Κώστας Παππής

Φωταγωγός – Κώστας Παππής

Στην νέα συλλογή διηγημάτων του ο συγγραφέας δανείζεται τον τίτλο από το ομότιτλο πρώτο – και μεγαλύτερο – διήγημα της συλλογής: Φωταγωγός, η οδός που οδηγεί στο φως, έξω από την φυλακή μιας ζωής μόνο για την επιβίωση, σ’ ένα γραφείο όπου δεν εισχωρεί αχτίδα του ήλιου. Στ’ άλλα διηγήματα, μπαίνει στην τάξη αποφασισμένος να κερδίσει τις καρδιές των παιδιών μ’ ένα αλλιώτικο πρώτο μάθημα· ξεθάβει στο οστεοφυλάκιο του χωριού του μια εικόνα που τον στοιχειώνει από τα χρόνια τα παιδικά· σε μιαν αρχαία φρυκτωρία μοιράζει τα τελευταία τσιγάρα του μάρκας Σαντέ με το φάντασμα του συμπατριώτη του Σικυώνιου Ασκληπιάδη· ακολουθεί δυο γυναίκες του έρανου αγάπης ώσπου ένα πρεζόνι και το βλέμμα του παπά της ενορίας τούς κόβουν την όρεξη γι’ άλλες αγαθοεργίες· βλέπει τον Τριαντάφυλλο τον ψαρά να παίρνει ανέλπιστα την τελευταία στιγμή θέση κάτω από τα γκολπόστ και να χαρίζει την νίκη στην ομάδα του· λαχταράει τα παιδιά των άλλων, που αυτός δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε ν’ αποκτήσει, αλλά μετέωρο θα μείνει το ερώτημα «να ’χεις παιδιά;»· στο άδειο σπίτι ονειρεύεται κόσμο και την γυναίκα του να φοράει φόρεμα βυσσινί, του πένθους· ακολουθεί το καραβάνι των προσφύγων στον δεύτερο, οριστικό ξεσπιτωμό τους· και βγαίνει μεσάνυχτα, μέσα στ’ αγιάζι του Δεκέμβρη, ν’ ανταμώσει στον ουρανό την θεία φάτνη.

Διηγήματα, Ενύπνιο, 2021, 72 σελ.

Το μυστικό της ξέρας – Κώστας Παππής

Μέρες του Οκτώβρη του 1967.. Η χούντα εδραιωμένη και πανίσχυρη. Από τον παλιό συνοικισμό της κωμόπολης δυο εφηβικές φιγούρες, 16χρονοι μαθητές του γυμνασίου , ξεγλιστρούσαν μέσα στο σκοτάδι από τις εξώπορτες των γειτονικών σπιτιών τους και ξεκινούσαν καβάλα στα ποδήλατά τους για το γυμνάσιο. Φτάνοντας ξεκαβαλίκεψαν και άφησαν τα ποδήλατα ακουμπισμένα σ έναν φράχτη.
Κινούνταν φροντίζοντας να μην κάνουν θόρυβο.
Είχαν το σκοπό τους…

Νουβέλα, Βασδέκης, 2021, 120 σελ.

