Γρηγόριος Σπυράκης

Στο φεγγαρόφωτο της ποίησης – Γρηγόριος Σπυράκης

Ο άνθρωπος γεννιέται δημιουργός. Η δημιουργία είναι η δικαιολογητική του υπόσταση επί γης, όπως την υπόσχονται η ελεύθερη ανθρώπινη βούληση και ο διαρκής αγώνας.

Συνεπίκουροι, ο καθαρός νους, το γνήσιο συναίσθημα, η διαρκής γνώση. Η κατάκτηση του αγνώστου αποτρέπει το φόβο, την επιφύλαξη, κάθε αντιπαλότητα και μίσος. Ταυτόχρονα, σηματοδοτεί τις προϋποθέσεις μιας κοινωνικής συμμετοχής, με γαλήνη και αλληλεγγύη, για την ανθρώπινη βιοτική ισορροπία.

Με το βασικό τρίπτυχο, γνώση-δημιουργία-αρετή, ο άνθρωπος χωρίς φειδώ και με δικαιολογητικό τρόπο μπορεί ν’ απολαμβάνει τ’ αγαθά της χαρισματικής φύσης. Πάντοτε, ασυμβίβαστα εναντιούμενος στη θνησιγενή άρνηση και την αφάνεια της απραξίας.

Ποίηση, Ίαμβος, 2009, 215 σελ.

Ποιητικό πορταμέντο – Γρηγόριος Σπυράκης Θέσβιος

Από την εποχή του σπηλαίου μέχρι σήμερα, με λαθεμένη επιλογή του, ο άνθρωπος πορεύεται πάνω στο τεντωμένο βιωματικό του νήμα. Μέσα σε μία φύση που απλόχερα του προσφέρει τόσα αγαθά… Ψυχικά, πνευματικά, υλικά.

Άμα στο διάβα του, καθημερινά, πριν ξεμυτίσει από τη σπηλιά, το σπίτι, φρόντιζε να κοιταχθεί στο ξάστερο νερό μιας λακκούβας, σ’ ένα καθρέπτη… Άμα με χαμόγελο καλημέριζε τον εαυτό του, προσπαθώντας να τον γνωρίζει όλο και καλύτερα… Άμα αγκάλιαζε την απλότητα της πλουσιοπάροχης φύσης, κατά πως εκείνη του προσφέρεται…

Τότες… η αυτογνωσία και η αγάπη του για κείνον, θα απλωνότανε και παντού γύρω του. Τότε το διάβα της ζωής του θα ‘ταν όλο και πιότερο επάλληλο, με κάθε ψυχική, πνευματική και άλλη ανάσταση. Μέσα στη γαλήνη, αγάπη, ευτυχία, δημιουργία και αρετή.

Ίσως, μ’ αυτόν τον τρόπο, το επάλληλο κάποτε να μετουσιωνόταν σε ταυτόσημο της τελειότητάς του, μέσα στη συμπαντική αρμονία.

Ποίηση, Ίαμβος, 2010, 166 σελ.

Ο αλφάδης – Γρηγόριος Σπυράκης Θέσβιος

Ο ήρωας μας γεννιέται στο ξημέρωμα του πολυτάραχου εικοστού αιώνα. Βιώνει τα διαδραματισθέντα του. Τους αδυσώπητους αγώνες επιβίωσης, την πολεμική εκστρατεία της Μικράς Ασίας, τις κοινωνικοπολιτικές επαναστάσεις, το φασισμό, την κατοχή, την εθνική αντίσταση, τον εμφύλιο πόλεμο…

Από μικρός ήταν ζωηρός, ανυπότακτος, ελεύθερος. Μεγαλώνοντας, γρήγορα βρέθηκε στη δίνη μιας δύσκολης ζωής, που απαιτούσε διαρκή αγώνα, μέσα στις στερήσεις, στους κινδύνους, στις μάχες των απανωτών πολέμων, στον πόνο, στον θάνατο, στις αλλεπάλληλες βαριές οικογενειακές υποχρεώσεις. Αγωνίζεται ακατάπαυστα με όλες τις ψυχικές και σωματικές δυνάμεις του, ακόμα και όταν οι δεύτερες από μία ξαφνική βαριά ασθένεια τον εγκαταλείπουν…

Το αξίωμα του “όξω απ’ άδικο”, είναι η αταλάντευτη στάση ζωής του. Ποτέ δεν ξεστρατίζει από αυτήν, ακόμα και όταν τον σημαδεύει η φονική κάνη του όπλου. Η σιγουριά της ελεύθερης φρόνησης και λογικής του, με γνώμονα το δίκαιο, τον οδηγούν στο πολυτάραχο μονοπάτι της μοίρας του…

Αφηγήσεις, Ίαμβος, 2011, 340 σελ.

