Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Στοίχημα ζωής – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Το σχολείο ετοιμάζεται να κλείσει για τις διακοπές του Πάσχα. Εδώ και μία εβδομάδα όμως, κάποιος μαθητής είναι απών. Κάποιος που δεν περίμενε τις διακοπές για να φύγει, όπως όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές του. Κάποιος που βρίσκεται ήδη μακριά. Είναι ο Βάχιντ. Ό,τι έχει μείνει πίσω να τον θυμίζει, ένα τετράδιο. Ένα τετράδιο όχι κάποιου μαθήματος, αλλά όλων σχεδόν των μαθημάτων μαζί, μια και ο Βάχιντ δεν έχει ξεχωριστό τετράδιο για κάθε μάθημα· έχει ένα για όλα τα μαθήματα. Για όποτε θυμόταν να γράψει ή όποτε ήθελε να γράψει. Γεμάτο ζωγραφιές γκράφιτι, στίχους από τραγούδια και δικές του σημειώσεις, από σκέψεις του, που τις σημείωνε εκεί την ώρα του μαθήματος. Αυτό το τετράδιο είναι που ξέχασε ο Βάχιντ κάτω απ’ το θρανίο του…

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Οσελότος, 2011, 98 σελ.

Ο δράκος ο… “Ημιτελής” – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Όταν την τελευταία ημέρα των μαθημάτων πήγαινα να παραλάβω τη βεβαίωσή μου, ήμουνα σίγουρη ότι θα έγραφε για μένα τα καλύτερα. Δηλαδή, θα έγραφε ότι ήμουν, τουλάχιστον, “επαρκής”. Από την προηγούμενη μέρα, είχα ζητήσει της μάνας μου να μου φτιάξει για την περίσταση χαλβά, που ήταν και το αγαπημένο μου γλυκό. Ονειρευόμουν ήδη το ταξίδι μου.
…………………………………………………………………
…Παιδί μου, είναι όμορφο να ονειρεύεσαι, δεν λέω. Δίχως όνειρα, δεν θα γίνονταν έργα. Δεν θα προχωρούσε η ζωή. Όμως, στα όνειρά σου πρέπει κάποια στιγμή να δίνεις σχήμα και μορφή. Και να μη μένεις μονάχα στα όνειρα. Να “προχωράς”.
Όσο εκείνος μου μιλούσε, εγώ τον κοιτούσα σαν χαζή. Λέξη δεν καταλάβαινα απ’ όσα έλεγε. Εκείνος πάλι, αν και καταλάβαινε απ’ το ψαρίσιο βλέμμα μου ότι μέσα στο κεφάλι μου επικρατούσε χάος, συνέχιζε να μου μιλάει…

Οι περιπέτειες της Ιφιγένειας, που προσγειώνεται με τον πιο παράξενο τρόπο στην πραγματική ζωή, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει τη χαρά που φέρνουν τα αποτελέσματα της επίμονης προσπάθειας. Ένα εγκαταλελειμμένο χωράφι, οι φασολιές κι ένας δράκος συμπληρώνουν μια απίστευτη ιστορία…
Eικονογράφηση: Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Οσελότος, 2012, 126 σελ.

Κάνοντας τον κροκόδειλο να γελάσει – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Από την εποχή του μεσοπολέμου, αλλά και μετά, πολλά ήταν τα κορίτσια που όταν οι συνομήλικές τους έπαιζαν με κούκλες ή πήγαιναν σχολείο, υποχρεώνονταν από τις οικογένειές τους να ξενιτευτούν για να εργαστούν σε άγνωστα σπίτια.
Η Μαρία, παιδί πολυμελούς και φτωχής οικογένειας αναγκάζεται στα εννιά της χρόνια να πάει να ξενοδουλέψει με αμφίβολο οικονομικό αντίκρισμα και χωρίς να της έχει πει κανείς τι θα μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει στα ξένα χέρια. Στο βιβλίο αυτό αφηγείται την ιστορία της, ενώ ο γιος της ο Φαίδωνας προσπαθεί να ξεμπερδέψει τα κουβάρια της ψυχής της που μοιραία είναι μπλεγμένα με τα νήματα της δικής του. Δίπλα τους η Ηλέκτρα κι ο Περικλής, με παράλληλους αγώνες, πόνο και προσπάθειες.
Βοηθείστε τους να βγουν στην επιφάνεια και να ζήσουν, ψαρεύοντας τα μηνύματα που εκπέμπουν και χρησιμοποιώντας τα για εσάς τους ίδιους και για όσους εγκλωβισμένους, θλιμμένους και απογοητευμένους κροκόδειλους τυχόν γνωρίζετε ή ίσως συναντήσετε στη ζωή σας…

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που θίγει σημαντικά θέματα όπως της παιδικής εργασίας και της αντιμετώπισης των ψυχικά ασθενών από τους οικείους τους και την κοινωνία.

