Ευγενία Μακαριάδη

Το ράγισμα – Ευγενία Μακαριάδη

Φοράει νυφικό και λερωμένο τούλινο πέπλο. Το νυφικό κρέμεται επάνω της γερασμένο, όπως εκείνο της Μις Χάβισαμ. Το χρώμα του -ιβουάρ το λέει- είναι βρόμικο άσπρο. Πολλές μικρές τρύπες φθοράς στη φούστα και δυο μεγάλες στο μπούστο. Το χαϊδεύει και μιλάει με ασθματική φωνή: «Είναι απόλαυση να το αγγίζεις. Μεταξωτό σατέν, λεπτεπίλεπτο. Θα το ξηλώσω και θα φτιάξω ένα ντραπέ φόρεμα. Εξαιρετική ιδέα, δεν βρίσκεις;». Έχει την πλάτη της στον πρωινό ήλιο. Κολλάει το βλέμμα της στον απέναντι καθρέφτη, κρύβει μέσα του τα σημάδια μας. Σημάδια από λαιμούς, γλουτούς, πλάτες, στήθη. Εκείνη, εγώ και ο καθρέφτης. Ένα ιψενικό τρίγωνο. Ανεπαίσθητα κουνήματα της μέσης της, καρφιά πάνω μου τα κόκαλα των γοφών της. Με πονάνε. Μέρα τη μέρα λιώνει η σάρκα της, ρυτιδώνει σαν ασιδέρωτο λινό φουλάρι. Αποσυνθεμένα στο πάτωμα το ξεβαμμένο βελούδο του καναπέ, η οθόνη της τηλεόρασης, οι σπασμένες κορνίζες, οι σκισμένες φωτογραφίες, τα κεραμικά διακοσμητικά, η σπάνια σειρά πιάτων φαγιάνς, όλα επιπλέουν σε μουχλιασμένο νερό και κατρακυλούν στα πόδια μας.

Εξώφυλλο: Inga Gezalian (Unsplash.com)

Διηγήματα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2021, 120 σελ.

Ψευδάνθρακας – Ευγενία Μακαριάδη

και άλλες ιστορίες


Καθημερινοί ήρωες, όμορφοι, άσχημοι, λογικοί, παράλογοι, λογοδοτούν στην απώλεια, στη ζωή, στον χρόνο, στον έρωτα, στη φαντασία, στον θάνατο. Κινούνται σε τοπία αστικά, επαρχιακά, ουτοπικά και αλλόκοτα.

Όνειρα παιδικά που γίνονται μνήμες
Μάνες χωρίς μητρικό ένστικτο
Νέοι χαμένοι σε πεδία παραίσθησης
Κυνήγι του παρελθόντος χρόνου
Φόνοι χωρίς καταδίκη
Ζωντανοί και νεκροί σε αλισβερίσι

Επιμέλεια: Αθηνά Μαλαπάνη

Διηγήματα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2019, 108 σελ.

Μύριαμ και Χάννα – Ευγενία Μακαριάδη

Ο Μίσα, παραξενεμένος για το θόρυβο, πλησίασε και με το φως του φεγγαριού που έμπαινε από το τζάμι του παραθύρου ξεχώρισε μια εικόνα που θα του έμενε αξέχαστη σ’ όλη του τη ζωή. Τα μαύρα μακριά μαλλιά μιας γυναίκας ξεχύνονταν πάνω στο άσπρο μακρύ νυχτικό, ενώ δυο γυμνά χέρια είχαν αγκαλιάσει το μαξιλάρι του καναπέ όπου έκρυβε το πρόσωπό της. Όσο πιο σιγά μπορούσε ψιθύρισε: «Ποια είσαι; Είσαι αληθινή, είσαι όραμα;» Η Μύριαμ σήκωσε φοβισμένα το δακρυσμένο της πρόσωπο και τον κοίταξε… «Δε θέλω να σε χάσω, είσαι ο άντρας μου, δε θέλω να σε χάσω, σ’ αγαπώ πολύ, σ’ αγαπώ πολύ».
Νέοι σμίγουν ερωτικά το όνειρο, την ομορφιά, την ελπίδα με την πραγματικότητα του τρόμου, της σφαγής, των ερειπίων της Μικρασιατικής Καταστροφής, του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου, της Δικτατορίας…
Αντίσταση στο Μαμωνά η γιγαντιαία δύναμη της αγάπης, του έρωτα, της περηφάνιας.
Μια χούφτα απόγονοι από την αρχαία βασίλισσα Σεμίραμι των Ασσυρίων προσεύχονται χριστιανικά σε μια ελληνική γωνιά να δώσει ο Θεός να μην αφανιστεί ο πολιτισμός, ο άνθρωπος, όπως τότε η Νινευί.
Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2001, 285 σελ.