Απόστολος Θηβαίος

Νόμισμα στην όχθη – Απόστολος Θηβαίος

Στα φθηνά καταγώγια των πόλεων, ο καπνός δεν μπορεί να κρύψει τη νοσταλγία του θρυλικού βριρτουόζου, τζαζίστα, Μπίλυ Σέντσιλ, για το νότο που άφησε πίσω του. Στης επιτυχίας την αυλαία, ο Κόμπι Γκραντ, δεν αντέχει να λησμονήσει το όνειρο ενός έρωτα, που δεν πρόλαβε να ζήσει. και για τους δυο αυτούς ταξιδευτές της ζωής, το αντίτιμο, στέκει αφημένο στις όχθες ενός ποταμού. Στις δύο όψεις του νομίσματος, ο έρωτας χαραγμένος, τίμημα ακριβό για την ευτυχία. Και τα μπλουζ, να ντύνουν τόσο εύστοχα τη μελαγχολία ενός νότου, που μοιάζει να ανασαίνει αράθυμα, όπως μια ζωή που σβήνει, όλο θύμησες και μνήμες αλλοτινές.

Το πολύχρωμο θάρρος – Απόστολος Θηβαίος

Φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς χρώματα· χωρίς το γαλάζιο του ουρανού, την κίτρινη λάμψη του ήλιου, τα πράσινα φύλλα των δέντρων… Η μόλυνση παντού, μια κακιά μάγισσα, έχει βάλει σκοπό να εξαφανίσει όλα τα χρώματα από τη Γη. Ποιος μπορεί να σώσει τους πολύχρωμους ήρωες; Τη λύση θα δώσουν τα πλάσματα του βυθού, η Αμαλία η χελώνα και ο Αστέρης, ένας καλοσυνάτος αστερίας.
Ένα θεατρικό έργο σε δύο πράξεις, με πλούσια οικολογικά μηνύματα· επίκαιρο όσο ποτέ, μας υπενθυμίζει πόσο αναγκαία είναι η διατήρηση της ισορροπίας της φύσης. Αλλά και πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες καταστάσεις όλοι μαζί ενωμένοι.

Οδός Πόλεως αριθμός 28 – Απόστολος Θηβαίος

Το φόρεμα αιμάτινο και εσύ περπατάς,
-που ταξιδεύεις κούκλα μου-,
χορεύεις ασίκικο σκοπό πλάι σε ξωκλήσια αστικά,
βαριά, λερωμένα λεωφορεία και ματιές μαστιγωμένες.Σημείωμα (του Τάσου Ρήτου)
Έκλεισε μέσα σε ένα χάρτινο κιβώτιο τις πιο όμορφες λέξεις του, τα αγαπημένα του αγάλματα, τα πιο αγνά συναισθήματά του, τους πιο καλούς ανθρώπους του, τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα του, τους χειρότερους εχθρούς του, την ιστορία που αγάπησε.

Tα έκλεισε όλα μέσα εκεί τους έδωσε χρώμα, ήχο, πνοή και τα άφησε να πετάξουν σαν αστέρια στο μεγάλο ουρανό. Έφτασε λοιπόν στα χέρια μας η ποιητική συλλογή του Απόστολου Θηβαίου με τίτλο «Οδός Πόλεως Αριθμός 28».

Σαν να θέλει να μας υποδείξει ότι εκεί βρίσκεται το χάρτινο κιβώτιο με όλα όσα έχει να καταθέσει για εμάς απόψε. Αφήνει τα μάτια μας και την σκέψη μας να ταξιδέψουν στο δικό του αστρογαλαξία.

