ΑΤΙΑ

ΑΤΙΑ – Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα

Ο όρος Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (ΑΤΙΑ) ή UFΟ (Unidentified Flying Objects) αναφέρεται σε αντικείμενα τα οποία εμφανίζονται στον ουράνιο θόλο ή μερικές φορές και στο διάστημα, και δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε γνωστά ανθρώπινα κατασκευάσματα ή σε αντίστοιχες δημιουργίες της φύσης.

Τα ΑΤΙΑ έχουν συνδεθεί εδώ και χρόνια με την ύπαρξη ευφυών όντων από άλλους πλανήτες και τις επισκέψεις τους στον πλανήτη μας. Κατά τη θεωρία αυτή, τα ΑΤΙΑ είναι τα μεταφορικά σκάφη (διαστημόπλοια) των εξωγήινων αυτών όντων από τον πλανήτη τους στον δικό μας ή και αλλού.

Έχουν αναφερθεί θεάσεις τέτοιων αντικειμένων σε όλο τον κόσμο, όπως και στην Ελλάδα. Έχουν παράξενα σχήματα, μα τα περισσότερα τείνουν να υιοθετούν συχνότερα το σχήμα τους σε δίσκο ή πούρο. Από αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό καθιερώθηκε διεθνώς να αναφερόμαστε σε τέτοιου είδους αντικείμενα και ως «ιπτάμενοι δίσκοι».

Τα φώτα που συνήθως τα περιβάλλουν, είναι πολύχρωμα και εκτυφλωτικά, κινούνται με τεράστιες ταχύτητες και εκτελούν ελιγμούς με τέτοιο θαυμαστό τρόπο που η σημερινή γήινη τεχνολογία αδυνατεί να αναπαραγάγει ή και να εξηγήσει ακόμα.

Αυτή η υπόθεση περί εξωγήινης επέμβασης, παραμένει αναπόδεικτη και μόνο μια εικασία, η επικρατέστερη μέσα στις πολλές που υπάρχουν και προσπαθούν να δώσουν μια εξήγηση στο φαινόμενο αυτό, που ανά χρονικές περιόδους στην ιστορία του ανθρώπου πραγματικά λαμβάνει διαστάσεις «επιδημίας».

Στις 10 Οκτωβρίου 1996 στις 5.20 μ.μ. μια νεαρή γυναίκα στο Νιούτον του Ιλινόις ξαφνιάστηκε από τις ανήσυχες φωνές των παιδιών της. Όταν βγήκε στην αυλή είδε μια μεταλλική συσκευή σε σχήμα πούρου που αιωρούνταν σε ύψος 15 μέτρων πάνω από τη γη. Το ελλειψοειδές αυτό αντικείμενο φαινόταν να έχει 6 μετρά μήκος και 2,5 μετρά πλάτος και περιβαλλόταν από ένα μπλε φωτεινό πέπλο. Ξαφνικά, ανέβηκε και χάθηκε με απίστευτη ταχύτητα.

Στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας στις 10 Σεπτεμβρίου 1967, τρεις ψαράδες είδαν έναν «ιπτάμενο δίσκο» να πέφτει στη θάλασσα και στη συνέχεια μάζεψαν τα συντρίμμια του. Μέτα από χημικές αναλύσεις διαπιστώθηκε ότι αυτά τα κομμάτια ήταν από μαγνήσιο καθαρότητας ανώτερης από αυτήν που επιτυγχάνεται με τις συνηθισμένες μεθόδους. Αυτό ενίσχυσε τις πιθανότητες ότι επρόκειτο για εξωγήινο σκάφος.

Σημειώσεις
Ο όρος ΑΤΙΑ τυγχάνει κατά ελληνική μετάφραση αρκτικόλεξο του αντίστοιχου αγγλικού UFO, που υιοθετήθηκε το 1953 από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ (USAF). Παλαιότερος όρος ήταν «ιπτάμενος δίσκος», που χρησιμοποιείται ακόμη σε χώρες της Ασίας και περιορισμένα στην Αυστραλία. Αντίθετα οι Ρώσοι υιοθέτησαν για τα ίδια αντικείμενα τον όρο «ιπτάμενο ημικυκλικό δρεπάνι».
Το 1948 η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία συνέστησε ειδικό πρόγραμμα επίσημων αναφορών ΑΤΙΑ υπό τον τίτλο Blue Book (αποδοθέν στα ελληνικά ως «Μπλε Βιβλίο», «Κυανή Βίβλος» ή «Γαλάζια Βίβλος»). Μέσα σε 20 χρόνια (μέχρι το 1969) περιείχε 12.620 αναφορές θέασης ΑΤΙΑ. Μετά την αρνητική εισήγηση επίτροπής Κόντον σταμάτησε η τήρησή του. Αντίθετα ο Καναδάς συνέχισε την επίσημη καταγραφή όπου ετήσιες αναφορές έφθαναν τις 750. Παρόμοιους φακέλους τήρησαν με λιγότερες όμως αναφορές η Αγγλία, η Σουηδία, η Δανία, η Ελλάδα, η Αυστραλία κ.ά., με την εντολή όμως να καταστρέφονται μετά πενταετία.

Ινστιτούτο 22

Το Ινστιτούτο 22 (ρωσικά:Институт 22) ήταν ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε το 1978, από την Ρωσική Ακαδημία Επιστημών και το Υπουργείο Άμυνας στη Σοβιετική Ένωση κα είχε ως αποστολή του να διερευνήσει τα περιστατικά με ΑΤΙΑ στη Σοβιετική Ένωση. Το Ινστιτούτο 22 υπήρξε ένας μυστικός οργανισμός για ολόκληρα 13 χρόνια (μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης) και μπορεί να συγκριθεί με το αμερικανικό Πρόγραμμα Blue Book.

Κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του, έδωσε εντολή σε μεγάλο αριθμό στρατιωτών, ναυτικών και πιλότων του Σοβιετικού Στρατού να παρακολουθούν ΑΤΙΑ και άλλα ανεξήγητα γεγονότα, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Οι διαταγές θα μπορούσαν να εκδοθούν πολύ εύκολα, καθώς συμμετείχε το Υπουργείο Άμυνας – επομένως δεν μπορούσαν να τεθούν ερωτήσεις. Το Ινστιτούτο 22 έχει διερευνήσει περίπου 3000 αναφορές για ΑΤΙΑ. Περίπου 5 εώς 10% όλων των περιπτώσεων παρέμειναν ανεξήγητες όταν διαλύθηκε ο οργανισμός.

Υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας ότι το Ινστιτούτο 22 συμμετείχε σε συγκάλυψη μιας σχεδόν πυρηνικής εκτόξευσης. Το 1982, μία από τις Σοβιετικές Πυρηνικές Βάσεις ενεργοποιήθηκε, και χωρίς προφανή λόγο ένας πυρηνικός πύραυλος ήταν έτοιμος να εκτοξευτεί. Μετά από 30 δευτερόλεπτα πανικού και χάους, η εκτόξευση ματαιώθηκε τόσο μυστηριωδώς όσο είχε εμφανιστεί. Αργότερα, μάρτυρες είπαν ότι υπήρξε κάποια δραστηριότητα ΑΤΙΑ κοντά στην περιοχή της βάσης και ως εκ τούτου υπήρξε ο λόγος για την εμπλοκή του Ινστιτούτου 22.

Τα ΑΤΙΑ εξηγήθηκαν ως φωτοβολίδες, τις οποίες ο στρατός δοκιμάζε από μεγαλύτερο υψόμετρο, ενώ η πυρηνική κρίση εξηγήθηκε ως μια απλή δοκιμή.

Πύραυλοι φαντάσματα

Οι Πύραυλοι φαντάσματα (αγγλικά: Ghost rockets και (σουηδικά: Spökraketer, που ονομάζονται επίσης σκανδιναβικοί πύραυλοι φαντάσματα) ήταν πύραυλοι – ή σε σχήμα πυραύλων αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα (ΑΤΙΑ) που εμφανίστηκαν το 1946, κυρίως στην Σουηδία και τις γειτονικές χώρες.

Οι πρώτες αναφορές για τους πυραύλους φαντάσματα έγιναν στις 26 Φεβρουαρίου 1946 από φινλανδούς παρατηρητές. Περίπου 2.000 παρατηρήσεις καταγράφηκαν μεταξύ Μαΐου και Δεκεμβρίου 1946, με αποκορύφωμα στις 9 και 11 Αυγούστου 1946. Διακόσιες παρατηρήσεις επαληθεύτηκαν από τα ραντάρ, και οι αρχές ανακάλυψαν φυσικά θραύσματα που αποδόθηκαν σε πυραύλους φαντάσματα.

Οι έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πολλές παρατηρήσεις αυτών των μυστηριωδών πυραύλων πιθανώς προκλήθηκαν από μετεωρίτες. Για παράδειγμα, στο αποκορύφωμα αυτών των παρατηρήσεων, στις 9 και 11 Αυγούστου 1946, εμπίπτουν επίσης με το φαινόμενο της πτώσης των Περσίδων. Ωστόσο, οι περισσότερες παρατηρήσεις πυραύλων φαντασμάτων δεν σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας των Περσίδων, και επιπλέον εμφάνισαν χαρακτηριστικά ασυμβίβαστα με τους μετεωρίτες, όπως οι αναφορές για ελιγμούς αυτών των αντικειμένων.

Η συζήτηση συνεχίστηκε ως προς την προέλευση των άγνωστων πυραύλων. Το 1946, ωστόσο, θεωρήθηκε πιθανό ότι προέρχονταν από την πρώην γερμανική εγκατάσταση πυραύλων στο Peenemünde, και ήταν δοκιμές μεγάλης εμβέλειας από τους Σοβιετικούς των γερμανικών πυραύλων V-1 ή V-2, ή ίσως μια άλλη πρώιμη μορφή πυραύλων εξαιτίας των τρόπων που μερικές φορές θεωρούνταν ελιγμοί. Αυτό ώθησε τον Σουηδικό Στρατό να εκδώσει μια οδηγία που δηλώνε ότι οι εφημερίδες δεν έπρεπε να αναφέρουν την ακριβή τοποθεσία των παρατηρήσεων των πυραύλων φαντασμάτων ή οποιεσδήποτε πληροφορίες σχετικά με την κατεύθυνση ή την ταχύτητα του αντικειμένου. Αυτές οι πληροφορίες, αιτιολόγησαν, ήταν ζωτικής σημασίας για λόγους εθνικής ασφάλειας για το έθνος ή τα έθνη που υποτίθεται ότι πραγματοποιούσαν τις δοκιμές.

