Ηλίας Στεργιόπουλος

Πετρώνουν τα δάκρυά μας; – Ηλίας Στεργιόπουλος

Ένα παιδί γεννιέται και μεγαλώνει στα χρόνια του εμφύλιου διχασμού, ενηλικιώνεται και λύνει τις αυταπάτες του στα χρόνια της χούντας, ξοφλάει σιγά – σιγά τους λογαριασμούς του με τη ζωή στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Ένα μυθιστόρημα-τοιχογραφία μιας εποχής που αποθέωσε τον παραλογισμό, την παράνοια και το μίσος, αλλά και ένας ύμνος στη δύναμη του ανθρώπου να στέκεται όρθιος, να παλεύει, να επιβιώνει, να αγαπάει, και να είναι έτοιμος για τη συνάντησή του με αυτό που ονομάζεται πεπρωμένο.

Μυθιστόρημα, Ζήτη, 2008, 284 σελ.

Έλα να μου κλείσεις τα μάτια – Ηλίας Στεργιόπουλος

Tο μυθιστόρημα εκτυλίσσεται από τη δεκαετία του 1920 έως τα πικρά χρόνια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου. Ο κεντρικός ήρωας, ο Πέλλος, πασχίζει να ανατρέψει τα αρνητικά δεδομένα των καιρών και της μοίρας του προσπαθώντας να αντισταθεί στις επικίνδυνες προκλήσεις. Η ανάγκη, ο φόβος, το ερωτικό ένστικτο και η ανάγκη επιβίωσης είναι οι κινητήριες δυνάμεις που υπαγορεύουν τις πράξεις και των υπολοίπων προσώπων. Μέσα απ’ την εξιστόρηση των γεγονότων αναδεικνύονται το επιβεβλημένο και το αναπότρεπτο, ο ασυγκράτητος ερωτισμός και οι ακρότητες που οδηγούν στη μεταβολή των προσωπικών επιλογών και τη διάλυση του ψυχισμού.

Μυθιστόρημα, Ζήτη, 2009, 487 σελ.

Μισή αλήθεια – Ηλίας Στεργιόπουλος

Έπρεπε με κάθε τρόπο να βρει το γράμμα. Μπήκε στο δωμάτιο απ’ το ξεχασμένο ανασφάλιστο παράθυρο κι από κει σκόπευε να πηδήξει, αν ερχόταν ο πατέρας της. Αμέσως θα πήγαινε στο σπίτι του Αλέξη, το είχανε κουβεντιάσει στο ραντεβού τους. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Δεν εκτιμούσε αυτό που έκανε, όμως το γράμμα ήταν κομμάτι του εαυτού της, τρόπον τινά περιουσιακό της στοιχείο. Έτσι απέβαλλε τις ενοχές για την πράξη της.
Κόντευε να τελειώσει το ψάξιμο χωρίς αποτέλεσμα, όταν άδειασε με νεύρα κι απογοητευμένη πάνω στο κρεβάτι το τελευταίο συρτάρι της μικρής σιφονιέρας. Ο διπλός πάτος του συρταριού έπεσε μαζί με το περιεχόμενό του. Φάνηκε ένας φάκελος, άλλου μεγέθους, πολυτελείας. Μέσα υπήρχε το γράμμα του Αλέξη κι ένα ακόμα γράμμα. Έκανε να το βάλει στη θέση του και να κρατήσει το δικό της, αλλά δεν μπόρεσε.
“Ποιος είναι ο άγνωστος αποστολέας κι ο πατέρας μου το έχει με τόση επιμέλεια κρυμμένο;” αναρωτήθηκε παραξενεμένη.
Διάβασε και ξαναδιάβασε όρθια το περιεχόμενο της επιστολής, γραμμένης στα ελληνικά σε γραφομηχανή. Δεν άντεξε. Λύγισαν τα πόδια της και κάθισε στο κρεβάτι. Συλλογίστηκε πως έπρεπε να συνέλθει. Τα συγκεχυμένα πράγματα που είχε μέσα της, σαν υπερβολές ή λανθασμένες εκτιμήσεις των παραστάσεων όλα αυτά τα χρόνια, ήταν πια συντελεσμένα γεγονότα! Η Στεφανία αυτό δεν μπορούσε να το πάρει αψήφιστα και σύντομα θα το αποκάλυπτε στη μάνα της.

Μυθιστόρημα, Ελληνική Πρωτοβουλία, 2014, 530 σελ.

Προσωπικές μνήμες – Ηλίας Στεργιόπουλος

Ελεύθερη ποίηση

Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2016, 150 σελ.

