Κατάγεται από τη Σάμο με μικρασιατικές ρίζες. Είναι κόρη του ζωγράφου-αγιογράφου Σταμάτη Παπασταματίου. Έζησε στο Παρίσι τέσσερα χρόνια, όπου σπούδασε τη γαλλική γλώσσα και παιδοψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre. Είναι νηπιοβρεφοκόμος. Εργάζεται επί 24 χρόνια στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Ιλίου. Είναι παντρεμένη με τον Ανδρέα Καββαδά και έχουν δύο παιδιά. Έχει λάβει βραβείο μυθιστορήματος πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα από το “Καφενείο των Ιδεών” για το έργο της “Αγρυπνία” και το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος για το έργο της “Ο κόσμος της απώλειας”, από τον ίδιο φορέα. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της ΔΕΕΛ.
Αγρυπνία (2005), Ταξιδευτής
Ο κόσμος της απώλειας (2006), Ιωλκός
H αγρυπνία (2020), Ιωλκός
Διηγήματα
Οι γενιές της Αρμύρας (2008), Ιωλκός
Ποίηση
Χαρμολύπη (2012), Ιωλκός
Εξ επαφής (2017), Ιωλκός
H αγρυπνία – Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά
Ήταν όμορφη η Σμυρνιά η Μαρίκα και πολύ εκφραστική, όταν ήταν χαρούμενη είχε μια αύρα αφοπλιστική! Την κοιτούσαν όλοι και τη θαύμαζαν.
Έζησε μια ζωή ανατρεπτική σε ταραγμένες εποχές για τον τόπο και γεύτηκε την αγάπη και τον πόνο ως το μεδούλι.
Ο έρωτάς της, ο Γιαννάκος, χάθηκε μα η ίδια κατάφερε να ξορκίσει το θάνατό του με την αγρύπνια της στη ζωή. Ο πόνος γίνηκε κάθαρση και δύναμη εσωτερική.
Είδε τη Σμύρνη να καίγεται, εκπατρίστηκε με την οικογένειά της μα δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Από πείσμα επιβίωνε. Και δημιούργησε. Και μεγαλούργησε… Γεύτηκε αμέτρητες χαρές, καμάρωσε εγγόνια!
Κι όταν έφυγε δεν είχε ανεκπλήρωτους πόθους, έσβησε όπως όταν σώνεται το λάδι στο καντηλάκι…
Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2020, 192 σελ.
Εξ επαφής – Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά
Τα συναισθήματα που ένιωσε η Δέσποινα όταν τους είδε ένα κουβάρι στο διπλό κρεβάτι -η αηδία, η ντροπή-, της έδιναν την αίσθηση ότι η ίδια ήταν βρόμικη. Επειδή μόνο και μόνο ανήκε στο ανθρώπινο είδος. Ήθελε να μπει σε μία μπανιέρα να τρίβεται με το σφουγγάρι και το σαπούνι με τις ώρες. Και να ξεπλένεται με άφθονο νερό να φύγει η μπόχα…
Σε άλλο χρόνο, ο Παύλος βρήκε τη Λέλα καθισμένη στο κρεβάτι τους να κλαίει, είχε ντυθεί. Δεν είχε τη δύναμη να τον κοιτάξει ή ν’ αρθρώσει κάποιες λέξεις.
Σήκωσε το περίστροφο, της έριξε τρεις φορές. Την ώρα που περνούσε την πόρτα της αυλόπορτας και έφευγε ο Κίμωνας, βάζοντας τις κάλτσες του στην τσέπη. Άκουσε τους πυροβολισμούς και δε σκέφτηκε καθόλου να επιστρέψει. Όταν το πλοίο βυθίζεται, πρώτα το εγκαταλείπουν τα ποντίκια.
Ένοχα μυστικά, πάθη, λάθη και παράτολμες ενέργειες που συμπλέκονται και “Εξ επαφής” νοηματοδοτούν τις ζωές ανθρώπων που γίνονται ήρωες ενός μυθιστορήματος γεμάτου ένταση και μαγεία.
Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2017, 208 σελ.
Χαρμολύπη – Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά
Ένα ταξίδι στη χαρά και στη λύπη, είναι το σημείο αναφοράς της συλλογής. Διάχυτα τα συναισθήματα της δημιουργού αναζητούν μια θέση στον ψυχικό κόσμο του αναγνώστη.
