Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Ορατόριο των Χριστουγέννων – Αθανάσιος Δημ. Οικονόμου

Δραματικό ποίημα


Το θαύμα των Χριστουγέννων συντελείται μέσα σε καθεστώς πανδημίας.
Με αφορμή την επίσκεψη τριών διακεκριμένων ξένων, ο Γέροντας Φιλήμων βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για μεγάλες μυστηριακές αλήθειες, ενώ παράλληλα δέχεται πειρασμούς και αυστηρή ορθολογική κριτική.
Όλα ξεπερνιούνται μέσα σε κλίμα συναγάπησης και ευχαριστιακής εξύμνησης του νεογέννητου Χριστού και της Περιβολάρισσας του Όρους, που δεν παραλείπει να κάνει την παρουσία της αισθητή…

Θεατρικό, Άπαρσις, 2021, 64 σελ.

Μετα-Ποίηση – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Διατριβὴ αἰσθητικῆς μικρογνωσίας


Εἰκόνες μιᾶς μικρῆς ζωῆς ἱστοροῦνται·
μέσα ἀπ’ τὸ φίλτρο τοῦ ποιητῆ
ἐκλεκτὴ συγκίνησις καὶ σκέψις ὑψηλὴ
μεταποιοῦνται,
πασχίζουν ν’ ἀποκτήσουνε μορφή…
Καὶ δὲν ἀρκοῦνται σὲ ἀνάγνωση ἁπλή…
Εἶναι οἱ προσχώσεις τῆς λαλιᾶς,
οἱ διακλαδώσεις τῆς γραφῆς,
ἡ ὅποια ἀπήχηση σὲ μιὰ ψυχὴ πονετική,
ποὺ θὰ τοὺς δώσει νέα ζωή,
ζωὴ ποὺ δικαιοῦνται!

Τὸ πρωτόλειο ἔργο τοῦ συγγραφέα, τὸ πρῶτο
“γράμμα” του στὸν κόσμο τῆς διανόησης καὶ
τῆς εὐαισθησίας ἐν ἔτει 1991, σὲ Β΄ ἔκδοση ἀπὸ
τὶς ἐκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ (2020).
Περιλαμβάνει 10 αὐτοτελεῖς ποιητικὲς συλλογές
(ἡ μία ξενόγλωσση) καὶ ἕνα δοκίμιο κριτικῆς θεωρίας.

Ποίηση, Άπαρσις, 2020, 256 σελ.

Θύσανοι – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἰδεολογία (κάθε μορφῆς ἰδεολογία), ποὺ εἶναι καὶ παραμένει «ἕνα κλειστὸ σύστημα σκέψης»,
ἀνεπίδεκτο σὲ ἄλλους, ἔξω ἀπ’ αὐτὴν καθορισμοὺς τοῦ ἀντικειμένου τοῦ ἀνθρώπου, κάθε γνήσια ποιητικὴ φανέρωση ἀνοίγει νέους πνευματικοὺς ὁρίζοντες, ποὺ ἀναδιπλώνονται ὁλοένα σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τοῦ ἐπιστητοῦ. Κάθε γνήσια ποίηση εἶναι πρόσκληση σὲ μιὰ ἀνοιχτὴ κοινωνία, ἀνεπίδεκτη σὲ προκαθορισμοὺς τοῦ τέλους της, ἀνυπόταχτη σὲ ἐκ τῶν προτέρων γνωστὲς νομοτέλειες καὶ τελεολογικὲς αἱρέσεις. Ἡ Ποίηση εἶναι ἡ οὐσία τῆς “αἵρεσης”: τὸ ξάνοιγμα
τοῦ σύμπαντος τῆς ὁμιλίας σὲ ὁλοένα καὶ πιὸ αὐθαίρετα συμφραζόμενα, ποὺ ἐν συνεχείᾳ “μεταφράζονται” σὲ ἄπειρες θεωρητικὰ ἀναγνώσεις. Συνιστᾶ ἔτσι, διεύρυνση τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τῶν βιωμάτων τῶν ἀνθρώπων μέσα ἀπὸ τὸ ἐνορατικὸ ὑλικὸ τοῦ ποιητῆ καὶ τὸν πλοῦτο τῶν συναισθηματικῶν του μεταλλάξεων.

Ποίηση, Άπαρσις, 2020, 48 σελ.

Η στόφα – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΣΤΕΡΗΣΗΣ
Ω, οι εραστές του παλαιού!..
Πασχίζουν να δαμάσουνε τον χρόνο.
Να γίνουν κύριοι ενός πλούτου μυστικού
και να μην είναι ξεπεσμένοι απόγονοι και μόνο.