Μισή αλήθεια – Ηλίας Στεργιόπουλος

Γύρισε ο Αχιλλέας με μια μπουκάλα οκάρα γεμάτη ούζο και τέσσερα ουζοπότηρα. Με μιας ο δάσκαλος γέμισε τα ποτήρια. Πρόλαβε να πει,«εβίβα καλώς σας βρήκαμε», κι άδειασε μονορούφι το ποτήρι του. Ευθύς τον μιμήθηκε κι ο Αχιλλέας. Στο τραπέζι επέστρεψαν και οι γυναίκες, τσούγκρισαν τα ποτήρια τους και η Θεώνη πήγε στην κουζίνα της να ετοιμάσει κάτι για μεζέ. «Έλα, Δήμητρα, έλα, δάσκαλε, πάμε για το δεύτερο!» τους παρότρυνε ο Αχιλλέας και σήκωσε το ποτήρι του. «Σε λίγο καιρό θα είσαι διευθυντής στο πέμπτο δημοτικό σχολείο. Έχω κάνει καλή προετοιμασία. Το γρανάζι όμως θέλει το λάδι του, για να μη σκούζει, αφού έχουμε το λάδι» και του έκλεισε το μάτι.

«Και το δίπλωμά σου τι; Φοβάσαι;» Το ζευγάρι αναθάρρησε κάπως. «Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως είσαι Μικρασιάτης και αυτό είναι ακόμη ένα ατού μας. Η εντολή είναι: πας Μικρασιάτης ν’ αποκατασταθεί!». «Επίσης», είπε, «θα δηλώσουμε πως δίδαξες σε Ελληνικά σχολεία στην Σμύρνη, θα παίξει ρόλο και η προϋπηρεσία σου». Ο Παναγιώτης όλα αυτά τα άκουγε και τα πίστευε μεν, εφ’ όσον όμως, όπως και στην Αλεξάνδρεια, υπήρχε κάποιος που ήξερε να «λαδώνει…τα αλάδωτα γρανάζια»! Η Θεώνη σέρβιρε μια πιατέλα κοκκινιστό χταπόδι, ψάρι βραστό και θα ακολουθούσε η ψαρόσουπα. «Όμως δε θα αναφέρουμε καθόλου», συνέχισε θέλοντας να ολοκληρώσει ο Αχιλλέας, «τη διαδρομή σου στην Αλεξάνδρεια. Προχθές ήρθανε στη Λεμεσό καμιά εξηνταριά Μικρασιάτες από διάφορα νησιά της Ελλάδας. Μέσα σ’ αυτούς θα περάσετε κι εσείς. Το έχω είδη κουβεντιάσει με το «γρανάζι» που θέλει λάδωμα… Μεθαύριο θα πάμε οι δυο μας, Παναγιώτη, πρώτα στον αστυνόμο- αυτό είναι το γρανάζι που θέλει λάδωμα- και μετά στο δημαρχιακό γραφείο, να δηλωθείτε σαν κάτοικοι κι απ’ ευθείας θα κάνεις αίτηση για το διορισμό σου.

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2016, 588 σελ.

Αφύλλωτη κερασιά – Ηλίας Στεργιόπουλος

-Ξάδερφε, έπιασα δουλειά χειμώνα-καλοκαίρι σε καπνέμπορο, με καλές προοπτικές για μένα, ισχυρός στην πόλη, οικονομικά ανεξάρτητος και έχει καλά περάσματα στον κόσμο, το τελευταίο δεν το πιστεύω. Εγώ όποτε ανοίγει κουβέντα για τον Μεταξά, αλλού βρέχει, αν και κατάλαβε τις απόψεις μου, αλλά δεν δείχνει να τον ενοχλούν. Και τώρα το καλύτερο! Άκου και κάτσε να μην πέσεις. Ποιος άλλος δουλεύει στον καπνέμπορο; Η Ασημίνααααααα! Το «όνειρό μου» είναι δίπλα μου, ξάδερφε, γνωριστήκαμε, τρελάθηκε κι εκείνη, όταν γνώρισε τον «φαντάρο της σκοπιάς», γελούσαν τα αυτιά της και μιλούσανε τα μάτια της. Αυτές τις μέρες βρεθήκαμε για λίγο στο υπόστεγο. Θα με γνωρίσει στην μάνα της. Αφού της σβούρισα ένα φιλί, την έσφιξα για μια στιγμή στο στήθος μου, προσπάθησε να κάνει πίσω, όμως ήταν και η δική της στιγμή… Το ένιωσα, εκείνα τα βυζάκια της, καρφιά, τρυπάνε κεφτέδες, ρε! Δεν είχα ξαναφιλήσει γυναίκα και να είμαι και δαγκωμένος μαζί της, τι γλύκα! Σαν μια μεγάλη σταξιά μέλι!… και ξέρεις την φωνάζω μέσα μου: «όνειρό μου»…

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2017, 186 σελ.