Σπούδασε στο τμήμα Βυζαντινών-Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόνης· θέμα της διατριβή του ήταν “Το κιβώτιο” του Άρη Αλεξάνδρου. Εξέδωσε τα μυθιστορήματα “Η τελευταία εικόνα” (Κέδρος 1998), “Το δάσος των παιδιών” (Μεταίχμιο 2011, βραβείο μυθιστορήματος The Athens Prize for Literature περιοδικού (δε)κατα 2012), “Ψεύτικοι δίδυμοι” (Μεταίχμιο, 2017), την ποιητική συλλογή “Τα φώτα απέναντι” (Ίκαρος, 2008), τα θεατρικά έργα “Οι δυο μας τώρα” (Ευρασία, 2014, Β’ Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα στα Βραβεία Συγγραφής Θεατρικού Έργου του Υπ. Πολιτισμού, το 2009), “Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας” (Ευρασία, 2015), καθώς και τη μετάφραση των δοκιμίων του Jean Starobinski, “Τρεις μανίες” (Εστία, 1992). Συνεργάστηκε με τα περιοδικά: “Διαβάζω”, “Λόγου Χάριν”, “Εντευκτήριο”, “Λογοτεχνικός Πολίτης”, “oanagnostis.gr” και πιο πρόσφατα με την “Εφημερίδα των Συντακτών”, δημοσιεύοντας παρουσιάσεις, συνεντεύξεις με συγγραφείς και κριτικές λογοτεχνίας. Στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ παρουσίασε το έργο δώδεκα γνωστών ποιητριών και πεζογράφων της γενιάς του ’70 σε ισάριθμες ωριαίες εκπομπές.
Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 24 Ιανουαρίου 2019, σε ηλικία 56 ετών, έπειτα από μάχη με τον καρκίνο.
Η τελευταία εικόνα (1998), Κέδρος
Το δάσος των παιδιών (2011), Μεταίχμιο
Ψεύτικοι δίδυμοι (2017), Μεταίχμιο
Ποίηση
Τα φώτα απέναντι (2008), Ίκαρος
Θεατρικά έργα
Οι δυο μας τώρα (2014), Ευρασία
Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας (2015), Ευρασία
Συλλογικά έργα
Τα ποιήματα του 2008 (2009), Κοινωνία των (δε)κάτων
Φρίντα Λιάππα, Τα ποιήματα (2016), Σύλλογος Απανταχού Νησιωτών “Ο Πάμισος”
Αναλόγιο: Δραματική και σκηνική γραφή στην Ελλάδα 2005-2017 (2018), Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου
Μεταφράσεις
Starobinski, Jean, Τρεις μανίες (1992), Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Η τελευταία εικόνα – Χρήστος Αγγελάκος
Πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος να ζει σε μια κατάσταση που δεν τον ευχαριστεί; Τι διεξόδους έχει γεμίσει το κενό που αισθάνεται;Η ηρωίδα βυθίζεται στο ποτό και καθώς το αίμα της γεμίζει αλκοόλ χάνεται σε εικόνες ή μνήμες του παρελθόντος.
Την τελευταία φορά ήρθε στο σπίτι των γονιών μου λίγες ώρες μετά την κηδεία της μάνας μου. Ήρθε για να μου ζητήσει να τον παντρευτώ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τα υπόλοιπα θα τα ξεδιάλυνα στο αστυνομικό τμήμα την άλλη μέρα το πρωί, ένα σπασμένο μαγαζί, ένας νεκρός από μαχαίρι, ο ίδιος ισχυρίζεται πως πέρασε τη νύχτα μαζί σας, δεσποινίς, μάλλον μέσα μου, κύριε διοικητά, θα ήθελα να τον διορθώσω αλλά δεν το έκανα, και όχι όλη τη νύχτα, δυο ώρες μόνο, από τη μία μέχρι τις τρεις, όσο του χρειαζόταν δηλαδή για να ξεστρώσει το κάλυμμα του κρεβατιού των γονιών μου, να πετάξει τα ρούχα του στα πόδια της καρέκλας, ν’ ανοίξει τα δικά μου πόδια, να χώσει το κεφάλι του εκεί, λαίμαργα, οριστικά, για τελευταία φορά να μπει, να μου προσφέρει την πιο μάταιη ηδονή, την πιο υγρή υπόσχεση του τέλους, κι έπειτα να σηκωθεί πρώτος, να ντυθεί αργά και να φύγει αφήνοντας στο δέρμα, στα μαλλιά και στα ρουθούνια μου τη γλυκερή του μυρωδιά.