Πορφυρένιο χιτώνιο – Γρηγόριος Γ. Σπυράκης Θέσβιος

Ο ήρωας του βιβλίου, υπηρετώντας τη θητεία του ως οπλίτης στο Πεζικό, το 1965, βρίσκεται στο Τριεθνές του Μπέλες μαζί με τους μουλαράδες μουσουλμάνους και τους αμανέδες τους, «στιγματισμένος» από το χαρακτηρισμό του ως αριστερός.

Κάποτε, με τη βοήθεια ενός «απομηχανής θεού» φίλου του, «αποχαρακτηρίζεται» και βρίσκεται στο Πεντάγωνο! Η ανατροπή είναι ολική!

Τη ζοφερή νύχτα της 21ης Απριλίου 1967 σαν νυχτερινός φρουρός, έρχεται αντιμέτωπος με τους καταληψίες καταδρομείς. Από κει και πέρα καρέ καρέ ζει μέσα στο Πεντάγωνο τα δραματικά γεγονότα, με τους πραξικοπηματίες, τους πολιτικούς, τον Πρωθυπουργό και το Βασιλιά, βιώνοντας απίστευτα, πρωτόγνωρα και ανέκδοτα γεγονότα, τα οποία και περιγράφει με αυθεντικό τρόπο.

Την άνοιξη του 2012, μαζί με φίλο του συστρατιώτη, επισκέπτονται ξανά το Τριεθνές του Μπέλες, για να θυμηθούν τα περασμένα… Όμως, η νέα πραγματικότητα που θα συναντήσουν τους απογοητεύει βαθιά… Αναθυμούνται, συγκρίνουν το τότε με το τώρα και διαπιστώνουν πολλές θλιβερές ομοιότητες σε άλλο χρόνο και από άλλο μετερίζι…

Τα γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινά και στην αναφορά τους περισσεύει η τόλμη, στην προσπάθεια της αντικειμενικότητάς τους.

Αφηγήσεις, Ίαμβος, 2013, 433 σελ.

Τερματικός σταθμός – Γρηγόριος Γ. Σπυράκης

Είχα αυτή τη συνήθεια, να θέλω στο τέρμα να διασχίζω το άδειο βαγόνι. Προσποιούμουν ότι καθυστερώ, τους άφηνα όλους να βγουν και στο τέλος περπατούσα στον έρημο διάδρομο μέχρι την πρώτη του πόρτα. Από εκεί έβγαινα· όταν ήξερα ότι δεν υπάρχει άλλη ψυχή μέσα, όταν τα φώτα μες στον συρμό χαμήλωναν και οι πόρτες του ξέμεναν ανοιχτές, λες και μόλις ήρθαν στην επιφάνεια ν’ ανασάνουν.

Ένας καλοντυμένος κύριος παραμιλά, κάποιος νεαρός στήνει χάρτινα πλάσματα στο βαγόνι, ένα ποδήλατο που δεν το χωρά ο τόπος, μια παρέα κοριτσιών διαμαρτύρεται στη βροχή, ο πιο απαιτητικός ανάπηρος πολέμου, ένας παλαβός χτυπά το μπαστούνι του στα τζάμια και ένα εισιτήριο από δεύτερο χέρι.

Ιστορίες από τη σύντομη διαδρομή του καθημερινού συρμού, μέχρι τη στιγμή που το βαγόνι αδειάζει, λίγο πριν ο σταθμός γίνει “τερματικός” και όλες οι σκέψεις ξεκινήσουν απ’ το σημείο αυτό.

Διηγήματα, LIBRON Εκδοτική, 2019, 144 σελ.