Περιγραφές και αρχικές έρευνες
Η θεωρία της πρώιμης σοβιετικής προέλευσης απορρίφθηκε από στρατιωτικούς ερευνητές από τη Σουηδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, επειδή δεν βρέθηκαν ποτέ αναγνωρίσιμα θραύσματα πυραύλων, και σύμφωνα με ορισμένες παρατηρήσεις, τα αντικείμενα παρουσίαζαν κάποιο συνδυασμό χωρίς να αφήνουν ίχνος εξάτμισης, να κινούνται πολύ αργά, να πετούν οριζόντια, να ταξιδεύουν και κάνουν ελιγμούς στο σχηματισμό τους και φαίνονταν να ήταν αθόρυβοι. Οι παρατηρήσεις αποτελούνταν συνήθως με αντικείμενα σε σχήμα πυραύλου, με ή χωρίς φτερά, ορατά για λίγα δευτερόλεπτα. Είναι επίσης γνωστές περιπτώσεις πιο αργών κινούμενων αντικειμένων σε σχήμα πούρου. Μερικές φορές αναφέρθηκε ένα σφύριγμα ή ένας θορυβώδης ήχος.

Οι συντριβές δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο και γίνονταν σχεδόν πάντα σε λίμνες. Έγιναν αναφορές για αντικείμενα που συντρίβονταν σε μια λίμνη που μερικές φορές στη συνέχεια προωθήθηκαν στην επιφάνεια πριν βυθιστούν. Ο σουηδικός στρατός πραγματοποίησε αρκετές καταδύσεις στις αναφερόμενες λίμνες λίγο μετά τις συντριβές, αλλά δεν βρήκε τίποτα άλλο εκτός από περιστασιακούς κρατήρες στον πυθμένα της λίμνης ή κομμένα υδρόβια φυτά.

Τα πιο γνωστά από αυτά τα ατυχήματα συνέβησαν στις 19 Ιουλίου 1946, στη λίμνη Kölmjärv, της Σουηδίας. Οι μάρτυρες ανέφεραν ένα γκρίζο αντικείμενο σε σχήμα πυραύλου με φτερά να πέφτει στη λίμνη. Ένας μάρτυρας που έδωσε συνέντευξη άκουσε μια βροντή, πιθανώς το αντικείμενο να είχε εκραγεί. Ωστόσο, μια στρατιωτική έρευνα διάρκειας 3 εβδομάδων δεν ανέφερε τίποτα.

Αμέσως μετά την έρευνα, ο αξιωματικός της Σουηδικής Πολεμικής Αεροπορίας που ηγήθηκε της έρευνας, ο Καρλ-Γκόστα Μπάρτολ υπέβαλε ένα πόρισμα στο οποίο ανέφερε ότι ο βυθός της λίμνης είχε διαταραχθεί, αλλά δεν ανακτήθηκε τίποτα και ότι «υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι το αντικείμενο του Kölmjärv διασπάστηκε το ίδιο…, το αντικείμενο πιθανότατα κατασκευάστηκε από ένα ελαφρύ υλικό, πιθανώς ένα είδος κράματος μαγνησίου που θα διαλύοταν εύκολα και δεν θα έδινε ενδείξεις στα όργανα μας». Όταν ο Μπάρτολ έδωσε συνέντευξη αργότερα το 1984 στον Σουηδό ερευνητή Κλας Σβαν, είπε πάλι ότι η έρευνά τους έδειξε ότι το αντικείμενο διαλύθηκε σε μεγάλο βαθμό κατά την πτήση και επέμεινε ότι «αυτά που είδαν οι άνθρωποι ήταν πραγματικά, φυσικά αντικείμενα».

Στις 10 Οκτωβρίου 1946, το Σουηδικό Επιτελείο Άμυνας δήλωσε δημοσίως: «Οι περισσότερες παρατηρήσεις είναι ασαφείς και πρέπει να αντιμετωπίζονται με πολύ σκεπτικισμό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, έχουν γίνει σαφείς παρατηρήσεις που δεν μπορούν να εξηγηθούν ως φυσικά φαινόμενα, σουηδικά αεροσκάφη ή φαντασία εκ μέρους του παρατηρητή. Ηχώ, ραντάρ και άλλος εξοπλισμός κατέγραψαν συμβάντα, αλλά δεν έδωσαν καμία ένδειξη ως προς τη φύση των αντικειμένων». Αναφέρθηκε επίσης ότι θραύσματα που φέρεται να προέρχονται από τους πυραύλους δεν ήταν τίποτα περισσότερο από συνηθισμένο κοκ ή σκωρία.

Στις 3 Δεκεμβρίου 1946, εκπονήθηκε ένα υπόμνημα για τη σουηδική επιτροπή έρευνας των αγνωστών προέλευσης πυραύλων, δηλώνοντας ότι «έχουν αναφερθεί σχεδόν εκατό περιπτώσεις και έχουν ληφθεί και εξεταστεί τριάντα κομμάτια συντριμμιών από το Σουηδικό Εθνικό Ινστιτούτο Έρευνας και Άμυνας». Τα συντρίμμια αργότερα αναφέρθηκε ότι ήταν θραύσματα ενός μετεωρίτη. Από τις σχεδόν 1.000 αναφορές που είχαν παραληφθεί από το Σουηδικό Επιτελείο Άμυνας έως τις 29 Νοεμβρίου, 225 θεωρήθηκαν παρατηρήσεις «πραγματικών φυσικών αντικειμένων» και όλες είχαν παρατηρηθεί στο φως της ημέρας.

Συμμετοχή των ΗΠΑ
Στις αρχές Αυγούστου του 1946, ο Σουηδός υπολοχαγός Λέναρτ Νίκμαν του τμήματος αεροπορικής άμυνας του Σουηδικού Επιτελείου Άμυνας είδε κάτι που ήταν «χωρίς αμφιβολία … ένα βλήμα πυραύλων». Στις 14 Αυγούστου 1946, οι New York Times ανέφεραν ότι ο Υφυπουργός Εξωτερικών Ντιν Άτσεσον «ενδιαφερόταν πάρα πολύ» για τις αναφορές στους πυραύλους φαντάσματα, όπως και η υπηρεσία πληροφορίων των Πολεμικών Αερομεταφορών των ΗΠΑ, όπως αναφέρεται μη δημοσίως από μεταγενέστερα έγγραφα. Στη συνέχεια, στις 20 Αυγούστου, οι Times ανέφεραν ότι δύο Αμερικανοί εμπειρογνώμονες, ο θρύλος της αεροπορίας Στρατηγός Τζίμι Ντούλιτλ και ο στρατηγός Ντέιβιντ Σάρνοφ, πρόεδρος της RCA, έφτασαν στη Στοκχόλμη, φαινομενικά για ιδιωτική επίσκεψη και ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο. Η επίσημη εξήγηση ήταν ότι ο Ντούλιτλ, ο οποίος ήταν εκείνη την περιόδο αντιπρόεδρος της Shell Oil Company, επιθεωρούσε τα υποκαταστήματα της Shell στην Ευρώπη, ενώ ο Σάρνοφ, πρώην μέλος του προσωπικού του στρατηγού Ντουάιτ Αϊζενχάουερ στο Λονδίνο, μελετούσε την αγορά ραδιοφωνικού εξοπλισμού. Ωστόσο, η ιστορία των Times έδειξε ότι ο αρχηγός του Σουηδικού Επιτελείου Άμυνας, δεν απέκρυψε ότι «ενδιαφερόταν εξαιρετικά να ζητήσει τη συμβουλή των δύο στρατηγών και, εάν ήταν δυνατόν, θα έβαζε όλες τις διαθέσιμες αναφορές μπροστά τους». Ο Ντούλιτλ και ο Σάρνοφ ενημερώθηκαν ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι άγνωστοι πύραυλοι είχαν εντοπιστεί στο ραντάρ. Ο Σάρνοφ αναφέρθηκε από τους New York Times στις 30 Σεπτεμβρίου λέγοντας ότι ήταν «πεπεισμένος ότι οι «πύραυλοι φαντάσματα» δεν είναι μύθος αλλά πραγματικοί πύραυλοι».

Στις 22 Αυγούστου 1946, ο διευθυντής της Κεντρικής Ομάδας Πληροφοριών (CIG), υποστρατηγός Χόιτ Βάντενμπεργκ, έγραψε ένα απόρρητο υπόμνημα στον Πρόεδρο Τρούμαν, που βασίστηκε εν μέρει σε πληροφορίες από τους Ντούλιτλ και Σάρνοφ. Ο Βάντενμπεργκ δήλωσε ότι «το βάρος των αποδεικτικών στοιχείων έδειχνε την Peenemünde ως προέλευση των αγνωστών πυραύλων και ότι ο Αμερικανός στρατιωτικός σύμβουλος στη Μόσχα είχε μάθει από έναν σουηδό αξιωματικό της αεροπορίας ότι η πορεία των ραντάρ οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η Peenemünde ήταν η αφετηρία. Η CIG θεωρούσε ότι οι πύραυλοι είναι μια μετεξέλιξη των μεγάλης εμβέλειας πυραύλων V-1 που στοχεύαν στον Κόλπο της Βοθνίας για δοκιμαστικούς σκοπούς και πετούσαν προς τη σουηδική επικράτεια ειδικά για εκφοβισμό ή αυτοκαταστροφή με μικρή διάρκεια πρόσκρουσης ή καύσης». Ωστόσο, δεν υπάρχουν αναφορές για εκτόξευση πυραύλων στο Peenemünde ή το Greifswalder Oie μετά τις 21 Φεβρουαρίου 1945.

Σουηδική στρατιωτική άποψη
Αν και η επίσημη γνώμη του σουηδικού και του αμερικανικού στρατού παραμένει ασαφής, ένα απόρρητο έγγραφο της USAFE (Αεροπορικές Ευρωπαϊκές Δυνάμεις των ΗΠΑ) από τις 4 Νοεμβρίου 1948 δείχνει ότι τουλάχιστον ορισμένοι ερευνητές πίστευαν ότι οι πύραυλοι φαντασμάτα και αργότερα τα «ιπτάμενα αντικείμενα» είχαν εξωγήινη προέλευση.

