Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης
Εσύ που τολμάς σαν θεός να με κρίνεις
γεννιέσαι τυχαία στη δίπλα μου γη
αρνείσαι για λίγο ότι είμαι να γίνεις
ξεχνώντας πως είμαι ότι είσαι και εσύ.
Η σκέψη σου λόγια και ιδέες εκείνων
που σύννεφα φέρνουν για μαύρη αυγή
στο λέω με πείσμα αφού είσαι ο ειδήμων
όσοι σπέρνουν διχόνοια, θερίζουν οργή.
Θες να ζεις σαν να ‘σαι ο ένας
όμως είσαι άλλος ένας υπερασπιστής
μίας νοητής γραμμής.
Αν κοιτάξω λίγο πίσω
τον παππού σου θα αντικρίσω
δάκρυ του κοχλάζει ακόμα
πριν αφήσει αυτό το χώμα
αν μου πει να σε γνωρίσω
πες μου τι να του απαντήσω;
Χορό που ξυπνά στη ψυχή μου τη μνήμη
χορεύει η ζωή στου νερού την αυλή
οι θεοί πίνουν νέκταρ μέθυσαν και εκείνοι
και ο βυθός καρτερεί άλλο ένα παιδί.
Θες να ζεις σαν να ‘σαι ο ένας
όμως είσαι άλλος ένας υπερασπιστής
μίας νοητής γραμμής.
Αν κοιτάξω λίγο πίσω
τον παππού σου θα αντικρίσω
δάκρυ του κοχλάζει ακόμα
πριν αφήσει αυτό το χώμα
αν μου πει να σε γνωρίσω
πες μου τι να του απαντήσω;
———————————————–
Στίχοι – Μουσική – Κρητική Λύρα: Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης
Κιθάρα ακουστική και Ηλεκτρική : Δημήτρης Νεονάκης
Λαούτο – Τζουρά : Παχάκης Μιχάλης
Produced & arranged by Soumka
Ηχογράφηση : Mad hat studio – Μιχάλης Μπουτσάκης
Master: Athens Mastering – Aνέστης Ψαραδάκος
Σκηνοθεσία & Μονταζ : Θοδωρής Παπαδουλάκης
Σενάριο : Θοδωρής Παπαδουλάκης & Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης
Διεύθυνση Φωτογραφίας : Γιώργος Μπομπολάκης
Παραγωγοί: Δημήτρης Ξενάκης , Ιωάννα Δάβη , Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης
Διεύθυνση Παραγωγής : Δημήτρης Ξενάκης
Περισσότερα από 1,000 παιδιά έχασαν την ζωή τους ή εξαφανίστηκαν ταξιδεύοντας προς την Ευρώπη μεταξύ 2014-2022.
«Και ενώ όλα στη ζωή σου φαίνεται να πηγαίνουν καλά, ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις στην τηλεόραση την εικόνα ενός μικρού παιδιού που κείτεται νεκρό πάνω στην υγρή άμμο. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2015 το μικροσκοπικό σώμα του τρίχρονου Αϊλάν ξεβράστηκε άψυχο σε μια παραλία των τουρκικών ακτών, κοντά στο Μπόντρουμ. Ο μικρός πνίγηκε σε ναυάγιο στο Αιγαίο μαζί με τον αδελφό του Γκαλίπ, την μητέρα του Ρεχάνα και εννέα ακόμη πρόσφυγες. Δε βρήκαν πάνω του όπλα, ούτε προκηρύξεις, βρήκαν μονάχα την αύρα από μια ελπίδα που δεν είχε ακόμα ξεψυχήσει. Τα ΜΜΕ μίλησαν για παγκόσμια θλίψη, κάνεις ωστόσο δε μίλησε για παγκόσμια υποκρισία. Προσωπικά δεν ξύπνησα ποτέ ο ίδιος άνθρωπος και έδωσα τότε μια υπόσχεση στον εαυτό μου, να προσπαθήσω να κοινωνήσω το συναίσθημά μου γιατί με βεβαιότητα πιστεύω πως υπάρχει εκεί έξω ακόμα ένα υγιές κομμάτι της κοινωνίας που θα προβληματιστεί και θα πράξει.
8 Χρόνια μετά ακόμα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αν τα παιδιά που χάθηκαν μπορούσαν να πουν δυο κουβέντες σε όλους αυτούς που στήνουν τείχη αντί «γέφυρες» σκέφτηκα πως θα μιλούσαν με τους στίχους αυτού του τραγουδιού.
Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης άλλη μια φορά με τόση υπομονή με άκουσε και με άλλη τόση αγάπη εργάστηκε πάνω σε αυτό.
Σε ευχαριστώ καλέ μου φίλε, είμαι ευγνώμων σε όλη την ομάδα. Αφιερωμένο στην μνήμη κάθε ψυχής που χάθηκε τόσο άδικα.
Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης. »
«Η τραγική ιστορία του Αιλαν Κουρντι και οι εικόνες που μεταδόθηκαν στα ΜΜΕ στιγμάτισαν ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Η εικόνα του πνιγμένου παιδιού σαν να ξύπνησε ξαφνικά τον κόσμο από ένα λήθαργο. Σαν να έπρεπε να δουν οπτικοποιημένη την ωμή αλήθεια για να καταλάβουν ότι εκατοντάδες παιδιά κάθε χρόνο χάνουν την ζωή τους με αυτό τον βάναυσο τρόπο . Και εμείς τι κάναμε γι’ αυτό με ρώτησε ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης όταν μου περιέγραψε τι αισθάνεται κάθε φορά που θυμάται αυτήν την εικόνα του ξεψυχισμένου παιδιού στα παράλια της Αλικαρνασσού . Τι μάθαμε; Τι καταλάβαμε . Τι κάνουμε ; Αν μη τι άλλο ο Αιλαν κατάφερε να ξυπνήσει κάποιες συνειδήσεις. Έγινε ένας σούπερ ήρωας που προκάλεσε μια αναλαμπή, άναψε μια φλόγα σε εκατομμύρια ψυχές. Μια από αυτές, ο Γιώργος, ο οποίος έγραψε αυτό το τραγούδι για το μικρό αγόρι, για την προσφυγιά . Για την προσφυγιά που είναι βαθιά ριζωμένη στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Οι στίχοι του τραγουδιού εκφράζουν βαθιά ερωτήματα για την καταγωγή μας, για την αλληλεγγύη, και το ήθος μας.. Εύχομαι το τραγούδι να μας κάνει να αναρωτηθούμε για μια στιγμή και ας πράξουμε όπως προστάζει η συνείδηση του καθενός μας.
Θοδωρής Παπαδουλάκης »