MENDIZABAL µαζί µε το ρεύµα… – Απόστολος Θηβαίος

Μια παρέα παιδιών διαβαίνει το Ρουβικώνα της ενηλικίωσης, μέσα στα αποκαΐδια ενός ολέθριου εμφυλίου πολέμου. Το Μπιλμπάο, με τα αρχαία, άτρωτα αγάλματα των περασμένων μεγαλείων, στέκει σιωπηλό, ρίχνοντας τον βαρύ ίσκιο του επάνω στα κορμιά, επάνω στα όνειρα. Ο Πέδρο, ο Σεγκούρα, ο έρωτας στα μάτια της Μπριγιάντε, οι καιροί που απαιτούν περισσότερο αίμα και περισσότερη οδύνη ορίζουν το μίτο αυτής της σύντομης ιστορίας. Οι άνθρωποι ορθώνουν οδοφράγματα, περιχαρακώνουν τις ζωές, χωρίζουν τα όνειρα από την πίστη και φουσκώνουν τα ποτάμια της βίας. Και μένει στον καθένα από εμάς να σταθεί απέναντι στις αιμάτινες προσταγές των ανώφελων καιρών μας, να αντέξει κόντρα στο ρεύμα, με κάθε τίμημα. Όπως εκείνα τα παιδιά, έτσι και εμείς καλούμαστε να γίνουμε Βάσκοι στα χρόνια των αλόγιστων ταφών, Παλαιστίνιοι, Αφρικανοί, άνθρωποι…

17 – Απόστολος Θηβαίος

ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Τους είδα.
Τους τελευταίους Τρώες
τους είδα
να τρέχουν
με τα σώματα γυμνά,
δίχως τους θώρακες
με τα παραδοσιακά χαράγματα.
Τους είδα.
Τους τελευταίους Τρώες
σας λέω τους είδα
να απομακρύνονται προς την πλευρά της Πατησίων,
α κρύβονται μες στις υπόγειες αποβάθρες,
να ανάβουν φωτιές
με παλιές φωτογραφίες και γράμματα ανεπίδοτα.
Τους είδα
τους τελευταίους Τρώες,
τους είδα
στις αποβάθρες των καλοκαιριών μας
να προσμένουν τα ποντοπόρα πλοία.

Τα όνειρα της Μαριέλ – Απόστολος Θηβαίος

… Πρόκειται για ένα αφήγημα αγάπης. Αυστηρά στοχευμένο, στους
καιρούς της μοναξιάς, τους νύκτιους καιρούς. Τότε που τα μάτια
μεγαλώνουν από τον κόπο και οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να είναι σχεδόν
καλοί.

Cubanacan – Απόστολος Θηβαίος

Σύντομη μελέτη της κουβανικής λογοτεχνίας
“cubanacan”: Το νησί κατά την προκολομβιανή εποχή κατοικούταν από ιθαγενείς φυλές, γνωστές ως Ταΐνο και Σιμπονέι, των οποίων οι πρόγονοι είχαν έρθει αρκετούς αιώνες νωρίτερα από τη Νότια Αμερική. Οι Ταΐνο ήταν γεωργοί και οι Σιμπονέι κυνηγοί τροφοσυλλέκτες. Το όνομα Κούβα προέρχεται από την Ταΐνο λέξη cubanac αn που σημαίνει “κεντρικός τόπος”.
Με έναν αξιωματικό χαρακτήρα, δίχως καμιά δυνατότητα αμφιβολίας ή αμφισβήτησης δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε την ακόλουθη πρόταση. Η λογοτεχνική παραγωγή ενός τόπου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ιστορία του. Η παρατήρηση της κοινωνικής φαινομενολογίας, όπως απεικονίζεται από τις πολιτικές διακυμάνσεις και τις μεταβολές στο εσωτερικό μιας εθνικά, διαφοροποιούμενης κοινωνίας είναι δυνατόν να παράσχει τα αναγκαία εφόδια, ώστε να ερμηνευθεί η διαμόρφωση των καλλιτεχνικών κατευθύνσεων ενός πληθυσμού. Εξωτερικοί ή εσωτερικοί παράγοντες, άσχετοι ή άρρηκτα σχετιζόμενοι με τις προβληματικές συνιστώσες μιας εντοπιότητας μπορούν και με βεβαιότητα το πράττουν, να επηρεάσουν κάθε τομέα της ανθρώπινης δράσης…