Το έγγραφο που αποχαρακτηρίστηκε μόνο το 1997, αναφέρει:
«Για αρκετό καιρό ανησυχούμε για τις επαναλαμβανόμενες αναφορές για αντικείμενα. Περιοδικά συνεχίζουν να αναδύονται. Κατά την τελευταία εβδομάδα, παρατηρήθηκε κάποιο να αιωρείται πάνω από την αεροπορική βάση του Νιούμπιμπεργκ για περίπου τριάντα λεπτά. Έχουν αναφερθεί από τόσες πολλές πηγές και από τόσα πολλά μέρη που είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν μπορούν να αγνοηθούν και πρέπει να εξηγηθούν σε κάποια βάση, η οποία ίσως είναι ελαφρώς πέρα ​​από το πεδίο της σημερινής μας νοημοσύνης. «Όταν αξιωματικοί αυτής της Διεύθυνσης επισκέφθηκαν πρόσφατα τη Σουηδική Υπηρεσία Πληροφοριών της Αεροπορίας, η ερώτηση τέθηκε στους Σουηδούς. Η απάντησή τους ήταν ότι ορισμένοι αξιόπιστοι και πλήρως τεχνικά καταρτισμένοι άνθρωποι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «αυτά τα φαινόμενα είναι προφανώς αποτέλεσμα υψηλής τεχνικής ικανότητας η οποία δεν μπορεί να γίνει πιστευτή σε οποιονδήποτε γνωστό σήμερα πολιτισμό στη γη. Επομένως, υποθέτουν ότι αυτά τα αντικείμενα προέρχονται από κάποια προηγουμένως άγνωστη ή μη αναγνωρισμένη τεχνολογία, πιθανώς έξω από τη γη».

Το έγγραφο ανέφερε επίσης την έρευνα ενός αντικειμένου που συνετρίβει σε μια σουηδική λίμνη που διεξήχθη από μια σουηδική ομάδα ναυτικής διάσωσης, με την ανακάλυψη ενός προηγουμένως άγνωστου κρατήρα στο πάτο της λίμνης που πιστεύεται ότι προκλήθηκε από το αντικείμενο (πιθανώς αναφέρεται στην αναζήτηση της λίμνης Kölmjärv για έναν πύραυλο φάντασμα που αναφέρθηκε παραπάνω, αν και η ημερομηνία είναι ασαφής). Το έγγραφο τελειώνει με τη δήλωση ότι «είμαστε διατεθειμένοι να μην δυσφημίσουμε εντελώς αυτήν την κάπως θεαματική θεωρία (εξωγήινη προέλευση), διατηρώντας παράλληλα ανοιχτό μυαλό για το θέμα».

Έρευνα της ελληνικής κυβέρνησης
Οι αναφορές των «πυραύλων φαντασμάτων» δεν περιορίζονταν στις σκανδιναβικές χώρες. Παρόμοια αντικείμενα αναφέρθηκαν επίσης στις αρχές του επόμενου μήνα από μονάδες του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα, ειδικά γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Σε συνέντευξή του στις 5 Σεπτεμβρίου 1946, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, ανέφερε επίσης ότι είχε δει πολλά τετοια αντικείμενα στα Σκόπια και τη Θεσσαλονίκη την 1η Σεπτεμβρίου. Στα μέσα Σεπτεμβρίου, εμφανίστηκαν επίσης στην Πορτογαλία και στη συνέχεια στο Βέλγιο και την βόρεια Ιταλία.

Η ελληνική κυβέρνηση διενήργησε τη δική τους έρευνα, με υπεύθυνο τον κορυφαίο επιστήμονα, φυσικό Δρ. Παύλο Σαντορίνη ο οποίος ήταν κατείχε διπλώματα ευρεσιτεχνίας για συστήματα καθοδήγησης για πυραύλους Νάικ και συστήματα ραντάρ. Ο Σαντορίνης σε συνεργασία με ομάδα μηχανικών από τον Ελληνικό στρατό κλήθηκε να διερευνήσει αν το φαινόμενο οφειλόταν σε σοβιετικούς πυραύλους που πετούσαν πάνω από την Ελλάδα.

Σε μια διάλεξη του 1967 προς την Ελληνική Αστρονομική Εταιρεία, που μεταδόθηκε στο Ραδιόφωνο Αθηνών, ο Σαντορίνης αποκάλυψε για πρώτη φορά δημοσίως τι είχε βρεθεί στην έρευνα του 1947.

«Σύντομα αποδείξαμε ότι δεν ήταν πυραύλοι. Αλλά, προτού μπορέσουμε να κάνουμε κάτι άλλο, ο στρατός, αφού συναντήθηκε με ξένους αξιωματούχους (πιθανώς από το αμερικανικό υπουργείο άμυνας), διέταξε τη διακοπή της έρευνας. Ξένοι επιστήμονες (από την Ουάσινγκτον) ήρθαν στην Ελλάδα για μυστικές συνομιλίες μαζί μου». Αργότερα, ο Σαντορίνης είπε σε ερευνητές των ΑΤΙΑ, όπως ο Ρέιμοντ Φόουλερ, ότι επικαλέστηκε το απόρρητο, επειδή οι αξιωματούχοι φοβόντουσαν να παραδεχτούν μια ανώτερη τεχνολογία ενάντια στην οποία δεν έχουμε «καμία πιθανότητα άμυνας».

Πρόγραμμα Blue Book

Το Πρόγραμμα Blue Book (Project Blue Book, «Μπλε Βιβλίο» ή «Κυανή Βίβλος») υπήρξε μία συστηματική μελέτη που διεξήχθη από την Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με τα άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα (ΑΤΙΑ). Ξεκίνησε το 1952 και αποτέλεσε την τρίτη μελέτη του είδους της μετά τα προγράμματα Sign (1947) και Grudge (1949). Η μελέτη τερματίστηκε τον Δεκέμβριο του 1969 και όλες οι δραστηριότητες υπό την αιγίδα της έπαυσαν επίσημα στις 19 Ιανουαρίου 1970. Το Πρόγραμμα Blue Book είχε δύο στόχους:

Να προσδιορίσει εάν τα ΑΤΙΑ αποτελούσαν απειλή για την εθνική ασφάλεια και
Να αναλύσει με επιστημονικό τρόπο δεδομένα που σχετίζονται με τα ΑΤΙΑ.

Χιλιάδες αναφορές ΑΤΙΑ συλλέχθηκαν, αναλύθηκαν και αρχειοθετήθηκαν. Ως αποτέλεσμα της έκθεσης Condon το 1968, η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τίποτα αφύσικο όσον αφορά τα ΑΤΙΑ, το Πρόγραμμα Blue Book τερματίστηκε τον Δεκέμβριο του 1969. Η Πολεμική Αεροπορία δημοσιοποίησε την ακόλουθη περίληψη των ερευνών της:

1) Κανένα ΑΤΙΑ που αναφέρθηκε, διερευνήθηκε και αξιολογήθηκε από την Πολεμική Αεροπορία δεν αποτέλεσε ποτέ ένδειξη απειλής για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ
2) Δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να υποβλήθηκε ή να ανακαλύφθηκε από την Πολεμική Αεροπορία ότι θεάσεις που χαρακτηρίστηκαν ως “απροσδιόριστες” αντιπροσωπεύουν τεχνολογικές εξελίξεις ή αρχές πέρα από το φάσμα της σύγχρονης επιστημονικής γνώσης
3) Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι θεάσεις που χαρακτηρίστηκαν ως “απροσδιόριστες” ήταν εξωγήινα οχήματα.

Το Πρόγραμμα συγκέντρωσε 12.618 αναφορές ΑΤΙΑ μέχρι και τη λήξη του και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι περισσότερες από αυτές ήταν παρερμηνείες φυσικών φαινομένων (σύννεφα, αστέρες κλπ.) ή συμβατικών αεροσκαφών. Σύμφωνα με το Εθνικό Γραφείο Αναγνώρισης, ορισμένες αναφορές μπορούν να εξηγηθούν ως θεάσεις πτήσεων των τότε μυστικών αεροσκαφών Lockheed U-2 και A-12. Ένα μικρό ποσοστό αναφορών χαρακτηρίστηκε ως ανεξήγητο, ακόμη και μετά από σχολαστική ανάλυση. Οι αναφορές ΑΤΙΑ αρχειοθετήθηκαν και είναι διαθέσιμες στο πλαίσιο του νόμου για την ελευθερία των πληροφοριών στις ΗΠΑ, αλλά τα ονόματα και λοιπές προσωπικές πληροφορίες όλων των μαρτύρων έχουν αποκρυφθεί.

Προηγούμενα προγράμματα
Οι δημόσιες μελέτες ΑΤΙΑ από την Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησαν για πρώτη φορά με το Πρόγραμμα Sign στα τέλη του 1947, μετά από πολλές ευρέως δημοσιευμένες αναφορές ΑΤΙΑ.

Το Πρόγραμμα Sign δεν κατέληξε επισήμως σε συμπεράσματα όσον αφορά την αιτία των θεάσεων. Ωστόσο, σύμφωνα με τον σμηναγό Έντουαρντ Ρούπελτ της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας (πρώτο διευθυντή του Προγράμματος Blue Book), η αρχική εκτίμηση του Sign που συντάχθηκε στα τέλη του καλοκαιριού του 1948, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ιπτάμενοι δίσκοι είναι πραγματικά σκάφη που δεν κατασκευάστηκαν ούτε από τη Σοβιετική Ένωση ούτε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και πιθανόν είναι εξωγήινης προέλευσης. Η εκτίμηση αυτή διαβιβάστηκε στο αμερικανικό Πεντάγωνο, αλλά στη συνέχεια απορρίφθηκε λόγω έλλειψης υλικών αποδείξεων.

Το Πρόγραμμα Sign διαδέχτηκε στα τέλη του 1948 το Πρόγραμμα Grudge, το οποίο κατηγορήθηκε ότι έχει εντολή απομυθοποίησης των ΑΤΙΑ. Το Grudge κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το σύνολο των ΑΤΙΑ είναι φυσικά φαινόμενα ή άλλες παρερμηνείες, αν και έκανε επίσης γνωστό ότι το 23% των αναφορών δεν μπορούσε να εξηγηθεί.

Επιτροπή Ρόμπερτσον
Τον Ιούλιο του 1952, μετά από συσσώρευση εκατοντάδων θεάσεων κατά τους προηγούμενους μήνες, σημειώθηκε μια σειρά από στίγματα ραντάρ που συνέπιπταν με οπτικές παρατηρήσεις κοντά στην Ουάσινγκτον.

Μετά από πολλή δημοσιότητα, οι αναφορές αυτές οδήγησαν την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA) να συγκροτήσει μια επιτροπή επιστημόνων με επικεφαλής τον Δρ. Ρόμπερτσον, φυσικό του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, η οποία περιελάμβανε διάφορους φυσικούς, μετεωρολόγους, μηχανικούς και έναν αστρονόμο, τον Γιόζεφ Άλλεν Χάινεκ. Η Επιτροπή Ρόμπερτσον (Robertson Panel) συσκέφθηκε για πρώτη φορά στις 14 Ιανουαρίου 1953 για να διατυπώσει μια απάντηση στο τεράστιο δημόσιο ενδιαφέρον σχετικά με τα ΑΤΙΑ.

