Ελένη Γκίκα

Ο τελευταίος Άλυπος – Ελένη Γκίκα

Αστυνομικό μυθιστόρημα


Σε μια παραθαλάσσια πόλη μια γυναίκα, φωνάζοντας τα ξόρκια της, πέφτει επάνω σε ένα δολοφονημένο κορίτσι. Στον σκουπιδότοπο, και με τον ίδιο τρόπο, θα βρεθούν δυο ακόμα δολοφονημένα παιδιά.
Μια παλιά παρέα επιστρέφει. Κι ένας άγνωστος άντρας επιθυμώντας να παραμείνει αόρατος, που φαίνεται να γνωρίζει πολλά. Τα τυφλά χτυπήματα στην παρέλαση που θα ακολουθήσουν και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί σε επτά διαφορετικά σημεία της πόλης, θα στρέψουν την προσοχή όλων στο παρελθόν. Ο αστυνόμος Μύρων Αγγέλου που έχει πάθος με τα λουλούδια του και οτιδήποτε το ιαπωνικό, θα προσπαθεί να χειριστεί την υπόθεση.
Και μέσα σε όλα αυτά: Ένας παλιός τρομοκράτης που είναι πια αδελφός Ματθαίος, ένα αγόρι αγνώστου πατρός, η παλιά και η νέα γενιά της τρομοκρατίας, η κατάρα των Ορφανίδηδων να αυτοκτονούν όλοι οι Άλυποι στην οικογένεια και η πανάρχαια ιστορία της πατροκτονίας. Η αιώνια επανάληψη του βασικού μοτίβου ζωής και της μοιραίας σκηνής. Το παρελθόν που επιστρέφει και απαιτεί επιτακτικά την δική του ανταμοιβή. Εξάλλου «Σε μια στιγμή, κανείς δε χάθηκε/Αργά γλιστράς – στη Συντριβή».

Μυθιστόρημα, Αρμός, 2023, 376 σελ.

Άβυσσος άβυσσον επικαλείται – Ελένη Γκίκα

ΠΗΓΑΔΙΑ Ζ Η Σ Α Μ Ε,
ΠΗΓΑΔΙΑ ΜΑΡΤΥΡΑΜΕ

Από τα πόδια σε βουτάει η ποίηση κάθε που
σε γκρεμίζει η ζωή,
«το καταφύγιο που φθονούμε»,
σωσίβιο στο χάος
Όπως κι οι ιστορίες μας,
Ένας κουβάς με κομμένο σκοινί
στο βάθος του πιο δικού μας πηγαδιού,
Αλλά κι ο ίλιγγος του ύψους μάλλον
δεν είναι για τα μέτρα μας
Πηγάδια ζήσαμε, πηγάδια μαρτυράμε.

Ποίηση, ΑΩ Εκδόσεις, 2022, 56 σελ.

Προσωπαγνωσία – Ελένη Γκίκα

Δημοσιογραφικό θρίλερ


«Τούτο το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα/ ο θάνατος ασταμάτητα με ροκανίζει». Έτσι ξεκίνησε. Μεσήλικη, κρίση, αλλαγές – πάνω που ήρθαν «οι δικοί μας άνθρωποι» για να βιώσουμε εκείνο το πικρό «Όταν ο Θεός θέλει να τιμωρήσει τους ανθρώπους, εισακούει τις προσευχές τους» (Όσκαρ Ουάιλντ). Ή, χειρότερα, στέλνει τον Νίκο Αρχιμανδρίτη και για διευθυντή «ένα δικό μας παιδί». Για να γκρεμιστεί μια ζωή, αρκεί ένα καλοκαίρι • και για να αλλάξει μια εφημερίδα χέρια, μερικοί ρούνοι και λίγα παραισθησιογόνα φυτά. Μια δημοσιογράφος βιβλίου και η τηλεφωνήτρια στην εφημερίδα Πατρίς αφηγούνται πώς γκρεμίστηκε μια αυτοκρατορία. Και η Προσωπαγνωσία είναι όλοι εμείς που χάσαμε πρόσωπα, παρελθόν, ιδεολογίες, ζωές, που μέσα σε ένα καλοκαίρι γίναμε «Κανένας», σαν τον Οδυσσέα. Κι όλος ο γνωστός κόσμος μας «φτιαγμένος για να καταλήξει ένα ωραίο βιβλίο», σήμερα που τίποτα πια δεν είναι στη θέση του: ούτε τα αυτονόητα, ούτε οι «σταθερές» μας, ούτε φυσικά η Πατρίς.
Μονάχα το καλοκαίρι–

Αφηγήσεις, ΑΩ Εκδόσεις, 2021, 156 σελ.

Υπέρ κεκοιμημένων, πενθούντων, οδοιπορούντων – Ελένη Γκίκα

“Ιστορίες σαν καντηλάκια για τους οικείους ζωντανούς και νεκρούς.
Αναμμένα κεράκια για τις Κυριακές του μπαμπά μου και τις Δευτέρες της μάνας μου. Για τις Μεγάλες Παρασκευές μου και για όλα Τα πρωϊνά του Σαββάτου στη γειτονιά.
Πετεινά τ’ ουρανού και φλόγες που τρεμοσβήνουν όλοι μας: στην κούνια, στη σάλα, στο πλυσταριό, στο βουνό, στο κτήμα του Λιάπη, στα γκρεμισμένα, στα στοιχειωμένα, εντέλει, στα όσια και τα ιερά.
“Ο,τι απέμεινε. Ό,τι απομένει. Επειδή όσα παπούτσια να βάλει κανείς, φεύγει ξυπόλητος:
” Κάποια βράδια, του έκανε το χατίρι και του τα φόραγε. Εχθές δεν άντεχε, παιδικά πείσματα, σκέφτηκε, ήταν και κουρασμένη. Σαν κούτσουρο έγειρε και κοιμήθηκε.
Όλη τη νύχτα τον άκουγε σα μέσα σ’ όνειρο “βάλε μου τα παπούτσια”. Και το πρωί είχε φύγει ξυπόλητος.
“Μπαμπά μου”, τον έκλαψε. Κι ακόμα κλαίει. Κάθε βράδυ. Και του φορά τα παπούτσια του.