Old Spice λεγόταν η κολόνια του, κύριε διοικητά, αλλά αφού δε σας το είπα ούτε αυτό, τι σημασία έχει αν πέρασε μαζί μου μια νύχτα ή λίγες ώρες, στηρίζοντας το άλλοθί του για ένα φόνο που έκανε ή δεν έκανε στις δύο συλλαβές του ονόματός μου;
Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1998, 190 σελ.
Τα φώτα απέναντι – Χρήστος Αγγελάκος
Τα φώτα απέναντι είναι η πρώτη ποιητική συλλογή του Χρήστου Αγγελάκου. Ο χωρισμός της σε τρία μέρη: “Τα ασπρόμαυρα”, “Τα έγχρωμα”, “Πορτρέτα”, υποδηλώνει πως και τα ποιήματα μπορεί να εμφανίζονται αργά, σαν τις φωτογραφίες, μόνο που σε αυτή την περίπτωση, της γραφής, το ατύπωτο έχει συχνά μεγαλύτερη δύναμη από το τυπωμένο.
Αναπαύεται λες
η λύπη στο σώμα
η υ πάκουη λύπη
-μην ανάψεις το φως
μην αλλάξεις πλευρό
μην απλώσεις το χέρι-
μην ανοίξεις την υγρή παραμάνα
μη χυθεί απ’ το σώμα η λύπη
Ποίηση, Ίκαρος, 2008, 75 σελ.
Το δάσος των παιδιών – Χρήστος Αγγελάκος
Το “Δάσος των παιδιών” είναι ένα μυθιστόρημα για τη Λουκία. Και για το δάσος που ξεκινάει κάτω απ’ το σπίτι της. Και για την ιστορία τους που είναι κοινή.
Είναι ένα βιβλίο για τους ζωντανούς, τους νεκρούς και τους άφαντους: για όσους κορόιδεψε η αγάπη.
Ένα βιβλίο όπου όλοι οι χρόνοι γίνονται ένας χρόνος· όλες οι φωνές μία φωνή: όπως μπλέκονται τα κλαδιά στο δάσος. Και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ούτε ένα κλαδί.
Είναι τέλος ένα βιβλίο για την ερωτική επιθυμία: προς το ίδιο και προς το άλλο φύλο. Και για την κρίσιμη στιγμή. Τη στιγμή που οι άνθρωποι γκρεμίζονται στον εαυτό τους.
Εκείνο που πρωτίστως προσδιορίζει τους ήρωες στο Δάσος των παιδιών είναι η περίπλοκη σχέση τους με τον χρόνο: το παρελθόν εισβάλλει αδιάκοπα στο παρόν, το παρόν ταξιδεύει κάθε τόσο στο παρελθόν (εναλλάσσοντας τα τεράστια άλματα με τον αργό, σε ρυθμό περιπάτου βηματισμό), οι νέοι μπερδεύονται με τους ηλικιωμένους και οι γέροι γίνονται ξανά παιδιά. Όλα αυτά σε έναν ελλειπτικό και επίμονα ρευστό περίγυρο, όπου τον σημαντικότερο ρόλο αναλαμβάνει το σεξ: από εκεί αντλούν τα πρόσωπα του Αγγελάκου την απαντοχή τους, από εκεί περιμένουν και τα μέσα που θα τους επιτρέψουν να δώσουν ένα ζωτικό νόημα στην καθημερινή τους ύπαρξη. Ο Αγγελάκος κάνει το παιχνίδι του με τον χρόνο χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Οι μεταβάσεις του από το ένα χρονικό επίπεδο στο άλλο είναι συντονισμένες στο φουλ, σχηματίζοντας έναν ενιαίο και εντελώς συμπαγή, εσωτερικώς αφηγηματικό χώρο. Έναν χώρο ο οποίος άλλοτε ανοίγεται προς την περιοχή της Ιστορίας (την εποχή της δεκαετίας του 1960 και της χούντας) και άλλοτε ανάγεται στη σφαίρα του ονείρου ή της φαντασίωσης, αποφεύγοντας και στις δύο περιπτώσεις οποιοδήποτε άστοχο ρήγμα. (Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/12/2011)
Βραβείο The Athens Prize for Literature – Περιοδικό (δέ)κατα (2012)
Eπιμέλεια σειράς: Ελένη Μπούρα
Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2011, 245 σελ.