Ο Ρούπελτ, ο Χάινεκ και άλλοι παρουσίασαν τις καλύτερες αποδείξεις, συμπεριλαμβανομένου βιντεοληπτικού υλικού, που είχαν συλλεχθεί από το Πρόγραμμα Blue Book. Αφού αφιέρωσε 12 ώρες για τη μελέτη δεδομένων 6 ετών, η επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι περισσότερες αναφορές ΑΤΙΑ είχαν απλές εξηγήσεις και ότι όλες μπορούσαν να εξηγηθούν με περαιτέρω έρευνα, κάτι το οποίο έκριναν ότι δεν άξιζε την προσπάθεια.

Στην τελική τους έκθεση, τόνισαν ότι οι χαμηλής ποιότητας, μη επαληθεύσιμες αναφορές ΑΤΙΑ υπερφορτώνουν τα κανάλια πληροφοριών, με κίνδυνο να αγνοηθεί μια πραγματική συμβατική απειλή για τις ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, συνέστησαν στην Πολεμική Αεροπορία να υποβαθμίσει το ζήτημα των ΑΤΙΑ και να ξεκινήσει εκστρατεία απομυθοποίησης για τη μείωση του δημοσίου συμφέροντος. Πρότειναν την απομυθοποίηση μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης της Walt Disney Productions, και τη χρήση ψυχολόγων, αστρονόμων και διασημοτήτων για να γελοιοποιήσουν το φαινόμενο και να προβάλουν απλοϊκές εξηγήσεις.

Αρκετοί ερευνητές θεωρούν ότι η Επιτροπή Ρόμπερτσον πρότεινε τον έλεγχο της κοινής γνώμης μέσω ενός προγράμματος επίσημης προπαγάνδας και κατασκοπείας. Πιστεύουν επίσης ότι αυτές οι συστάσεις βοήθησαν στη διαμόρφωση της πολιτικής της Πολεμικής Αεροπορίας σχετικά με τη μελέτη των ΑΤΙΑ όχι μόνο το αμέσως επόμενο διάστημα, αλλά και μέχρι σήμερα. Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι συστάσεις της επιτροπής ετίθεντο σε εφαρμογή τουλάχιστον δύο δεκαετίες μετά την έκδοση των συμπερασμάτων της.

Από τον Δεκέμβριο του 1953, η συζήτηση, από το στρατιωτικό προσωπικό, απόρρητων αναφορών ΑΤΙΑ με μη εξουσιοδοτημένα άτομα διώκεται ποινικά στις ΗΠΑ.

Ειδική έκθεση υπ’ αριθμόν 14 για το Πρόγραμμα Blue Book
Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1951, ο Ρούπελτ συναντήθηκε με το επιστημονικό επιτελείο του Ινστιτούτου Μπατέλ. Ο Ρούπελτ ήθελε τη βοήθεια των ειδικών του Ινστιτούτου ώστε η μελέτη των ΑΤΙΑ από την Πολεμική Αεροπορία να καταστεί περισσότερο επιστημονική. Το Ινστιτούτο Μπατέλ ήταν αυτό που δημιούργησε ένα τυποποιημένο έντυπο αναφοράς. Ξεκινώντας από τα τέλη Μαρτίου του 1952, το Ινστιτούτο άρχισε να αναλύει υπάρχουσες αναφορές θεάσεων και να κωδικοποιεί περίπου 30 χαρακτηριστικά αναφοράς σε διάτρητες κάρτες της IBM για υπολογιστική ανάλυση.

Η ειδική έκθεση υπ’ αριθμόν 14 για το Πρόγραμμα Blue Book ήταν η τεράστια στατιστική ανάλυση των μέχρι τότε υποθέσεων του Προγράμματος, περίπου 3200 έως τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η έκθεση το 1954 και αφότου ο Ρούπελτ έφυγε από το Πρόγραμμα. Ακόμη και σήμερα αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη μελέτη τέτοιου είδους που έγινε ποτέ. Το Μπατέλ απασχολούσε τέσσερις επιστημονικούς αναλυτές, οι οποίοι προσπάθησαν να χωρίσουν τις υποθέσεις σε “γνωστές”, “άγνωστες” και μια τρίτη κατηγορία “ανεπαρκών πληροφοριών”. Χώρισαν επίσης τις γνωστές και άγνωστες σε τέσσερις υποκατηγορίες σύμφωνα με την ποιότητά τους, από εξαιρετική έως κακή. Για παράδειγμα, περιστατικά που θεωρούνται εξαιρετικά μπορεί να περιλαμβάνουν έμπειρους μάρτυρες, όπως πιλότους αεροσκαφών ή εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό, πολλαπλούς μάρτυρες, υποστηρικτικά στοιχεία όπως δεδομένα ραντάρ ή φωτογραφίες κ.λπ. Για να θεωρηθεί μια υπόθεση «γνωστή», μόνο δύο αναλυτές έπρεπε να συμφωνήσουν ανεξάρτητα σε μια λύση. Ωστόσο, για να χαρακτηριστεί μια υπόθεση “άγνωστη” και οι τέσσερις αναλυτές έπρεπε να συμφωνήσουν. Έτσι το κριτήριο για μια “άγνωστη” ήταν αρκετά αυστηρό.

Επιπλέον, οι παρατηρήσεις διαχωρίστηκαν σε έξι διαφορετικά χαρακτηριστικά – χρώμα, αριθμό, διάρκεια παρατήρησης, φωτεινότητα, σχήμα και ταχύτητα – και στη συνέχεια αυτά τα χαρακτηριστικά συγκρίθηκαν μεταξύ γνωστών και άγνωστων για να διαπιστωθεί εάν υπήρξε μια στατιστικά σημαντική διαφορά.

Τα κύρια αποτελέσματα της στατιστικής ανάλυσης ήταν:
1) Περίπου το 69% των περιπτώσεων κρίθηκαν ως γνωστές ή ταυτοποιημένες (το 38% θεωρήθηκε οριστικά ταυτοποιημένο ενώ το 31% εξακολουθούσε να θεωρείται αμφίβολα εξηγημένο). Περίπου για το 9% δεν υπήρχαν επαρκείς πληροφορίες. Περίπου το 22% θεωρήθηκε “άγνωστο”, μικρότερο ποσοστό σε σχέση με την προηγούμενη τιμή 28% των μελετών της Πολεμικής Αεροπορίας.
2) Στην κατηγορία των γνωστών, το 86% αυτών ήταν αεροσκάφη, μπαλόνια ή είχαν αστρονομική εξήγηση. Μόνο το 1,5% όλων των υποθέσεων κρίθηκαν να έχουν ψυχολογική αιτία. Η κατηγορία “διάφορα” αποτελούσε το 8% όλων των περιπτώσεων και περιελάμβανε πιθανές φάρσες.
3) Όσο υψηλότερη ήταν η ποιότητα της υπόθεσης, τόσο πιο πιθανό ήταν να κατηγοριοποιηθεί ως άγνωστη. Το 35% των εξαιρετικών υποθέσεων θεωρήθηκε άγνωστο, σε αντίθεση με το 18% των χειρότερης ποιότητας υποθέσεων.

Παρόλα αυτά, η ανακεφαλαίωση της τελικής έκθεσης του Ινστιτούτου Μπατέλ ανέφερε ότι είναι «εξαιρετικά απίθανο οποιεσδήποτε αναφορές αγνώστου ταυτότητας εναέριων αντικειμένων … να αντιπροσωπεύουν παρατηρήσεις τεχνολογικών επιτευγμάτων εκτός του φάσματος της σημερινής γνώσης». Ένας αριθμός ερευνητών έχει επισημάνει ότι τα συμπεράσματα των αναλυτών έρχονταν συχνά σε αντίθεση με τα ίδια τα στατιστικά τους αποτελέσματα, όπως παρουσιάστηκαν σε 240 γραφήματα, πίνακες και χάρτες. Ορισμένοι εικάζουν ότι οι αναλυτές μπορεί απλά να είχαν πρόβλημα να δεχθούν τα ίδια τους τα αποτελέσματα ή ίσως να έγραψαν τα συμπεράσματα ώστε να ικανοποιήσουν το νέο πολιτικό κλίμα που είχε διαμορφωθεί εντός του Blue Book.

Όταν η Πολεμική Αεροπορία έδωσε τελικά στη δημοσιότητα την ειδική έκθεση #14 τον Οκτώβριο του 1955, υποστηρίχθηκε ότι η έκθεση απέδειξε επιστημονικά ότι δεν υπήρχαν ΑΤΙΑ. Οι επικριτές αυτού του ισχυρισμού επισημαίνουν ότι η έκθεση στην πραγματικότητα απέδειξε ότι τα “άγνωστα” ήταν σαφώς διαφορετικά από τα “γνωστά” με πολύ υψηλό επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας. Η Πολεμική Αεροπορία ισχυρίστηκε επίσης λανθασμένα ότι μόνο το 3% των υποθέσεων που μελετήθηκαν ήταν άγνωστες, αντί για το πραγματικό 22%. Ισχυρίστηκαν επίσης ότι το υπολειπόμενο 3% θα εξαφανιζόταν πιθανότατα, εάν ήταν διαθέσιμα πιο πλήρη δεδομένα. Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι αυτό αγνοεί το γεγονός ότι οι αναλυτές είχαν ήδη κατατάξει τέτοια περιστατικά στην κατηγορία των “ανεπαρκών πληροφοριών”, ενώ τα “γνωστά” και “άγνωστα” θεωρήθηκαν ότι είχαν επαρκείς πληροφορίες ώστε να οδηγήσουν σε μια απόφαση. Επίσης, τα “άγνωστα” έτειναν να αντιπροσωπεύουν τις υποθέσεις υψηλότερης ποιότητας, δηλαδή τις αναφορές που ήδη είχαν καλύτερες πληροφορίες και μάρτυρες.

Πρόγραμμα Sign

Το Πρόγραμμα Sign (αγγλ.:Project Sign, «Σημάδι») υπήρξε μια επίσημη μελέτη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ σχετικά με τα άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα (ΑΤΙΑ), η οποία διεξήχθη από την Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία και ήταν ενεργή κατά το μεγαλύτερο μέρος του 1948.

Η τελική έκθεση του Προγράμματος Sign, που δημοσιεύθηκε στις αρχές του 1949, ανέφερε ότι ενώ ορισμένα ΑΤΙΑ φαίνονταν να αντιπροσωπεύουν πραγματικά αεροσκάφη, δεν υπήρχαν αρκετά δεδομένα για να προσδιοριστεί η προέλευσή τους. Παρά τους αξιόπιστους μάρτυρες, αναφέρθηκαν ορισμένα μη ικανοποιητικά χαρακτηριστικά. Το Πρόγραμμα Sign ακολουθήθηκε από το Πρόγραμμα Grudge καθώς θεωρήθηκε ότι η αξιολόγηση των ΑΤΙΑ αποτελεί μια αναγκαιότητα της στρατιωτικής συλλογής πληροφοριών εν μέσω ενός μεταπολεμικού κλίματος.

