Φώτης Θαλασσινός

Μαύρα μαργαριτάρια – Φώτης Θαλασσινός

Σκεφτόμουν τη Μινώα, αυτόν το σκοτεινό άγγελο που ήρθε να ταρακουνήσει την άχαρη ζωή μου. Τη φανταζόμουν σε τοπίο θαλασσινό να πλέκει τα υπέροχα μαύρα νύχια της σε χρυσοποίκιλτη άρπα. Να συνθέτει, σε συνοδεία με τους ήχους των κυμάτων, ύμνους άφταστης μελωδικότητας. Ένιωθα κάτι πολύ δυνατό για τη Μινώα. Γιατί ίσως να ήμουν και εγώ σαν κι αυτή, ένα μοναχικό πλάσμα που λύνει τους γρίφους της ζωής με τις δικές του δυνάμεις.

Διηγήματα, Εμπειρία Εκδοτική, 2003, 96 σελ.

Ο θάνατος του κόμη του Λωτρεαμόν – Φώτης Θαλασσινός

Μια χώρα, ένα κράτος, μία πόλη. Γύρω από την πόλη απέραντες εκτάσεις ερήμου με πετρωμένο έδαφος. Ούτε άμμος, ούτε οάσεις, ούτε ζωή. Τίποτα. Σε αυτήν την πολιτεία, την ανέλπιδη, την από καιρό πεθαμένη, την αδιέξοδη, κινούνται οι ήρωες του βιβλίου. Οι ιστορίες τους πλέκουν ένα παράξενο και γοητευτικό σύμπαν. Συγκροτούν ένα διακειμενικό ταξίδι στον κόσμο των καταραμένων ποιητών και δημιουργών. Τα πρόσωπα του βιβλίου, πιστά στην ειμαρμένη τους, παλεύουν, ερωτεύονται, άγονται και φέρονται στη δίνη της καταδίκης τους, αρνούνται την ελπίδα, λυγίζουν από το βάρος του μεγαλείου τους, αυτοκαταστρέφονται. Τα πρόσωπα του βιβλίου ενσαρκώνουν τον Ιανό, φέρουν αυτούσια τη διττή πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης: και άγγελοι και δαίμονες. Ο συγγραφέας μάς προσφέρει ένα απολαυστικό, μα και απελπισμένο ταξίδι. Πίσω, όμως, από το θάνατο μοιραία υπάρχει ο έρωτας, πίσω από την καταδίκη η ελπίδα για λύτρωση, πίσω από τον πόνο η εξιλέωση. Και πάνω από όλα ο συγγραφέας μας αφήνει εντέλει με μια γλυκόπικρη γεύση στο μυαλό και στο στόμα: “Η ανάμνηση του χαμένου παραδείσου υπάρχει πιο έντονη από ποτέ”

Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004, 133 σελ.

Λούπα – Φώτης Θαλασσινός

Άνθρωποι του περιθωρίου. Γυναίκες μοιραίες και αινιγματικές. Μορφές ανδρόγυνες και σκοτεινοί
πανηδονιστές. Χαρακτήρες μαγικοί και αλλοπρόσαλλοι.
Ήρωες που ορθώνονται μεγαλοπρεπείς μέσα στο φαινομενικό ξεπεσμό τους. Πρόσωπα ανερμάτιστα, που στροβιλίζονται διαρκώς μες στη χοάνη των παθών που λέγεται μεγαλούπολη. Πλάσματα που
κουβαλούν μέσα τους το ζόφο του αφηγητή και εξιλεώνονται για χάρη του, θυσιάζοντας τα σώματά τους για να επιζήσει αυτός.
Στα διηγήματα του Φώτη Θαλασσινού παρελαύνουν τα πρόσωπα ενός ιδιαίτερου θιάσου, που προέρχονται από έναν κόσμο μυστήριο και ηδονικό, αλλά ταυτόχρονα οικείο και φωτεινό μέσα στο σκότος του. Με διαρκή αφηγηματικά παιχνίδια ανάμεσα στον κυνικό ρεαλισμό και το ρομαντικό συμβολισμό, κάθε ιστορία αυτού του βιβλίου είναι για τον αναγνώστη και μια διαδικασία μετάβασης που διεξάγεται στα όρια του υπαρκτού κόσμου. μια “διαβατήρια τελετή” από την επιφάνεια στο βάθος, από το “φαίνεσθαι” στο “είναι”, από το φλοιό στο μάγμα του θυμικού.

Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2007, 128 σελ.