Τα λείψανα που αποθησαυρίζουν
με κόπο, με μελέτη, με σπουδή,
μια μαγική εικόνα απαρτίζουν,
που όμως της λείπει πάντα κάτι τι…

Κάτι από την αίγλη την αρχαία;
Κάτι απ’ τη ζέση του καινού;
Κάποια θνησιγενής, υπολειπτέα…

παρόρμηση για άρση του κενού
μιας στέρησης, που στάθηκε μοιραία
και που το φταίξιμο αναζητούν αλλού…

Ποίηση, Άπαρσις, 2020, 48 σελ.

Χρυσή ραψωδία – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

ΑΠΟΛΟΓΟΣ
Ω, Καλλιόπη Μούσα κι Ουρανία,
σε σας ανήκει ο έπαινος και τα βραβεία.
Η Μουσική εξάρχει. Η αστρονομία
κρυφά χρυσώνει θεία ραψωδία.

Μα η Αγάπη κερδίζει την αιτία
και του ζητήματος τη λύση, ισορροπία
παρέχοντας στα ζύγια, στα σημεία
που θίγεται η ακαταστασία.

Και στον Θεό γυρνάει δοξολογία,
είτε Φύση το πεις και είτε Πολιτεία,
είτ’ άλλως, Νόμο είτε βιοθεωρία,
μιας Ηρακλείτειας γραφίδας πεμπτουσία.

Και στα βαριά, σοφά αν ψάξεις τα βιβλία,
πάντα μια μυστική πορίζεται λατρεία.

Ποίηση, Οδός Πανός, 2019, 46 σελ.

Ζωγ(ρ)αφίζοντας – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Poesia riflessiva ed affettuosa


Γράφει κάπου ο Νίτσε: “το Ποιείν είναι ένας αλυσιδωτός χορός. Ο ποιητής αγαπά τα δεσμά. Περιβαλλόμενος από ισχυρότατες δεσμεύσεις, αποδεικνύει ακαταπαύστως ότι είναι μαέστρος της κίνησης και της μορφοποίησης”. Στις δύο πρόσφατες ποιητικές συλλογές (2018, 2019) του εξαιρετικού ποιητή και διανοούμενου Αθαν. Οικονόμου, η μορφή μέσα στην οποία κινείται το περιεχόμενο, αποτελεί την “ορατή τάξη” του κάθε ποιήματος και είναι της περίτεχνης φόρμας του σονέτου, δηλ., ενός ποιητικού είδους με μιαν αυστηρή μορφή. Η αναφορά στην πραγματικότητα στα πλαίσια του ποιητικού τοπίου τού ποιητή είναι και εμπειρία του Εγώ. Δεν υπάρχουν λόγια το πόσο θαυμάσια παίζει με τις λέξεις για να περιγράψει εύηχα τα πράγματα της ζωής! Κάθε στίχος γραμμένος μέσα από την εμπιστοσύνη του στη γλώσσα, στην κάθε λέξη ξεχωριστά! Η αβρότητα που προκαλούν μέσα μας οι στίχοι του, το θάρρος που αποκαλύπτουν εν όψει της ζωής, μα και η δύναμη με την οποία οι στίχοι τής χαρίζουν τη σοφία, εντυπωσιάζουν βαθιά. Ποίηση στην οποία πάντα θα επιστρέφουμε (και) λόγω μιας άλλης αίσθησης που μας δίνει, ότι εδώ κινείται ο αναγνώστης μέσα στο χώρο πολύ καλής λογοτεχνίας, καθώς ο ποιητής μάς δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε μέσω της ανάγνωσης τα δικά μας μύχια συναισθήματα και τις δικές μας ατελείς σκέψεις, οδηγώντας μας σε συναρπαστικά και μυστηριώδη μονοπάτια της γνώσης, καθώς και στα ενδότερα τέχνης υψηλής. Ένα εξαίσιο δώρο προς όλους τους Μουσοδίαιτους αναγνώστες!

Ποίηση, Άπαρσις, 2019, 272 σελ.

Ορφέας και Ευρυδίκη – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Ποιητικό δράμα σε 2 πράξεις

Θεατρικό, Άπαρσις, 2018, 48 σελ.

