Από τα χρόνια τησ εφηβείας του ήταν ένα ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα καθώς του άρεζε να περνάει τις ώρες του γράφοντας στίχους και θεατρικά μονόπρακτα. Αποφοίτησε από το τμήμα θεατρικών σπουδών του πανεπιστημίου Πατρών το 2012. Όπωσ ισχυρίζεται ο ίδιος οι τρείς μεγάλες αγάπες του είναι η συγγραφή, η υποκριτική και η μουσική. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια σκηνοθεσίας, υποκριτικής, αλλά και δραματοθεραπείας. Μετέπειτα ξεκίνησε την σχολή του θεατρικού παιχνιδιού στο θέατρο Ημέρας, όπου ολοκλήρωσε και τις σπουδές του το 2017. Ο ίδιος μάλιστα πιστεύει ότι τα παιδιά είναι οι αυστηρότεροι κριτές σε όλα τα επίπεδα. Είναι επίσης απόφοιτος του μεταπτυχιακού προγράμματος Ετερότητα και παιδαγωγική Θεάτρου του Π.Τ.Δ.Ε. του Δημοκρίτειου πανεπιστημίου Θράκης. Εργάζεται ως αναπληρωτής θεατρολόγος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Στον εκδοτικό οίκο Όστρια έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία: την ποιητική συλλογή “Κάθε στίχος μια κρυψώνα” το βιβλίο “Μονόλογος του Απόλλωνα προς την Δάφνη και άλλα 14 θεατρικά μονόπρακτα”, το βιβλίο “Τι χρώμα να έχει η ελπίδα” και το 2019 το “Αναμνήσεις από στάχτη”.
Αναμνήσεις από στάχτη (2018), Όστρια Βιβλίο
Διηγήματα
Συνομιλώντας με τις σκιές (2021), 24 γράμματα
Ποίηση
Κάθε στίχος μια κρυψώνα (2016), Όστρια Βιβλίο
Θεατρικά έργα
Τι χρώμα να έχει η ελπίδα (2015), Όστρια Βιβλίο
Μονόλογος του Απόλλωνα προς τη Δάφνη (2015), Όστρια Βιβλίο
Η αυλαία της ζωής (2020), Όστρια Βιβλίο
Τι χρώμα να έχει η ελπίδα – Φοίβος-Ιωάννης Μαρκαντώνης
Το συγκεκριμένο βιβλίο περιλαμβάνει έντονα το στοιχείο της απώλειας, την χρονιά που μας πέρασε βίωσα έντονα αυτό το περίεργο συναίσθημα και αυτό με οδήγησε να γράψω το εγχειρίδιο που κρατάτε στα χέρια σας. Το βιβλίο αυτό αποτελείται από ένα αστυνομικό θεατρικό δράμα, το οποίο λέγεται «Μαριονέτες», μια κωμωδία που λέγεται «Γραμμή υποστήριξης», ένα κοινωνικό δράμα στο οποίο κυριαρχεί πολύ έντονα η απώλεια και λέγεται «Ξημερώνει» και δύο μονολόγους, ο μονόλογος «Μια τελευταία παρτίδα» και ο μονόλογος «Εφιάλτης ή πραγματικότητα».
Στο έργο «Μαριονέτες» ο νεαρός Μάκης πρώην αλκοολικός επιστρέφει από την Αμερική που είχε πάει για αποτοξίνωση στην Αθήνα και προσπαθεί να βρει τον άνθρωπο που του στέρησε εκείνο το βράδυ πριν 14 χρόνια τον αγαπημένο του αδερφό Ορέστη. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συναντάει τον πρώτο του μεγάλο και ανεκπλήρωτο έρωτα, την Ελβίρα, η οποία όμως έχει γίνει μια σπουδαία γιατρός και έχει συνεχίσει την ζωή της με έναν εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, τον Αλέξανδρο. Η ζωή της Ελβίρας κυλάει ήρεμα ή μάλλον έτσι νομίζει η ίδια, τελικά όντως η ζωή συνεχίζεται ή μήπως κάποια πράγματα δεν μπορούν ούτε να ξεχαστούν αλλά ούτε και να κρυφτούν στο συγκεκριμένο έργο οι ήρωες δίνουν πολύ μεγάλες μάχες με τον εαυτό τους, με το είναι τους, αλλά και με τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Στον μονόλογο «Μια τελευταία παρτίδα» ο Πάρις ο δειλός πρίγκιπας της Τροίας όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, στέκεται πάνω από το νεκρό, σκεπασμένο με ένα σεντόνι, σώμα του αδερφού του και πρωτοπαλίκαρου της Τροίας Έκτορα λίγο πριν την κηδεία του και παίζει μαζί του μια τελευταία παρτίδα σκάκι μετακινώντας ο ίδιος ο Πάρις και τα λευκά και τα μαύρα πιόνια. Κατά την διάρκεια της παρτίδας ο Πάρις μέσα από έναν πολύ φορτισμένο μονόλογο, μιλάει για την αγάπη και την υπερηφάνεια που ένιωθε για τον Έκτορα, για την ντροπή που ένιωθε ο ίδιος ο Πάρις για τον εαυτό του χαρακτηρίζοντας τον σε μια στιγμή ως «Την ντροπή της Τροίας προσωποποιημένη», αλλά και για την θλίψη που ένιωθε για τον θανόντα αδερφό του, για τον πατέρα του, για την νύφη του την Ανδρομάχη, αλλά και για τον λαό της Τροίας.