Το Πρόγραμμα Sign έγινε για πρώτη φορά δημόσια γνωστό το 1956 μέσω του βιβλίου The Report on Unidentified Flying Objects του πρώην σμηναγού της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας Έντουαρντ Τζ. Ρούπελτ. Το σύνολο των αρχείων του Sign αποχαρακτηρίστηκαν το 1961.

Η έκθεση Estimate of the Situation
Με την πάροδο του χρόνου, ορισμένοι από τους ερευνητές του Sign άλλαξαν τη στάση τους και έγιναν λιγότερο σκεπτικιστές. Η ιδέα ότι ορισμένα από αυτά τα ΑΤΙΑ θα μπορούσαν να είναι εξωγήινης προέλευσης εξετάστηκε από τους ειδικούς του Προγράμματος και οδήγησε στη σύνταξη μιας μυστικής έκθεσης με την ονομασία Estimate of the Situation («Εκτίμηση της Κατάστασης»). Η έκθεση αυτή εξηγούσε ότι δεδομένης της εναέριας επίδοσης ορισμένων ΑΤΙΑ και της αδυναμίας να αντιστοιχηθούν με γνωστά φυσικά φαινόμενα, η πιο πιθανή και λογική εξήγηση ήταν ότι ορισμένα από αυτά τα ΑΤΙΑ είχαν εξωγήινη προέλευση.

Ωστόσο, αυτή η αναφορά απορρίφθηκε και καταστράφηκε. Το Αμερικανικό Πεντάγωνο δημοσίευσε την επίσημη έκθεση του Προγράμματος Sign, με τίτλο Εκτίμηση της Κατάστασης, στις 10 Δεκεμβρίου 1948 καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τα ΑΤΙΑ είναι είτε μη πραγματικά είτε προέρχονται από μια άγνωστη τεχνολογία της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε, τον Δεκέμβριο του 1948, το Πρόγραμμα Sign τερματίστηκε και αντικαταστάθηκε από το Πρόγραμμα Grudge που αποτελούνταν από επιστήμονες που δεν πίστευαν στην εξωγήινη υπόθεση.

Συμβάν του Ρόσγουελ

Το Συμβάν του Ρόσγουελ αφορά την ανάκτηση υλικού κοντά στην περιοχή του Ρόσγουελ, Νέο Μεξικό, ΗΠΑ, τηv 7η Ιουλίου 1947 και έχει γίνει αντικείμενο έντονης φημολογίας και αμφισβήτησης. Υπάρχουν εντελώς διαφορετικές απόψεις για το τι πραγματικά συνέβη και θερμή διαμάχη για το ποιες αποδείξεις μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών αναφέρει ότι το αντικείμενο που ανέκτησε ήταν ένα υψίστης μυστικότητας ερευνητικό μπαλόνι το οποίο συνετρίβη.

Πολλοί υποστηρικτές των ΑΤΙΑ (Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα) ή UFO πιστεύουν ότι τα συντρίμμια ανήκαν σε εξωγήινο σκάφος που κατέπεσε στη περιοχή και ότι η ανάκτηση του σκάφους συγκαλύφθηκε από τον στρατό. Το περιστατικό έχει αναχθεί σε παγκοσμίως γνωστό και από τα πλέον δημοφιλή στη λαϊκή κουλτούρα και για κάποιους το Ρόσγουελ είναι συνώνυμο με τα ΑΤΙΑ. Θεωρείται ως ένα από τα πλέον διαφημισμένα περιστατικά ΑΤΙΑ.

Ιστορικό
Την 8η Ιουλίου 1947, η RAAF (Roswell Army Air Field) εξέδωσε δελτίο τύπου δηλώνοντας ότι προσωπικό του 509th Bomb Group ανέκτησε τα συντρίμμια ενός “ιπτάμενου δίσκου” σε ράντζο κοντά στο Ρόσγουελ, πυροδοτώντας το έντονο ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Αργότερα την ίδια μέρα, ο Στρατηγός διοικητής της Eighth Air Force δήλωσε ότι στην πραγματικότητα, ένα μετεωρολογικό μπαλόνι είχε ανακτηθεί από προσωπικό της RAAF και όχι “ιπτάμενος δίσκος”. Ακολούθησε συνέντευξη τύπου, αναδεικνύοντας χαλάσματα φερόμενα ότι ανήκαν στο κατεστραμμένο αντικείμενο, τα οποία έδειχναν να επαληθεύουν την περιγραφή του μετεωρολογικού μπαλονιού.

Η υπόθεση ξεχάστηκε γρήγορα και αγνοήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, ακόμα και από ερευνητές των ΑΤΙΑ, για περισσότερο από 30 χρόνια. Τότε, το 1978 ο ειδικός των ΑΤΙΑ, Stanton T. Friedman κάλεσε σε συνέντευξη τον Ταγματάρχη Jesse Marcel, ο οποίος είχε αναμειχθεί στην αρχική ανάκτηση των χαλασμάτων το 1947. Ο Marcel εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο στρατός είχε συγκαλύψει την ανάκτηση ενός εξωγήινου σκάφους. Η ιστορία του διαδόθηκε στους κύκλους των ΑΤΙΑ, προβαλλόμενη σε ντοκιμαντέρ για ΑΤΙΑ εκείνης της εποχής. Τον Φεβρουάριο του 1980, η εφημερίδα The National Enquirer διεξήγαγε τη δική της συνέντευξη με τον Marcel, προσελκύοντας εθνική και παγκόσμια προσοχή για το συμβάν του Ρόσγουελ.

Επιπρόσθετες μαρτυρίες και αναφορές προέκυψαν κατά τα επόμενα χρόνια. Προστέθηκαν σημαντικές νέες λεπτομέρειες, ανάμεσα στις οποίες και ισχυρισμοί για μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση με σκοπό την ανάκτηση εξωγήινου σκάφους καθώς και εξωγήινων όντων, σε 11 τοποθεσίες συντριβής, καθώς και υποτιθέμενο εκφοβισμό μαρτύρων. Το 1989 ο πρώην εργολάβος κηδειών Glenn Dennis έφερε στην επιφάνεια λεπτομερή λογαριασμό, ισχυριζόμενος ότι αυτοψίες εξωγήινων όντων έλαβαν χώρα στη βάση του Ρόσγουελ.

Σε απάντηση στις παραπάνω αναφορές και μετά από ερωτήσεις του Κογκρέσου, το Κυβερνητικό Γραφείο Λογοδοσίας ξεκίνησε διερεύνηση και οδήγησε το Γραφείο της Γραμματείας Πολεμικής Αεροπορίας (SECAF) να διεξάγει εσωτερική έρευνα. Το αποτέλεσμα περιλήφθηκε σε δύο αναφορές. Η πρώτη, με χρονολογία έκδοσης 1995, κατέληγε ότι το ανακτηθέν το 1947 υλικό ήταν πιθανώς συντρίμμια ενός μυστικού κυβερνητικού προγράμματος με την ονομασία “Project Mogul”.

Η δεύτερη αναφορά, με χρονολογία έκδοσης 1997, κατέληγε ότι οι αναφορές για περισυλλογή πτωμάτων εξωγήινων όντων πιθανώς προέρχονταν από ακουσίως ταραγμένες αναμνήσεις στρατιωτικών ατυχημάτων κατά τα οποία προσωπικό είχε τραυματιστεί ή σκοτωθεί και στην ανάκτηση ανθρωπόμορφων ομοιωμάτων κατά την διεξαγωγή στρατιωτικών προγραμμάτων όπως το πρόγραμμα “High Dive” το οποίο έλαβε χώρα την δεκαετία του ’50 καθώς επίσης και σε φάρσες από διάφορους μάρτυρες και υποστηρικτές των ΑΤΙΑ.

Οι ψυχολογικές επιδράσεις από την πίεση χρόνου και της σύγχυσης σχετικά με το πότε συνέβησαν τα γεγονότα δικαιολογούσε την διαφωνία με τις διερευνώμενες χρονολογίες. Αυτές οι αναφορές απορρίφθηκαν από τους υποστηρικτές των ΑΤΙΑ ως παραπληροφόρηση ή απλά ως αβάσιμες. Ωστόσο σημαντικός αριθμός ερευνητών των ΑΤΙΑ απέρριψαν την πιθανότητα το συμβάν να αφορά κάποιο εξωγήινο σκάφος.

Αναφορές της εποχής για το ανακτηθέν υλικό
Την 14η Ιουλίου 1947 ο William “Mac” Brazel πρόσεξε κάποια περίεργα χαλάσματα καθώς εργαζόταν στο ράντσο Foster όπου ήταν επιστάτης, περίπου 30 χιλιόμετρα βόρεια του Ρόσγουελ. Η παραπάνω ημερομηνία αποτελεί σημείο διαφωνίας ωστόσο επαναλαμβάνεται σε ορισμένες αναφορές και συγκεκριμένα σε τηλεγράφημα, που στάλθηκε λίγες ώρες αφού η υπόθεση ξεκίνησε, με παραλήπτη τον σερίφη George Wilcox (στον οποίο απευθύνθηκε ο Brazel αρχικά). Ωστόσο η αρχική αναφορά της RAAF ανέφερε ότι η εύρεση έγινε “κάποια στιγμή την περασμένη εβδομάδα” υπονοώντας ότι ο Brazel βρήκε τα χαλάσματα στις αρχές Ιουλίου. Ο Brazel είπε στην Roswell Daily Record ότι ο ίδιος και ο γιος του είδαν “μια μεγάλη περιοχή με λαμπερά συντρίμμια από λάστιχο, αλουμινόχαρτο, κάποιο είδος ανθεκτικού χαρτιού και βέργες”. Δεν έδωσε σημασία αλλά επέστρεψε στις 4 Ιουλίου με τον γιο, την κόρη και την σύζυγό του για να μαζέψουν τα χαλάσματα. Την επόμενη μέρα, ο Brazel άκουσε τις αναφορές για “ιπτάμενους δίσκους” και αναρωτήθηκε αν αφορούσαν αυτό που ανακάλυψε. Στις 7 Ιουλίου είδε τον σερίφη Wilcox και του “ψυθίρισε εμπιστευτικά” ότι μπορεί να έχει βρει έναν ιπτάμενο δίσκο. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ο Wilcox είπε ότι ο Brazel ανέφερε την εύρεση του αντικειμένου στις 6 Ιουλίου.
Ο σερίφης Wilcox κάλεσε τη RAAF. Ο ταγματάρχης Jesse Marcel και “ένας άντρας με πολιτικά” συνόδευσαν τον Brazel πίσω στο ράντσο και συλλέχθηκαν περισσότερα κομμάτια από τα συντρίμμια. “Περάσαμε δύο ώρες το απόγευμα της Δευτέρας [7 Ιουλίου] ψάχνοντας για επιπλέον κομμάτια της μετεωρολογικής συσκευής” είπε ο Marcel. “Βρήκαμε μερικά ακόμα μπαλώματα αλουμινόχαρτου και λάστιχου”. Στη συνέχεια προσπάθησαν να επανασυναρμολογήσουν το αντικείμενο αλλά ο Brazel είπε ότι δεν τα κατάφεραν. Ο Marcel πήρε τα χαλάσματα στην RAAF το επόμενο πρωί.