Αντάλια – Φώτης Θαλασσινός

“Ένας παράξενος άνθρωπος επισκέπτεται μία μαγευτική πόλη. Μία γυναίκα τον ερωτεύεται κι εκείνος την πληγώνει κι έπειτα την αφήνει.
Ένας σκύλος χάνεται και περνάει μία νύχτα μόνος του σε κάποια αφιλόξενη εσχατιά. Ένα παιδί κινείται πάνω σε μία νεκροφόρα.
Κανείς δεν ξέρει αν είναι ζωντανό ή νεκρό.
Ένα σκαθάρι γυρισμένο ανάποδα με τα πόδια του στον αέρα προσπαθεί να ορθοποδήσει για να σωθεί.
Ο Γιόχαν νεαρός αρχίζει της ζωής του το πιο όμορφο ταξίδι. Δυο φίλοι του τον ακολουθούν. Η εξιστόρηση μοιάζει με μία χαοτική παρέλαση που η αφετηρία της είναι και τέλος. Αλλάζουν τα πρόσωπα οι πόλεις οι συνθήκες. Όμως τα σπέρματα που κάθε κίνηση γεννούν μένουνε πάντα ίδια. Αρχέτυπα.
Κύκλοι μέσα σε κύκλους. Κατάφαση και άρνηση. Θέληση για υπόσχεση. Δειλία για τη δήλωση της πίστης. Μηδενισμός και ισοπέδωση. Αγάπη και ξανά απ’ την αρχή.”

Μυθιστόρημα, Οδός Πανός, 2010, 250 σελ.

Το άσμα της φάλαινας – Φώτης Θαλασσινός

Σε μια πόλη ίσως του μέλλοντος, ίσως κάποιου ξεχασμένου από την επίσημη ιστορία παρελθόντος -ο συγγραφέας δεν διασαφηνίζει τον ακριβή χώρο και χρόνο των συμβάντων της ιστορίας του- ξεκινάει μια καταιγίδα παράλλαξης του κακού σε καλό, του καλού σε ευλογημένο και το αντίστροφο. Οι ζωές αρχετυπικών ηρώων φωτίζονται επαρκώς για να συσκοτιστούν στη συνέχεια με το πέρας του ρόλου τους. Κάθε πρόσωπο στο βιβλίο συμβολίζει τον αγώνα μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, την επικράτηση της μίας και την εξάλειψη κάποιας άλλης ή την συνύπαρξή τους σ’ ένα μηχανισμό υποδαύλισης των ανθρώπινων παθών. Οι χαρακτήρες παρελαύνουν στις σκέψεις του αναγνώστη σαν οι φορείς μιας ζείδωρης και αλλού θνησιγενούς ενέργειας. Ο ένας δίνει ζωή στον άλλο και ο άλλος αφαιρεί την ζωή κάποιου επόμενου. Όλοι μαζί συναπαρτίζουν τον αέναα περιστρεφόμενο κύκλο της ζωής. Το μεγάλο ερωτηματικό της εξιστόρησης, μετά από πολλά εφιαλτικά και ονειρεμένα γεγονότα, είναι τι θα επικρατήσει τελικά. Το καλό ή το κακό. Με σπάνια εικονοπλαστική δύναμη, ο συγγραφέας, στα χνάρια του Λωτρεαμόν, εκθέτει τις αλήθειες του.
Μία νουβέλα ιδεών.

Νουβέλα, Οδός Πανός, 2012, 79 σελ.

Ο θάνατος του κόμη του Λωτρεαμόν – Φώτης Θαλασσινός

Μια χώρα, ένα κράτος, μία πόλη. Γύρω από την πόλη απέραντες εκτάσεις ερήμου με πετρωμένο έδαφος. Ούτε άμμος, ούτε οάσεις, ούτε ζωή. Τίποτα. Σε αυτήν την πολιτεία, την ανέλπιδη, την από καιρό πεθαμένη, την αδιέξοδη, κινούνται οι ήρωες του βιβλίου. Οι ιστορίες τους πλέκουν ένα παράξενο και γοητευτικό σύμπαν. Συγκροτούν ένα διακειμενικό ταξίδι στον κόσμο των καταραμένων ποιητών και δημιουργών. Τα πρόσωπα του βιβλίου, πιστά στην ειμαρμένη τους, παλεύουν, ερωτεύονται, άγονται και φέρονται στη δίνη της καταδίκης τους, αρνούνται την ελπίδα, λυγίζουν από το βάρος του μεγαλείου τους, αυτοκαταστρέφονται. Τα πρόσωπα του βιβλίου ενσαρκώνουν τον Ιανό, φέρουν αυτούσια τη διττή πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης: και άγγελοι και δαίμονες. Ο συγγραφέας μάς προσφέρει ένα απολαυστικό, μα και απελπισμένο ταξίδι. Πίσω, όμως, από το θάνατο μοιραία υπάρχει ο έρωτας, πίσω από την καταδίκη η ελπίδα για λύτρωση, πίσω από τον πόνο η εξιλέωση. Και πάνω από όλα ο συγγραφέας μας αφήνει εντέλει με μια γλυκόπικρη γεύση στο μυαλό και στο στόμα: “Η ανάμνηση του χαμένου παραδείσου υπάρχει πιο έντονη από ποτέ”.