Θεατρικά, Όστρια Βιβλίο, 2015, 126 σελ.
Μονόλογος του Απόλλωνα προς τη Δάφνη – Φοίβος-Ιωάννης Μαρκαντώνης
Αφού η νύμφη Δάφνη, μεταμορφώθηκε, ύστερα από θερμή παράκληση που έκανε στον Δία, σε δέντρο, προκειμένου να γλιτώσει από τον ερωτικό πόθο του Απόλλωνα, ο ίδιος ο θεός του φωτός και της μουσικής, εμφανίζεται με λευκό μακρύ τσαλακωμένο πουκάμισο, με μοντέρνο τζιν και χωρίς παπούτσια, ξυπόλυτος, πηγαίνει δίπλα από το φυτό Δάφνη και γονατίζει, αφού αγγίζει τρυφερά τα φύλλα του αφήνει δίπλα την κιθάρα που κουβαλούσε, σκύβει το κεφάλι του και χαμογελάει, φωτιζόταν το πρόσωπό του από μια αθωότητα που μονάχα ένα δίχρονο παιδί θα μπορούσε να έχει.
Θεατρικό, Όστρια Βιβλίο, 2015, 160 σελ.
Κάθε στίχος μια κρυψώνα – Φοίβος-Ιωάννης Μαρκαντώνης
Το συγκεκριμένο βιβλίο, «Κάθε στίχος, μια κρυψώνα είναι μια ποιητική συλλογή με ποιήματα που αφορούν την κοινωνία, την ερωτική απόρριψη ή την απόρριψη που προσφέρει ο άνθρωπος στον ίδιο του τον εαυτό μην έχοντας εμπιστοσύνη στις ικανότητες που έχει, τους δεσμούς φιλίας, αλλά και τα υπαρξιακά προβλήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο τις καθημερινότητας. Η ποιητική αυτή συλλογή, θα ήταν σκόπιμο να αναφέρω ότι γράφτηκε με στόχο να περάσει κάποια μηνύματα στον αναγνώστη ως προς την διαχείριση της απόρριψης αλλά και της απογοήτευσης. Είναι ένας κόσμος που ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κρύβει βαθιά μέσα του, αλλά ακόμα να μην τον έχει ανακαλύψει. Πολλά από αυτά τα ποιήματα είναι εμπνευσμένα από προσωπικές στιγμές, ή από στιγμές που έχω περάσει με πολύ καλούς φίλους. Πολλά νέα παιδιά στις μέρες που ζούμε, συνηθίζουν να παρατούν τις προσπάθειες και να απογοητεύονται από τις καταστάσεις που επικρατούν, μολονότι έχουν πολύ δυνατά μυαλά, αλλά και απεριόριστες δυνατότητες να ξεχωρίσουν. Η συμβουλή που έχω να δώσω έχει ως εξής: «Θα έρθουν καλύτερες μέρες που αυτοί που αξίζουν πραγματικά θα αμειφτούν και με το παραπάνω. Σαν ένα μικρό ξύλινο καράβι είναι η φαντασία που με βοήθησε να γράψω αυτό το βιβλίο…. Άλλες φορές έπλεε σε ήρεμα νερά, γεννώντας ποιήματα αισιόδοξα, άλλες έπλεε σε φουρτούνα, αποτυπώνοντας στο χαρτί ποιήματα με οργή, και θυμό. Γράφοντας το συγκεκριμένο βιβλίο έχω ως κύριο στόχο να κάνω τον αναγνώστη να βρει τον εαυτό του αλλά και το χαμένο αθώο παιδί που κρύβει βαθιά μέσα του… Χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους γονείς μου που με έχουν στηρίξει και που συνεχίζουν να με στηρίζουν σε όλες τις δυσκολίες, στην θεία μου Μαρία, η οποία με γεμμίζει συνέχεια αισιοδοξία, και τέλος στην πολυαγαπημένη μου αδερφή Γαλάτεια η οποία βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό μου…
Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2016, 132 σελ.