Όπως περιγράφει η Roswell Daily Record (έκδοση 9ης Ιουλίου 1947):
“Το μπαλόνι το οποίο ανύψωνε το αντικείμενο, εάν αυτό λειτουργούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο, πρέπει να ήταν 12 πόδια (3,65 μέτρα) μακρύ, υπολόγισε ο Brazel βασιζόμενος στο μέγεθος του δωματίου στο οποίο καθόταν. Το λάστιχο ήταν γκρίζο στο χρώμα του καπνού και διασκορπισμένο σε μία περιοχή με διάμετρο περίπου 200 γιάρδες (183 μέτρα). Όταν τα χαλάσματα μαζεύτηκαν, το αλουμινόχαρτο, το χαρτί, η ταινία και οι ράβδοι σχημάτισαν ένα δέμα μήκους 3 ποδιών (90 εκατοστών) και πάχους 7 ή 8 ιντσών (18 ή 20 εκατοστών), ενώ το λάστιχο σχημάτισε ένα δέμα μήκους 46 με 48 εκατοστών και πάχους 18 εκατοστών. Υπολόγισε ότι όλα τα συντρίμμια ζύγιζαν συνολικά 5 λίβρες (2,25 κιλά). Δεν υπήρχε σημάδι κάποιου μετάλλου στην περιοχή το οποίο θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί ως μηχανή και κανένα ίχνος οποιουδήποτε είδους προπέλας. Ωστόσο ένα χάρτινο πτερύγιο ήταν κολλημένο σε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτου. Δεν βρέθηκε κείμενο πουθενά επάνω στο όργανο, αν και υπήρχαν γράμματα σε κάποια κομμάτια. Σημαντική ποσότητα σελοφάν και κάποιας ταινίας με λουλούδια τυπωμένα στην επιφάνεια είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή. Επίσης, δεν βρέθηκαν νήματα ή καλώδια, αλλά υπήρχαν οπές στο χαρτί που υποδείκνυαν ότι κάποιου είδους σύνδεση είχε χρησιμοποιηθεί.”

Τέλεξ σταλμένο σε γραφείο του FBI από το γραφείο τους στο Ντάλας του Τέξας, περιέχει μείζονος σημασίας κείμενο από την Eighth Air Force την 8η Ιουλίου:
“Ο ΔΙΣΚΟΣ ΕΧΕΙ ΣΧΗΜΑ ΕΞΑΓΩΝΟΥ ΚΑΙ ΚΡΕΜΟΤΑΝ ΑΠΟ ΜΠΑΛΟΝΙ ΜΕ ΚΑΛΩΔΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΑΛΟΝΙ ΕΙΧΕ ΔΙΑΜΕΤΡΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 20 ΠΟΔΙΩΝ. Ο ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ CURTAN ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΟΤΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΟ ΜΠΑΛΟΝΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΥΨΟΜΕΤΡΟΥ ΜΕ ΚΑΤΟΠΤΡΟ ΡΑΝΤΑΡ, ΑΛΛΑ Η ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ WRIGHT FIELD ΔΕΝ ΕΙΧΕ [ακατάληπτο κείμενο] ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ.”

Δελτία Τύπου
Νωρίς την Τρίτη, 8 Ιουλίου, η RAAF εξέδωσε δελτίο τύπου:
“Οι πολλές φήμες σχετικά με τον ιπτάμενο δίσκο έγιναν πραγματικότητα χθες όταν το γραφείο πληροφοριών του 509th Bomb Group της Eighth Air Force, Roswell Army Air Field, ήταν αρκετά τυχερό να φέρει στην κατοχή του έναν δίσκο με την συνεργασία ενός από τους τοπικούς κτηνοτρόφους και το γραφείο του Σερίφη της επαρχίας Chaves. Το ιπτάμενο αντικείμενο κατέπεσε σε ράντσο κοντά στο Ρόσγουελ κάποια στιγμή την προηγούμενη εβδομάδα. Μη έχοντας τηλεφωνική εγκατάσταση, ο κτηνοτρόφος αποθήκευσε τον δίσκο μέχρι να μπορέσει να επικοινωνήσει με το γραφείο του σερίφη, ο οποίος στην συνέχεια ειδοποίησε τον ταγματάρχη Jesse A. Marcel του 509th Bomb Group Intelligence Office. Αμέσως έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες και ο δίσκος μεταφέρθηκε στο σπίτι του κτηνοτρόφου. Επιθεωρήθηκε στη RAAF και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ανώτερα επιτελεία.”
Ο συνταγματάρχης William H. Blanchard της 509ης, επικοινώνησε με τον στρατηγό Roger M Ramey της Eighth Air Force στο Fort Worth του Τέξας ο οποίος διέταξε να μεταφερθεί το αντικείμενο στην Στρατιωτική Αεροπορική Βάση του Fort Worth. Στη Βάση, ο Εντεταλμένος Αξιωματικός Irving Newton επιβεβαίωσε την προκαταρκτική γνώμη του Ramey, αναγνωρίζοντας το αντικείμενο ως μετεωρολογικό μπαλόνι με τον αετό του. Ένα ακόμα δελτίο τύπου εκδόθηκε τότε, αυτή τη φορά από τη βάση του Fort Worth, περιγράφοντας το αντικείμενο ως μετεωρολογικό μπαλόνι.
Αρκετές φωτογραφίες εκδόθηκαν εκείνη την μέρα στο Fort Worth, με χαλάσματα φερόμενα ως ανήκοντα στο αντικείμενο. Τα χαλάσματα έμοιαζαν να επιβεβαιώνουν τις αναφορές για μετεωρολογικό μπαλόνι με αετό. Ο στρατηγός Ramey, ο συνταγματάρχης Thomas J. Dubose και ο ταγματάρχης Marcel εμφανίζονταν επίσης στις φωτογραφίες. Ο Brazel ωστόσο, σε συνέντευξη στην Roswell Daily Record και στο Associated Press απέρριψε τον ισχυρισμό του στρατού ότι πρόκειται για μετεωρολογικό μπαλόνι. Αναφερόμενος σε περιγραφές αρκετών μετεωρολογικών μπαλονιών που είχε βρει στο παρελθόν στο ράντσο είπε: “Είμαι σίγουρος πως αυτό που βρήκα δεν ήταν μετεωρολογικό μπαλόνι”.

Νέες μαρτυρίες – αναφορές για εξωγήινους
Το 1978, ο πρώην πυρηνικός φυσικός και συγγραφέας Stanton T. Friedman κάλεσε σε συνέντευξη τον Jesse Marcel, τον μόνο άνθρωπο που είναι γνωστό ότι συνόδευσε τα χαλάσματα του Ρόσγουελ από το σημείο που βρέθηκαν στο Fort Worth. Στα 15 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, ο Marcel, οι αναφορές και άλλοι, ανέδειξαν το Ρόσγουελ από ξεχασμένο περιστατικό στην μάλλον διασημότερη υπόθεση UFO όλων των εποχών.
Έως τις αρχές του 1990, ερευνητές των UFO όπως οι Friedman, William Moore, Karl T. Pflock και η ομάδα των Kevin D. Randle και Donald R. Schmitt, είχαν πάρει συνέντευξη από εκατοντάδες ανθρώπους που είχαν, ή ισχυρίζονταν πως είχαν σχέση με τα γεγονότα του Ρόσγουελ το 1947. Επιπλέον, εκατοντάδες έγγραφα αποκτήθηκαν μέσω αιτήσεων της Δράσης για Ελευθερία της Πληροφορίας, και ορισμένα προφανώς από διαρροές από μέσα, όπως τα αμφιλεγόμενα έγγραφα Majestic 12.
Τα συμπεράσματά τους ήταν ότι τουλάχιστον ένα εξωγήινο σκάφος κατέπεσε στην περιοχή του Ρόσγουελ, ότι εξωγήινοι – κάποιοι πιθανώς ακόμη ζωντανοί – συλλέχθηκαν και ότι μία μαζική επιχείρηση συγκάλυψης οποιασδήποτε πληροφορίας για το συμβάν έλαβε χώρα.
Πολυάριθμα βιβλία, άρθρα, τηλεοπτικές εκπομπές, ακόμη και μία ταινία, έφεραν στο περιστατικό του 1947 φήμη και θόρυβο, τόσο ώστε έως τα μέσα της δεκαετίας του 90, ισχυρές πλειοψηφίες σε δημοσκοπήσεις, όπως το CNN/Time poll, πίστευαν ότι εξωγήινοι είχαν επισκεφτεί τη Γη και συγκεκριμένα ότι εξωγήινοι είχαν προσγειωθεί στο Ρόσγουελ και ότι η Αμερικάνικη Κυβέρνηση συγκάλυπτε το γεγονός. Κανείς δεν ξέρει αν και ακολούθησε στρατιωτική ανακοίνωση, η οποία ανέφερε ότι τα συντρίμμια ανήκουν τελικά σε μετεωρολογικό μπαλόνι. Ωστόσο, οι ιστορίες που θέλουν αξιωματικούς να παραγγέλνουν φέρετρα για παιδιά και η δυσπιστία του κόσμου στην ανακοίνωση ήταν αρκετές και να μετατρέψουν το Ρόζγουελ σε πρωτεύουσα των ΑΤΙΑ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με βάση την ιστορία της πόλης, παρουσιάζει η επίσκεψη στο τοπικό μουσείο. Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να δει τα γεγονότα του Ρόζγουελ σε χρονολογική σειρά, ξεκινώντας με εκθέματα εφημερίδων αλλά και έγγραφα ανθρώπων που υποστήριξαν προσωπική επαφή με εξωγήινους. Παρατηρώντας όλα τα εκθέματα του μουσείου, μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί οι ιστορίες γύρω από το συμβάν είναι τόσο αντικρουόμενες και οι πληροφορίες συγκεχυμένες: Τα εκθέματα παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο που μπλέκουν την πραγματικότητα με τη φαντασία. Μεταξύ των εκθεμάτων θα δει κάποιος πολλά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν σε ντοκιμαντέρ ή ταινίες φαντασίας σχετικά με το περιστατικό. Είναι περίεργο ωστόσο το ότι όλοι όσοι υποστηρίζουν ότι απήχθησαν κάποια στιγμή από τους εξωγήινους, έδωσαν αργότερα την ίδια περιγραφή που ξέρουμε σήμερα για τα «μικρά πράσινα ανθρωπάκια με τα μεγάλα μάτια».

