
το φως το πρώτον,
δεσμίδα φωτός που γεννάει κυκλάμινα
πάνω στην πέτρα.
Αιέν ονειρεύεσθαι…
(Λεμεσός)
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2014, 56 σελ.
Στην Ακτή των ποιητών – Ανδρέας Χατζηχαμπής
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Πόσοι στ’ αλήθεια ποιητές ταυτόχρονα,
μονήρεις,
αφήνοντας πίσω τους πόλεις και χτίσματα,
τείχη και μέταλλα,
αποτραβήκτηκαν σ’ αυτή την ακτή,
σε κάθε ακτή,
εκδυόμενοι της ψυχής τους το όστρακο,
να σχηματίσει μαζί μ’ αυτά των προηγούμενων ποιητών
θίνες ανά τους αιώνες;
Ως οι δρυάδες και οι νύμφες,
ως οι νεφέλες και οι νηρηίδες
μεταβαίνουν εις την ενωποιό
πάγλαυκη πνευματική πολιτεία,
με τα φτερά της ίριδας,
με τις ακτίνες του ήλιου,
να συναντήσουν αχανή
τα ποσειδώνια λιβάδια των οραματισμών
και τις υγρές ερήμους των στοχασμών,
να δουν τα ψάρια πουλιά,
τους ανθρώπους θεούς.*
* Αστέρια κρατούν στις απαλάμες,
προικιά της θάλασσας και φυλακτά,
σαν το σκοτάδι και πάλι κρύψει
του ήλιου τα μάτια τα λαμπερά,
θα’ ναι αυτά για να φωτίζουν
τη γη, τη θάλασσα και τα παιδιά
Ποίηση, Βιβλιεκδοτική, 2008, 70 σελ.
Απ’ τ’ αλωνάκι της σιγής – Ανδρέας Χατζηχαμπής
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Καταχείμωνο.
Καθισμένος πίσω απ’ το μεγάλο παράθυρο
χιλιάδες στάλες πλουμίζουν το διάφανο,
στολίζουν τη θέα,
οι μέρες περνούν, γίνονται χρόνια
κι’ ο ουρανός δεν λέει ν’ αλλάξει το γκρίζο του,
τα πουλιά φοβισμένα, κρυμμένα,
δεν κελαηδούν, δεν υμνούν, δεν ψάλλουν,
δεν αινούν, δεν δοξολογούν,
δεν τραγουδούν την Άνοιξη,
περιχαρακώθηκαν όλα γύρω από ένα
…sing,
Η ώρα πέρασε,
άρχισε πάλι η βροχή,
κι’ οι στάλες άρχισαν να κατηφορίζουν πικρά.
Να μπορούσα να δρασκελούσα το πέλαγο
και στη γη του φωτός με αστείρευτη διακριτικότητα
να πολυλογούσα μονολεκτικά
να μονολογούσα πολύλεκτα …
Ποίηση, Λεμεσός, 2002, 51 σελ.
Πηγές: Biblionet, Γαβριηλίδης, Κέδρος