Αφηγήσεις, ΑΩ Εκδόσεις, 2019, 96 σελ.

Η ωραία της νύχτας – Ελένη Γκίκα

Το μεγάλο και το ακατανόητο το ζεις. Φραγκοδίφραγκα θα είναι πάντοτε εκείνα που γράφω. Καταλαβαίνω καλύτερα τη σιωπή. Είναι η μόνη παράφορα εύγλωττη, η μόνη αξιοπρεπής. Αλλ’ άνοιξε ο χρόνος κι έχουν γίνει κουβάρι ό,τι θυμάμαι, ό,τι συμβαίνει κι εκείνο που κρύβεται αινιγματικά μια ζωή. Τον πονάω τον τόπο μου. Είμαι ο τόπος. Ξερολιθιά στις ξερολιθιές.
Είναι η είδηση του καλοκαιριού: ένα νέο κορίτσι 26 χρονών σκοτώνει την πρώην γυναίκα του συντρόφου της. Η γιαγιά της, επίσης στα 26 της, είχε κάψει τον άντρα της πάνω από μισό αιώνα πριν. Η αφηγήτρια, που περνούσε έξω από “το σπίτι της φόνισσας” για να πάει στο σχολείο όταν ήταν παιδί, θα προσπαθήσει να συναντήσει τη γιαγιά-φόνισσα με τον μόνο τρόπο που ξέρει: στο χαρτί.
Μέσα από τις παράλληλες και αλληλοσυμπληρούμενες αφηγήσεις τριών γυναικών, αλλά και με εγκιβωτισμένα ντοκουμέντα από εφημερίδες και σημειώσεις για θεραπευτικά βοτάνια για τις ασθένειες της καρδιάς, ξετυλίγονται τα μυστικά ενός πανάρχαιου τόπου, η σχέση μάνας-κόρης, η μοίρα της γυναίκας, η αρρώστια του έρωτα, η επιθυμία, η ενοχή, και μια προσωπική ιστορία που εντέλει γίνεται οικουμενική.
Το χρονικό δύο φόνων, μια οικογενειακή σάγκα, και η οργανική σχέση της συγγραφέως με τους ήρωές της. Ή αλλιώς: δυο φόνοι, δυο έρωτες, ένα μυθιστόρημα, ένας κήπος και ένας Τόπος – ένας Τρόπος ζωής.

Μυθιστόρημα, Διάπλαση, 2018, 248 σελ.

Η κούκλα που ονειρεύτηκε την Έλενα – Ελένη Γκίκα

Όλα τα θαυµαστά συµβαίνουν τα κυριακάτικα µεσηµέρια, το έχετε προσέξει; Ζωντανεύουν τα παραµύθια, συναντάµε καλές µάγισσες και οι κούκλες έρχονται να µας βρουν. Έτσι συνέβη και µε την Έλενα. Δυο κούκλες την ονειρεύτηκαν και ταξίδεψαν σε χώρες και θάλασσες για να τη συναντήσουν σαν… παιχνίδια της -έτσι δε συνηθίζουν να λένε οι µεγάλοι;- πολλά χρόνια µετά. Επειδή τις κούκλες µας και τα παιχνίδια µας δεν είµαστε εµείς οι µόνοι που τα επιλέγουµε, µας έχουν ονειρευτεί κι επιλέξει ήδη αυτά, και συναντιόµαστε όταν θα έρθει εκείνη η ώρα για να κάνουν
τη µοναξιά και την απουσία παρουσία και συντροφιά.
Ένα ατµοσφαιρικό και µυστηριώδες παραµύθι για κάθε κούκλα και κάθε παιχνίδι που έρχεται ειδικά για εµάς από µακριά.
Μας ονειρεύεται πρώτα, και µετά έρχεται και µας συναντά.
Μια ιστορία για τη µαγεία των παραµυθιών και για τη φιλία, για την ιδιαίτερη σχέση των παιδιών µε τα παιχνίδια τους, για τη ζωή και την ψυχή των παιχνιδιών που έχουµε κι αγαπάµε από παιδιά.
Eικονογράφηση: Νίκος Γιαννόπουλος

Παιδική λογοτεχνία, Mamaya, 2017, 32 σελ.

Ιδεολογικά ύποπτη – Ελένη Γκίκα

Μια Ρόζα που είναι κάκτος και ονειρεύεται ιβίσκους, νεραγκούλες και καμέλια ιαπωνική, αυτοκρατορική, μια Ζέλντα που εξακολουθεί να αγαπά ακόμα κι όταν ο εαυτός της χαθεί, μια Λόλα, “έξω ψυγείο, μάρμαρο, πάγος” και μέσα “σκαντζόχοιρος που αιμορραγεί”, μια γυναίκα που έγινε αυτί, μια Μύρνα που αδίκως την ψάχνουν, μια Χανελόρε που γίνεται άλλη, αναλόγως του πώς τη βλέπει κανείς, η νεραϊδούλα των flower fairies η αυτοκαταστροφική, μία εργασιομανής και μία εμμονική, μία σύζυγος-Πηνελόπη πιστή, μια έγκλειστη ευτυχής, μία άλλη που επιστρέφει, μια που φοβάται και μια που τραυλίζει και μένει εκεί, ο έρωτας και ο θάνατος, ο χρόνος ίσως, αλλά οπωσδήποτε η ζωή, η καθημερινότητα σαν θαύμα, θητεία και σαν ποινή, μέσα από παράλληλους μονολόγους και υστερόγραφα, ιστορίες άλλοτε θρίλερ και άλλοτε κομεντί, στο σύνολό τους ένας κύκλος με αμφισβητούμενο τέλος και αμφισβητούμενη αρχή.
Είκοσι τρεις ιστορίες για τη γέννηση, τη μοναξιά, τον έρωτα και τον θάνατο, για το πρόσωπο και το προσωπείο, με όλους τους αφηγηματικούς τρόπους, σαν παραμύθι, θεατρικός μονόλογος, εγκιβωτισμένη ιστορία, κινηματογραφική σκηνή: το κατακερματισμένο μυθιστόρημα μιας ιδεολογικά ύποπτης ζωής.
Επειδή το αίνιγμα του άλλου σχεδόν πάντοτε είμαστε εμείς.