Συμβάν του Ντάλνεγκορσκ

Το Συμβάν του Ντάλνεγκορσκ (αγγλικά:Dalnegorsk incident) γνωστό και ως «Περιστατικό Υψώματος 611 Α.Τ.Ι.Α» αναφέρεται σε μια υποτιθέμενη συντριβή ενός ΑΤΙΑ στο Ντάλνεγκορσκ, της περιφέρειας Κράι Πριμόρσκι, της Σοβιετική Ένωσης, στις 29 Ιανουαρίου 1986. Το ύψωμα 611 (επίσης γνωστό ως Όρος Ιζβεστκόβαγια) είναι ένας λόφος που βρίσκεται στην επικράτεια της πόλης.

Περιγραφή περιστατικού
Ένα σφαιρικό αντικείμενο κόκκινου χρώματος παρατηρήθηκε από τους κατοίκους της πόλης περίπου στις 8 μ.μ. εκείνη την ημερομηνία. Οι αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι το αντικείμενο φάνηκε να έχει το μέγεθος της ημισέλινου. Το σφαιρικό αντικείμενο πετούσε παράλληλα με το έδαφος και δεν ακούγονταν κάποιοι ήχοι που να συνοδεύουν την πτήση. Προσδιορίστηκε αργότερα ότι η ταχύτητα του αντικειμένου ήταν περίπου 15 m / s (54 χλμ / Ώρα) και ότι πετούσε περίπου 700-800 μέτρα πάνω από το έδαφος. Όταν το αντικείμενο έφτασε στο Ύψωμα 611, άρχισε να κατεβαίνει και στη συνέχεια έπεσε στο λόφο. Όλοι οι μάρτυρες ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε ήχος όταν το αντικείμενο προσέκρουσε στο έδαφος.

Η διαδικασία της καθόδου περιγράφηκε διαφορετικά από τους αυτόπτες μάρτυρες. Μερικοί είπαν ότι το αντικείμενο έπεσε με λάμψη και δεν ήταν ορατό μετά από αυτό. Άλλοι ισχυρίστηκαν ότι ταλαντεύτηκε σε υψόμετρο πάνω από το λόφο, ακτινοβολώντας ένα φως διαφορετικής έντασης καθώς ανέβαινε πάνω-κάτω. Το φως που εκπέμπονταν από το αντικείμενο περιγράφεται από κάποιους σαν μια δασική πυρκαγιά, η οποία κράτησε για περίπου μία ώρα.

Ορισμένοι βράχοι στο σημείο πρόσκρουσης είχαν σταγόνες αργυροειδούς μετάλλου, οι οποίοι αργότερα καθορίστηκαν ότι ήταν μόλυβδος. Ο τύπος του μολύβδου που βρέθηκε στο Ύψωμα 611 ήταν διαφορετικός από τον μόλυβδο που βρέθηκε στις τοπικά ορυχεία μολύβδου. Επίσης, βρέθηκαν μαύρες, υαλώδεις χάντρες σε σχήμα σταγόνας και θραύσματα συντριμμιών. Συνολικά, ανακαλύφθηκαν περίπου 70 γρ. μολύβδου, 5 γρ. θραυσμάτων υλικών και 40 γρ. σφαιριδίων. Το επίπεδο ακτινοβολίας στο εδάφος της πρόσκρουσης ήταν φυσιολογικό. Η ομάδα έρευνας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών πήρε φωτογραφίες της περιοχής χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικές κάμερες. Ωστόσο κατά την εμφάνιση των φωτογραφιών αυτές ήταν κενές.

Ανάλυση
Οι χημικές αναλύσεις των σφαιριδίων έδειξαν ότι αποτελούνται κυρίως από μόλυβδο, πυρίτιο και σίδηρο. Μερικές από τις σταγόνες περιείχαν σημαντικές ποσότητες ψευδαργύρου, βισμούθιου και σπάνιων πετρωμάτων. Πραγματοποιήθηκε επίσης ανάλυση του εδάφους, των πετρωμάτων και του καμένου ξύλου από το έδαφος της πρόσκρουσης του Α.Τ.Ι.Α. Σημειώθηκε ότι η χημική σύνθεση ήταν παρόμοια με τη σύνθεση παρόμοιων δειγμάτων που ελήφθησαν από την τοποθεσία του περιστατικού της Τουνγκούσκα.

Τα θραύσματα πλέγματος αναλύθηκαν επίσης. Τα υλικά από τα οποία συντέθηκαν τα θραύσματα των συντριμμιών δεν διαλύθηκαν σε ισχυρά οξέα και οργανικούς διαλύτες, ακόμη και όταν εκτέθηκαν σε υψηλές θερμοκρασίες για παρατεταμένες χρονικές περιόδους. Σε ένα από τα θραύσματα ανακαλύφθηκε ότι αποτελούνταν από σκάνδιο, χρυσό, λανθάνιο, νάτριο και σαμάριο. Μια ανάλυση ενός άλλου μέρος των συντριμμιών έδειξε χρυσό, ασήμι και νικέλιο. Αφού το θραύσμα θερμάνθηκε σε κενό αέρος η ανάλυση δεν έδειξε πλέον αυτά τα στοιχεία. Ωστόσο, ανιχνεύθηκαν μολυβδαίνιο και ρήνιο.

Η συγκέντρωση χρυσού που ανιχνεύθηκε σε ένα από τα θραύσματα συντριμμιών ήταν ισοδύναμη με 1.100 γρ ανά μετρικό τόνο. Αυτό είναι πολύ υψηλότερο από τα αποθέματα χρυσού στην περιοχή, τα οποία γίνονται αποδοτικά για εξαγωγή όταν η συγκέντρωση χρυσού φτάσει τα 4 γρ. ανά μετρικό τόνο. Δεν υπάρχουν αποθέματα χρυσού στο Ντάλνεγκορσκ που να περιέχουν χρυσό σε συγκεντρώσεις αρκετά υψηλές ώστε να εξαχθούν.

Περαιτέρω περιστατικά
Παρόμοια σφαιρικά ιπτάμενα αντικείμενα εντοπίστηκαν στο έδαφος του Νταλνεγκόρσκυ, της περιφέρειας Καβαλερόβσκι, στο Ολγκίνσκυ και Τερνιέσκι της περιφέρειας του Κράι Πριμόρσκι το Νοέμβριο του 1987. Ένα από τα σφαιρικά αντικείμενα παρατηρήθηκε πάνω από το ύψωμα 611 που φωτίζε το έδαφος στην κορυφή του λόφου. Οι περιγραφές αυτών των σφαιρικών αντικειμένων που δίνουν μάρτυρες ταιριάζουν με τις περιγραφές του Α.Τ.Ι.Α που έπεσε στο Ύψώμα 611 το 1986. Ένας κάτοικος της περιοχής αυτής ισχυρίστηκε ότι υπήρξε μια νέα προσγείωση Α.Τ.Ι.Α στο Ύψωμα 611 το 1989.

Τηλεοπτική εκπομπή για το περιστατικό
Το περιστατικό του Ντάλνεγκορσκ καλύφθηκε από το τηλεοπτικό πρόγραμμα Sightings στις 3 Απριλίου 1995. Ο σκηνοθέτης Τοντ Μεσίροφ επισκέφθηκε τον τόπο, μίλησε με αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και με ορισμένους από τους επιστήμονες που συμμετείχαν στην ανάλυση συντριμμιών. Σύμφωνα με τον Μεσίροφ, «Η ρωσική ανάλυση των θραυσμάτων μετάλλων που ανακτήθηκαν από το σημείο συντριβής λένε ότι τα μέταλλα δεν είναι γήινης κατασκευής, αλλά προέρχονται από κάπου αλλού».

Συμβάν του Βαλ Τζόνσον

Το Συμβάν του Βαλ Τζόνσον (αγγλικά:Val Johnson incident) αναφέρεται σε μια υποτιθέμενη συνάντηση του αναπληρωτή σερίφη της κομητείας Μάρσαλ της Μινεσότα, Βαλ Τζόνσον με ένα ΑΤΙΑ το 1979.

Το συμβάν
Ο Τζόνσον ανέφερε ότι ενώ βρισκόταν σε περιπολία κοντά στο Στέφεν της Μινεσότα περίπου στις 2 π.μ. στις 27 Αυγούστου 1979, είδε μια ακτίνα φωτός ακριβώς πάνω από το δρόμο. Σύμφωνα με τον Τζόνσον, η ακτίνα έφτασε προς αυτόν, το περιπολικό ήταν βυθισμένο στο φως και άκουσε το παρμπρίζ να σπάει. Ο Τζόνσον είπε ότι ήταν αναίσθητος για 39 λεπτά και όταν ξύπνησε συνειδητοποίησε ότι το ρολόι του και το ρολόι του οχήματος είχε σταματήσει για 14 λεπτά. Το παρμπρίζ θρυμματίστηκε, ένας προβολέας και ένα κόκκινο φως έκτακτης ανάγκης υπέστησαν ζημιές και η λεπτή κεραία του ραδιοφώνου λεπτό έλιωσε. Οι κάτοικοι που ανταποκρίθηκαν στο αίτημα για βοήθεια του Τζόνσον βρήκαν το περιπολικό στη πλαϊνή μεριά του δρόμου. Ο Τζόνσον υπέστη μώλωπες και ερεθισμό των ματιών που ένας γιατρός τα σύγκρινε με τα «εγκαύματα ενός οξυγονοκολλητή». Όταν η ιστορία έλαβε εθνική δημοσιότητα, ο Τζόνσον είπε στους δημοσιογράφους ότι η ξαφνική δημοσιότητα είχε προκαλέσει σε αυτόν και την οικογένειά του πολλή συναισθηματική πίεση. Στις 11 Σεπτεμβρίου, 1979, ο Τζόνσον εμφανίστηκε ως καλεσμένος στη τηλεοπτική εκπομπή Good Morning America του δικτύου ABC.

Απαντήσεις
Οι ουφολόγοι, συμπεριλαμβανομένων των Άλλαν Χέντρι και Τζέρομ Κλαρκ, θεωρούν το περιστατικό σημαντικό, με τον Κλακ να ισχυρίζεται ότι ο Τζόνσον αρνήθηκε να κάνει το τεστ πολυγραφίας επειδή ο Τζόνσον πίστευε ότι «θα εξυπηρετούσε μόνο την ικανοποιητική περιέργεια των ανθρώπων». Ο σκεπτικιστής των ΑΤΙΑ, Φίλιπ Κλας, υποστήριξε ότι όλο το περιστατικό ήταν μια φάρσα και ότι ο Τζόνσον είχε καταστρέψει σκόπιμα το δικό του περιπολικό.

