Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα έζησε στα Χανιά. Άρχισε να γράφει – να μουτζουρώνει μάλλον – στο χαρτί, πριν ακόμα μιλήσει. Είχε τη μεγάλη τύχη να της μάθουν γράμματα, δάσκαλοι εξαιρετικοί, άνθρωποι φωτεινοί και ανήσυχοι. Σε αυτούς και στους γονείς της χρωστάει την αγάπη για το διάβασμα, την αίσθηση του ταξιδιού που προσφέρει η μυρωδιά ενός δερματόδετου παλιού βιβλίου, τη λύτρωση που χαρίζει το άδειασμα της ψυχής πάνω σε ένα λευκό χαρτί. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο, στο ΤΕΦΑΑ, ξαφνιάζοντας το φιλικό και συγγενικό της περιβάλλον, που περίμεναν ότι θα σπουδάσει Φιλολογία ή Νομική. Κάποιες φορές το μετανιώνει, κάποιες άλλες χαίρεται. Ο αθλητισμός ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Έτρεχε και μετά επέστρεφε σπίτι κι έγραφε, και όταν τα συναισθήματα την φουρτούνιαζαν και την έπνιγαν, ξανάβγαινε έξω κι έτρεχε. Ταξίδεψε πολύ, μα τα ωραιότερα ταξίδια της ήταν αυτά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Τέτοια ταξίδια διηγείται …
Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν (2019), Ραδάμανθυς
Η γυναίκα στο δωμάτιο και άλλες ιστορίες (2022), Ραδάμανθυς
Η γυναίκα στο δωμάτιο και άλλες ιστορίες – Χαρίκλεια Ντερμανάκη
Αληθινές ιστορίες γυναικών που μιλάνε στην καρδιά μας…
Η μοίρα της γυναίκας, πάντα συναρπαστική, πάντα Οδύσσεια, τόσες Ιθάκες να της γνέφουν να τις φτάσει! Μπροστά, κοντά της, γύρω της, οι λαμπερές, οι κοσμοπολίτικες, οι φασαριόζικες! Πιο μακριά, στο πέλαγος της ζωής, οι ουσιαστικές, οι ταπεινές, οι φωτισμένες από τα φεγγάρια-στόχους και τις αγάπες-άγκυρες!
Βαστάτε, γυναίκες, τη ζωή στις πλάτες σας! Δείτε την, θαυμάστε την, καμαρώστε γι’ αυτήν παντού! Σταλάζουν οι στιγμές και γεμίζουν τις λίμνες των ματιών. Το μεγαλείο της ζωής δεν είναι τελικά οι σημαντικές στιγμές της. Είναι η διαδρομή, το κολύμπι, η ορειβασία, το τρέξιμο προς αυτές. Το συναισθηματικό φορτίο ενός φουστανιού που αλλάζει κορμί, αλλάζει εποχή, αλλάζει αρώματα. Μια σκυτάλη που παραδίδεται, με την ευχή να ξαναπαραδοθεί αργότερα. Πίσω της μάτια γεμάτα, κύκλοι φυσιολογικοί της ζωής, ευτυχισμένοι…
Επιμέλεια: Χρήστος Τσαντής
Διηγήματα, Ραδάμανθυς, 2022, 156 σελ.
Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν – Χαρίκλεια Ντερμανάκη
“… Τι κάνει τους ανθρώπους σκληρούς; Ακόμα κι αυτούς που ξέρεις ότι σε αγαπάνε. Σαν να θέλουν να μπουν βαθιά μέσα από το λούτρινο περίβλημα της ψυχής σου και να σου πακετάρουν όλα τα όνειρα! Αυτά που παλεύεις, αλλά κι αυτά που ξέρεις ότι εκεί θα μείνουν, ανεκπλήρωτα, ίσα-ίσα για να γλυκαίνουν τη σκέψη σου τις νύχτες, πριν σε πάρει ο ύπνος! Να τα πακετάρουν, να τα στήσουν συμμετρικά και να σου πουν: “Τα όνειρα είναι η ζάχαρη στον κουραμπιέ! Η ζάχαρη σκέτη δεν τρώγεται, ο κουραμπιές όμως τρώγεται και χωρίς ζάχαρη!” – όπου κουραμπιές, βάλε εσύ τη ζωή σου. Κι ακούς τη φωνή σου ξαφνικά να λέει: “Αφήστε ήσυχους τους… κουραμπιέδες μου, μωρέ! Όλοι σας! Κι εγώ σας αγαπώ, μα για το καλό και το κακό μου, εγώ είμαι υπεύθυνη πια. Μικραίνοντάς με, δεν γίνεστε κι εσείς μικρότεροι. Όλοι μεγαλώνουμε! Ψάξτε να βρείτε, αν σας έχει περισσέψει, λίγη ζαχαρίτσα κι ας είναι από παλιά! Από την εποχή που δεν φοβόσασταν να ζήσετε και να ονειρευτείτε. Βγάλτε ένα ονειράκι από το πακέτο του και κάντε το παντιέρα να αρμενίσετε! Οι ανοιχτές θάλασσες λιγοστεύουν!”,
Χαρίκλεια Ντερμανάκη.
Διηγήματα, Ραδάμανθυς, 2019, 140 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ραδάμανθυς