Βουλεύματα – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Poesia seria e meravigliosa


Αγάπη μεταφυσική που έγινες θρησκεία,
δεν λείπει το μυστήριο από το τυπικό σου,
μήτε και η καρδιακή υπέρτατη λατρεία,
μήτε και το συμπόσιο το αγαπητικό σου.
Δεν λείπουνε οι ψαλμουδιές, οι ύμνοι, τα τροπάρια,
το μέλος το ευλαβικό που τόμους απαρτίζει,
μήτε και των αγίων σου τα τίμια συναξάρια,
μήτε και το μαρτύριο στεφάνια που χαρίζει.
Δεν λείπει η αναφορά στο όνομά σου, αγάπη,
τα πάντα που προσφέρονται απ’ τη δική σου χάρη,
σε σένα που επιστρέφουνε και στον πιστό επετράπη
τον δούλο σου τον ταπεινό μεταλαβιά να πάρει.
Ένα της λείπει: τα κεριά, το λάδι, το καντήλι,
μα αν το ψάξεις και γι’ αυτά το λόγο δευτερώνω…
Δεν είν’ η αγάπη έλαιο και η φωτιά της στήλη,
στον ουρανό που οδηγεί και σαν κεράκι λειώνω;

Ποίηση, Άπαρσις, 2018, 208 σελ.

Το τραγούδι του θανάτου – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Ξεκινώ θανάτου τραγούδι…
Η ζωή προσπέρασ’ εδώ
σαν μυγάκι, λιγόζωο μαμούδι
που ένα χέρι το κάνει πολτό.

Ποίηση, Οδός Πανός, 2017, 58 σελ.

Ιώβ – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης


Ως προς το περιεχόμενο του βιβλίου, είναι λίγο-πολύ γνωστή η Ιστορία του πολύαθλου Ιώβ. Ο όποιος ζει “εν χώρα τη Αυσίτιδι” με πλούτο πολύ και ευτυχία και σεβόμενος πάντοτε τον Δημιουργό. Ο μισόκαλος όμως διάβολος, ζήτα από το Θεό την άδεια να υποβάλει τον Ιώβ σε δοκιμασία, με την ελπίδα ότι ο δίκαιος και ευσεβής δούλος του Θεού θα χάσει την πίστη του και την ευσέβεια του. Πράγματι, με την παραχώρηση του Θεού , ο Ιώβ χάνει όλα τα πλούτη του, τους επτά υιούς και τις τρεις θυγατέρες του και επιπλέον, προσβάλλεται από φρικτή νόσο, στη διάρκεια της οποίας, άλλα και των λοιπών δοκιμα-σιών, ο Ιώβ, παρά τις προτροπές της συζύγου του, παραμένει πιστός και καρτερικός, με την αξιοθαύμαστη φράση: “ει τα αγαθά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ουχ υποίσομεν;” (Β: 10). Στη συνέχεια, επισκέπτονται τον Ιώβ τρεις φίλοι του, οι οποίοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν τη δυστυχία του, στηριζόμενοι στην κυρίαρχη αντίληψη της εποχής, σύμφωνα με την οποία τα δεινά πού υφίστανται οι άνθρωποι αποτελούν ποινή για κάποια τους αμαρτία. ο Ιώβ υπεραμύνεται της αθωότητας του και η συζήτηση καταλήγει σε αδιέξοδο. Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ένας τέταρτος φίλος, ο όποιος υποστηρίζει πώς τα δεινά των ανθρώπων οφείλονται μεν σε κάποια αμαρτία, αλλά έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα. Την όλη συζήτηση κλείνει η παρέμβαση του Θεού , ο οποίος, χωρίς να προσφέρει μιαν άμεση απάντηση στο ερώτημα, παραπέμπει τον Ιώβ στο θαύμα και στο μυστήριο της Δημιουργίας. Ο δε Ιώβ αναγκάζεται να ομολογήσει την αδυναμία του να συλλάβει σε όλη του την έκταση και να εξιχνιάσει το μυστήριο του Θεού. Το βιβλίο κλείνει με τον Ιώβ να εύχεται υπέρ των φίλων του και να αποκαθίσταται σε μεγαλύτερη ευτυχία της προτέρας και να ζει για μια μακρά ακόμη περίοδο ετών.

Θρησκεία, Οδός Πανός, 2017, 80 σελ.