Διηγήματα, Καλέντης, 2016, 136 σελ.

Εν ύπνω… – Ελένη Γκίκα

Η ΟΜΠΡΕΛΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΟΠΙΝΣ
Η Μαίρη Πόπινς
τη σήμερον ημέρα
αλλού η ομπρέλα
αλλού αυτή.

Χιλιόμετρα έκανε της πόνεσαν τα πόδια
Την ομπρέλα έβλεπε σε απόσταση αναπνοής
Θρήνος η μελωδία της ευτυχίας αλλ’ όμως ήξερε
η Μαίρη Πόπινς
ήταν, τουλάχιστον, αυτή.
“Δεν μ’ έκανε Μαίρη Πόπινς -ψιθύριζε-
η ομπρέλα, Μαίρη Πόπινς γεννήθηκα”
και το επαναλάμβανε σαν προσευχή.

Η Μαίρη Πόπινς
και σήμερα
αναζητά την ομπρέλα
Αλλού η ομπρέλα
κι αλλού αυτή.

Ποίηση, ΑΩ Εκδόσεις, 2016, 72 σελ.

Οι μουσικές της Αρασέλης – Ελένη Γκίκα

Τα πάντα στη ζωή της Αρασέλης ήταν μουσική,
το καθετί το έφερνε η μουσική.
Το γέλιο, το δάκρυ, ο πόνος, ο φόβος, η αγάπη, η χαρά
έρχονταν με νότες.
Και από τον ήχο του βιολιού της,
που τη συντρόφευε και την ακολουθούσε σαν τη σκιά της,
μπορούσε να ξεχωρίζει τους φίλους, τις ημέρες, τους τόπους,
τις στιγμές, το χρόνο που περνούσε…
Ένα αλληγορικό παραμύθι για τη μαγεία της ζωής και της αναζήτησης, που δικαιώνει τη μοναδικότητα των συναισθημάτων και των ονείρων.
Ένα όμορφο βιβλίο για μικρούς και μεγάλους που μπορούν να ταξιδέψουν με τα φτερά της φαντασίας.

Παιδική λογοτεχνία, Καλέντης, 2015, 32 σελ.

Λίλιθ – Ελένη Γκίκα

Από γράμμα σε γράμμα


Πρωτεϊκή, γήινη και αστρική, υπακούοντας αθέλητα σε μια αλλόκοτη παράκληση, που κατά βάθος υπήρξε για κείνη διαταγή, η Λίλιθ θα ανακαλύψει μυστηριωδώς σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο σαράντα έξι ερωτικές επιστολές, και η τοξίνη των λέξεων θα της αλλάξει έκτοτε τη ζωή.
“Από γράμμα σε γράμμα”, θα αγγίξει την άβυσσο, θα βυθιστεί στο σκοτάδι της αμφιβολίας, θα αναζητήσει την ασφάλεια της δικής της ανασκαφής, μα τελικά θα γίνει η Μ. Θα θελήσει να μάθει, θα πονέσει, θα ερωτευτεί. και θα αρνηθεί. Και μπορεί να σωθεί.
Τo νέο μυθιστόρημα της Ελένης Γκίκα, ένα ερωτικό, βιβλιοφιλικό, υπαρξιακό θρίλερ, με αλληλογραφία αληθινή.

Μυθιστόρημα, Καλέντης, 2014, 672 σελ.

Η αρχιτεκτονική της ύπαρξης – Ελένη Γκίκα

«Ύπνος στο μπλε δωμάτιο»
Μετράει τον χρόνο
και δεν της βγαίνει
πότε γεννήθηκε
πότε γονάτισε
πότε αγάπησε
για πότε θρήνησε
σε ποιο δωμάτιο
ποια μέρα
μήνα
ποια χρονιά
Σεντόνι
και τα σκεπάζει όλα
το μούχρωμα
μόνο να γίνει νύχτα
στο μπλε δωμάτιο
Επιτέλους
να πέσει, θέλει,
να κοιμηθεί.

Ποίηση, Καλέντης, 2014, 80 σελ.

Η ζωγραφιά που ταξιδεύει – Ελένη Γκίκα

“Καρότο” τη φώναζαν τα άλλα παιδιά και η Σοφία έκλαιγε. Τι κι αν τα κόκκινα μακριά μαλλιά της ήταν το καμάρι της γιαγιάς της. “Σαν φλόγα στον άνεμο”, της έλεγε κάθε φορά που τη χτένιζε. Τι κι αν ο φίλος της ο Ορέστης τα έλεγε “μαγικά”. Η μικρή Σοφία μισούσε τα κόκκινα μαλλιά της, ήθελε να τα κόψει, να τα εξαφανίσει για να μην την κοροϊδεύουν τα παιδιά. Ώσπου μια ζωγραφιά που ταξιδεύει θα αλλάξει τα πάντα μαγικά…
Η Ελένη Γκίκα πλάθει μία ιστορία γεμάτη ευαισθησία και ρεαλισμό και διηγείται με το δικό της ξεχωριστό τρόπο την καθημερινότητα ενός παιδιού που έρχεται αντιμέτωπο με τους συμμαθητές λόγω της διαφορετικότητάς του. Η μικρή Σοφία με τα κόκκινα μαλλιά θα μπορούσε να είναι κάθε παιδί που δέχεται τον αποκλεισμό, την επίθεση ή απλώς διαφέρει από τους υπόλοιπους. Η συγγραφέας διεισδύει στην παιδική ψυχολογία, κατορθώνοντας να δημιουργήσει έντονες εικόνες που μεταφέρουν τη συναισθηματική φόρτιση. Κατορθώνει επίσης να μετατρέψει με τρόπο θαυμαστό το αρνητικό βίωμα σε ταξίδι σε έναν άλλο κόσμο, δίνοντας λύση και διαφυγή μέσα από την αστείρευτη δύναμη της αγάπης αλλά και της δημιουργικότητας.
Την ευαισθησία του κειμένου τυλίγει με τα όμορφα χρώματά της και τη διακριτική όσο και ιδιαίτερη ματιά της η εξαιρετική εικονογράφηση της Έφης Λαδά, προσφέροντας στους μικρούς αναγνώστες (6+) ένα μοναδικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Eικονογράφηση: Έφη Λαδά

Παιδική λογοτεχνία, Καλέντης, 2013, 32 σελ.

Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ – Ελένη Γκίκα

Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν’ αντέξει.
Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα – γι’ αυτό έχει έρθει εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή.
Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις, το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη.
“Άλεφ” και “Μπεθ”, υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου “ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά”, για μια αιώνια στιγμή. “Δραπέτες”, καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά στην ίδια σκακιέρα. Με προσωπεία, έστω. Και με λόγια -για να τ’ αντέξουν? δανεικά. Ακούγοντας πάντα τον δικό τους Ραβέλ ή Βάγκνερ, με την υπόσχεση να αιωρείται εκεί σαν θηλιά: “Πατέρα, δεν ξέχασα, μάνα είμαι εδώ στην ξερολιθιά, σε κάθε ξερολιθιά, κι ακούω πάντα τον δικό μας Βάγκνερ. Θα ξανάρθω, και η τιμωρία θα είναι πορφυρή”.
Είκοσι και ένας οι νεκροί.
Και δύο έγκλειστοι.
Οι πρώτοι, σε νεκρομαντεία, αρχαία θέατρα, ιστορικά μνημεία. Εκεί όπου “η πύλη του Άδη παραμένει ανοιχτή”.
Οι δεύτεροι, σ’ ένα ρημαγμένο ξενοδοχείο που ζωντανεύει με τον καιρό και σ’ ένα Πυργόσπιτο με γκρεμισμένες τις πολεμίστρες, αλλά με στοιχειωμένες τις ζωές και τις μουσικές.
Επειδή οι ιστορίες δεν ξεφεύγουν εύκολα ούτε από την Ιστορία ούτε και από την καταγωγή. Ο Λαβύρινθος παραμένει λαβύρινθος και αναπάντητη η απορία του Αβερρόη. Αλλά εκείνοι οι δύο θα κάνουν τα πάντα για να μπορέσει ν’ απαντηθεί.
Θραύσματα ποιητικής πεζογραφίας, ένας γρίφος με μέρη χρησμικά ή καλοσχεδιασμένα βήματα πάνω σε μια σκακιέρα απ’ όπου όλοι θέλουν να δραπετεύσουν; Οι ήρωες αναμετρώνται με τις αναμνήσεις και το παρόν, αναμετρώνται με το Χρόνο. Και το Μπολερό, κυρίαρχο επαναλαμβανόμενο μοτίβο αλλά και τόπος όπου η ζωή συναντά το θάνατο στο νέο μυθιστόρημα της Ελένης Γκίκα “Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ”.

Μυθιστόρημα, Καλέντης, 2013, 376 σελ.

Το μυστικό της μαγικής τσαγιέρας – Ελένη Γκίκα

Η Νεφέλη λατρεύει τις τσαγιέρες. Δεν έχει μία, ούτε δύο, αλλά δεκαεφτά διαφορετικές, πανέμορφες, μαγικές τσαγιέρες. Ταξιδεύουν για να τη βρουν από μακριά, παίρνουν χρώμα και σχήμα και άρωμα στο χαρτί, διασχίζουν χρόνο και χώρο με την Αλίκη. Και διαβάζουν τις σκέψεις και τα όνειρα των ανθρώπων.
Eικονογράφηση: Αντώνης Ασπρόμουργος

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Καλέντης, 2011, 40 σελ.

Η Νεφέλη στο νησί του Παντός – Ελένη Γκίκα

Ένα παραμύθι για το θαύμα της τέχνης, το σωστό χρόνο και το νόημα στη ζωή
Με τις κούκλες της και μέσα από τις ζωγραφιές της η Νεφέλη ταξιδεύει παντού. Από την Χώρα του Ποτέ ως το Νησί του Παντός. Εκεί, συναντά τους ήρωες των παραμυθιών, παίζει και ανακαλύπτει τον Αχιλλέα και τη δική της καλή νεράιδα, ανεβαίνει και κατεβαίνει βουνά, σχεδιάζει κι αλλάζει μαζί τους το μέλλον. Γιατί το Θαύμα της Τέχνης κάνει ως και αυτά τα γοβάκια της Σταχτοπούτας αληθινά.
Ένα παραμυθένιο ταξίδι στις ιστορίες, στο χρόνο και στα ζωγραφισμένα μας όνειρα, που επαληθεύονται πάντα. Αρκεί να τα πιστέψουμε εμείς!
Eικονογράφηση: Θανάσης Τσίτσικας

Παιδική λογοτεχνία, Ψυχογιός, 2011, 40 σελ.

Η γυναίκα της βορινής κουζίνας – Ελένη Γκίκα

Η γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή – πονάει, υποφέρει, ερωτεύεται, φοβάται, φεύγει, νοσταλγεί, θρηνεί, ελευθερώνεται και ζει. Μια γυναίκα που αλλάζει πρόσωπα, η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας.
Η συγγραφέας Ελένη Γκίκα δομεί το νέο μυθιστόρημά της πάνω στα πρόσωπα τριών γυναικών σαν αρθρώσεις του ίδιου σώματος – ώσπου γίνονται τρία πρόσωπα της ίδιας γυναίκας, όπως οι ετερώνυμοι του Πεσσόα, όπως “όλες η Βερενίκες κ’ η Κλεοπάτρες θαυμαστές” του Καβάφη, όπως οι πολλοί εαυτοί του Παλαμά. Οι ηρωίδες της παρουσιάζονται ευρηματικά σαν γυναίκες-μπάμπουσκες, η μια μέσα στην άλλη, και η συγγραφέας με χαρακτηριστική επιδεξιότητα καταφέρνει να φωτίσει την εσωτερικότητά τους, αποδίδοντας παράλληλα στον εξωτερικό κόσμο και στα γεγονότα του μία εσωτερική υπόσταση. Διατρέχοντας την επικαιρότητα, την ιστορία αλλά και τη λογοτεχνία, με λόγο ποιητικό, που διεισδύει βαθιά στην ψυχή, η Ελένη Γκίκα συνθέτει τον ύμνο στη γυναίκα ως το εμβληματικό σύμβολο της ζωής και της μητρότητας.

Μυθιστόρημα, Καλέντης, 2011, 424 σελ.