Διηγήματα, Οδός Πανός, 2012, 110 σελ.

Μαύρα μαργαριτάρια – Φώτης Θαλασσινός

Σκεφτόμουν την Μινώα, αυτόν το σκοτεινό άγγελο που ήρθε να ταρακουνήσει την άχαρη ζωή μου.
Την φανταζόμουν σε τοπίο θαλασσινό να πλέκει τα υπέροχα μαύρα νύχια της σε χρυσοποίκιλτη άρπα. Να συνθέτει, σε συνοδεία με τους ήχους των κυμάτων, ύμνους άφταστης μελωδικότητας.
Ένιωθα, κάτι, πολύ δυνατό για την Μινώα. Γιατί ίσως να ήμουν και εγώ σαν κι αυτή, ένα μοναχικό πλάσμα που λύνει τους γρίφους της ζωής με τις δικές του δυνάμεις.

Διηγήματα, Οδός Πανός, 2012, 68 σελ.

Λούπα – Φώτης Θαλασσινός

Άνθρωποι του περιθωρίου. Γυναίκες μοιραίες και αινιγματικές. Μορφές ανδρόγυνες και σκοτεινοί
πανηδονιστές. Χαρακτήρες μαγικοί και αλλοπρόσαλλοι.

Ήρωες που ορθώνονται μεγαλοπρεπείς μέσα στο φαινομενικό ξεπεσμό τους. Πρόσωπα ανερμάτιστα, που στροβιλίζονται διαρκώς μες στη χοάνη των παθών που λέγεται μεγαλούπολη. Πλάσματα που
κουβαλούν μέσα τους το ζόφο του αφηγητή και εξιλεώνονται για χάρη του, θυσιάζοντας τα σώματά τους για να επιζήσει αυτός.

Στα διηγήματα του Φώτη Θαλασσινού παρελαύνουν τα πρόσωπα ενός ιδιαίτερου θιάσου, που προέρχονται από έναν κόσμο μυστήριο και ηδονικό, αλλά ταυτόχρονα οικείο και φωτεινό μέσα στο σκότος του. Με διαρκή αφηγηματικά παιχνίδια ανάμεσα στον κυνικό ρεαλισμό και το ρομαντικό συμβολισμό, κάθε ιστορία αυτού του βιβλίου είναι για τον αναγνώστη και μια διαδικασία μετάβασης που διεξάγεται στα όρια του υπαρκτού κόσμου. μια “διαβατήρια τελετή” από την επιφάνεια στο βάθος, από το “φαίνεσθαι” στο “είναι”, από το φλοιό στο μάγμα του θυμικού.

Διηγήματα, Οδός Πανός, 2012, 95 σελ.

