Αίγλη Κρίκη - Deyteros.com

Η Αίγλη Κρίκη γεννήθηκε στη Λάρισα, όπου και μεγάλωσε.
Στα 19 της έφυγε για τα Ιωάννινα, για να σπουδάσει στο τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Τα Ιωάννινα υπήρξαν πόλη-σταθμός στη ζωή της, καθώς εκεί δημιούργησε την οικογένεια της και την επιχείρησή της ως καθηγήτρια αγγλικών. Το 2013 τελείωσε το μεταπτυχιακό της στον τομέα Λαογραφίας, με εξειδίκευση στο παραδοσιακό ένδυμα και τη λαϊκή τέχνη και κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας. Από το 2014 αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο, σε περιοδικό και σε blogs. Στα κείμενά της συναντά κανείς την αγωνία και τους προβληματισμούς του καθημερινού ανθρώπου για την επιβίωση, την προσωπική του εξέλιξη και τον ψυχισμό του, μέσα από ένα φανταστικό ταξίδι σε άλλους κόσμους, με χρώματα, γεύσεις και αρώματα της ζωής υπό τους ήχους της αλληγορίας. Αγαπημένο της απόφθεγμα, τα λόγια του Κ. Π. Καβάφη: “Σημασία έχει το ταξίδι, κι όχι ο προορισμός…”

Πορφυρά παλάτια – Αίγλη Κρίκη

“…όταν αρχίσουν να σου λείπουν τα άλογα,
σέλωσε τους σκύλους”
Περσική παροιμία

– οι ζωές και οι πράξεις των ηρώων του βιβλίου στροβιλίζονται γύρω από αυτήν. Από τη γαλάζια Σαμαρκάνδη -το σημερινό Ουζμπεκιστάν- ξεκινά η ζωή της Σελιζέ, μιας ορφανής χωριατοπούλας. Στα δύσκολα χρόνια που ξέσπασε ο ιερός πόλεμος με την ονομασία “ουαχάμπι” -όπως έχει καταγραφεί ιστορικά- η Σελιζέ οδηγείται παράνομα και με τη βία στο χαρέμι του γοητευτικού σάχη της Σαμαρκάνδης.
Η μαγεία του έρωτα, ο πόθος του γι’ αυτήν τη γυναίκα και ο πόνος που θα του προκαλέσει η αλήθεια που αγνοούσε για το παρελθόν του, είναι όσα ο σάχης δεν είχε υπολογίσει…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2018, 382 σελ.

Τα τακούνια της Εύας – Αίγλη Κρίκη

Ο Αριθμός 7 (επτά), συμβολικός στη λαϊκή μας παράδοση, συμβολικός και σε τούτο το μυθιστόρημα. Επτά γυναίκες ξεδιπλώνουν τις ζωές τους με κυρίαρχη αφηγήτρια την Εύα, μια από τις επτά. Είναι όλες ηρωίδες, όλες πρωταγωνίστριες αλλά και αγωνίστριες σε τούτη τη ζωή. Πέφτουνε σε τέλμα αλλά ξανασηκώνονται κι ας έχουν λαβωθεί… Ας “φορέσουμε τα τακούνια” της Εύας, της Ιρίνας, της Κωστάντως, της Αναστασίας, της Καλλιόπης, της Σούρι και της Λένας κι ας “περπατήσουμε” τη ζωή τους…
Ένα είναι σίγουρο, ότι δεν είναι μόνες αλλά και δεν είναι οι μόνες που υπέφεραν. Όλες μοιάζουμε κι όλες μαζί σε μια αγκαλιά χωράμε να αγαπήσουμε ξανά και να αγαπηθούμε, ξαναφτιάχνοντας έναν καινούργιο κόσμο από την αρχή.