Αιώνια επιστροφή – Ελένη Γκίκα

Ένα σημάδι τού ζητούσε. Πάντα ψηλά στο μηρό. Που να το βλέπει μόνο εκείνη. Που να τον έχει παρόντα, όταν θα λείπει…
Έτσι συνήθιζε να ζει και να μεγαλώνει η Όλγα. Μια ζωή με τον βουβό πατέρα, με το μυστικό της νεκρής μητέρας, με τον απόντα εραστή. Μια ζωή με τα βιβλία, μια ζωή με Χάρτινη Ζωή. Έκανε χρόνια να περάσει τη δική της Ζώνη των Επιθυμιών. Όμως, ο περαματάρης Στάλκερ υπήρχε. Έτσι η Όλγα, μισό γατί, μισό αρνί επιστρέφει στο σταυροδρόμι του Φoνιά, στο σπίτι του Καθηγητή. Αιώνια Επιστροφή θα το πει.
Το απόλυτο, αλλόκοτο, ολέθριο πρόσωπο της Τρομοκρατίας στον Έρωτα, στη Λογοτεχνία, στην Πολιτική. Ο Στάλκερ που γίνεται ολοκαύτωμα και ο Καθηγητής, μπροστά στη Θυσία βουβός. Η ιστορία της Όλγας, του Ορέστη που όλο χάνεται και επιστρέφει, της Μαρίλης, του άλλου μισού της, και του Καθηγητή. Η ζωή που δεν ήταν παρά μια προσδοκία, μια αναμονή ετούτης ακριβώς της στιγμής. Το ατελεύτητο της προσδοκίας και μιας σχέσης.
Μια ιστορία μέσα στην Ιστορία, και οι παράλληλοι κόσμοι της τέχνης και της ζωής. Οι χάρτινοι ήρωες που αποκτούν υπόσταση έξω από το βιβλίο και οι άνθρωποι που θα γίνουν σελίδα, γκρο πλαν, υστερόγραφο, τελεία και παύλα, χαμένος χρόνος· και για τούτο, Αιώνια Επιστροφή.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2010, 448 σελ.

Το γράμμα που λείπει – Ελένη Γκίκα

Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα. Θα είχε άρει τη θνητότητα, δεν θα βιώναμε την απώλεια στον έρωτα, το απόλυτο θα έβρισκε σχήμα και πρόσωπο και εμείς δεν θα ήμαστε μονάχα ένας σβόλος χώμα. “Τ’ απόκρυφο κλειδί των χρόνων που ‘ζησα”, “το γράμμα που λείπει” με το τέλειο σχήμα. “Το γράμμα που γνώριζε ο Θεός απ’ την αρχή”, το άγνωστο αλλά όντως υπάρχον προαιώνιο γράμμα. Αν το ’χα βρει, θα σ’ έσωζα. Θα είχα διασώσει έστω το Πρόσωπό σου.
Μετά το Μι που όλα είναι μέλι και μαχαίρι,
Το Έψιλον που είναι έρως και ερημιά,
Το Σίγμα, σώμα και σταυρώθηκα,
Το Θήτα, θάνατος και θαύμα,
Το Άλφα, άλμα και αρχή αέναη,
“Το γράμμα που λείπει” κι όλοι υποψιαζόμαστε· αλλά δεν το ψέλλισε κανείς ακόμα.

Ποίηση, Άγκυρα, 2009, 98 σελ.

Πλήθος είμαι – Ελένη Γκίκα

Επιστρέφει. Μετά από χιλιάδες χρόνια περιήγησης. Στο πατρικό της. Για να βρει “τα εύθραυστα εκείνα που αντέχουν στον χρόνο”. Να θυμηθεί, επειδή “όταν ξεχνάς συγχωρείς”. Μα πάνω απ’ όλα, για να μπορέσει να καταλάβει. Γιατί σε ένα πεπερασμένο σύμπαν να επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή; Και για να ξανανέβει τη σκάλα. Να ξανασπάσει τον εαυτό της σαν κούκλα, ανεβαίνοντας πάλι και πάλι. Να κάνει ανάσταση με όλους τους ζώντες και τους νεκρούς, ανεβαίνοντας αυτή τη φορά τον δικό της Γολγοθά, να μπει στον παλιό ρημαγμένο τους κήπο για να τον γεμίσει πασχαλιές και ζουμπούλια.
Μια ιστορία αυτογνωσίας και αναζήτησης με μια σύγχρονη Αλίκη στη χώρα των παιδικών της χρόνων. Με τον χωροχρόνο ως κάτοπτρο πεπρωμένου να κάνει τα παιχνίδια του. Το αποτέλεσμα, μια ιστορία εσωτερικού δρόμου και ενιαίου χρόνου. “Το Χθες είναι Τώρα” και η Σαβίνα σ’ εκείνο το ρημαγμένο σπίτι, το γνωρίζει καλά. Διότι η Σαβίνα σ’ αυτό το σπίτι “πλήθος είναι”, γίνεται “οι άλλοι”. Ούτε ουράνια, ούτε γήινη. Και ουράνια και γήινη. Ούτε θνητή, ούτε αθάνατη. Και θνητή και αθάνατη. Γίνεται άλεφ. Όπως όλοι.

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2009, 368 σελ.