Οι ψυχές των τόπων – Κώστας Παππής

Οδοιπορικό σε μια άλλη Κορινθία


Μια φρυκτωρία στεφανώνει το χαμηλό λόφο με τα χρυσοκίτρινα κρινάκια. Αρχίζει το ταξίδι. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος…
Το βυζαντινό ξωκλήσι στον κάμπο, με σφραγίδα από αρχαίους χρόνους, μας οδηγεί στα Ταρσινά. Στον ίσκιο των κυπαρισσιών θ’ ανταμώσουμε το Σεφέρη και τις δυο Παρθένους. Άνθρωποι με τα ζωντανά τους ήρθαν κι έφυγαν, χελιδόνια, ώσπου κατοίκησαν μόνιμα εδώ. Ο Boissonnas, μια φωτογραφία. Κάστρο των Σφυρών, Παναγία των Βράχων, Ταρσός μας καλούν…
“Σκηνή πας ο βίος και παίγνιον”. Υπογραφή; Δημήτριος – βίος και πολιτεία! Μέσα από δρόμο υπόγειο θα μας πάει από τον Καβάφη στην αρχαία Σικυώνα…
Τι γύρευε ο Σικυώνιος Λύσιππος στη μακρινή Δαλματία, στο αρχαίο Τραγούριον; Θα μας πει το μυστικό του με υπόκρουση το ποδοκρότημα των αλόγων του, που φτάνουν ακέφαλα από τη Βασιλεύουσα στον Άγιο Μάρκο, στη Βενετία…
Από τότε που οι Ολύμπιοι κατέβαιναν στη Σικυώνα για τα παζάρια τους με τους θνητούς πέρασε καιρός. Στο μεταξύ χτίστηκε η Ελληνιστική πόλη, ξέμεινε το Μπουντρούμι στη ράχη με τις κατσουλιέρες, κι ένας τυφλίτης ακίνητος να λιάζεται. Ήρθε και πέρασε κόσμος πολύς, μαζί και μια αλησμόνητη Κυρία. Της πήγαιναν το μύρο και τα χρώματα της λαδανιάς…
Ο Τάκης Παππής κάτω από τα γκολπόστ κρατάει άμυνα γερά…

Ταξίδια και περιηγήσεις, Βασδέκης, 2019, 168 σελ.

Τ’ αγκάθι του Χριστού – Κώστας Παππής

Δέκα διηγήματα


Δέκα ιστορίες για το τυχαίο, το όνειρο, την προσδοκία, την προδοσία, το παράλογο και τις φάρσες που σκαρώνει η ζωή:

…Εκεί που φουντάρει τους κιούρτους του, στη Μήλο, θα φουντάρει κι ο ίδιος ο Φλώρος, μπλεγμένος στο δίχτυ μιας πλάνης και μιας ευαίσθητης ψυχής.
…Το πνεύμα του Αντώνη Βασιλάκη, αναγεννησιακού ζωγράφου, στοιχειώνει μιαν εικόνα σ’ ένα ξωκλήσι κάποιου νησιού. Ή μήπως στοιχειωμένο είναι το μυαλό του αφηγητή;
…Μια ζωή αρνιόταν να φορέσει στεφάνι γάμου. Και είχε σπουδαία επιχειρήματα. Τελικά θα το φορέσει, αλλά όχι ακριβώς αυτό που αρνήθηκε.
…Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερες οι σχέσεις του Καθηγητή με τους παλιούς του φοιτητές. Τι συνέβη κι η εμπιστοσύνη, το πουλάκι, άνοιξε φτερά και χάθηκε;
…Ένα σπίτι δικό του, αυτό ήταν τ’ όνειρο του Αντώνη. Θα το αποκτήσει και θα είναι κατάδικό του. Όμως δεν θα είναι εκείνο που ονειρεύτηκε.
…Spyros το όνομα στον πεταμένο φάκελο, ο Άη-Σπυρίδωνας στ’ όνειρό της, κι αύριο ξημερώνει η χάρη του. Τρεις οι συμπτώσεις, κι η Βασούλα μπαρκάρει για την Αμέρικα.
…Στο μόλο της Συκαμνιάς, πάνω σ’ ένα θεόρατο βράχο, είναι χτισμένη η Παναγιά Γοργόνα. Όμως στη ζωγραφιά του Θεόφιλου το ξωκλήσι είναι άφαντο. Υπάρχει λύση στο μυστήριο;
…Ο Λαπόρδας επιστρέφει ύστερα από χρόνια. Φέρνει μαζί του μια κιθάρα κι ο Αργύρης τον μπάζει στην παρέα. Μαζί του, όμως, φέρνει και παλιές πληγές.
…Ένα σημείωμα, τέσσερες λέξεις: “Φεύγω, μη με περιμένεις”. Κι η Αρετή εξαφανίζεται. “Ζούσαμε μια ζωή τόσο αρμονική, τόσο τέλεια”, λέει σπαράζοντας ο Φαίδων. Τέλεια;
…Αγριεμένοι κλάδοι από αγκάθια του Χριστού, φίδια που συστρέφονται και φτιάχνουν αδιαπέραστο τείχος. Η έξοδος μπλοκαρισμένη. Θα βρει διαφυγή;

Διηγήματα, Βασδέκης, 2019, 182 σελ.