Καλλιρρόη Παρούση

Λίγα λόγια για μένα – Καλλιρρόη Παρούση

Ένα παράξενο σηµειωµατάριο απορροφά τις ώρες του Χάρη καθώς επιδίδεται µε µανία στην ανάγνωσή του στο υπόγειο του σπιτιού του. Αναζητώντας τον εαυτό του στις σελίδες του, ο Χάρης πασχίζει να διακρίνει τα όρια µεταξύ της πραγµατικότητας που ζει και των αφηγηµατικών κόσµων που εντός τους εγκλωβίζεται. Είναι πράγµατι ο µεσήλικας πατέρας τριών κοριτσιών ή µήπως ο Γάλλος ορνιθολόγος Κονστάν Λεφέβρ; Καθώς προχωρά η ανάγνωση, ο Χάρης έρχεται αναπόφευκτα αντιµέτωπος µε µια σειρά τραυµατικών γεγονότων, όπως τον άδικο θάνατο του αδερφού του και την εξαφάνιση της µεγάλης κόρης του. Τα κείµενα και η ζωή του Χάρη εισβάλλουν στη ζωή της εκκεντρικής αφηγήτριας του βιβλίου, στη διάρκεια του σεµιναρίου δηµιουργικής γραφής που συντονίζει. Καθώς βιώνει κι εκείνη µια παράλληλη εσωτερική αναζήτηση, παραδίδει τα αλλόκοτα γραπτά του και µαζί παραδίδεται στις σκέψεις του Χάρη που απλώνονται σαν πλοκάµια στις δικές της σκέψεις και επιθυµίες.

Οι ήρωες αυτού του βιβλίου θέλουν όσο τίποτε άλλο να αυτοσυστηθούν, να µιλήσουν για τον εαυτό τους και κυρίως να µιλήσουν στον εαυτό τους για τον εαυτό τους. Το Λίγα λόγια για µένα συγκροτεί έτσι ένα γοητευτικό παράθυρο προς τις δαιδαλώδεις διαδροµές του µυαλού: τις εικόνες, τα κείµενα, τις αντιφάσεις, τα γεγονότα που συνθέτουν το περίπλοκο οικοδόµηµα που ονοµάζεται παρελθόν, µνήµη και εντέλει πραγµατικότητα.

Κανείς δε μιλάει για τα πεύκα – Καλλιρρόη Παρούση

Oι κέρινες κούκλες χορεύουν προσπαθώντας να απελευθερωθούν από τη βούληση του κατόχου τους. Η Τερέζα παλεύει με όσα δεν έγιναν: τη μη έγκαιρη παρέμβαση των περαστικών και την απουσία κάποιου φυσικού δισταγμού όταν τραβήχτηκε η σκανδάλη. Ο Πάνος καπνίζει μια σβησμένη γόπα παρατηρώντας ανάμεσα από τα κάγκελα το σπίτι που χτίζεται απέναντι. Οι δύο Μαρίες προσεγγίζουν διστακτικά η μία την άλλη, ενώ σε λίγη ώρα ο εθελοντής θα προβεί στην επέμβαση της αγγειεκτομής του σπερματικού πόρου, κι ο Γιώργος θα πάρει την απόφαση να σώσει ένα πανέμορφο κομμάτι του τροπικού δάσους του Αμαζονίου. Καθώς οι αποχρώσεις των συναισθημάτων σβήνουν μέσα στη δίνη της πραγματικότητας, πέφτει το ποτήρι με το κρασί από τα χέρια της Άννας. Όσο για εκείνα τα κλεμμένα βιβλία με στίχους του Μόρισον, του Ρεμπώ και της Πάτι Σμιθ θα βρίσκονται στον πορτοκαλή φάκελο στην αίθουσα μετόχων και επενδύσεων, μέχρι η Μελίνα με τον αδερφό της να οργανώσουν ένα κοινωνικό μοντέλο διακυβέρνησης, βασισμένο στην ενσωμάτωση της νέας τεχνολογίας. Με το πάτημα ενός κουμπιού, delete ή backspace, φράσεις θα διαβάζονται και θα αντιγράφονται σ’ ένα χαμένο σημειωματάριο, φράσεις όπως “Κανείς δε μιλάει για τα πεύκα”.