Ιάσονας Σίγμα

Ελληνες λογοτέχνες
Ο Ιάσονας Σίγμα, καλλιτεχνικό ψεδώνυμο του Δημήτρη Σδρόλια, είναι φιλόσοφος, ψυχοοντοαναλυτής, βραβευμένος ποιητής και συγγραφέας, διδάκτορας Φιλοσοφίας και Ψυχανάλυσης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (έχοντας παίξει στο μικρό και στο μεγάλο θέατρο της Επιδαύρου) και σολιστικό πιάνο στο Ωδείο Αθηνών και στην Ανώτατη Σχολή Μουσικών και Παραστατικών Τεχνών της Στουτγάρδης, με ρεσιτάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γράφει θέατρο, ποίηση και πεζά (ελληνικά, αγγλικά) με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο “Ιάσονας Σίγμα”. Το έργο του “Ένας Στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ/A Soldier named Love” απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου (2016), και ανέβηκε στη “Νέα Σκηνή-Νίκος Κούρκουλος” του Εθνικού Θεάτρου την Άνοιξη του 2018, σε συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη. Το φιλοσοφικό του σύγγραμμα “Cogito Mortis: Από τον θάνατο του υποκειμένου στο υποκείμενο του θανάτου”, το μανιφέστο του μετα-μεταμοντερνισμού για την τέχνη, τη φιλοσοφία, την επιστήμη και την ψυχανάλυση, βασισμένο στη διδακτορική του διατριβή, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νήσος με πρόλογο της Ελένης Ποταμιάνου, και συμπεριλήφθηκε στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Πρίνστον στο τμήμα της Μοντέρνας Φιλοσοφίας. Η ποιητική του σύνθεση “Χρονοσωμα” συμπεριλήφθηκε στις βραχείες λίστες του Αναγνώστη για το έτος 2014 στην κατηγορία Πρωτοεμφανιζόμενοι-Ποίηση, ενώ η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ τον παρουσίασε στο ευρύ κοινό συνομιλώντας με το “Χρονοσωμα” με σπαράγματα από όλο της το έργο σε ένα για πρώτη φορά, στο βιβλιοπωλείο “Επί Λέξει”, υβριδικό, ποιητικό πείραμα. Ποίησή του έχει βραβευτεί (Α΄ Βραβείο) στο πλαίσιο των πενήντα χρόνων από τη γέννηση του Κωστή Παλαμά και από την International Art Society and Academy (Inerartia Festival 2013), ενώ ανήκει στους νικητές του διαγωνισμού διηγήματος ΛόγωΤέχνης, αφιερωμένος στον Κ.Π. Καβάφη. Το ποίημά του “Πλαστική κούκλα μιλάει” έχει μελοποιηθεί για σοπράνο και πέντε όργανα από τον Ιωάννη Παπαδόπουλο και παρουσιάστηκε στην αίθουσα Fanny-Hensel Saal της Ανώτατης Σχολής Μουσικών Τεχνών του Αμβούργου.
Τα θεατρικά του έργα “Θόρυβος” και “Μακιγιάζ” έχουν βραβευτεί (Α’ Βραβείο) από τον Διαγωνισμό Κρατικών Βραβείων του Υπουργείου Πολιτισμού και την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, ενώ ο Θόρυβος παρουσιάστηκε από την Bijoux de Kant στο Θέατρο Τέχνης τον Οκτώβριο του 2014 (Analogio Festival) και το “Μακιγιάζ” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον Ιανουάριο του ίδιου έτους. Κυκλοφορούν σε μορφή βιβλίου, μαζί με άλλα πέντε έργα, στον τόμο Θόρυβος, Έργα 2009-2016. Η ποιητική του σύνθεση “Μ.Ε.Μ.: Το σωματίδιο του έρωτα”, είναι προλογισμένη από την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, ενώ τον Οκτώβρη του 2018 κυκλοφόρησε και η τρίτη ποιητική του σύνθεση, με τίτλο: Έλλιπον: Τα χίλια και ένα πρόσωπα του Θανάτου, από τις Εκδόσεις Θράκα. Μιλάει Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά και Ισπανικά.
Ποίηση
Χρονόσωμα (2014), Κέδρος
Μ.Ε.Μ.: Το σωματίδιο του έρωτα (2017), Κάπα Εκδοτική
Έλλιπον (2018), Θράκα

