Αγγελική Κορρέ

Η Αγγελική Κορρέ ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως επιμελήτρια εκδόσεων.
Σπούδασε θεολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, σημιτικές γλώσσες και μουσική. Ποιήματα και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά [Poetix, (δε)κατα, Vakxikon κ.ά], ενώ ποιήματα και πεζογραφήματά της έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά και τα αγγλικά (El Cultural, El Perseguidor κ.ά). Μεταφράζει: Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Βερόνικα Φράνκο, Σάρα Κόπια Σούλαμ, Χανς Γιάκομπ Κρίστοφελ φον Γκριμελσχάουζεν, Μιχαήλ Μάιερ, Σοχράμπ Σεπεχρί κ.ά. Το 2009, πίνακας ζωγραφικής της βραβεύτηκε από το Ίδρυμα “Ανάσα για Ζωή” της Κύπρου.

Ποίηση
Ο μονόκερως και η ψύχωση (2012), Τυπωθήτω
Μαεστά (2017), Γαβριηλίδης

Συλλογικά έργα
Ποιητές στη σκιά (2012), Γαβριηλίδης
Εικονοποίηση (2012), Γαβριηλίδης
Τα ποιήματα του 2012 (2013), Κοινωνία των (δε)κάτων
Λόγος και εικόνα (2014), Γαβριηλίδης

Μεταφράσεις
Akutagawa, Ryūnosuke, Βίος και πολιτεία ενός ηλίθιου (2018), Κοβάλτιο

Βραβεία-Διακρίσεις
Ο μονόκερως και η ψύχωση – Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή “Κάτια Γρηγορίου-Θεοχαράκη” (2012)

Μαεστά – Αγγελική Κορρέ

Η Μαεστά (“μεγαλειότητα” στα ιταλικά) αποτελεί το ζωγραφικό μοτίβο της ένθρονης Παρθένου με τον Ιησού βρέφος στα πόδια της, ενώ περιβάλλεται από αγγέλους. Ως ποίημα, η Μαεστά είναι μια ενιαία, αυτοτελής μυθιστορία, που μεταστρέφει αυτό το δόγμα του θριάμβου επί του θανάτου προς το αξίωμα πως η ανυπόστατη ιδέα περί μιας ολοκληρωτικής ανυπαρξίας υποβάλλει το ανθρώπινο ον στον πρώτο του εκτός της μητρικής επιρροής κλονισμό: την κρίση της πολιτικής του ταυτότητας.

Ανοίγω διάπλατα, να υποδεχτώ την ευτυχία κραυγάζοντας·
ακούω τη σημαία του γρασιδιού να ψέλνεται απ’ τον άνεμο·
ακούω το άροτρο της μέρας που περνά·
ακούω την πολυέλεη ανάσα του δραγάτη
που για τους κλέφτες τ’ αμπέλια του φυλά·
ακούω ασπίδες να με σώζουν απ’ αυτούς
που από μένα μ’ εμένα προστατεύονται·
ακούω αυτό που το ’χασα και που το ξαναβρήκα εδώ·
να ’ναι το τέλος του κόσμου αυτό,
όπου αδύναμα, σφραγισμένα μέσα τους
όλα του άψυχου τα θαύματα
κι οι νύφες των άγνωστων ανδρών
κι οι χαρακιές των σιδηρών χεριών
κι η μέθη κι ο μόχθος και τ’ άρματα των κρυφών δισταγμών,
που σπέρνουν αγωνία
πιότερο από ένα βρέφος που κοιμάται κι έναν άνδρα που πίνει,
ξαποσταίνουν, εδώ και μόνον εδώ, βαλτωμένα στο σύνορο
της κραυγής τους, και στους πασσάλους
πνιγμένα τ’ άλογα γιορτάζουν.
…

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2017, 128 σελ.

Ο μονόκερως και η ψύχωση – Αγγελική Κορρέ

… Πως είμαστε όλοι έννομοι, ευγενείς, γενναιόδωροι και αγνοί, δίχως εξαίρεση
Θα ‘ρθει μια μέρα να μας κατασπαράξει, αλλά ο πραγματικός θάνατος
Δεν θα μας επιτραπεί παρά μονάχα σαν πέσουμε, χωνεμένοι απ’ τον εαυτό μας,
Στα χλωρά πόδια του εκλιπαρώντας για μια σφαγή…