Μυθιστόρημα, Πολύτροπον, 2013, 306 σελ.

Το αφτί της τύχης. Όχι άλλο κούρεμα – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Δύο παραβολικά παραμύθια
…Μια φορά κι έναν καιρό ήταν σ’ ένα πάρκο κάτι δέντρα και κάτι θάμνοι που αντιστάθηκαν ηρωικά στην “απόφαση” να κουρευτούν ομοιόμορφα ώστε να μοιάζουν μεταξύ τους. Με τη συμπαράσταση των ανθρώπων που τα αγαπούσαν και τα δέχονταν όπως τα είχε φτιάξει η φύση, διαφορετικά, και με τη συμπαράσταση κυρίως των παιδιών, κατάφεραν να κάνουν εκείνους που έπαιρναν τις “αποφάσεις” να καταλάβουν και να προτιμήσουν τη διαφορετικότητα απ’ την ισοπέδωση.
Αν η τύχη είναι υπαρκτό ον, άνθρωπος ή θεότητα ή ξωτικό με ικανότητες μαγικές, είναι ένα θέμα που απασχόλησε και απασχολεί ακόμα πολλούς λαούς. Μη σας φανεί λοιπόν διόλου παράξενο που σε μια μικρή -τόση δα χώρα- όπως ήταν η Ηλουβία, υπήρχε ένα άγαλμα αφιερωμένο στην τύχη. Το άγαλμα αυτό το είχαν τοποθετήσει στο ψηλότερο σημείο της χώρας οι αρχαίοι πρόγονοι των Ηλουβίων, θέλοντας κάποτε να ευχαριστήσουν την τύχη τους που πίστεψαν πως τους βοήθησε να βγουν νικητές από μια φοβερή μάχη και ζωντανοί από έναν τρομερό λιμό.
Το έφτιαξαν, επίσης, όπως αναφερόταν στις γραφές που ανακαλύφτηκαν, και για να δελεάσουν την τύχη, να της υπενθυμίσουν κατά κάποιον τρόπο πως είχε καθήκον να τους βοηθάει και σε άλλες δύσκολες στιγμές, έτσι ώστε να μη μένει τίποτα στην… τύχη. Το άγαλμα αυτό ήταν όλο κι όλο ένα… αφτί. Ένα αφτί όμως τεράστιο, που ξεπερνούσε σε ύψος πέντε ψηλούς Ηλούβιους, ανεβασμένους ο ένας στην πλάτη του άλλου…

Παραμύθια, Οσελότος, 2014, 138 σελ.

Ο τοίχος του μαντολίνου – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Τα όρια στις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας είναι απαραίτητα. Τα υλικά που χρειάζονται για να μπουν τα όρια αυτά, μπορεί να τα βρει ο καθένας μας και δεν είναι άλλα από διάθεση για διάλογο, υπομονή, κατανόηση, εμπιστοσύνη, αλληλοσεβασμός, προσπάθεια να μπει ο εαυτός στη θέση του άλλου. Όπου απουσιάζει ο διάλογος φυτρώνει ένας τοίχος. Όριο σε μια σχέση δεν πρέπει ποτέ να είναι ο τοίχος. Ο τοίχος δεν προστατεύει κανένα κι από τίποτα, όσο ψηλός κι αν χτιστεί. Δεν είναι ο τοίχος παιχνίδι, αν χτιστεί ανάμεσά μας θα φέρει απομόνωση, μοναξιά, αίσθημα εγκατάλειψης, θλίψη, θυμό, πόνο. Όχι στους τοίχους και στα στεγανά λοιπόν! Ναι στον διάλογο!
“Γιατί η ζωή δημιουργεί προβλήματα και
η κουβέντα λύσεις…” όπως είπε η γιαγιά Μάντω.

