Ιάκωβος Σιανούδης

Ψυχο-Ιστορήματα – Ιάκωβος Σιανούδης

Ερμηνευτικές ιστορίες για συναισθηματικά αδιέξοδα


“Σκέφτομαι, πως οι λέξεις ενός βιβλίου είναι το νήμα που ράβει τη σχέση μεταξύ του συγγραφέα και του αναγνώστη. Και πάντα, αυτό που μου ‘ρχεται στον νου, είναι ότι το βιβλίο χρειάζεται να σε συστήνει σε αυτό που θέλεις και όχι να σ’ το παρέχει εκείνο.

Έτσι, μέσα από τα Ψυχο-Ιστορήματα, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με συναισθήματα και “θέλω” του που μπορεί να τον τρομάζουν ή να τα νιώθει ανυπόφορα, μα όμως εκείνα, μέσα από τις σελίδες, του συστήνονται χωρίς να του επιβάλλονται. Το βιβλίο αυτό θέλει να απελευθερώσει χώρο από τον αναγνώστη, όχι να του προσθέσει το βάρος της εμπειρίας εκείνου που γράφει. Θέλει να του γεννήσει μία ευεργετική απόσταση… Απόσταση απαραίτητη, ώστε να δημιουργήσει σε εκείνον την ανάγκη να κάνει το βήμα και να τη διανύσει.
Θυμίζει πολύ τις σχέσεις που δημιουργούνται στη δουλειά μου.

Ο ψυχοθεραπευτής μοιάζει τόσο με τον γονιό που, κατά καιρούς, καταντά το ίδιο επίπονος για τον θεραπευόμενο. Με αυτή την έννοια, η θεραπεία γίνεται αναγκαία σχέση. Η διαφορά είναι ότι ο ψυχοθεραπευτής χρειάζεται να είναι ώριμος αρκετά ώστε να μη νιώσει σημαντικός για τον θεραπευόμενο και τον παγιδεύσει, αλλά να καταφέρει τον θεραπευόμενο να νιώσει σημαντικός για τον εαυτό του. Με αυτή την έννοια, η θεραπεία γίνεται χειραφέτηση”.

Διηγήματα, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2016, 134 σελ.

Ψυχο-διηγήματα – Ιάκωβος Σιανούδης

Ιστορίες μοτίβων που ερμηνεύουν το “γιατί” στον τρόπο που σχετιζόμαστε


Καθένας από εμάς κουβαλάει μια πυξίδα που λέγεται παιδικό βίωμα. Κι όσο πιο αιχμηρούς δείκτες έχει αυτή η πυξίδα, τόσο αντί να μας δείχνει τον δρόμο, ματώνει την ψυχή μας.

Τι μας οδηγεί στις επιλογές μας και από πού πηγάζουν τα συναισθήματα χαράς ή ματαίωσης που μπορεί να βιώνουμε; Γιατί επιλέγουμε τους συντρόφους που επιλέγουμε, ποιες είναι οι ανάγκες μας και το “γιατί” πίσω από αυτές; Τι θέλουμε και τι πραγματικά αντέχουμε; Ποια είναι η θέση του “Εγώ” μέσα στο “Εμείς” και πώς οι πρώιμες εμπειρίες της ζωής μας καθορίζουν τον ενήλικο κόσμο μας; Ποιος είναι ο τρόπος να οδηγήσουμε τον εαυτό μας στην εκτίμηση, την ευτυχία και τη συναισθηματική ισορροπία; Ποιος είναι ο τρόπος να μας γνωρίσουμε και να μας αποδεχτούμε;

Η δουλειά μου μοιάζει πολύ με αυτή του μεταλλουργού. Μου δίνεις ένα ξίφος και εγώ το ψήνω σε υπερυψηλές θερμοκρασίες μέχρι να γίνει πύρινα κόκκινο. Δεν το δίνω πίσω ακόμα γιατί όποιος το πιάσει θα καεί από τη φωτιά του. Ύστερα, το σφυρηλατώ μέχρι να μαλακώσει. Πάλι δεν το δίνω πίσω γιατί, αυτή τη φορά, είναι τόσο εύθραυστο που θα σπάσει στα χέρια των άλλων. Έπειτα, το πλάθω και το πλάθω και το βουτάω σε παγωμένο νερό να σκληρύνει πάλι, μέχρι που στο τέλος δεν μοιάζει με ξίφος πια. Τότε, το δίνω πίσω. Έτσι είναι και η ψυχή αφού κι εκείνη με μέταλλο μοιάζει. Και το μέταλλο, για να αλλάξει σχήμα, πρέπει πρώτα να λιώσει.

Διηγήματα, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2019, 230 σελ.