Εκείνο – Φώτης Θαλασσινός

Το νέο μου βιβλίο 64 σελίδων γράφτηκε μέσα στα δύο χρόνια απουσίας μου στη γενέτειρά μου, την Κω. Σαν συγγραφέας ακολουθώ τη λατρεία του «τάγματος του ασυνειδήτου». Ας εξηγήσω. Δεν υπάρχει ανάγκη για δεύτερη γραφή μετά το πέρας της πρώτης, παρά μόνο ανάγκη για συντακτικές και ορθογραφικές διορθώσεις. Γράφω σκοπίμως τόσο αργά ώστε κάθε πρόταση μου να είναι ένας όσο το δυνατόν καλύτερος σπασμός της φαντασίας μου. Ξεκινάω κάθε χωρίο του βιβλίου απ’ την πρώτη λέξη και έπονται οι επόμενες. Είναι λογικό. Οι δομές της γλώσσας πέρα απ’ την λυτρωτική απελευθέρωση που μας προσφέρουν συνάμα μας δεσμεύουν μέσα απ’ τους χρόνους των ρημάτων τους σε μια τοποθέτηση της ιστορίας μας στον παρόντα χρόνο. Όσο και να προσπαθεί ο συγγραφέας να αποφύγει αυτή την αξιωματική θέση δεν πρόκειται να το καταφέρει. Ο δημιουργός θα καταφέρει να νιώσει ελεύθερος μονάχα μέσα στο ασυνείδητό του…
Η πόλη ονομαζόταν Φελίσα. Το πρόσωπό της θαρρείς και άλλαζε από γειτονιά σε γειτονιά ή ακόμη και από κτήριο σε κτήριο. Υπήρχαν υπερύψηλα ανθρώπινα κατασκευάσματα, γλυπτά, ουρανοξύστες με γραφεία και ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Δίπλα σ’ αυτά τα μεγαθήρια, καλά κρυμμένες από το φως, ήτανε οι σκοτεινιασμένες γειτονιές, ορμητήρια ανθρώπων – αγριμιών και ανθρώπων με αφεγγή δέρματα. Εκεί συναντούσες πολλές μονοκατοικίες. Οι ήχοι που έβγαιναν από κάποιες απ’ αυτές ήταν τρομακτικοί.
Ο ουρανός της Φελίσα έβριθε από κάτι πρωτοφανέρωτα, εκείνης της εποχής, είδη πουλιών, διασταύρωση σπουργιτιού και περιστεριού. Εκατομμύρια απ’ αυτά τα υβρίδια όταν συνάζονταν σε ομάδες στον αέρα δημιουργούσαν στο έδαφος σκοτάδι (κατά τη διάρκεια της ημέρας). Το σύννεφο που σχημάτιζαν τα πουλιά ήταν συμπαγές σα βράχος. Κανείς δεν μπορούσε να λύσει το αίνιγμα του τρόπου που πετούσαν όταν ήταν πολλά μαζί.

Νουβέλα, Οδός Πανός, 2014, 64 σελ.

Τα ημερολόγιά μου – Φώτης Θαλασσινός

Σ’ αυτά τα ημερολόγια μιλώ για κάποια προσωπικά μου βιώματα που όμως είναι κατά ένα μοναδικό τρόπο και δικά σας. Υπάρχουν δρόμοι απ’ τους οποίους περνάμε όλοι, οφείλουμε να περάσουμε όλοι.
Το να παρακάμπτεις τη δυστυχία και να ζεις μόνο στην απόλαυση σε καθιστά ένα ιδιοτύπως ψυχωτικό άτομο. Αν αγοράζεις ευτυχία αντί να παλεύεις γι’ αυτή, δεν μπορείς να συναισθανθείς με χαρά τη χαρά του άλλου. Δεν μπορείς να νιώσεις με σπλαχνότητα τον πόνο και τους τρόπους κατανομής του στις “ειμαρμένες” των ξένων και των γνωστών.
Η αγωνία μου να φτιάξω την προσωπική μου αφήγηση, να προσεγγίσω ερμηνευτικά τον βίο μου πάντα με παρωθεί σε καταγραφές όμοιες με αυτές που υπάρχουν στο βιβλίο.
Η ζωή μου είναι ζωή σας.
Ποτέ δεν ασχολήθηκα με κάτι που αφορά μόνο εμένα. Ακόμη και στις πιο αυτοβιογραφικές σελίδες του βιβλίου ξεμακραίνω σε τόπους της ψυχής κοινούς σε όλες τις ψυχές. Σημειώνω όσα έζησα και τα αναλύω γιατί ο συγχρωτισμός μου μ’ εσάς με δίδαξε πώς να κάνω κάτι τέτοιο.
Αυτό το ημερολόγιο είναι το ημερολόγιο της σχέσης του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του. Δεν είναι το ημερολόγιό μου. Έβαλα στο κέντρο του τον άνθρωπο· γιατί πάντα τους ανθρώπους αναζητώ.

Αφηγήσεις, Οδός Πανός, 2015, 80 σελ.