Θεωρία-Φιλοσοφία-Ψυχανάλυση
Cogito mortis: Από τον θάνατο του υποκειμένου στο υποκείμενο του θανάτου (2017), Νήσος

Θεατρικά έργα
Θόρυβος (2016), Οδός Πανός
Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ (2018), Νεφέλη

Έλλιπον – Ιάσονας Σίγμα (Δημήτρης Σδρόλιας)

Τα χίλια και ένα πρόσωπα του θανάτου


αφού ούτε τελείως ζωντανός
ούτε τελείως νεκρός γεννιέμαι
εγώ οφείλω στη διάρκεια
να με ζήσω μήπως και με πεθάνω
οφείλω στη διάρκεια
μες στην πορεία
να κάνω μια ζωή και έναν θάνατο
απ’ την κατάστασή μου
δεν υπάρχουν σαν καταστάσεις από τα πριν
εγώ πρέπει να εφεύρω απ’ την αρχή
τη δική μου οντολογία

Ποίηση, Θράκα, 2018, 40 σελ.

Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ – Ιάσονας Σίγμα (Δημήτρης Σδρόλιας)




Από τα βάθη του δυστοπικού μας μέλλοντος αντηχεί μια φωνή παράφορη. Ενός ερωτικού στρατιώτη. Που τον φωνάζουν Λαβ. Σε μια κοινωνία δυσοίωνη, όπου όσα μωρά αγόρια δαγκώνουν τις θηλές στο βύζαγμα πωλούνται σε ολοκληρωτικά στρατόπεδα, για να μη γίνουν εγκληματίες, διαγνωσμένα με το “επιθετικό γονίδιο” που παράγει διεστραμμένουε, ο Λαβ ηρωικά αντιστέκεται. Εκρήγνυται η Φύση μέσα του, μετά από μια κανιβαλιστική μάχη στις Βόρειες Επικράτειες, κατά τη διάρκεια ενός δαιμονικού χορού που τον καταλαμβάνει στο πλαίσιο της χοροεσπερίδας του στρατού για το εφέ στις μάζες. Ανάμεσα σε μανία και φώτιση, τρέλα και ευφορία, δραπετεύει από το στρατόπεδο και ξεκινάει να βρει τις ρίζες του. Ανοίγεται στην Αγάπη. Γίνεται ο Επαναστάτης της. Σπέρνει τον “ιό” της σε όποιον συναντάει στον δρόμο του, τον Άστεγο, την Πόρνη, τον Μπάρμαν, τον Πλούσιο, τον Φιλόσοφο, σαν ένας νέος ερωτικός Προφήτης, οδηγώντας σε μαζική υστερία, ανάμεσα σε λατρεία και σταύρωση, ενώ ανακηρύσσεται “καταζητούμενος” και η θανατική ποινή του είναι προαποφασισμένη. Τι θα βρει όμως πίσω; Θα καταφέρει να επιβιώσει; Θα τον αγαπήσουν όσοι τον έσπειραν; Ποια θα είναι η κατάληξη; Σε έναν μεταμπρεχτικό διάκοσμο, με όρους αρχαίας τραγωδίας, ενός κειμένου ακατάτακτου, όπως και ο ήρωάς του, με επιρροές που εκτείνονται από στοιχεία του παραμυθιού και του δημοτικού τραγουδιού, έως και του “in your face theatre”, ο Λαβ αναζητά την Κάθαρση.
Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2016

Θεατρικό, Νεφέλη, 2018, 96 σελ.