Οι δυο μας τώρα – Χρήστος Αγγελάκος
Το θεατρικό έργο “Οι δυο μας τώρα” υποβλήθηκε στο διαγωνισμό του Θεατρικού Έργου του Υπουργείου Πολιτισμού, το 2009, και κέρδισε το Β’ Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα.
Άνθρωποι στα όρια της αντοχής τους.
Άνθρωποι εμμονικά προσηλωμένοι στο παρελθόν.
Άνθρωποι που κοκκινίζουν σαν παντζάρι σε κάθε επαφή.
Άνθρωποι οικείοι ή ξένοι μεταξύ τους, διασταυρώνονται στο παγκάκι ενός πάρκου, μιας πόλης “σαν την Αθήνα”.
Στιγμές του παρόντος που προσπερνάμε, ανυπομονώντας να έρθει το μετά ή αδυνατώντας να ξεχάσουμε το πριν.
Μέσα σε 11 σύντομες σκηνές, τα πρόσωπα ξεκαθαρίζουν τους παλιούς τους λογαριασμούς ή δημιουργούν νέους. Ανταλλάσσουν τις ιστορίες τους. Αποκαλύπτουν τα μυστικά τους. Παλεύουν με την απώλεια. Συμφιλιώνονται με το τέλος.
Οι ηθοποιοί εναλλάσσονται στους ρόλους τους από παράσταση σε παράσταση, αλλάζοντας τους όρους με τους οποίους παίζεται αυτό το “τώρα” κάθε φορά. Κι έτσι το έργο γίνεται κι αυτό με τη σειρά του ένα παιχνίδι που αλλάζει διαρκώς επί σκηνής.
Θεατρικό, Ευρασία, 2014, 80 σελ.
Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας – Χρήστος Αγγελάκος
Δεν ήμουν ποτέ ζωντανός. Δεν μ’ ένοιαζε να χαϊδέψω ένα παιδικό κεφάλι, ούτε τα σπίτια ούτε τα λεφτά, δεν με νοιάζανε ολ’ αυτά που κινδυνεύεις να χάσεις, κι όσο κινδυνεύεις τόσο τους αφοσιώνεσαι. Δεν ήμουν ποτέ ζωντανός, γιατί αν ήμουν θα τα ερωτευόμουνα, πεθαίνουμε από έρωτα οι ζωντανοί γι’ αυτά που πρόκειται να χάσουν, ενώ εμένα μ’ ένοιαζε μόνο να βρω μια γωνιά και να περνάω την κλωστή μου στη βελόνα.
Eπιμέλεια σειράς: Θανάσης Τριαρίδης
Θεατρικό, Ευρασία, 2015, 80 σελ.
Ψεύτικοι δίδυμοι – Χρήστος Αγγελάκος
Ψεύτικοι δίδυμοι και δίδυμοι αληθινοί: Ο Ιβ και ο Νικ ο Ιβ και ο Βικ. Γυναίκες με μοιραίο ρόλο που φτάνουν την ιστορία στα άκρα. Το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και η συντριβή στο τείχος της ενηλικίωσης.
Ζεύγη και ερωτικά τρίγωνα. Ο προσδιορισμός της σεξουαλικής ταυτότητας. Ο φόβος και η ύβρις της ευτυχίας. Ο έρωτας ως έλλειψη, ο θάνατος ως εκπλήρωση. Μια πλοκή που οργανώνεται γύρω από την κίτρινη σκόνη που έρχεται από την Αφρική για να καταπιεί τα πρόσωπα, τα λόγια, τις χειρονομίες.
Κι ακόμα: οι κομπάρσοι στο σινεμά και οι κομπάρσοι της ζωής. Τα ναρκωτικά: υπέρβαση και εγκλωβισμός σε μια πραγματικότητα που δεν νοιάζεται αν θα είναι αληθινή. Νεκροί και ζωντανοί που συμβιώνουν σ’ ένα λοξό κίτρινο φως.
Οι Ψεύτικοι δίδυμοι προτιμούν τις ερωτήσεις από τις απαντήσεις. Όπως ένα μεγάλο μέρος της λογοτεχνίας. Όπως και η ίδια η ζωή.
Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2017, 224 σελ.
Πηγές: Biblionet, Κέδρος, Ίκαρος, Μεταίχμιο, Ευρασία