ΕΙΣΑΙ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ
Πέταξα τα τριάκοντα αργύρια,
μα δεν κρεμάστηκα.
Επιστρέφω και ξέρω πως θα με δεχτείς
και θα ‘ναι ο μόσχος ο σιτευτός,
η χαμογελαστή σου καλημέρα…
Ένα πρωινό ηλιόλουστο κι ευλογημένο.
Και θα ‘ναι η συγχώρεσή σου εξιλέωση,
λίγο νεράκι γάργαρο
θα ξεπλυθώ και θα ‘ναι όλα όπως παλιά,
καλά κι ευλογημένα!
Ποίηση, Ιωλκός, 2012, 77 σελ.
Οι γενιές της Αρμύρας – Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά
Ιστορίες για θαλασσινούς
Συλλογή διηγημάτων-ιστοριών, ρεαλιστικών και γεμάτων ανθρώπινες στιγμές για θαλασσινούς, καθώς και για τις οικογένειές τους στη στεριά.
Διηγήματα, Ιωλκός, 2008, 123 σελ.
Ο κόσμος της απώλειας – Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά
Ο Χαρίλαος, ορφανός από μάνα που του τη στέρησε νωρίς η φυματίωση, “εισβάλλει” στη ζωή της Μόρφως και τη λεηλατεί. Κι η Ευμορφία, στερημένη και απατημένη, ζώντας με κλειστούς τους ορίζοντες της, δίνει όλο το “είναι” της στο Σπυράκο, το μοναχοπαίδι της. Πώς να ξεσπάσει και πώς να εκφράσει τις ανασφάλειες της, που χρόνια περίμενε τον “άσωτο” σύζυγο για να τον συγχωρέσει… Στο τέλος γίνεται η “κακιά πεθερά”. Το πρόσωπο που κριτικάρει για τα πάντα την Ιωάννα, τη γυναίκα του Σπυράκου της.
Ο χρόνος περνάει, τα όνειρα χάνονται μέσα σε μια πραγματικότητα που καταρρακώνει. Οι απουσίες γίνονται ατέλειωτες. Αυτός που τελικά δικαιώνει είναι ο απόλυτος έρωτας, που ξέρει να περιμένει, να συγχωρεί, να μακροθυμεί. Το δεύτερο μυθιστόρημα της Φωτεινής Παπασταματίου-Καββαδά είναι ένα χαρακτηρολογικό πανόραμα από τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’30 μέχρι το 2005 της υπεραφθονίας και του υπερκαταναλωτισμού. Ένα ταξίδι και μια μετάβαση από τις μικρές, κλειστές κοινωνίες της ελληνικής υπαίθρου -όπως είναι χαρακτηριστικά στο έργο αυτή του Μεγανησιού της Λευκάδας- στις απρόσωπες, μεταλλαγμένες και απάνθρωπα πολυάνθρωπες κοινωνίες του “Κόσμου της Απώλειας”.
Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2006, 300 σελ.
Αγρυπνία – Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά
Ο συγγραφέας, όποιον θέλει σκοτώνει, γεννάει ανθρώπους, πολέμους, έρωτες. Παντοδύναμος. Έτσι και η Μαρίκα γράφει ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στον έρωτά της με τον Γιαννάκο.
Να ‘ναι το μυθιστόρημα αυτό σαν ένα ακόμη παιδί της -το πρωτότοκο-, αν αποκτήσει παιδιά ή αν γράψει κι άλλα! Αυτή την ανάγκη την έχει από μικρή.
Γι’ αυτό κεντάει εργόχειρα ολογέμιστα με χρυσοκλωστές και παραδοσιακά μοτίβα. Σωστά έργα τέχνης!
Εμείς θα πεθάνουμε κι αυτά θα υπάρχουν· άσε με να κεντάω. Δε με κουράζει… μου αρέσει! Μήπως και η μουσική, για να ξορκίσει το θάνατο δε δημιουργήθηκε; Ο φόβος του θανάτου είναι ριζωμένος μέσα μας από τα γεννοφάσκια μας!
Μυθιστόρημα, Ταξιδευτής, 2005, 159 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ταξιδευτής, Ιωλκός