Χριστόφορος Κάσδαγλης

Επικίνδυνη ευρεσιτεχνία – Χριστόφορος Κάσδαγλης

Ιστορίες κοινωνικής φαντασίας


Τότε κατάλαβα τι αμαρτίες πληρώνουμε. Μπλέκουμε με κορίτσια όμορφα και τρυφερά, με τα οποία κάποιοι άλλοι πρόλαβαν να μπλέξουν νωρίτερα και να τα φορτώσουν με τις ανασφάλειες και τα ψυχαναλυτικά τραύματα που είχαν δημιουργήσει σ αυτούς άλλα κορίτσια, όμορφα και τρυφερά ή, ίσως, άσχημα και σκληρά.

Ντετέκτιβ και τζογαδόροι, δόκιμοι επιχειρηματίες, κουρσάροι νέου τύπου και διαρρήκτες της πεντάρας. Κορίτσια με ασημένια μάτια και παλιές ανασφάλειες. Κι ακόμα, ο θόρυβος της μπίλιας που γυρνάει ανελέητα. Όταν η τύχη φλερτάρει με την απόγνωση, τότε οι ιστορίες κοινωνικής φαντασίας γίνονται νουάρ. Ο συγγραφέας, άλλωστε, ομολογεί ευθέως τις προθέσεις του: “Είμαι παιδί του Ραίημοντ Τσάντλερ. Γράφω σε πρώτο πρόσωπο προσπαθώντας εναγωνίως να επικοινωνήσω με απροσδιόριστα φαντάσματα. Λέγονται και αναγνώστες. Καμιά φορά γράφω και στο τρίτο πρόσωπο. Είναι κόλπο”.

Στο βιβλίο περιέχονται εφτά ιστορίες κοινωνικής φαντασίας του Χριστόφορου Κάσδαγλη που τις προλογίζει με τα σχέδιά του ο Γιάννης Καλαϊτζής.

Eικονογράφηση: Γιάννης Καλαϊτζής

Διηγήματα, Άγρα, 1993, 93 σελ.

Απολύομαι και τρελαίνομαι – Χριστόφορος Κάσδαγλης

Η ζόρικη θητεία του Χρήστου Καστανά


Στέκομαι στην πύλη να πω δύο τελευταίες κουβέντες στον αλφαμίτη. Σαν καρεδάκια παλιομοδίτικου φιλμ περνάνε σε μια στιγμή απ’ το μυαλό μου η Κόρινθος , η Θήβα, η Βέροια, το Μεγάλο Πεύκο. Η ταινία δεν είναι έγχρωμη. Δεν είναι καν ασπρόμαυρη. Πράσινα και χακί χρώματα σε μαύρο φόντο. Ο φαιοπράσινος εφιάλτης τελειώνει. Σφίγγω στην τσέπη μ’ εμπιστοσύνη την αστυνομική ταυτότητα και το απολυτήριο. Φανταστείτε το σε βυσσινί χρώμα, με ροζ ανταύγειες, μωβ πουά και έξαλλες φωτογραφίες. Κάνω δυο εναέριες τούμπες και αφήνω το στρατόπεδο πίσω μου. Απολύομαι και τρελαίνομαι.

Αφηγήσεις, Οξύ, 1999, 248 σελ.

Σπλιτ! – Χριστόφορος Κάσδαγλης

Δεν περιμένω να ζήσω απ’ το καζίνο – φιλοδοξία μου είναι να μη χάνω ή να χάνω λίγα, να κρατηθώ στο παιχνίδι όσο γίνεται περισσότερο. Απώτερη φιλοδοξία μου είναι να τινάξω κάποτε την μπάνκα στον αέρα. Στο μεταξύ, βιοπορίζομαι χάρη σε μια σύμβαση αορίστου χρόνου με την αθηναϊκή απογευματινή εφημερίδα “Ο ασύρματος”. Κάποια άλλη μέρα θα σας εξηγήσω πώς έχω μοιράσει τα φύλλα ώστε να πληρώνομαι μεν από το λογιστήριο της εφημερίδας, αλλά να συχνάζω περισσότερο στο ταμείο του καζίνου. Η βασική ιδέα είναι ότι η εφημερίδα πληρώνει κάθε πρώτη του μηνός, ενώ το καζίνο κάθε μέρα.