Ο τοίχος του μαντολίνου, χτίστηκε από δυο αδερφούς για λόγους ανόητους και γκρεμίστηκε για λόγους πολύ, πάρα πολύ σοβαρούς και αυτονόητους. Αυτά είναι πολύ συνηθισμένα πράγματα για τους τοίχους. Εκεί που πιστεύεις ότι σε προστατεύουν, εκεί βρίσκεσαι παγιδευμένος μέσα τους και μπλεγμένος σε πολύ, πάρα πολύ μεγάλους μπελάδες…

“Όλ’ αυτά τα τραβάτε, φίλοι μου, επειδή κανείς σας δεν μπήκε στον κόπο να καθίσει και να κουβεντιάσει ό,τι τον πίκραινε και τον θύμωνε και να το βγάλει από μέσα του. Και να τώρα το αποτέλεσμα: Ο τοίχος που έβαλαν οι πατεράδες σας να στέκεται ανάμεσά τους, τον έχουν τώρα εχθρό και κινδυνεύει να καταπιεί τα παιδιά τους!”

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Οσελότος, 2015, 72 σελ.

Ιγκουάνα Ggoo – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

“…Δεν ζητώ να με βοηθάτε σε κάθε προσπάθειά μου, μόνο να μου δίνετε κουράγιο και θάρρος θέλω, και την αγάπη σας, κυρίως αυτήν, κι εγώ… θα δείτε! Δεν θα πιστεύετε τι μπορώ να καταφέρω…” “Τα βιβλία, οι σκέψεις, οι συζητήσεις μας, τα όνειρα που κάναμε, η ικανότητά σου να φωτογραφίζεις, ήταν -και εξακολουθούν να είναι- φτερά. Αυτά τα φτερά κανείς δεν μπορεί να σου τα πάρει. Είναι φτερά που μπορούν να σε ταξιδέψουν παντού. Πέτα, Ggoo! Ταξίδεψε όπου λαχταράει η καρδιά σου! Γίνε ό,τι ονειρεύεσαι, δυναμωμένος, ελεύθερος, ανεξάρτητος. Συγχώρεσε όσους δεν ήξεραν, όσους ”ξέχασαν” και σε πλήγωσαν. Μόνο τότε θα είσαι στ’ αλήθεια δυνατός κι ελεύθερος!” “Θα γίνω δάσκαλος!” είπε ο Ggoo. “Θα δείξω στους μαθητές μου αυτό το μικρό θαύμα της υπομονής. Έτσι, θα δουν πως η υπομονή -που τόσο τη φοβόμουν και με προβλημάτιζε- είναι απαραίτητη!” Κι άλλοτε πάλι: “Θα γίνω φωτογράφος! Να κρατάω με τις φωτογραφίες μου για πάντα όλα όσα αγαπώ”.

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Οσελότος, 2015, 52 σελ.

Χορεύοντας με τις μέλισσες – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Ένα αλληγορικό παραμύθι για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες όλων των πατρίδων
“Σαν τις μέλισσες, που τους χαλάσανε την κυψέλη, μας ανάγκασαν να σκορπιστούμε στους πέντε ανέμους. Τι τους φταίξαμε; Όλα μας τα καλά είχαμε στην πατρίδα. Μας κατάντησαν ζητιάνους και μας κοροϊδεύουν κι από πάνω…”, έλεγε κάποτε, με πόνο, η κυρά-Σταματία, η φίλη της μητέρας μου, που ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, και ζούσε με την οικογένειά της για πολλά χρόνια σε μια παράγκα.
Από τότε είχα συνδέσει τους πρόσφυγες με τις μέλισσες, μα τώρα, που πρόσφυγες και μετανάστες κατακλύζουν τη χώρα μας κυνηγημένοι με τον χειρότερο τρόπο από τις δικές τους πατρίδες, οι ιστορίες με τις μέλισσες ζωντάνεψαν και πήραν μορφή.
Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Παραμύθι, Οσελότος, 2016, 42 σελ.

Ο ιππότης Λη, η πανοπλία και η μαγική ζώνη – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Οι “πανοπλίες” έχουν την τάση να μεταβάλλονται σε φράχτες απομόνωσης, “κολλούν” επάνω σ’ αυτόν που τις “φορά” και δεν είναι μετά εύκολο να τις αποχωριστεί. Ο καθένας, κάποια στιγμή της ζωής του, ίσως νιώσει την ανάγκη να αποκτήσει μια πανοπλία. Καμία πανοπλία όμως δεν είναι ικανή να μας προστατέψει απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν τον αγνοήσουμε, αν δεν τον αποδεχτούμε, αν δεν τον γνωρίσουμε και δεν του κάνουμε χώρο ν’ ανασάνει, η πανοπλία ενδέχεται αντί να μας προστατεύει, να μας πληγώνει και να μας πνίγει…

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Οσελότος, 2016, 46 σελ.

