Γιώργος Π. Κανέλλης

Ο Γιώργος Κανέλλης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1951, όπου έζησε τα μαθητικά και γυμνασιακά του χρόνια.
Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης και Πολεοδομία στο Μιλάνο. Από το 1983 ζει μόνιμα και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως αναστηλωτής μνημείων στο Άγιον Όρος. Στον επιστημονικό του τομέα έχει δημοσιεύσει πολλές εργασίες. Γράφει ποιήματα αλλά και πεζό λόγο από την εφηβική του ηλικία. Το 1977 κυκλοφόρησε τη συλλογή με τίτλο “Και ναι, και όχι” με έργα πεζά και ποιήματα από τις εκδόσεις “Παρατηρητής”. Το 2000 το μυθιστόρημα “Κοζάνη-Σύρος… οδικώς” από τις εκδόσεις University Studio Press. Συμμετείχε στα ποιητικά φεστιβάλ στον Β΄ και Δ΄ Ερωτικό Μάιο Θεσσαλονίκης. Έργα του δημοσιεύτηκαν σε στήλες εφημερίδων και λογοτεχνικά περιοδικά. Για την προσφορά του στα γράμματα τιμήθηκε το 2004 από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας.

Μυθιστορήματα
Το καλύτερο το κρατούσε για το τέλος (2007), University Studio Press
Κοζάνη-Σύρος οδικώς (2000), University Studio Press

Διηγήματα
Το εισιτήριο (2021), Μπαρμπουνάκης Χ.

Ποίηση-Πεζογραφία
Και ναι, και όχι (1997), Παρατηρητής

Το εισιτήριο – Γιώργος Π. Κανέλλης

… Και η αλήθεια είναι τόσο απλή, που δεν θέλουμε καν να την δούμε. Το Άγιον Όρος είναι μια κοινωνία σαν την δική μας. Κατοικείται από ανθρώπους σαν και μας με μια μόνη διαφορά. Μόνο από άνδρες. Κι αυτό είναι που προκαλεί και πλάθει τα ατέλειωτα σενάρια. Με δεδομένη, όμως, αυτήν την ιδιαιτερότητα, στο Άγιον Όρος μπορείς, αν ψάξεις, να βρεις τα πάντα. Να βρεις πατήματα και, κατά την γνώμη σου, να τεκμηριώσεις τα πιο σκανδαλιστικά σου σενάρια, μπορείς, όμως και να βρεις ευλαβικούς μοναχούς, που δικαίως βρίσκονται εκεί και δικαιώνουν περίτρανα την προσωνυμία «Άγιον Όρος» στην υπερχιλιόχρονη Αθωνική Πολιτεία.

Είναι, λοιπόν, κι αυτή μια πολιτεία, σαν την δική μας, φτιαγμένη από ανθρώπους σαν και μας, που κουβαλάν μαζί τους τα πάθη τους, που προσπαθούν βέβαια να τα αποβάλλουν, χωρίς βέβαι αυτό να σημαίνει υποχρεωτικά ότι και το πετυχαίνουν. Θα βρεις αγάπη, αλλά θα βρεις και ματαιοδοξία. Θα βρεις όλες τις ανθρώπινες αρετές, αλλά και όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες. Θα βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου.

Εσύ αποφασίζεις τι ψάχνεις… και θα το βρεις εκεί. Δεν θα βρεις, όμως, ποτέ κάτι που δεν το κουβαλάς ήδη μέσα σου.

Διηγήματα, Μπαρμπουνάκης Χ., 2021, 92 σελ.