Υγρός χρόνος – Ελένη Γκίκα

Μια ιστορία για έναν άντρα που φοβόταν τις θύελλες, για μια γυναίκα που της έμελλε να φύγει, για μιαν άλλη που πέτρωσε περιμένοντας, για κείνη που όταν διαβάζει Ρεμπώ τον θυμάται, για την μεγάλη απούσα που όταν επιστρέφει είναι πάντοτε αργά. Για την Μεγάλη Τραγική που επικοινωνεί μαζί του και μετά θάνατον με “Υγρές σελίδες”. Τους συνδέει εξάλλου ένα κοινό παρελθόν -μυστικό.
Διότι εντελώς ξαφνικά, μια μέρα με χειμωνιάτικη λιακάδα, ένας άντρας πνίγεται και πέντε γυναίκες θα χρειαστεί μέσα σε τρεις μέρες να ανασυναρμολογήσουν τον κόσμο. Μαζί με ένα παιδί, τον αστυνόμο κι εκείνον με το περίεργο σημάδι που είχε τρέλα με τις μηχανές.
Ένα βιβλίο για τον φόβο και τις επιδιώξεις, για την επιθυμία και τις ενοχές, για τον έρωτα που καταστρέφει και την αγάπη που σώζει, για τον θάνατο που είναι και ο μεγάλος ερωτικός, για τα βιβλία που κρατούν τα κλειδιά και λύνουν το αίνιγμα. Για τους αναγνώστες που, όπως είπε ο Μπόρχες “είναι κύκνοι πιο μαύροι και πιο σπάνιοι κι απ’ τους καλούς συγγραφείς”. Για τις επισφαλείς βεβαιότητες και τους νομοτελειακούς κανόνες ενός αβέβαιου, θαυμαστού κόσμου. Για αινιγματικές απαντήσεις σε αυτονόητες ερωτήσεις που δεν έγιναν ποτέ. Για την αλήθεια που είναι φως και φωτιά, αναλόγως…

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2008, 243 σελ.

Το κοριτσάκι που πίστευε στα θαύματα – Ελένη Γκίκα

Όλα, από τον μεγάλο φόβο ξεκινούν. Και η μικρή Αννούλα, έζησε μια τέτοια νύχτα όπου φοβόταν. Πλησίαζαν Χριστούγεννα και η μαμά της ήταν μακριά. Φυσούσε, έβρεχε κι άστραφτε, την ίδια στιγμή που η ζωή της χάριζε μια “ζωγραφιά θαυματοποιό”. “Κι εγώ, όταν φοβάμαι, γράφω”, της είπε η Αριάδνη. Απ’ την Κυβέλη έμαθε ότι υπάρχουν και μαγικές μουσικές. Κι απ’ τον Δημήτρη και την Κατερίνα, στρατιώτες και κούκλες από πηλό που ζωντανεύουν. Είναι δικό σου το θαύμα, φτάνει να το πιστεύεις! Κι αυτό, η μικρή Αννούλα το έμαθε καλά.
Ένα ζωντανό παραμύθι για τη μαγική δύναμη της τέχνης. Που μπορεί και να γίνει και το δικό σου παραμύθι, το δικό σου μικρό θαυματουργό μυστικό…
Eικονογράφηση: Νόνκα Πετκόβα

Παιδική λογοτεχνία, Άγκυρα, 2007, 28 σελ.

Αύριο, να θυμηθώ να σε φιλήσω… – Ελένη Γκίκα

Πού πάει η λύπη όταν φεύγει από τα μάτια μας; αναρωτιέται η Πέτρα. Η μνήμη είναι μαχαίρι που αδιάκοπα σε τυραννά. Ειδικά όταν ζεις με αναβολές και όλο “αύριο να θυμηθώ να σου μιλήσω”, “αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω”. Τι εγγυήσεις αιώνιου μπορεί να σου παρέχει μια ναρκωμένη ζωή; φαίνεται να ρωτά η Λόλα ως “Ιδεολογικά ύποπτη” στις ροζ σελίδες. Όμως οι άνθρωποι βλέπουν πάντα ό,τι φαίνεται. Και κατά τα φαινόμενα, αυτές οι γυναίκες δεν συναντήθηκαν ποτέ. Ασχέτως αν όλοι κουβαλάμε μέσα μας και τον διώκτη.
Οι παράλληλες διαδρομές δυο γυναικών που προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν τον απωλεσθέντα εαυτό, ν’ ανασκευάσουν τον χαμένο χρόνο για να μπορέσουν να λύσουν το αίνιγμα του κόσμου. Η Πέτρα, φυτεύοντας ζουμπούλια “χτισμένη” σ’ ένα σπίτι πέτρινο. Η Λόλα γράφοντας μικρές ιστορίες, γιατί μόνον έτσι το παρελθόν το κάνει αιώνιο. Άλλωστε, η αποτυχία δεν έχει άλλη λύση, όλο μιλά: για σφαλιστά παράθυρα που δεν ανοίγουν ποτέ, για τη γυναίκα που έγινε αλάτι, για έναν άντρα που ολοένα πνίγεται. Επειδή ποτέ δεν ξέρεις πώς θα γυρίσεις από ένα ταξίδι.

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2007, 148 σελ.

Εν αταξίαις, εύτακτοι όντες – Ελένη Γκίκα

Υπάρχουν και μεγάλες αγάπες. Μονάχα που το μαθαίνεις αργά. Κι ο Έρωτας της Ζωής μας, υπάρχει. Μονάχα που το συνειδητοποιείς όπως ο ποιητής: όταν «πού πια καιρός». «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» κι έχεις περάσει απέναντι. Ο Άλλος, αστέρι στον ουρανό και σου γνέφει.
Τριάντα τρία σημεία στον «χάρτη των χεριών», επέτειοι χάρτινες. Σαν παραμύθι, κάποτε. Αλλά στο τέλος, «το χρονικό ενός αποχαιρετισμού». Και «τα σημάδια του χρόνου» -σ’ όσους έτσι πορεύτηκαν: «εν αταξίαις, εύτακτοι όντες». Επειδή έχει η καρδιά δική της τάξη.
Με τίτλο-δάνειο από τα «Ευρεθέντα Ασκητικά» του Αβά Ισαάκ, η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα, υπογράφει την ένατη ποιητική συλλογή της. Συλλογιστική της, το απόλυτο πίσω από μια φαινομενική αταξία, η όντως ζωή πέρα απ’ τον χρόνο, η αιωνιότητα πάνω απ’ την απώλεια και το χάος, ο ανθρώπινος και θείος Έρως. «Το γράμμα που λείπει» και το οποίο ακολουθεί. Σαν φυσικό επακόλουθο μετά από πέντε ποιητικές απόπειρες: «Μέλι, μελό, μέλισσα, μάλιστα» για τα παιδικά χρόνια που είναι μανούλα αλλά και μαχαίρι. «Έως, εαρινός, έρημος, έρχομαι» για την εφηβεία, που είναι έρωτας και ερημιά. «Σώμα, σταυρός, σάρκα, σταυρώθηκα» για την ενηλικίωση που είναι σώμα και αίμα. «Θόλωσα, θύελλα, θάμβος, θυμήθηκα» για το φινάλε που είναι θάνατος αλλά και Θεός, βεβαίως, και θαύμα. «Άβυσσος, άλγος, άλμα, αρχίζω» για το επέκεινα που είναι η άβυσσος, αλλά και η αρχή, το άλμα μας στο κενό.