Ο Σπλατς και η Ζαργάνα – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Ένα παιδικό παιχνίδι χάνει τον δρόμο του και βρίσκεται στην αγκαλιά ενός παιδιού που ξεκινάει τη ζωή του απ’ την αρχή – σε μια άλλη πατρίδα. Ένα μπουκάλι με νερό βρίσκεται σε λάθος τόπο ακριβώς τη σωστή στιγμή και δροσίζει τα χείλη δυο ναυαγών μεταναστών.

Μια μικρούλα ζαργάνα -με κίνδυνο της ζωής της- γλυτώνει από ένα παράνομο ψάρεμα και καθοδηγεί τους παρά λίγο θηρευτές της να προσφέρουν βοήθεια σε δυο ταλαιπωρημένους μετανάστες ναυαγούς. Μια δυνατή φιλία, από εκείνες που ευτυχώς δεν υπάρχουν μόνο στα παραμύθια, ενώνει όλους αυτούς τους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες και δίνει χαρά, ελπίδα και δύναμη σε όλους όσους την μοιράζονται. Μια τέτοια φιλία έχει τη δύναμη να χαρίσει ζωή!

Παιδική λογοτεχνία, Οσελότος, 2017, 34 σελ.

Το δώρο του Κουέξ – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Το αναπάντεχο δώρο που δέχεται ο μικρός Κουέξ, τον ενθουσιάζει, μονοπωλεί το ενδιαφέρον του και φέρνει στη ζωή του τα πάνω κάτω. Ποιες “θυσίες” θα χρειαστούν, για να ξαναβρεί η ζωή του τους κανονικούς της ρυθμούς και να ωφεληθεί από το δώρο του;

“Επειδή ίσως είναι η ευκαιρία σου, να ζήσεις την αληθινή ζωή! Να βρεις αληθινούς φίλους, να πεις κανονικές καλημέρες. Κι αν επιθυμήσεις διάβασμα, σου δανείζω τα βιβλία μου.”

“Επωφελήσου από αυτό που σου συνέβη μικρέ. Υπάρχουν πολλά όμορφα πράγματα γύρω σου -εκτός απ’ αυτά που βρίσκεις στο ίντερνετ- κι αυτά, πίστεψέ με, είναι ολοζώντανα”.

Ένα παραμύθι που θα μας βάλει σε σκέψεις, όσον αφορά τον χρόνο που αφιερώνουμε στο διαδίκτυο, εμείς και τα παιδιά μας. Είναι άραγε τόσος, ώστε να μπορέσουμε παράλληλα να διατηρήσουμε την ελευθερία του νου μας, την προσωπική μας ζωή, τους φίλους μας, την κινητικότητα και γενικά την ανεξαρτησία μας; Τα οφέλη πολλά, αν καταφέρουμε να κρατήσουμε το “μέτρο”!

Παιδική λογοτεχνία, Οσελότος, 2018, 40 σελ.

Όταν άνθισε ο κάκτος – Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Ένας αγκαθωτός, ακατάδεκτος και απαράδεκτος κάκτος, που αρνιέται πεισματικά να κάνει φίλους και διώχνει την αγάπη. Ένα κατακόκκινο μπαλόνι – στεναχωρημένο – που έχασε την ευκαιρία που είχε ν’ αγαπηθεί, καθώς λύθηκε κατά λάθος πριν αρχίσει το παιδικό πάρτι. Ένας πολυλογάς και φιλόσοφος παπαγάλος που ψάχνει απεγνωσμένα να κάνει φίλους στην καυτή έρημο. Αυτοί και μερικοί άλλοι συναντιούνται στην καρδιά της ερήμου, στη μέση του πουθενά.
Τι θα προκύψει απ’ αυτή την παράξενη συνάντηση;
Θα συνεχίσει ο κάκτος μας να αδιαφορεί για αγάπη και φιλία;
Θα καταλάβει άραγε ότι τα αγκάθια δεν εξασφαλίζουν ηρεμία και ευτυχία σε όποιον τα έχει;
Eικονογράφηση: Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου

Παιδική λογοτεχνία, Οσελότος, 2018, 34 σελ.