Cogito mortis – Δημήτρης Σδρόλιας

Από τον θάνατο του υποκειμένου στο υποκείμενο του θανάτου


Συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση της Δυτικής Φιλοσοφίας στην περιπέτειά της γύρω από το Ον και το Είναι, η παρούσα μελέτη ψηλαφεί τη διάσταση που παίρνει η έννοια της χαϊντεγκεριανής “οντολογικής Διαφοράς” στο κατώφλι του 21ου αιώνα, διυλισμένη μέσα από τη σύλληψή της ως “Διαφωρά/Διαφορά” στη μεταμοντερνικότητα και το ντισκούρ του Ασυνειδήτου στο κλασικό και μεταστρουκτουραλιστικό ψυχαναλυτικό παράδειγμα. Διηθώντας τον φιλοσοφικό στοχασμό της θεμελιώδους οντολογίας μέσα από τις ενοράσεις του μεταστρουκτουραλισμού αλλά και της ψυχανάλυσης, -που γνωρίζει τον ευνουχισμό του Φύλου, όχι αυτόν του Θανάτου-, και θεμελιώνοντας οντολογικά το νοηματοδοτημένο μόνο ηθικά ως τώρα είναι του Ασυνειδήτου, η παρούσα έρευνα πραγματοποιεί το Πέρασμα στο μετα-αποδομικό Παράδειγμα Σκέψης που έπεται του μετα-μοντερνικού, ανοίγοντας την ψυχανάλυση, την τέχνη, την επιστήμη και τη φιλοσοφία στον Νέο Αιώνα. Διαυγάζοντας, έτσι, το Είναι στο Νέο του Πρόσωπο ως “Οχή/Πληγή” επάνω στον “Πόνο της Εμπειρίας” στο πλαίσιο της απο-ανα-δομητικής ανάγνωσης του αδημοσίευτου μέχρι πρόσφατα Heidegger, -αλλά και του ίδιου του Rene Descartes ως πρωτεργάτη του Υποκειμένου-, εμμένει στον “Πόνο του Αρχι-Ευνουχισμού” ως καθοριστικού για τη Νέα Σκέψη χωρίς να του διαφεύγει όπως η ψυχανάλυση και ο μεταστρουκτουραλισμός ως τώρα μέσω της “Διαφο(ω)ράς” ή της “Ηδονοδύνης”, επανανοηματοδοτώντας εκεί επάνω οντολογικά τον Θάνατο, συνθήκη αρχι-δυνατότητας Τομής σε Άλλο και Φύλο, -όπως πια προηγείται του όποιου παραδοσιακού από Είναι-, έως την τελική του Έκρηξη επάνω στο Νέο Υποκείμενο. Το μετα-μεταμοντερνικό. Τον Υπερέμφυλο Τελευταίο Θεό, καθ’ ομοίωσιν Νεανθρώπου, που στο οντολογικά του ΑνΆπει(η)ρο ανοίγει στο Cogito ΕρωτοΑγάπης. Εγκαινιάζοντας οντοηθική Επανάσταση. Νέο Πολιτισμό Θανάτου.

Θεωρία-Φιλοσοφία-Ψυχανάλυση, Νήσος, 2017, 520 σελ.

Μ.Ε.Μ.: Το σωματίδιο του έρωτα – Ιάσονας Σίγμα (Δημήτρης Σδρόλιας)




