Ελένη Μπουκαούρη

Άθελά μας – Ελένη Μπουκαούρη

Στη θρυμματισμένη Αθήνα, αλλά και στην επαρχία, τρεις άντρες και τρεις γυναίκες διασταυρώνονται, σμίγουν και απομακρύνονται, περιπλανώμενοι στην σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους και της πόλης. Ο Άκης και ο Τάκης, παιδικοί φίλοι, πειραματίζονται ως συγγραφείς˙ η Δέσποινα, ακούει τις ιστορίες τους και προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές˙ η Ειρήνη θεραπεύεται από την τραυματική σχέση με τον πατέρα της με μια απρόσμενη μεσολάβηση˙η Λουΐζα καταγράφει στο ημερολόγιό της μια βαθιά επιθυμία να αποκτήσει παιδί, καθώς και άλλες αστικές ιστορίες˙ κι ένας νεαρός, σαν ξωτικό, αντηχεί τις αγωνίες των ηρώων, που διερωτώνται αν έζησαν όπως ήθελαν ή σύρθηκαν, άθελά τους, σε μια ματαιωμένη, χαμένη ζωή.

Πολλά από αυτά τα νήματα της γραφής και της ύπαρξης, που φτάνουν ώς τη σύγχρονη Αθήνα, έχουν την αφετηρία τους στην υπόθεση του νεαρού Μεγέρ, χαρακτήρα βγαλμένου από τους Αλσατούς που επιστρατεύτηκαν από τους ναζί το 1942 προς ενίσχυση των γερμανικών στρατευμάτων – για να μείνουν στην ιστορία με την εμβληματική ονομασία «Malgré nous» («Άθελά τους»).

Μυθιστόρημα, Αλεξάνδρεια, 2020, 232 σελ.

Οχτωμισάρια – Ελένη Μπουκαούρη

Είχαμε βγει από το σινεμά, καβαλήσαμε το ποδήλατο, οδηγούσε η Άννα, εγώ πίσω στη σχάρα, Αλονζανφάν παιανίζω, Αμέρικα, Αμέρικα, μου απαντάει, κι ορμήσαμε στην άσφαλτο, κάνοντας οχτάρια, όχι, Οχτωμισάρια, γελάμε τρελά, Νύχτα και Περιπέτεια, πού πάμε; Να ζήσουμε τη ζωή μας, και φτάνουμε στη “Nouvelle Poste”. Μπήκαμε, κοίταξα γύρω ανήσυχη μήπως ήταν εκεί ο Ρόκο και τα αδέλφια του, δεν ήταν, μόνο ο τρελο-Πιερό καθόταν στο μπαρ.

Ο Στέργιος και η Άννα, δύο χαρακτήρες, πάντα με αυτό το όνομα κι ωστόσο διαφορετικοί κάθε φορά, βιώνουν τις πολλαπλές εκδοχές της πραγματικότητας, αληθινής ή επινοημένης, στις είκοσι μία ιστορίες του βιβλίου με τίτλο “Οχτωμισάρια”. Εκκινώντας από την τραχιά γλώσσα του τόπου των προγόνων τους, περνούν μέσα από το στρόβιλο της νιότης, ωριμάζουν στη σκληρή πραγματικότητα και καταλήγουν στην ανοίκεια μοναξιά του πένθους και της απώλειας.

Πόσες ζωές θα ζήσουν οι δύο ήρωες; Και είναι, άραγε, πάντα οι ίδιοι πρωταγωνιστές στα είκοσι ένα διηγήματα;

Διηγήματα, Κέδρος, 2016, 200 σελ.

Δεν – Ελένη Μπουκαούρη

“Δεν”, ως άρνηση του κακού “δεν”, ως άρνηση του τυχάρπαστου “δεν”, ως άρνηση του ψευδεπίγραφου. Η Ελένη Μπουκαούρη δίνει ζωή, με τις λέξεις της, σε ό,τι διαμαρτύρεται σ’ αυτό που δεν μας ταιριάζει, σ’ αυτό που μας βασανίζει ή σ’ αυτό που αποπειράται να μας αποπροσανατολίσει. Σ’ αυτήν τη συλλογή, ο σαρκασμός διαδέχεται την εμπιστοσύνη στην ποίηση, στη γλώσσα.

“Απρίλιος Θνητή, αθάνατη βιολέτα
Που έχεις χρώμα πασχαλιάς
Και άρωμα που θ’ αναστηθεί
Πάλι και πάλι. Μάιος
Και είχαν πάνω αριστερά
Ένα κόκκινο από αίμα κουτί.
Ιούνιος Θα σε πάρω τηλέφωνο
Για τα χρόνια πολλά 69123…
Κάτι μηδενικά Και μια ήττα”

(απόσπαμα από το βιβλίο)

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2013, 58 σελ.

Ξένες γλώσσες – Ελένη Μπουκαούρη

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2009, 58 σελ.

Η γυναίκα με τα κομμένα χέρια – Ελένη Μπουκαούρη

«Αυτά είμαι εγώ:

Λέξεις

Κομμένα χέρια

Κι ένα παλιό ποτάμι.»

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2006, 66 σελ.