Αναμνήσεις από στάχτη – Φοίβος Μαρκαντώνης
7 διαφορετικές ιστορίες με πρωταγωνιστές καθημερινούς ανθρώπους που καλούνται να πάρουν αποφάσεις. Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του προσωπικά βιώματα που καθορίζουν και τη στάση του στη ζωή. Ερωτεύονται, απογοητεύονται, αγαπάνε, μισούν, ζηλεύουν. Κάποιοι παίρνουν πρωτοβουλίες και αλλάζουν προς το καλύτερο τη ζωή τους, άλλοι παρασύρονται από τα πάθη τους και κάνουν λάθη που τους στοιχίζουν την ίδια τους τη ζωή, ενώ άλλοι επιλέγουν να καταστρέψουν τη ζωή των γύρω τους.
Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2018, 214 σελ.
Η αυλαία της ζωής – Φοίβος Μαρκαντώνης
“Η Αυλαία της ζωής” αποτελείται από μια συλλογή θεατρικών έργων του συγγραφέα και θεατρολόγου Φοίβου Μαρκαντώνη. Πρόκειται για μια σύνθεση από μικρά θεατρικά έργα, ταχυδράματα, ενορχηστρωμένα πάνω στον θεματολογικό άξονα της αέναης περιπέτειας του σύγχρονου ανθρώπου και στη διαλεκτική σχέση του με τον εσωτερικό κι εξωτερικό του κόσμο. Μέσα από την, κατά το ήμισυ, αυτοβιογραφική και ψυχοδραματική διαδικασία, οι ήρωες συνομιλούν με το “είδωλό” τους, μέσα από τους καθρέφτες της ψυχής τους, παίζοντας ένα αγωνιώδες κυνηγητό μαζί με τις ίδιες τους τις σκιές. Τις σκιές που αποτυπώνουν τη νοσταλγία, την απόρριψη και την απώλεια, προσπαθώντας να τις υπερνικήσουν και να λυτρωθούν.
Θεατρικά, Όστρια Βιβλίο, 2020, 252 σελ.
Συνομιλώντας με τις σκιές – Φοίβος Μαρκαντώνης
Το βιβλίο αυτό πήρε τον τίτλο του από μια θεατρική παράσταση που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 σε σκηνοθεσία της Ανδρομάχης Μοτζόλη στο Θέατρο Ημέρας, με τη Μάρω Λεσιώτη, τη Μαριλένα Καμπιώτη, την Ειρήνη Κολυδά, τον Κωνσταντίνο Μητροβγένη και τον Δημήτρη Πάσιο, τους οποίους ευχαριστώ εκ βαθέων.
Ένα τεράστιο “ευχαριστώ” στους επιστήθιους φίλους μου, Μαρία Παγώνη και Γιούργκεν Κυριάκι, για την πολύτιμη βοήθειά τους.
Χρωστάω ένα τεράστιο “ευχαριστώ” στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου και πιο συγκεκριμένα, στις τάξεις Δ1, Δ2 και Δ3 κατά το σχολικό έτος 2018-2019, οι οποίες μου δίδαξαν τον κόσμο των παιδιών και των αληθινών παραμυθιών. Τους είμαι ευγνώμων που μου θύμισαν πως όλοι μας κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, το οποίο δεν πρέπει να λησμονούμε.
Εν κατακλείδι, το μεγαλύτερο “ευχαριστώ” το χρωστάω στο Π.Μ.Σ. του Π.Τ.Δ.Ε. του Δ.Π.Θ. Ετερότητα και Παιδαγωγική Θεάτρου, κατά τα έτη 2016-2018.
Διηγήματα, 24 γράμματα, 2021, 212 σελ.
Πηγές: BiblioNet, Όστρια Βιβλίο, 24 γράμματα