Συμβάν του Ρόμπερτ Τέιλορ

Το Συμβάν του Ρόμπερτ Τέιλορ (αγγλικά:Robert Taylor Incident), γνωστό ως και «Περιστατικό Λίβινγκστον» ή «Συνάντηση του Ντέτσμοντ Γουντς» αναφέρεται στους ισχυρισμούς του δασοφύλακα Ρόμπερτ “Μπομπ” Τέιλορ (1919-2007) ότι είδε ένα εξωγήινο διαστημικό σκάφος στο Ντέτσμοντ Λο στο Λίβινγκστον της Σκωτίας το 1979.

Όταν ο Τέιλορ επέστρεψε στο σπίτι από ένα ταξίδι στο Ντέτσμοντ Λο εμφανίστηκε ατημέλητος και λασπώδης με τα ρούχα του σχισμένα και με πληγές στο πηγούνι και τους μηρούς του, ισχυρίστηκε ότι είχε αντιμετωπίσει έναν «ιπτάμενο θόλο» που προσπάθησε να τον τραβήξει επάνω. Λόγω των τραυματισμών του, η αστυνομία κατέγραψε το ζήτημα ως κοινή επίθεση και το περιστατικό προωθείται ευρέως ως «το μοναδικό παράδειγμα μιας εξωγήινης παρατήρησης που γίνεται το αντικείμενο ποινικής έρευνας».

Η ιστορία του Τέιλορ
Σύμφωνα με τον Τέιλορ, δασοφύλακα της Εταιρείας Ανάπτυξης Λίβινγκστον (Livingston Development Corporation), στις 9 Νοεμβρίου 1979, στάθμευσε το φορτηγό του στη πλαϊνή μεριά ενός δρόμου κοντά στον αυτοκινητόδρομο Μ8 και περπατούσε μαζί με τον σκύλο του κατά μήκος ενός δασικού μονοπατιού στην πλευρά του Ντέτσμοντ Λο.

Ο Τέιλορ ανέφερε ότι είδε αυτό που περιέγραψε ως «ιπτάμενο θόλο» ή μια μεγάλη, κυκλική σφαίρα διαμέτρου περίπου 7 γιάρδων (6,4 μέτρα), που αιωρούνταν πάνω από το έδαφος σε μια απόσταση περίπου 530 μέτρα μακριά από το φορτηγό του. Ο Τέιλορ περιέγραψε το αντικείμενο ως «σκούρο μεταλλικό υλικό με τραχιά υφή σαν γυαλόχαρτο με εξωτερικό χείλος από μια ομάδα με μικρούς έλικες».

Ο Τέιλορ ισχυρίζεται ότι βίωσε μια δυσάρεστη μυρωδιά «σαν να καίγονταν φρένα» και ότι μικρότερες σφαίρες «παρόμοιες με τα αλατορυχεία της θάλασσας» τον είχαν πιάσει και τον έσυραν προς την κατεύθυνση του μεγαλύτερου αντικειμένου όταν έχασε τη συνείδησή του. Σύμφωνα με τον Τέιλορ, ξύπνησε αργότερα και τα αντικείμενα είχαν φύγει, αλλά δεν μπορούσε να ξεκινήσει το φορτηγό του, έτσι περπάτησε πίσω στο σπίτι του στο Λίβινγκστον.

Αστυνομική έρευνα
Η γυναίκα του Τέιλορ ανέφερε ότι όταν έφτασε στο σπίτι με τα πόδια, εμφανίστηκε ατημέλητος και λασπώδης με σκισμένα ρούχα και σχισμένο παντελόνι. Η σύζυγός του κάλεσε την αστυνομία και έναν γιατρό, ο οποίος τον αντιμετώπισε τις πληγές του στο πηγούνι και τους μηρούς του. Η αστυνομία συνόδευσε τον Τέιλορ στην τοποθεσία όπου ισχυρίστηκε ότι υπέστη τους τραυματισμούς του. Εκεί βρήκαν «σημάδια σε σχήμα σκάλας» στο έδαφος όπου ο Τέιλορ είπε ότι είδε το μεγάλο σφαιρικό αντικείμενο και άλλα σημάδια που είπε ο Τέιλορ ήταν φτιαγμένα από τα μικρότερα αντικείμενα που μοιάζουν με αλατορυχεία. Η αστυνομία κατέγραψε το θέμα ως εγκληματική επίθεση.

Ουφολόγοι
Η ιστορία επέστησε την προσοχή από τους ουφολόγους, οι οποίοι έφτιαξαν μια πλάκα στον τόπο της φερόμενης συνάντησης, και ο Τέιλορ έγινε αξιοσημείωτος μεταξύ των ενθουσιωδών των ΑΤΙΑ που συμμετείχαν στη μοναδική παρατήρηση ΑΤΙΑ που υποβλήθηκε σε ποινική έρευνα. Ο Ουφολόγος και συγγραφέας Μάλκολμ Ρόμπινσον αποδέχεται την ιστορία του Τέιλορ, λέγοντας ότι πιστεύει ότι «θα μπορούσε να είναι μία από τις λίγες πραγματικές περιπτώσεις μιας συνάντησης ΑΤΙΑ».

Σκεπτικιστική υποδοχή
Το 1979, ο σκεπτικιστής των ΑΤΙΑ Στιούαρτ Κάμπελ επισκέφθηκε την αστυνομία και το μέρος που ισχυρίστηκε ο Τέιλορ. Ο Κάμπελ ήταν πεπεισμένος ότι θα έβρισκε μια απλή εξήγηση. Κατά τη δεύτερη επίσκεψή του στην τοποθεσία, δήλωσε ότι είχε παρατηρήσει μερικούς σωλήνες PVC σε ένα γειτονικό χωράφι. Ανακάλυψε ότι η τοπική επιχείρηση ύδρευσης είχε βάλει έναν αγωγό καλωδίων σε απόσταση 100 μέτρων από τον υπόνομο. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι στοίβες σωλήνων ενδέχεται να είχαν αποθηκευτεί στο φρεάτιο και ήταν υπεύθυνοι για τα σημάδια γείωσης.

Η Πατρίσια Χάναφορντ, ιδρύτρια της Ερευνητικής Εταιρείας ΑΤΙΑ του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου και ειδικευμένος ιατρός, ενημέρωσε τον Κάμπελ για τις ιατρικές πτυχές της υπόθεσης. Πρότεινε ότι η κατάρρευση του Τέιλορ ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση της επιληψίας του κροταφικού λοβού και όταν ξεκίνησε η επιλιπτική κρίση του Τέιλορ τα αντικείμενα αυτά ήταν αποτέλεσμα παραισθήσεων. Συμπτώματα όπως η προηγούμενη μηνιγγίτιδα του Τέιλορ, η αναφορά του για μια έντονη μυρωδιά που κανείς άλλος δεν μπορούσε να ανιχνεύσει, ο πονοκέφαλος, ο ξηρός λαιμός, η παράλυση των ποδιών του και η περίοδος ασυνειδησίας πρότειναν αυτήν την αιτία. Ο Στηβ Ντόνελυ φυσικός και συντάκτης του The Skeptic θεώρησε επίσης ότι το περιστατικό εξηγείται από μια επιληπτική κρίση. Ο Κάμπελ πρότεινε ότι η κρίση του Τέιλορ μπορεί να έχει προκληθεί από αντικατοπτρισμό της Αφροδίτης.

Ο τοπικός επιχειρηματίας Φιλ Φέντον δημοσίευσε μια έκθεση το 2013, υποθέτοντας ότι ο Τέιλορ «μπορεί να έχει υποστεί μίνι-εγκεφαλικό επεισόδιο και να εκτεθεί σε επιβλαβείς χημικές ουσίες που του δημιούργησαν σύγχυση και αποπροσανατολισμό» και ότι «το ΑΤΙΑ που πιστεύει ότι είδε θα μπορούσε να έχει σχήμα πιατάκι» κοντά σε έναν υδάτινο πύργο».

Νέα δεδομένα

ΗΠΑ 16/04/2021: Το Πεντάγωνο επιβεβαιώνει την ύπαρξη ΑΤΙΑ
Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ δεσμεύτηκαν, νωρίτερα μέσα στον χρόνο, να δημοσιοποιήσουν μέχρι τον Ιούνιο μια λεπτομερή αναφορά σχετικά με τα Α.Τ.Ι.Α. που εθεάθησαν τα τελευταία χρόνια
Σε μια φαινομενικά ιστορική επιβεβαίωση προχώρησε το Πεντάγωνο των ΗΠΑ, σύμφωνα με το οποίο ένα βίντεο που απεικονίζει τα Α.Τ.Ι.Α. είναι πραγματικό και τραβήχτηκε από αξιωματικούς του αμερικάνικου πολεμικού Ναυτικού το 2019. Πρόκειται για ένα βίντεο που έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου αποτυπώνει αντικείμενα τριγωνικού σχήματος να αναβοσβήνουν και να πετάνε ανάμεσα στα σύννεφα.

Η εκπρόσωπος Τύπου του Πενταγώνου, Σου Γκοφ τόνισε: «Όπως έχουμε προαναφέρει, προκειμένου να προστατευτεί η ασφάλεια των επιχειρήσεών μας και να αποφευχθεί η αποκάλυψη πληροφοριών που μπορεί να είναι χρήσιμες για τους αντιπάλους μας, το Υπουργείο Άμυνας δεν θα συζητήσει δημόσια τις λεπτομέρειες που αφορούν τα όσα καταγράψαμε ή τις καταγεγραμμένες εισβολές στον εναέριο χώρο μας- συμπεριλαμβανομένων των εισβολών που αφορούν αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα».

Η Γκοφ πρόσθεσε ότι η Ειδική Ομάδα για τα Αγνώστου Ταυτότητας Εναέρια Φαινόμενα, η οποία συστάθηκε τον περασμένο Αύγουστο για την διερεύνηση των θεάσεων Α.Τ.Ι.Α. από τον στρατό, έχει «συμπεριλάβει τα ευρήματα αυτά στις τρέχουσες έρευνές της».

Το 2019, το αμερικανικό πολεμικό Ναυτικό είχε επίσης επιβεβαιώσει την καταγραφή εισβολών από μη εξουσιοδοτημένα και/ή αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα στον εναέριο χώρο των ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ δεσμεύτηκαν, νωρίτερα μέσα στον χρόνο, να δημοσιοποιήσουν μέχρι τον Ιούνιο μια λεπτομερή αναφορά σχετικά με τα Α.Τ.Ι.Α. που εθεάθησαν τα τελευταία χρόνια.

Πηγές: el.wikipedia.org