Αντώνης Νικολής

Το σκοτεινό νησί – Αντώνης Νικολής

Το Σκοτεινό Νησί, σκοτεινό όπως φαντάζει συνήθως το μέλλον.
Το τρισυπόστατο του ήρωα, οι εναλλασσόμενες τρεις αφηγήσεις, και οι τρεις σε πρώτο πρόσωπο, σε μέλλον απώτερο και με συντελεσμένη ήδη την κλιματική αλλαγή, μια μελλοντολογική δυστοπία, που όμως συντίθεται από εικόνες σχεδόν αρχαίες, με τη σεξουαλικότητα που παροξύνει και που σπρώχνει την αφήγηση στον σκοτεινότερο εσώτερο θάλαμο, στο ορμητήριο των μύθων, και ακόμη, την ειρωνική αμφισβήτηση της ρητορικής που μιμείται ή που μετέρχεται τη λογοτεχνία.
(Αναθεωρημένη – διορθωμένη έκδοση, με κατατοπιστικό επίμετρο από τον συγγραφέα.)

Μυθιστόρημα, Ποταμός, 2019, 206 σελ.

Το γυμναστήριο – Αντώνης Νικολής

Δύο ώριμες στην ηλικία, ετεροθαλείς αδελφές, με έναυσμα τις κρυφές ματιές της μιας προς τα αποδυτήρια ενός γυμναστηρίου απέναντι απ’ την μπαλκονόπορτά τους, περνούν τις μέρες τους εξιστορώντας η μία στην άλλη τα καθέκαστα (δεν αποκλείεται και επινοημένα απ’ τις ίδιες) μιας φρικτής ιστορίας. Επάλληλες αφηγήσεις, δεμένες συνειρμικά, μαζί με πολλές αναδρομές, σε φόντο σκοτεινού ερωτισμού, που καθώς αλληλοσυμπληρώνονται αποδίδουν την αλήθεια, δηλαδή τον μύθο της ζωής των δύο γυναικών. Κι αν η αλήθεια είναι αυτή, γιατί να ενδιαφέρει τελικά αν η πραγματικότητα υπήρξε άλλη…

Νουβέλα, Ποταμός, 2018, 104 σελ.

Ο θάνατος του μισθοφόρου – Αντώνης Νικολής

Άραζε ένα-δύο μέτρα από την αυλόθυρα του γυμναστηρίου, με τη μούρη του αυτοκινήτου στη σκιά της ελιάς σύρριζα στο φράχτη. Ερχόταν καθυστερημένος σήμερα, πρωτύτερα είχε κατεβεί στο Ψαλίδι, στην παραλία κάτω από το ξενοδοχείο Ραμίρα, να κόψει αμάραντους για το μαγιάτικο στεφάνι. Απίθωσε τα γυαλιά ηλίου στο κάθισμα του συνοδηγού δίπλα στην πλαστική λεκάνη με τα μωβ λουλούδια, κι εκεί, γερτός λοξά ακόμα, προτού σβήσει τη μηχανή ή τραβήξει το ντεμπραγιάζ, επέστρεφε σ’ ό, τι προηγήθηκε, κυρίως στο στιγμιαίο σάστισμα από τη διάλειψη την πολύ έντονη και που έμοιαζε με το ξεφύλλισμα σαν από αεράκι της πάνω σελίδας ανοιχτού βιβλίου, με τις από κάτω να ανασηκώνονται κι αυτές ή μία μετά την άλλη, καθεμία και το έδαφος ή η εποχή ενός διαφορετικού παρόλο που συγκεχυμένου και μόλις αισθητού κόσμου…

Μυθιστόρημα, Το Ροδακιό, 2016, 296 σελ.

Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα – Αντώνης Νικολής

Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού από καράβι δεν είχα, μου άρκεσε μια γρήγορη ματιά κι έσκυψα να κατέβω τα σκαλιά για το αμπάρι, πίεζαν οι υπόλοιποι οδηγοί, έπρεπε να βιαστούμε να φέρουμε μπροστά τα αυτοκίνητά μας, – ο χρόνος που συνήθως μένει ανοιχτή η μπουκαπόρτα σε κάθε λιμάνι για την αποβίβαση επιβατών και οχημάτων είναι περιορισμένος…

Νουβέλα, Το Ροδακιό, 2014, 136 σελ.

Διονυσία – Αντώνης Νικολής

Στον κήπο της Διονυσίας, Διονυσώς ή Διασουνιώς, στο νησί της Κω, φυτρώνουν ανάλογα με τις εποχές τα πιο όμορφα λουλούδια και μυριστικά. Στην κουζίνα της, πού αστράφτει από νοικοκυροσύνη, μαγειρεύονται οι πιο λεπτές γεύσεις της Δύσης και της Ανατολής. Κάπου ανάμεσα στα ζουμπούλια και στο μαλεμπί φωλιάζει o κίνδυνος σα μαύρο χνουδωτό σκαθάρι. Βήμα το βήμα, σ’ ένα κυματιστό ψηφιδωτό από κοντινές λήψεις και αναδρομές, ή Διονυσία διανύει το τόξο της γνώσης. Τελετουργική αναγκαιότητα ορίζει κάθε σταθμό αυτού του ταξιδιού προς την ανανέωση της ζωής μέσα από το μυστήριο του θανάτου. “Άγγελος και Διόνυσος, θα τα γνωρίσει όλα, θα ανεβεί και θα κατεβεί, θα αγγίξει με τα χαρισματικά της δάκτυλα τις ζωές των άλλων και σαν αντάλλαγμα θα δώσει τη δική της. Οι τοίχοι γίνονται χάρτινοι, η λογική θρυμματίζεται, τα ρούχα δεν κρύβουν πια τίποτα. Από την Κω στην Αθήνα, από το 1997 ως το 2007, κάτι γινόταν δίπλα μας πού μας ξέφευγε. Το πέρασμα της Διονυσίας από τη μεγάλη μας πόλη λούζει αυτή την αλήθεια με πολύ δυνατό φως.

Μυθιστόρημα, Το Ροδακιό, 2012, 395 σελ.

Το σκοτεινό νησί – Αντώνης Νικολής

Το “Σκοτεινό νησί” είναι σχεδιασμένο στο ρευστό γεωγραφικό χάρτη του μέλλοντος, όταν η καταστροφή έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό συντελεστεί. Είναι ό,τι απόμεινε, η λιγοστή ξηρά που ήταν κορφή βουνού άλλοτε, τώρα ένα μικρό ακατοίκητο βραχονήσι. Όταν δεν το δέρνουν οι αέρηδες καμιά φορά το σκοτεινιάζει πυκνή τροπική υγρασία.
Στο “Σκοτεινό νησί”, λοιπόν, σ’ ένα σπήλαιο, άντρο και καταφύγιο μαζί, ο Ηρακλής, ο νεαρός άντρας, θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα στον Ωρομέδοντα, τον ώριμο και θιασώτη της λογικής και την Πέργαμοντ, αυτήν που κουβαλάει στην τσάντα της τις μαγγανείες και τα φίλτρα. Αλλά και η επιλογή του θα κρίνει οριστικά τον αγώνα τους. Όποιον διαλέξει ο Ηρακλής, τον Ωρομέδοντα ή την Πέργαμοντ, αυτός θα συνεχίσει, ο άλλος θα …
Μια αλληγορική, εσχατολογική αφήγηση για το σκοτεινό μέλλον.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2008, 172 σελ.