Ποίηση, Άγκυρα, 2006, 75 σελ.

Αν μ’ αγαπάς, μη μ’ αγαπάς – Ελένη Γκίκα

Τον πρωταντίκρισε στο πλοίο. Έτσι πίστευε τότε. Ταξίδευαν και οι δυο από πάντα στο πουθενά. Όλα τα είχαν αφήσει πίσω τους. Έπαιζαν τώρα την παράταση. Το παιχνίδι και για τους δύο είχε πάρει τέλος. «Σε κλειδωμένες ψυχές ο Θεός δεν εισέρχεται, δεν εκβιάζει, δεν παραβιάζει», επαναλάμβανε. Ο έρωτας, όμως, και το παρελθόν, τρυπώνουν παντού. Σαν πεινασμένη θάλασσα. Όπως ο Άγγελος και η Σαβίνα.
Ένας ογκολόγος και μια διορθώτρια κειμένων προσπαθούν να απαλλαγούν απ’ τα φαντάσματα της ζωής τους, πνιγμένοι στο ποτό και στις λέξεις. Αλλ’ όλα θα τα βρούνε μπροστά. Εκεί, στο νησί των Λωτοφάγων. Και για να αξιωθούν τον παράδεισο, θα πρέπει να καούν ολοσχερώς.
Η ιστορία ενός έρωτα, τα αβέβαια βήματα δυο ανθρώπων, τα συντρίμμια δυο οικογενειών.
Η ελληνική επαρχία, όπου όλα είναι μοίρα. Και σ’ ακολουθεί.

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2006, 184 σελ.

Χαίρε παραμύθι μου – Ελένη Γκίκα

Μία ιστορία λαχτάρισαν να ζήσουν. Την ιστορία που θα γινόταν “ιστορία τους”. Αλλά προέκυψαν δύο. Κι ας ήταν βαριά και καθοριστική η σκία εκείνου του ποιητή που έγινε “ιδανικός αυτόχειρας”. Κι ας έγιναν τα “Γράμματα στη Λίλια” τα σημαδάκια τους μέσα στον χρόνο.
Τον δρόμο, τον έχασαν. Κι έτσι έγινε ο ιδανικός έρωτας για εκείνους, μονάχα η ιδανική αναζήτηση. Ή μήπως αυτό είναι ο μέγας έρωτας, τελικά;
Η ερωτική ιστορία του Βλαδίμηρου και της Λίλιας που σύννεφο έγιναν για να νικήσουν την απόσταση και τον χρόνο.

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2005, 264 σελ.

Οι κούκλες δεν κλαίνε – Ελένη Γκίκα

Το κοριτσάκι ασάλευτο στεκόταν. Αγέλαστο, ανέκφραστο, ατσαλάκωτο σαν πορσελάνινη κούκλα. Αλλά κι εκείνη εκεί η γυναίκα, η Αγγελική, έτσι, απολύτως αξιοπρεπής επιδίωξε να παραμείνει. Με κάθε τίμημα. Διότι οι κούκλες δεν κλαίνε. Μονάχα η Αριάδνη κατόρθωσε κάποια στιγμή, με πολύ κόπο και φόβο, να λιώσουν οι κόμποι κι οι πάγοι στην καθηλωμένη στον χώρο και στον χρόνο μικρή καρδιά. Για ν’ ακουστεί το τραγούδι της κούκλας καθαρό, λυγμικό. Μια ιστορία εξαρτημένη απ’ όλες τις εξαρτήσεις. Διότι ο έρωτας καρμπόν τους είναι και απ’ εκείνες παίρνει το μέγα δάνειο. Ως η μεγίστη ψευδαίσθηση μέσα στις ψευδαισθήσεις.

Νουβέλα, Άγκυρα, 2004, 121 σελ.

Το αίνιγμα του άλλου – Ελένη Γκίκα

Ο ένας ισχυριζότανε για τον άλλο, πως βρήκε στο πρόσωπό του, το νόημα της ζωής. Οι δρόμοι τους, άλλωστε, διασταυρώθηκαν, αγκαλιάστηκαν και κατασπαράχθηκαν. Για μια χρονική στιγμή, δηλαδή, που θα μπορούσε να κρατά και τρεις μήνες, τρία χρόνια ή τρεις ολόκληρους αιώνες. Τρεις, όλοι κι όλοι, κι αυτοί. Σε μια ερωτική δίνη που ένα μονάχα έχει για στόχο της πάντα: τη μεγάλη συνάντηση. Ολότελα εσωτερική, υποκειμενική υπόθεση κι αυτή. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από το “ο έρωτας γεννήθηκε για δύο”. Κι ας φαίνεται πως παίρνει σχήμα τρίγωνο κάθε φορά. Για έναν γεννήθηκε ο έρωτας. Κι είναι, εν τέλει, είτε το θέλουμε είτε όχι, μια ολότελα προσωπική μας υπόθεση. Όσο για κείνο το περιβόητο αίνιγμα του Άλλου… Κι εγώ την πάτησα. Σαν άλλος Όμηρος που τώρα είμαι κανένας, σαν τον Οδυσσέα.

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2003, 200 σελ.

Άβυσσος, άλγος, άλμα, αρχίζω… – Ελένη Γκίκα

Σαράντα πέντε ποιήματα για την άβυσσο της αρχής κι εκείνο το επώδυνο αλλά λυτρωτικό άλγος του κάθε “αρχίζω”. Διότι μ’ αυτά και με τούτα, στενεύει ο κύκλος που ξεκίνησε με μέλι, μαχαίρι και μαμά. Συνέχισε με ερημιά, έρωτα κι εφηβεία. Έγινα σάρκα και σταυρός και συνουσία και σταύρωση. Συνάντησε το θαύμα μες στο θάνατο και αφουγκράστηκε τον Θεό στη θύελλα. Αφού θυμήθηκε, όμως, πρώτα. Αργά, επίμονα, βασανιστικά και ηδονικά. Κατόπιν μαγικά. Σαν ακροβάτης στο κενό και στο καινό, που αρχίζει πάντα. Κι ό,τι είχε να πει, ίσως τα είπε. Τουλάχιστον με γράμματα. Διότι όποιος χάνει την αφή του, πάει, χάνεται. Αλλ’ όμως πάλι… τίποτα δεν χάνεται. Μονάχα ξαναρχίζει. Πάλι και πάλι. Σαν σπείρα ανοίγοντας τον κύκλο προς το άπειρο.