Από μια θάλασσα κοντά στο ακρωτήρι – Απόστολος Θηβαίος

Απ΄όλα τα παραμύθια αυτού του τόπου, ετούτη είναι μια ιστορία κάπως θλιμμένη. Με τέλος αβέβαιο, με κίτρινα σημάδια μες στο πολύ σκοτάδι του καιρού. Μια ιστορία για σκιές μέσα από τις εσοχές της πόλης που δεν την διαβάζουν στα παιδιά. Πλάι στ΄άλλα, τ΄ανίκητα παραμύθια του καιρού μας, ετούτο διαθέτει αρκετή αλήθεια. Λάμπει μες στους καθρέφτες της πόλης και είναι γραμμένο για έκπτωτους λαούς, για δρόμους έκπτωτους.
Πάνε τόσα χρόνια που κάποιος φίλος χαμένος πια μου ‘πε πως η φαντασία του καταστράφηκε. Μ’ άλλα λόγια ομολογούσε, εκείνο το απόγευμα πως όλα είχαν τελειώσει. Τίποτε δεν θα αποκαλυπτόταν έπειτα από μια τέτοια ήττα. Καμιά σημασία δεν μπορεί ν’ απομείνει μετά από τέτοιο φριχτό σπαραγμό.
Στη μνήμη λοιπόν εκείνης της ελπίδας που ξοδεύτηκε για πάντα, γύρεψα να γράψω ένα παραμύθι. Θα μοιάζει, είπα με τ’ αρχαία σημάδια. Μ’ ένα δέντρο ή μια παράταιρη πέτρα στην κοίτη του χειμάρρου. Όλα θέλω να είναι καινούρια σ’ εκείνη την αγέννητη περιουσία. Οι στίχοι του θα προκύψουν μέσα απ’ ό, τι παιδικό σώθηκε σε πείσμα του καιρού και της παράξενης ζωής μας. Τους ήρωές μου θα τους αναζητήσω στα θρυλικά βεστιάρια στο βάθος του αυτοσχέδιου κόσμου που αναπλάθει η άδεια μας καρδιά. Ένα άγαλμα που αποκτά ψυχή ανθρώπινη, μια πόλη που παλεύει με τις τελευταίες γραμμές της άμυνάς της, φορτωμένη αιώνες, ταξιδιώτες, επαναστάσεις, πλήθη. Όλα λέει, να χωρούν στη μικρή της σκηνογραφία που είναι σπαρμένη καθρέφτες έτσι που τίποτε να μην μπορεί να κερδίσει όση αλήθεια κρύβουν εκείνα τα καινούρια αστέρια που διατρέχουν την πόλη μου.
Έτσι, δίχως άλλη αιτία, σήκωσα καθρέφτες μες στ’ απόνερα και όλο το κύρος της κατοπινής ζωής μας αποκαλύφθηκε.
Στο περιθώριο των παραμυθιών δεσπόζει ένας κόσμος ανίκητος που προσμένει τα ποιήματα για να ερμηνευθεί. Είναι ο κόσμος ο πιο αληθινός. Στα μπαλκόνια, τα μουσεία, τα μέγαρα του δημοσίου, παντού, ανεμίζουν κουρέλια οι ζωές. Τις νύχτες τα μάτια μας πονούν απ’ ένα κίτρινο φωσφορικό. Όσοι φθάνουν κρύβουν στο στόμα τους ένα μαργαριτάρι απ’ τα νησιά.
Πλάι στα παραμύθια παραμονεύουν οι καθρέφτες για να σου δείξουν την όψη των πραγμάτων την πιο ανεμπόδιστη.

Bloody Sarah – Απόστολος Θηβαίος

Blasted, απόψεις για το έργο της Sarah Kane
Τη Σάρα Κέιν μου τη σύστησε μια παλιά φίλη ηθοποιός. Τότε συζητούσαμε γεμάτοι φιλοδοξίες και όνειρα για το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου. Δίχως να εννοούμε τις δυσκολίες που σιγά-σιγά γίνονται αξεπέραστες, μετεωριζόμαστε ανάμεσα στο “Θάψτε τους Νεκρούς” και κάποιο από τα έργα της Κέιν. Τουλάχιστον όσα λανθασμένα θεωρούσαμε πως μπορούσαν να παιχτούν στις ελληνικές σκηνές, κερδίζοντας το χειροκρότημα ή ανανεώνοντας, τόσο ριζοσπαστικά το διαρκώς ανακυκλούμενο ρεπερτόριο.
Τόσο ο Ίρβιν Σόου όσο και η Βρετανίδα δημιουργός απαιτούσαν -τώρα το νιώθουμε καλά-, την πιο ρεαλιστική μας ματιά και από την άλλη έθεταν εν αμφιβάλω ένα ολόκληρο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο. Ίσως αυτό ακριβώς, δηλαδή το στοιχείο της αμφισβήτησης και του ριζοσπαστικού ν’ αποτελεί όρο ταυτόσημο της νεότητας. Αυτή είναι, όντως μια δικαιολογία. Ωστόσο για την περίπτωση της Σάρα Κέιν, είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς πως τα έργα της είναι απλησίαστα. Δεν γνωρίζουν βαθμούς. Κινούνται πάντα σε υπερθετικά μεγέθη, φανερώνοντας ολόκληρη αυτήν την ιστορία της ζωής που εξελίσσεται διαρκώς γύρω μας με μια αφοπλιστική χυδαιότητα, ειλικρίνεια, έκπληξη, τρόμο, πίκρα, δυστυχία, ντροπή και πάλι θαυμασμό. Η αμηχανία που νιώθει κανείς ήδη από την πρώτη προσέγγιση του πρωτότυπου κειμένου αρκεί για να υποψιαστεί τις απαιτήσεις της γραφής της Κέιν. Η γλώσσα της γίνεται περιεχόμενο, η έντασή της είναι τέτοια ώστε να μπορεί να μεταμορφωθεί σε σύμβολο κάθε στυγνής πραγματικότητας…
(από την εισαγωγή του βιβλίου)