Ο Βλαδίμηρος Δημητριάδης, αργόμισθος δημοσιογράφος, ακτιβιστής τζογαδόρος, παλαιοκομμουνιστής και περιστασιακός ερωτύλος, έχει βρει το δικό του κόλπο ώστε να παίζει αντί να εργάζεται. Αλλά οι εμμονές του θα τον οδηγήσουν σε μια οριακή παρτίδα όπου θα ρισκάρει τα ρέστα του. Τα κέρδη -αν υπάρξουν θα τα εισπράξει σ’ ένα άλλο επίπεδο, που ο ίδιος ποτέ του δεν είχε φανταστεί.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009, 269 σελ.

Η αριστερά και ο κακός ο λύκος – Χριστόφορος Κάσδαγλης

Το γαμώτο ενός αριστερού


“Οι μεγάλοι, λοιπόν, σκέφτονται και εκφράζονται συχνά με τρόπους μη ορθολογικούς. Τους λες εσύ πώς να λύσουν το πρόβλημά τους αλλά εκείνοι μονάχα φωνάζουν, γκρινιάζουν ή απλώς κάθονται άπρακτοι και περιμένουν. Η Αριστερά το κάνει αυτό σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι οι μεγάλοι, βυθισμένη στις μνήμες του παρελθόντος, στη νοσταλγία του εαυτού της και των νεανικών μας χρόνων, στη μεταφυσική ενός υποτιθέμενου ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, που μπορεί μεν κάλλιστα να θεωρηθεί υλισμός, αλλά ούτε ιστορικός ούτε διαλεκτικός είναι”.

Ο συγγραφέας του “Απολύομαι και τρελαίνομαι” και του “Σπλιτ!” αποφασίζει ν’ ανοίξει τα μάτια του 10χρονου γιου του. Όχι για το πώς έρχονται στον κόσμο τα παιδιά, αυτό το ξέρει ήδη απ’ το νηπιαγωγείο, αλλά γύρω από το αμφιλεγόμενο σύμπαν της Αριστεράς. Καθοδόν όμως τα πράγματα περιπλέκονται όταν διαπιστώνει ότι δεν έχει νόημα να νουθετείς τα παιδιά, τα οποία προορίζονται να κάνουν τα ίδια λάθη απ’ την αρχή, ή άλλα, δικής τους επιλογής, και να διδαχθούν μονάχα απ’ αυτά. Κι έπειτα, ο ίδιος κρύβει μέσα του μεγάλο θυμό για το θέμα – δεν έχει νόημα να φορτώσει το παιδί του, πέρα από τα άλλα άγχη του, και με τα τραύματα από τη 12η Ολομέλεια ή το νιοστό συνέδριο. Έτσι, το βιβλίο μετατρέπεται από παιδικό παραμύθι σε πολιτικό θρίλερ.

Όσο για τον τίτλο του βιβλίου, ο συγγραφέας εξηγεί πώς τον διάλεξε: “Αρχικά σκέφτηκα να το ονομάσω “Σπλιτ!” – χωρισμός, διαζύγιο, διαίρεση. Αλλά μου είπαν ότι ο τίτλος είναι αγκαζέ και έκανα πίσω. Έπειτα σκέφτηκα το “Η Αριστερά και τα τρία γουρουνάκια”. Kαλό φαινόταν κι αυτό, αλλά κάπου στο δρόμο -δεν ξέρω πώς- το ένα γουρουνάκι διαγράφηκε απ’ το κόμμα. Λίγο αργότερα, τα άλλα δύο διασπάστηκαν… Έτσι, κι αυτή η περίπτωση έμεινε στον αέρα”.

Πολιτική, Οξύ, 2009, 205 σελ.