Ποίηση, Άγκυρα, 2002, 99 σελ.

Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου – Ελένη Γκίκα

Θα μπορούσε να είχε γίνει πολλά. Έγινε, όμως, μονάχα «η έγκλειστη της κουζίνας». Διότι της Μαρίνας συνέβη ό,τι συμβαίνει συνήθως σε όποιον προδίδει, εντέλει, την καρδιά του. Σε όποιον άλλα ονειρεύεται και σ’ άλλης πραγματικότητας αλυσίδες παραδίδει τα χέρια. Μια ιστορία έρωτα, προδοσίας, θλίψης και μυστηρίου. Και η παράλληλη ζωή και μοιχεία δυο γυναικών.

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2001, 254 σελ.

Θόλωσα, θύελλα, θάμβος, θυμήθηκα – Ελένη Γκίκα

Γι’ αυτούς που αγαπήσαμε που είναι πέρα από το χρόνο
Πενήντα πέντε ποιήματα για τη θύελλα αλλά και το θαύμα. Για το θάνατο αλλά και για τον Θεό. Για τη θλάση αλλά και το θάρρος. Για το θάμβος αλλά και τη θύμηση. Διότι πάντα θολώνουμε προτού να θυμηθούμε…

Ποίηση, Άγκυρα, 2000, 114 σελ.

Να τα μετράω ή να μην τα μετράω τα χρόνια; – Ελένη Γκίκα

Σήμερα, 3.235 πρωινινά μετά απ’ εκείνο το πρωινό, εκείνος ο άντρας, βιώνοντας το μότο της ιστορίας του San Martin «θα είσαι ό,τι πρέπει να είσαι κι αν όχι, δεν θα είσαι τίποτα», προσπαθεί ν’ αντέξει το γράμμα αυτής της γυναίκας που μόλις φτάνει: «…Γιατί μόνο βλέποντάς σε μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου…» Αλλά τώρα το μόνο που μπορεί πια είναι για πάντα ν’ αναρωτιέται: «Να τα μετράω ή να μην τα μετράω τα χρόνια;»

Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 1999, 267 σελ.

Δι’ εσόπτρου εν αινίγματι – Ελένη Γκίκα

30 συνεντεύξεις: Η διαδικασία της γραφής


Ο αινιγματικός τίτλος “Δι’ εσόπτρου εν αινίγματι” περιλαμβάνει κάθε άλλο παρά αινιγματικές συνομιλίες, με σπουδαίους ανθρώπους του καιρού μας. Διότι…
“Κάθε συνέντευξη είναι μια ζωή που πρέπει να βιωθεί, κάθε πρόσωπο ένα αίνιγμα να λυθεί και κάθε κασέτα, ένα καρδιογράφημα που πρέπει λέξη προς λέξη, ανάσα προς ανάσα ν’ αφουγκραστεί. Και, εάν “το πνεύμα ενός αιώνα και η φυσιογνωμία ενός βασιλιά, κρύβονται ακόμα και στο χερούλι μιας πόρτας” πόσο μάλλον στα λόγια και στις ζωές γνωστών ανθρώπων της εποχής μας”.

Συνεντεύξεις, Φιλιππότη, 1999, 258 σελ.

Σώμα, σταυρός, σάρκα, σταυρώθηκα… – Ελένη Γκίκα

Ποίηση, Φιλιππότη, 1998, 80 σελ.

Εάν ο Καρυωτάκης παντρευότανε την Πολυδούρη – Ελένη Γκίκα

Ανεπίδοτες επιστολές


Τι, θα είχε συμβεί, αλήθεια, αν ο Καρυωτάκης είχε παντρευτεί την Πολυδούρη; Αν εμείς είχαμε βρει τον χαμένο μας καιρό; Και είχαμε τολμήσει, τελικά, να διασχίσουμε τη “ζώνη των επιθυμιών”; Αν είχαμε βρει που κατοικεί το μέλλον και αν οι πιο μικρές αποστάσεις δεν ήταν αδιάβατες; Μέσα στη φασαρία, όμως, το χάνεις το σημαντικό. Κι ύστερα είναι και οι Θεοί που, όταν ρίχνουν τα ζάρια, δεν μας ρωτάνε αν παίζουμε.
33 μικρά κείμενα για τη μεγάλη ταραχή της απουσίας. Για τη μοναξιά του σπιτιού και του περιττού αριθμού. Με μία βασική υπενθύμιση: Όλοι γυρίζουν κάποτε. Αλλά, ο ΟΡΙΖΩΝ ΚΕΝΟΣ.

Νουβέλα, Άγκυρα, 1998, 125 σελ.

Αλήθεια, τα τρως ακόμα τα νύχια σου; – Ελένη Γκίκα

Μια μπερδεμένη ιστορία


Το “Αλήθεια τα τρως ακόμα τα νύχια σου;” είναι μια ερωτική ιστορία που εξελίσσεται παράλληλα με τα δοκιμιακού χαρακτήρα κείμενα της ηρωίδας.
Όλα αρχίζουν όταν δύο άνθρωποι με συγκεκριμένο πρόσωπο, χαρακτήρα, εκτόπλασμα και περίγραμμα, ξανασυναντιούνται μετά από είκοσι, περίπου, χρόνια κι “αναγνωρίζονται”.

Αφηγήσεις, Φιλιππότη, 1997, 118 σελ.

Όνειρα από Toplexil – Ελένη Γκίκα

Διηγήματα, Φιλιππότη, 1997, 134 σελ.

Εικοσιδύο χρωματικές μεταμφιέσεις και έντεκα αιρετικά ποιήματα – Ελένη Γκίκα

Ποίηση, Δωδώνη, 1992, 62 σελ.