Μαρίκα – Απόστολος Θηβαίος

Θεατρικό μονόπρακτο με τη ζωή της Μαρίκας Νίνου
Υπόθεση: Το έργο σταματά τον χρόνο σε μια τελευταία, φανταστική εμφάνιση της μεγάλης Μαρίκας Νίνου. Η καλπάζουσα ασθένειά της που τελικά θα της στοιχίσει τη ζωή, η μορφή της που παραμένει ηρωική, πιστή στις ατμόσφαιρες του βίου και των ερμηνειών της, η δυναμική του έρωτα που την κρατά ζωντανή, η βαθιά συνείδηση της οριστικής απώλειας που υψώνεται σαν φάσμα και σαν επιστέγασμα ενός θρυλικού βίου, διαμορφώνουν τους όρους αυτής της μιας και μόνης θεατρικής πράξης που θέλει πολλά περισσότερα να σηματοδοτήσει, έξω και πέρα από τη θέση της σημαντικής ερμηνεύτριας στο πάνθεον του ανόθευτου και γνήσιου, νεοελληνικού πολιτισμού, όπως αυτός καθορίστηκε μετά τις μεγάλες, εθνικές καταστροφές.
Χρόνος: Το έργο διαδραματίζεται λίγες στιγμές πριν η Μαρίκα Νίνου οριστικά σφραγίσει τον ελληνικό, εικοστό αιώνα. Χώρος θεατρικός και φυσικός για την ερμηνεύτρια τα μαγαζιά μες στα οποία έγραψε την θρυλική ιστορία της.
Τόπος: Δεν υπάρχει άλλος τόπος, άλλος ναός για την Μαρίκα Νίνου πέρα από τους χώρους που τραγουδήθηκε η λαϊκή, η πιο γνήσια μνήμη του λαού μας.

Θεατρικό, 24 γράμματα, 2018

05:05 – Απόστολος Θηβαίος

Εργο για μια πράξη και μια εποχή
Ένας άνδρας, γύρω στα 40, εφημεριδοπώλης, με όνειρα κατεστραμμένα, με ζωή συντρίμμια γυρνά κάθε βράδυ στο παιδικό δωμάτιο. Το άρρωστο κορίτσι του δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Ο ίδιος είναι υπεύθυνος για τον θάνατό της. Την σκοτώνει με το γκάζι, την πνίγει και τη σώζει από μια τραγική ζωή. Ο ίδιος παλεύει με τ’ όραμά της, με τις τύψεις του σαν άλλος Ορέστης διατρέχει τη φλέβα μιας νύχτας. Πεδίο της άσκησής του η πόλη, κάθε πόλη της δικής μας εποχής, απρόσωπη, φευγαλέα, σκληρή, πόλη της κρίσης και της ελπίδας. Ο άνδρας ανατρέχει στο υλικό της μνήμης του, άλλοτε προσδίδει στην Μαρία το αληθινό της νόημα και πάλι της μιλά σαν να ‘ναι παρούσα. Μια Μαρία, μια Ελλάδα που πνίγεται στη σύγχρονη μυθολογία της, ανηφορίζοντας τον καινούριο αιώνα είναι το φανταστικό κορίτσι του έργου, αυτή η τρυφερή ζωή που χάνεται αφήνοντας βαθιά σημάδια στον δικό της, τον μικρό της κόσμο.

Θεατρικό, 24 γράμματα, 2019, 84 σελ.