Εύα Μ. Μαθιουδάκη

Μέρες της Κηφισιάς – Εύα Μ. Μαθιουδάκη

Ένα νεαρό κορίτσι, η Ισμήνη, μεγαλώνει σ’ έναν μαγευτικό κηφισιώτικο κήπο προσπαθώντας να πάρει τη ζωή στα χέρια της, μακριά από τα συναισθηματικά βάρη και τ’ αδιέξοδα της προηγούμενης γενιάς.

Ένας μεγάλος έρωτας, ένα οικογενειακό μυστικό που αργεί να αποκαλυφθεί, μοναδικοί ήρωες σε μικρούς και μεγάλους ρόλους καθώς και άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας συνθέτουν το σκηνικό της μυθοπλασίας. Πλούσιοι και φτωχοί, ντόπιοι και πρόσφυγες συνυπάρχουν γύρω από αρχοντικά και παραπήγματα διαμορφώνοντας την ανθρωπογεωγραφία της πόλης.

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, στον αντίποδα των Ψάθινων καπέλων, που μας ταξιδεύει στην Κηφισιά του ’50 και του ’60 και γοητεύει με την πλοκή, την ευαισθησία και τη δροσιά των εικόνων του.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2021, 216 σελ.

Ο φταίχτης

Εύα Μ. Μαθιουδάκη, Κωστής Σχιζάκης


Ο Παναγιώτης με τα αδέρφια του και τη μητέρα του Ελένη κατεβαίνουν το 1969 από την Ευρυτανία και εγκαθίστανται στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα της αντιπαροχής, των μικρών και των μεγάλων “κόλπων” προσπαθούν να ξαναγράψουν τη ζωή τους από την αρχή. Μια φωτογραφική σχεδόν περιήγηση στη δεκαετία του ’70, στην κοινωνία που με ανασφαλή βήματα οδεύει προς την ευημερία. Πλήθος ηρώων στους αθηναϊκούς δρόμους και στις γειτονιές, κι ανάμεσά τους ένας ευάλωτος νέος που πορεύεται στα σκοτεινά, με μόνη τη λαχτάρα του για τις μηχανές. Αναμορφωτήριο, στρατός, ψυχιατρείο. Το δράμα κορυφώνεται παραμονές Πρωτοχρονιάς του 1982.
Ποιος να ’ναι, άραγε, ο φταίχτης;
Το μυθιστόρημα δύο συγγραφέων. Ένα βιβλίο που αποκαθηλώνει πρότυπα και μύθους παρασύροντας τον αναγνώστη σε ατραπούς όπου το πάθος, η αμφισβήτηση και ο ερωτισμός κλιμακώνουν την αγωνία του μέχρι το τέλος.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2019

Μικρά πείσματα – Εύα Μ. Μαθιουδάκη

Πενήντα επτά μικρά και πολύ μικρά διηγήματα με την αίσθηση από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Fay Godwin. Αποτυπώματα μιας στιγμής ή ένα τυχαίο άγγιγμα χεριού. Φύλλα δέντρων που σέρνει ο άνεμος. Αγάπη για εικόνες, λέξεις και τραγούδια, μικρές χαρές, τρυφερότητες, πείσματα και γινάτια, όλα αυτοσκοπός, αφρός καμπανίτη, αντανακλάσεις στην ίριδα του ματιού από τα φανερά και από τα πολύ κρυφά. Λιτά παρασκευάσματα που απαλύνουν τον ψυχισμό μα και εντείνουν την αυτεπίγνωσή μας.
“Ένας γλάρος πέταξε δίπλα τους, ύστερα και κάποιος άλλος επιδειξίας βούτηξε με το κεφάλι στο νερό. Επικράτησε μια αναμπουμπούλα, μια αναταραχή, κάτι σαν τη δίνη της στροφής του καραβιού στο κυματιστό νερό. Όμως δεν ήταν. Η γιαγιά ήταν που είχε πετάξει το ξεραμένο κουλούρι στα θολά νερά.
Πετάγματα, ξεπετάγματα, φτερά και μακροβούτια στο νερό και στον αέρα. Θόλωσε ο ουρανός από τον καπνό του φουγάρου και οι γλάροι φτερούγισαν μακριά.” [Το φουγάρο, σελ. 23]

Διηγήματα, Το Ροδακιό, 2017, 136 σελ.

Αυτός ο ένας, ο Αρίστος – Εύα Μ. Μαθιουδάκη

Μετά το πρώτο κρασί, ο καθηγητής μοίρασε στους φοιτητές του ένα τυπωμένο χαρτί. Στο καθένα από αυτά βρισκόταν κι ένας γρίφος, ένα αίνιγμα ή ένα γνωμικό που ζητούσε ερμηνεία. Έγινε το μοίρασμα και καλά στην τύχη, αλλά τυχαίο δεν ήταν που ο Αρίστος έπρεπε να ερμηνεύσει το “Σκιάς όναρ άνθρωπος” και η Μαρία το “Amantes sunt amentes”. Του είχε πέσει το δυσκολότερο του Αρίστου.

Νουβέλα, Γαβριηλίδης, 2014, 138 σελ.