Δημήτριος Μ. Περέογλου

Ο Δημήτριος Μάρκου Περέογλου γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται ως δημόσιος λειτουργός.
Ποιηματογραφεί από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Tο πρώτο του έργο «Θεώ» εκδόθηκε το έτος 2009.

Ποίηση
Θεώ (2009), Ίρις – Α. Σ. Φιλιππότης
Χωρίς με (2013), Ίρις – Α. Σ. Φιλιππότης
Μη μου άπτου (2017), Φιλιππότη

Μη μου άπτου – Δημήτριος Μ. Περέογλου

Όταν δύο περιστατικά
-με την ευρύτερη έννοια-
τα ενώνει ο χρονισμός
έχουμε μια σύμπτωση·
όταν τα ενώνει ο λογισμός
μετάπτωση
το ένα στο άλλο
με σοβαρότατες πάντα επιπτώσεις
είτε γάμου είτε διαζυγίου!

Ποίηση, Φιλιππότη, 2017, 60 σελ.

Χωρίς με – Δημήτριος Μ. Περέογλου

Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής είναι σαφέστατα με πρόθεση!
Εμπεριέχει μιαν αρνητικότητα, ως κυρίαρχο θέση, η οποία πολλές φορές λειτουργεί λυτρωτικά ως αντί-θεση, αποκαλύπτοντας παράλληλα τη διττή και ατελή φύση του σημαίνοντος.
Με ή Χωρίς, Χωρίς με.
Η ειδοποιός όμως διαφορά -εκ του περιεχομένου εκπορευόμενη- δεν βρίσκεται απλά και μόνο στις καλές προθέσεις -έστω και με μεταθέσεις- αλλά στις δημιουργικά επωφελείς και επικερδείς καταθέσεις!
Στην κατάθεση ζωής, πιο συγκεκριμένα, για μια ριζική αλλαγή στάσης-θέσης και επαναπροσδιορισμού μιας εσωτερικής διαδρομής, μιας εσωτερικής πορείας προς τη ζητούμενη αυτοπραγμάτωση.

Σε αυτό το σημασιολογικό, ανθρωπογεωγραφικό τοπίο, ξεπροβάλουν πρόσωπα που παλινδρομούν σε ένα συναισθηματικό λαβύρινθο και εγκλωβίζονται, βυθιζόμενοι σε υπαρξιακές δίνες, στην άβυσσο των στερεοτύπων μιας πραγματικότητας που καταρρέει. Αναζητούν τη χαμένη τους ταυτότητα, τη χαμένη τους αγνότητα μέσα από άλλοτε αφαιρετικές και άλλοτε αντιθετικές εικόνες ενός εξπρεσιονιστικού πίνακα, σε τονικότητες κυρίως του κόκκινου και του μαύρου, ενώ στο βάθος ξεχωρίζει μια διελκυστίνδα ζωής ανάμεσα στο εγώ και το υπέρ-εγώ, με κύριο τελεστή-κριτή το χρόνο.

«Η Κληρονομιά»
Κι όταν έπειτα από χρόνια μάθουμε τελικά όλη την αλήθεια θα παγώσουμε σαστίζοντας, όπως το απόκληρο δευτερόλεπτο σαν έμαθε ότι ο γερο-ξεκούτης Χρόνος πέθανε κι άφησε αλλού όλα του τα λεπτά· και μια προπατορική απογοήτευση θα γλιστρήσει αργά και βασανιστικά από πάνω μας αποκαλύπτοντας το αβάσταχτο κενό μας κι ο γδούπος της θ’ ακουστεί μέσα στους άλλους αιώνες,
όπως το “Άχ!” του Αδάμ μόλις έπεσε απ’ τα χέρια του
το μήλο της αθωότητας!

Ποίηση, Ίρις – Α. Σ. Φιλιππότης, 2013, 108 σελ.

Θεώ – Δημήτρης Περέογλου

Εν πνεύματι και αληθεία
Μια έμμεση συγκριτική θρησκειολογία, υπό το βλέμμα μιας φιλοσοφικής ματιάς για τον κόσμο και το Θείο, στην αναζήτηση του ενός Θεού, με ποιητικό λόγο και ανοιχτή σκέψη.
Το έργο αποτελείται από δύο ενότητες : “Εν πνεύματι”, “και αληθεία”, φράση δανεισμένη από εκκλησιαστικούς ψαλμούς, που στη μεν πρώτη ενότητα γίνεται αναφορά στην Ορφική Θεολογία και στην Πυθαγόρεια Φιλοσοφία, ενώ στη δεύτερη αιωρείται, όπως παράλληλα αιωρείται και μια πιο ευρεία ψυχαναλυτική προσέγγιση του “Εγώ” και του “Είναι”.
Γενικά θα μπορούσε να πει κανείς, πως σε όλο το έργο ενυπάρχει μια δυναμική· αυτή της κίνησης, της ροής από την Ύλη στο Πνεύμα, από το Φυσικό στο Θεϊκό, όπως δείχνει και η δοτική πτώση του τίτλου (Προς το Θεό).