Θα μπεις σ’ έναν κόσμο – Φώτης Θαλασσινός

Δεν μπορείς ν’ αφήσεις από τα χέρια σου αυτό το βιβλίο που σε οδηγεί στον παράξενο κόσμο του Φώτη Θαλασσινού. Πρόσωπα που κατοικούν και βαδίζουν δίπλα μας κι εμείς τα προσπερνάμε ή δεν τα βλέπουμε. Ο συγγραφέας τα μελετάει σαν φυσιοδίφης του 16ου αιώνα σ’ ένα εργαστήριο όπου τα ομοιώματα είναι εφάμιλλα των υπαρκτών ζωντανών υπάρξεων που υπήρξαν ή που υπάρχουν, και όμως μας φαίνονται αόρατα. Στο δάσος των ψυχών, που χτίζει ο Θαλασσινός, πέφτει βροχή, κάνει κρύο και παράξενα ζώα ή άνθρωποι ψάχνουν στέγη. Γραφή. Ελευθερία. Και αυτό κάνει. Καταγράφει ό, τι φαίνεται, ό, τι βλέπει αυτός, ό, τι παραλείπουμε εμείς, δηλαδή. Οι υπερβολές του είναι οι αρετές του. Η λογοτεχνική του φλέβα, η ελευθερία του – που δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική γλώσσα, παρά μόνο στα 7 προηγούμενα βιβλία του, συναντάμε σπόρους της γραφής του.
Είναι βέβαιο πως με το βιβλίο αυτό θα μπείτε σ’ έναν κόσμο όπως στα παλιά λούνα παρκ, στις ειδικές αίθουσες σκιών. Ή κατόπτρων. Των ιδεών.
Γιώργος Χρονάς

Διηγήματα, Οδός Πανός, 2017, 184 σελ.

Λεπτές ισορροπίες – Φώτης Θαλασσινός

Ιστορίες


Με χειρουργική ακρίβεια, σαν μαιτρ πιανίστας, ο Φώτης Θαλασσινός, και σ’ αυτό το ένατο βιβλίο του, παίζει τις λέξεις του, χωρίς φόβο, με πάθος να εκτεθεί, αφήνει τον ελληνικό του λόγο να κυλήσει στο χαρτί. Εξηγεί κάθε κίνησή του, κάθε γεγονός που βλέπει ή διαβάζει στα μέσα ενημέρωσής του. Αγαπάει άδολα αυτό που κάνει και θεωρεί την εξομολόγησή του άφεση αμαρτιών – τι λέξη! Ελληνικά και διεθνή σχολιάζονται με κύρος διεθνούς παρατηρητή. Αγαπά τόσο αυτή τη χώρα, που τον πληγώνει, και βρίσκει τρόπο να υποδεικνύει τι θέλει. Τι περιμένει από μας. Αλλά κι αν εμείς κοιτάμε τον ουρανό ή τη γη αυτός επιμένει να βλέπει το καλό, το ωραίο που μας λείπει. Καθαρός και δυνατός ο λόγος του, που όποτε συγκρούεται με τα καθ’ υμάς, δεν έχει να φοβηθεί σε τίποτα, να μας πει γιατί είναι έτσι -ακριβώς- τα πράγματα. Μας ανοίγει τα μάτια. Το νου αλλού. Στο ταξίδι της άδολης γνώμης. Της αλήθειάς του. (Γιώργος Χρονάς)

Αφηγήσεις, Οδός Πανός, 2019, 266 σελ.

Περιπλανώμενος – Φώτης Θαλασσινός

Ο μονόλογος ενός συγγραφέα


Θραύσματα. Όταν η Αθήνα ήταν συνώνυμο της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Βόλτες μου στην Ομόνοια και το Ζάππειο. Ωραίοι άντρες παντού. Ομορφιά και ερωτισμός, διαρκής περιήγηση στο περιθώριο. Τσοντοσινεμά, πάρκα και πλατείες. Η εκτόνωση της μοναξιάς με συνδετικό κρίκο μεταξύ μας την διάθεση για σεξ. Τσόλια και ρατσισμός. Όλοι οι πειραματιστές του κόσμου στην Ομόνοια που ύμνησαν ο Γιώργος Ιωάννου, ο Γιώργος Χρονάς. Οργασμοί στα ηχεία του Star και του Cosmopolit, φιλολογικές συζητήσεις, απρόσμενες συναντήσεις με επώνυμους μποέμ. Λυκόφως και νύχτα. Σκονισμένα παπούτσια στους χωματόδρομους, απόδειξη αλητείας στις μεγάλες αλάνες της πρωτεύουσας. The party is over. Απομονωμένος στην Κω. Άνθρωποι που είδα μέσα σε ασφυξία όμοια με την δική μου. Κοινωνική κατακραυγή. Μετεωρισμός μεταξύ στερεοτύπων και απροκάλυπτης φιληδονίας. Από καφενείο σε καφενείο, να φτιάξω ένα στέκι, αρχή μιας δεύτερης θητείας στην εκζήτηση. Στην αποθέωση του σαρκικού φρονήματος. Απόγνωση και νοητός θάνατος. Ο δρόμος προς την αγιότητα.

Πεζογραφία, Οδός Πανός, 2020, 78 σελ.