Ο καθένας – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Ένα μεσαιωνικό ηθικοπλαστικό δράμα


Όλοι μας – και ο καθένας χωριστά- ομολογούμε ότι, προ του αναπόδραστου και επικείμενου θανάτου μας, είμαστε εντελώς ανίσχυροι και ότι μαζί μας δεν παίρνουμε τίποτα από τα επίγεια θέλγητρα: πλούτο, αγαθά, ομορφιά, γνώσεις, διανοητική και σωματική δύναμη και ευρωστία κλπ. Οι περισσότεροι διαισθανόμαστε ότι “εν τω άδη ουκ έστι μετάνοια” και ότι η κατάλληλη προετοιμασία διευκολύνει την κατάσταση της ψυχής στα μετά την αποβίωση τεκταινόμενα.
“Ο Καθένας” όμως, ως αντιπροσωπευτικός τύπος όλης της ανθρωπότητας, σύμφωνα με την τεχνική του Μεσαιωνικού ηθικοπλαστικού (morality) δράματος, κάνει σαφές ότι μαζί μας παίρνουμε τις καλές μας πράξεις και ότι εκείνες συνηγορούν για τη συγχώρηση των εν τω βίω τούτω ατοπημάτων, φέροντάς μας σε συναίσθηση της ματαιότητας των εγκόσμιων και σε αληθή και ειλικρινή μετάνοια. Η τελευταία εκχωρείται σύμφωνα με το τυπικό και τελετουργικό της καθολικής εκκλησίας και έτσι, ο διδακτικός χαρακτήρας του πρώιμου αυτού θεατρικού δρώμενου του Μεσαίωνα επιτυγχάνει τον επιδιωκόμενο σκοπό του. Παράλληλα, μας χαρίζει την απόγευση της ταλανιζόμενης από φόβο και περιδεή συνείδηση Μεσαιωνικής ψυχής, στο πιο χαρακτηριστικό και σπουδαίο έργο που διασώθηκε και παριστάνεται ως τις μέρες μας.

Θεατρικό, Οδός Πανός, 2014, 64 σελ.

Πεντάτευχος η ποιητική – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Η Θεολογία, ως φιλοκαλική ζήτηση και εμπειρία, είναι στη βαθύτερη ουσία της ποίησης. Και αποτελεί ευτύχημα που υπάρχουν ψυχές, οι οποίες ορούν, βιώνουν και αρθρώνουν αυτή τη βαθύτερη θεολογική ουσία.
Ο κ. Αθανάσιος Οικονόμου, ανήκοντας στην ευλογημένη χορεία αυτών των ψυχών, κάνει με το ανά χείρας “Χριστιανικόν έπος” του, τη δική του προσπάθεια σ’ αυτήν την κατεύθυνση και προσφέρει την προσωπική του συμβολή. Οι αναγνώστες θα κρίνουν ως ποίο βαθμό πέτυχε το στόχο του και σε ποιο μέτρο κατάφερε να τους παρασύρει στους κόσμους που αποκαλύπτει.
Η δική μου ευχή είναι να μπορέσει αυτό το μικρό ποιητικό-θεολογικό πόνημα να αγγίξει καρδιές και παράλληλα να ανοίξει δρόμους που θα μπορέσουν να πορευτούν, ώστε να αναψυχούν “επί τας πηγάς των υδάτων”.
Ευστάθιος Κ. Γιαννής
Δρ. Παιδαγωγικής, Θεολόγος – Αγιογράφος

Ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση, 2000, 30 σελ.

Μετα-ποίηση – Αθανάσιος Δ. Οικονόμου

Διατριβή αισθητικής μικρογνωσίας


Στο βιβλιάριο της “Μετα-ποίησης” προσπαθώ να αναστήσω τα πτώματά μου…
Αναζητώ την έκφρασή μου, σταδιακά, έτσι όπως τη διατύπωσα, εμπνευσμένος από αγαπημένα πρόσωπα και τις πολύχρωμες όψεις και διακυμάνσεις της ζωής, που γεύτηκα δίπλα τους, όντας ένας με το ένα τους.
Σ’ αυτούς τους αγαπημένους ανθρώπους ανήκει το πολύτιμο ζωντανό υλικό, η αγνή πρώτη ύλη, που η φτωχική μου πένα πήρε να επεξεργαστεί, να καταγράψει και να διασώσει – να μετα-ποιήσει… Αυτό το υλικό κάποια στιγμή λειτούργησε και καταμετρήθηκε μέσα μου σα μια ζώσα εσωτερική εμπειρία, από την οποία εμπλουτίστηκε η ζωή μου, η ύπαρξή μου, ο κόσμος όλος. Είμαι βαθύτατα υποχρεωμένος γι’ αυτό…
Παραβλέποντας, τώρα, κάθε απόσταση, που με χωρίζει, προσπαθώ να μεταδώσω τη μοναδική αυτή εμπειρία στις σελίδες της “Μετα-ποίησης”: με διάθεση κάπως απολογητική, στο βαθμό, που δε στάθηκα αντάξιος μύστής της και, που άθελά μου, συνθηκολόγησα με τη λήθη…

Ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση, 1991, 253 σελ.