Το καλύτερο το κρατούσε για το τέλος – Γιώργος Π. Κανέλλης

Η γυναίκα, σε όλο της το μεγαλείο. Το ωραιότερο, αλλά και τελειότερο πλάσμα της φύσης. Σε όλες της τις ηλικίες ή μορφές σαν κοριτσάκι, κοπέλα ή γυναίκα… Με τα μάτια ενός άνδρα η μάνα, η αδελφή, η συμμαθήτρια στο σχολείο, η φίλη, ο πρώτος έρωτας, η ερωμένη, η σύντροφος, η σύζυγος, η άλλη ή οι άλλες, η κόρη. Σε όλους της τους ρόλους και πρόσωπα, πάντα όμως ξεχωριστή και επώνυμη, κυρίαρχος και ορόσημο στη ζωή ενός ανώνυμου από τη γέννηση του και ολόκληρη την ύπαρξη του.
Μόνος αυτός ουσιαστικά σε έναν κόσμο που αφθονούν οι γυναίκες, που όλες τους με τον τρόπο τους καθορίζουν και διαμορφώνουν απόλυτα τη ζωή του, αποτελώντας τον αντίπολο ή τον ισότιμο ήρωα και καλείται κανείς να διαλέξει αν εκείνες ή αυτός είναι ο πρωταγωνιστής του έργου. Και οι έρωτες του καθώς και το συναίσθημα είναι ο βασικός πρωταγωνιστής στην ζωή του, μιας ζωής πλημμυρισμένης από φως και το γαλάζιο της θάλασσας που ισάξια κι εκείνη τον εξουσιάζει.
Ένας σύγχρονος άνθρωπος χωρίς όνομα, όπως και όλοι οι άλλοι σε αντίθεση με τις γυναίκες, που αυτοβιογραφείται από την ίδια τη στιγμή της ύπαρξης του με έκδηλη τη ζεστή και ανθρώπινη διάσταση, αλλά και τη διεισδυτική και καυστική του πρόθεση στην ψυχογράφηση των χαρακτήρων, με πάντα κυρίαρχη την αίσθηση του χιούμορ ή και του σαρκασμού, τόσο στους άλλους, όσο και προς το πρόσωπο του.
Ζωή, έρωτας και καθημερινότητα, αλλά και θάνατος, υπέρβαση και μεταφυσική κυριαρχούν και αλληλοεμπλέκονται στο μυθιστόρημα και έρχονται όλα μαζί σφιχταγκαλιασμένα αρμονικά στο τέλος του μύθου να δώσουν τη λύση…

Μυθιστόρημα, University Studio Press, 2007, 304 σελ.

Κοζάνη-Σύρος οδικώς – Γιώργος Π. Κανέλλης

Καθισμένος στο παγκάκι, στην πρύμνη, έβλεπε τη Σύρο του να χάνεται σιγά σιγά στο γκρίζο, μες στη γαλάζια ομίχλη του απέραντου, και δίπλα του το νεαρό ζευγαράκι με τις πλάτες προκλητικά στραμμένες στο παρελθόν έβαζε πλώρη κατάπρυμα με πυξίδα τον έρωτά τους. Εκείνη, μια υπέροχη γλυκιά κοπελίτσα, να τον κοιτά στα μάτια με λατρεία και να λαμποκοπά κι εκείνος, παλικαράκι αμούστακο σχεδόν, να της λέει και να της λέει και να μην την χορταίνει κι ο Γρηγόρης να νιώθει σαν να ‘τανε μόλις χθες στη θέση του και να συνειδητοποιεί περίτρανα πάνω στο πετσί του τη σκληρή πραγματικότητα του ληγμένου του προϊόντος. Τόσο πρόσφατο παρελθόν όλα αυτά, τόσο, σχεδόν κι οι αναμνήσεις του για τους αγαπημένους του ξεπερασμένους, τόσο κοντά και το δικό του πεπερασμένο. Μια αναδρομή πίσω ή μια αναδρομή μπροστά, τι σημασία είχε, κι ήταν κι οι δυο τους τόσο εύκολες και τόσο κοντινές. Θέμα απλά της θέσης του παρατηρητή. Κι ήταν ο φόβος του που τον τρόμαζε κι όχι αυτά καθαυτά τα, έτσι κι αλλιώς δεδομένα και θέμα χρόνου, γεγονότα του παρελθόντος ή του μέλλοντος. Και η Σύρος απόμακρη πια και αυτός φοβόταν χαμένος στα υπαρξιακά του, κάπου ανάμεσα στα περασμένα των άλλων και τα δικά του. Τόσο κοντά και τόσο μόνος… Φοβόταν πως αυτό το ταξίδι του ήταν το τελευταίο του προσκύνημα. Φοβόταν για τον εαυτό του και την ανίατη αρρώστιά του, φοβόταν για την Θεανώ, που μπορεί να μην την έλεγαν πια Θεανώ… Φοβόταν ό,τι χειρότερο, τον εαυτό του.