Στα χρόνια του Σερν το Μ.Ε.Μ. είναι το σωματίδιο για τον Έρωτα. Πάνω από Φύλα. Και Σώματα. Και Πλάσματα. Το ίδιο Ωδή, Ύμνος και Θρήνος του εαυτού Του. Του Ίδιου προς το Ίδιο. Του Ίδιου προς το Άλλο. Το Μ.Ε.Μ. είναι το Σωματίδιο του Θεού που παραμένει αδιάσπαστο. Από τον Έρωτα. Για τον Έρωτα.
Το δύσκολο έργο του ποιητή συνίσταται στο να συνδυάσει σκέψη και ποίηση. Και μάλιστα, με τρόπο απλό. Ασκούμενος στην απλότητα ο ποιητής μπορεί να γίνει μύστης. Πώς όμως με τρόπο απλό να ανοίξει κανείς στη φυσική του έρωτα, προϋπόθεση της μεταφυσικής του; Που πάντα μας βάζει δύσκολα; Πώς φτάνει σε αυτού το άτομο, που ο Ιάσονας Σίγμα βαφτίζει Μ.Ε.Μ., “το Σωματίδιο/του Θεού/ που δε διασπάστηκε ακόμα”; … Σε αυτή του τη νέα σύνθεση, αρχής γενομένης από το ΧΡΟΝΟΣΩΜΑ, ο Ιάσονας Σίγμα εγκαινιάζει μια νέα ποιητική εποχή, μία νέα τεχνοτροπία ποιητικής έκφρασης…
(από τον πρόλογο της Κατερίνας-Αγγελάκη Ρουκ)

Ποίηση, Κάπα Εκδοτική, 2017, 136 σελ.

Θόρυβος – Ιάσονας Σίγμα (Δημήτρης Σδρόλιας)




Θόρυβος – Strip – Μακιγιάζ- Πιάσε – philoxenia – Σ.Μ.Μ.Ο.Π.
Έξι Έργα, Έξι Τόποι Θεατρικοί. Έξι διαφορετικά Περάσματα, από τα οποία το Σώμα, πενθώντας τον εαυτό του, στο Τεχνολογικό Ολοκαύτωμα, πραγματοποιεί την Είσοδο στη Νέα Εποχή. Παρανάλωμα στα χαλάσματα των πάσης φύσεως δικτατοριών του. Της πολιτικής Εξουσίας. Του Φύλου. Της ίδιας του της Σεξουαλικότητας. Ρωτώντας τι είναι Αγάπη. Ανοίγοντας στο Ανάπηρο. Στο Αρχι-Ευνουχισμένο. Στο Σώμα γυμνού πλέον Πόνου, Σώμα καθαρής Πληγής, επέκεινα Ηδονοδύνης. Στο Σώμα του Αποσπάσματος, που μιλώντας ή και σιωπώντας, δεν επιστρέφει αιώνια, με βούληση να επικρατήσει, στα νεοκαπιταλιστικά τα πρότυπα. Στο Σώμα το Υπερ-Έμφυλο, στη θέση Υπερ-Ανθρώπου, που αναδύει επάνω του μία καινούργια Σκέψη. Ένα καινούργιο Cogito. Νέο Στοχασμό Θανάτου. Στο Σώμα το Εσταυρωμένο, στις στάχτες της παλαιάς θρησκείας, που γεννάει από τα κομμάτια του Πρόπλασμα Νεανθρώπου.

Θεατρικό, Οδός Πανός, 2016, 160 σελ.

Χρονόσωμα – Ιάσονας Σίγμα (Δημήτρης Σδρόλιας)




Τι είναι άραγε να επανεφεύρω τον Έρωτα;
Να αντικρίσω το Σώμα μου μέσα από το δικό σου;
Ή να αντικρύσω τα σώματά μας μέσα από κάτι Ξένο;
Να σε επινοήσω
Ξανά
Θέλω

L
Τώρα που ο Έλεγχος φαντάζει πια ψευδαίσθηση, τώρα πια ναι, τώρα είμαι έτοιμος για Σένα.

=
Μα δεν κατάλαβες. Όταν σου ζήτησα να πιστέψεις χωρίς να ερευνάς, σου ζήτησα απλώς να ερωτευτείς.

F
σπαράζει η αλήθεια όπου αράζει

ΓΓ
Αν κολλούσα υπερβολικά στο πετσί αυτού του κόσμου, δε θα είχα την αρκετή απόσταση από αυτόν ώστε και να τον ζήσω.

Ποίηση, Κέδρος, 2014, 136 σελ.

Πηγές: Biblionet, Κέδρος, Οδός Πανός, Κάπα Εκδοτική, Νεφέλη, Θράκα, Νήσος