Το γαμώτο ενός Παναθηναϊκού – Χριστόφορος Κάσδαγλης

Αθλητικό αυτοβιογραφικό θρίλερ


Είμαι ένας Παναθηναϊκός που δεν του φτάνει να είναι Παναθηναϊκός – θέλει να είναι με πολιτικά ορθό τρόπο. Είμαι ένας βάζελος που δεν του φτάνει να μισεί τον Ολυμπιακό – απαιτεί από τον εαυτό του να τον μισεί για τους σωστούς ιδεολογικά λόγους. Είμαι ένας τρελαμένος οπαδός που ελπίζει στη νίκη μέχρι να ακουστεί το σφύριγμα της λήξης ή να ηχήσει η σειρήνα της γραμματείας. Είμαι ένας παναθηναϊκός που δεν τον πειράζει η ομάδα να χάνει πού και πού, αρκεί να παίζει ωραία μπάλα μέσα στο γήπεδο· που δεν τον νοιάζει να φάει και δύο και τρία γκολάκια, αρκεί να βάλει και μερικά – κι αν αυτά που βάζει είναι κατά κανόνα περισσότερα απ’ όσα δέχεται, ακόμα καλύτερα. Εντάξει, έχω ψηλώσει καμιά δεκαριά πόντους επειδή πήραμε -έπειτα από τόσα χρόνια- το Πρωτάθλημα, αλλά κατά βάθος δεν ψήνομαι από κάτι τέτοια. Όχι, όσο η αιώνια αντίφαση ανάμεσα στον λαϊκό χαρακτήρα της ομάδας και στην ολιγαρχική ιδιοκτησία της από εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου εξακολουθεί να υφίσταται. Είμαι ένας βάζελος που δεν τον πολυνοιάζει επειδή η ομάδα έκανε τόσα χρόνια να το σηκώσει, αρκεί που είναι πράσινη, που πάει καλά στην Ευρώπη (ε, που έχει και το μπάσκετ για να ρεφάρει). Αν είχε και μια διοίκηση της προκοπής, αν η ενδεκάδα ξεκίναγε πάντα από τον Σωτήρη Νίνη, αν η Ακαδημία Ποδοσφαίρου ξανάρχιζε να βγάζει ταλέντα όπως παλιά, τότε η ζωή θα έτεινε προς την τελειότητα.

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2010, 250 σελ.

Απολύομαι και τρελαίνομαι – Χριστόφορος Κάσδαγλης

Η ζόρικη θητεία του Χρήστου Καστανά


Στέκομαι στην Πύλη να πω δυο τελευταίες κουβέντες στον αλφαμίτη. Σαν καρεδάκια παλιομοδίτικου φιλμ περνάνε σε μια στιγμή απ’ το μυαλό μου η Κόρινθος, η Θήβα, η Βέροια, το Μεγάλο Πεύκο. Η ταινία δεν είναι έγχρωμη. Δεν είναι καν ασπρόμαυρη. Πράσινα και χακί χρώματα σε μαύρο φόντο. Ο φαιοπράσινος εφιάλτης τελειώνει. Σφίγγω στην τσέπη με εμπιστοσύνη την αστυνομική ταυτότητα και το απολυτήριο. Φανταστείτε το σε βυσσινί χρώμα με ροζ ανταύγειες, μοβ πουά και έξαλλες φωτογραφίες. Κάνω δυο εναέριες τούμπες και αφήνω το στρατόπεδο πίσω μου. “Απολύομαι και τρελαίνομαι”.

Το όνομά μου είναι Χρήστος Καστανάς. Μερικοί με φωνάζουν Χριστόφορο Κάσδαγλη. Όλοι όμως το ξέρουν, πως είμαι πια ένας πολίτης.

“Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης περιγράφει την καθημερινή ρουτίνα του στρατού με μια γλώσσα φανταρίστικη, χλευαστική, κοφτή. Δεν καταγγέλλει, γελοιοποιεί…”
(Νίκος Ντόκας, “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”)

“Πρόκειται για μια γραφή ειρωνευτική των πάντων, ακόμα και της ίδιας της αμφισβήτησης…”
(Δ. Φραγκόπουλος, “Έθνος”)

“Ο Κάσδαγλης μεταφέρει την εμπειρία του από το στρατό σε μια σχεδόν φαντασιωτική αφήγηση, με γελοιογραφικά πορτραίτα και αλλεπάλληλες παρωδίες…”
(Π. Γ. Χρήστου, “Η Καθημερινή”)

“Πριν από κάμποσα χρόνια, ο Χριστόφορος Κάσδαγλης έγραψε το βιβλίο “Απολύομαι και τρελαίνομαι” κι έφερε τα πάνω κάτω…”
(Αντώνης Σουρούνης, “Ελευθεροτυπία”)

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συντροφιά που μου κράταγε στη θητεία μου το “Απολύομαι και τρελαίνομαι”. Ήταν στην τσέπη μου σχεδόν μόνιμα, σαν ένα όμορφο γράμμα από έναν πολύ καλό φίλο. Κάτι σαν ευαγγέλιο, που το ξεφύλλιζα τις δύσκολες ώρες και παρηγοριόμουν…”
(Από συζήτηση μεταξύ αγνώστων σε αθλητικό φόρουμ στο ίντερνετ)

Ξεκίνησα απ’ τη ΒΑΒΕΛ,
πήγα στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ,
διάβασα Χρήστο Καστανά
και βγήκα γιώτα-πέντε.
(Ανέκδοτο τετράστιχο του Λουκιανού Κηλαηδόνη)

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011, 311 σελ.

Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι – Χριστόφορος Κάσδαγλης

Όλοι μας έχουμε κάποτε σκεφτεί τι θα επιλέγαμε να κάνουμε αν μας ειδοποιούσαν ότι απομένουν σαράντα οκτώ ώρες μέχρι να καταστραφεί ο πλανήτης. Το μενού συνήθως περιλαμβάνει σεξ, μεγάλες σπατάλες και ασω­τίες, αγαπημένες μουσικές και γεύσεις, ποικίλες ακραίες πράξεις, αποχαιρετισμό αγαπημένων προσώπων, σεξ και πάλι σεξ. Σίγουρα το μενού δεν περιλαμβάνει αυτό το συνεχές μίρι μίρι, την κλάψα και τη μιζέρια, τις ενοχές και την ενοχοποίηση των πάντων, την εθιστική παρακολούθηση καταστροφολογικών δελτίων ειδήσεων και την επιβλαβή ανάγνωση απαισιόδοξων και μοιρολατρικών δημοσιευμάτων. Επομένως, σίγουρα δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου…

Ένα βιβλίο που ανατρέπει τα κλισέ των ξένων για τους Έλληνες, αλλά και των Ελλήνων για τον ίδιο τους τον εαυτό, αναζητώντας στηρίγματα και απαντήσεις σ’ έναν πλανήτη που καταρρέει. Ό,τι μας καίει καθημερινά, διατυπωμένο με θυμό, με χιούμορ αλλά και με αυτοσαρκασμό, με τρόπο που θα ‘φερνε σε δύσκολη θέση τους καλεσμένους οποιουδήποτε τηλεοπτικού πάνελ και θα ανάγκαζε τον παρουσιαστή να διακόψει τη συζήτηση και να ρίξει εσπευσμένα διαφημίσεις. Με άλλα λόγια, η περιπέτεια ενός λαού που κοιμήθηκε ένα βράδυ ανάμεσα στις τριάντα πλουσιότερες χώρες του κόσμου και ξύπνησε σε παγκάκι, ανάμεσα στους παρίες της Οικουμένης. Ξυπνήστε, ρε!

Κοινωνική κριτική, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012, 248 σελ.

1983 – Χριστόφορος Κάσδαγλης

Ο γέρος μου με έδιωξε απ’ το σπίτι την επομένη των εικοστών γενεθλίων μου. Κούρνιαξα κι εγώ στην κατάληψη της σχολής μου, για να στεγάσω μαζί με τις προσδοκίες ενός ολόκληρου κινήματος και το δικό μου σαρκίο.

Τα μεγάφωνα ξερνούσαν συνθήματα ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα. Θειάφι και αδρεναλίνη. Από μακριά ακούγονταν σειρήνες περιπολικών, για λόγους άσχετους με την περίσταση.

Σύρθηκα με κόπο προς το κυλικείο. Κανονικά δεν θα ’πρεπε να ομιλώ τοιουτοτρόπως, υποτίθεται ότι οι αγωνιστές δεν σέρνονται στους διαδρόμους. Εγώ πάντως σερνόμουν. Μπορεί η περιγραφή να εκληφθεί και ως αυτοκριτική. Σήμερα προτιμούν τον όρο αυτοκάθαρση, αλλά σίγουρα η αυτοκριτική χτυπάει καλύτερα στο αφτί. Τουλάχιστον στο αριστερό.

Ο Βλαδίμηρος Δημητριάδης, ο πρωταγωνιστής του “Σπλιτ!”, επιστρέφει στα είκοσί του χρόνια, στο 1983, “τότε που άρχισαν όλα”. Διωγμένος από το σπίτι, συμμετέχει στην κατάληψη της σχολής του, ζει αμλετικά διλήμματα, τζογάρει, συλλαμβάνεται, ερωτεύεται, προσπαθεί να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα. Όλ’ αυτά λίγο πριν από την έλευση του οργουελικού 1984.

Ανελέητο χιούμορ και αυτοσαρκασμός, σ’ ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης και συλλογικής αυτογνωσίας. Χρονικό αλλά και αλληγορία μιας εποχής στην οποία ανάγονται αρκετές μεταγενέστερες περιπέτειες της χώρας.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2019, 464 σελ.