Κανή Καραβά

Το τέρας μέσα τους – Κανή Καραβά

«εκεί που καίνε
βιβλία, μετά θα καίνε
και ανθρώπους»


Ο Βίγκο Μπέργκερ, αξιωματικός της γερμανικής αντικατασκοπείας, κάνει μια αναπάντεχη γνωριμία σε ένα λεηλατημένο εβραϊκό σπίτι την επομένη της Νύχτας των Κρυστάλλων και μπλέκει σε μια περιπέτεια που θα τον φέρει αντιμέτωπο με πραγματικούς και φανταστικούς εχθρούς στο κοσμοπολίτικο Βερολίνο του 1938.
Η αναπόδραστη υπαρξιακή μοναξιά του και η εσωτερική μάχη με τα φαντάσματά του θα βρουν διέξοδο τη στιγμή που ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με τον δρόμο μιας νεαρής Ελληνίδας που σπουδάζει στο Παρίσι.
Μπλεγμένοι σε μια παράξενη ιστορία που εγκυμονεί κινδύνους για τη ζωή τους, θα οδηγηθούν σε περιπέτειες με απρόβλεπτη έκβαση, χωρίς νικητές και ηττημένους, καθώς τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται.
Με φόντο το παγωμένο Βερολίνο, όπου χιλιάδες πράκτορες κυκλοφορούν παριστάνοντας τους ευυπόληπτους πολίτες, εκεί που η ζωή έχει μηδενική αξία, η συγγραφέας, σκάβοντας βαθιά στη συνείδηση των ηρώων, συνθέτει την εικόνα της εποχής ζωντανεύοντας συγχρόνως μια πρωτεύουσα, μήτρα και λίκνο του ναζισμού.
Σε μια κοινωνία όπου η συλλογική ευθύνη μοιάζει να αφορά τρίτους και η ατομική ταυτίζεται με ένα φασματικό τέρας που καταβροχθίζει τα πεπρωμένα και τα λάθη της, όλοι μοιάζουν ένοχοι και όλοι αθώοι.

Ένα νουάρ μυθιστόρημα που σκιαγραφεί μια εποχή βαμμένη με αίμα και πλασμένη από τραγωδίες, όπου ο θάνατος συνυπάρχει με τον έρωτα και η φρίκη με την ελπίδα, επιβεβαιώνοντας πόσο οδυνηρή είναι η ανθρώπινη μοίρα.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2021, 368 σελ.

Oxymore – Kani Karava

L’ histoire commence à Athènes, dans la tempête des événements de ’73, peu avant la révolte de l’école polytechnique. Cette époque sera à jamais marquée par la mobilisation des étudiants et la situation politique qui ira en se dégradant.

Lìsa Theotoki, l’héroïne, est professeur de français, politiquement de gauche et même active au parti communiste. Elle est mariée avec Panagiotis “le petit”, individu ambitieux et opportuniste, sans idéologie politique particulière, mais ayant jeté ses filets dans toutes les eaux politiques, quelles qu’elles soient. Ils ont une fille, Annèta.

A cette époque, leurs relations se trouvent à un tournant critique, mais Lìsa, ébranlée par l’agitation politique du temps et par les souvenirs d’une révélation alors qu’elle était adolescente, révélation qui la castrera psychologiquement, n’est pas en mesure de faire face aux événements.

Plan après plan, les personnages de son entourage familial, entourage proche et lointain, vont paraître l’un après l’autre et, révélant leurs problèmes, prendre une part active à l’histoire.

Les époques se succèdent l’une à l’autre et les personnages changent de places et de mode de vie, soit ils se réengagent, se révoltent, soit ils continuent leur marche tranquille.

Mετάφραση: Michel Volkovitch

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2016, 280 σελ.

Σχήμα οξύμωρον – Κανή Καραβά

H ιστορία αρχίζει μέσα στη θύελλα των γεγονότων του ’73, λίγο πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Η Λίζα, ενταγμένη στο ΚΚΕ, είναι παντρεμένη με τον Παναγιωτάκη, άτομο φιλόδοξο, χωρίς ιδιαίτερη πολιτική ιδεολογία, με ερείσματα όμως σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Η σχέση τους βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, αλλά η ίδια, επηρεασμένη από μια αποκάλυψη στα πρώιμα χρόνια της εφηβείας, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποφασιστικά την κατάσταση.

Πλάνο πλάνο, τα πρόσωπα του στενού και ευρύτερου οικογενειακού χώρου προβάλλουν το ένα μετά το άλλο και, αναδεικνύοντας τα προβλήματά τους, παίρνουν ενεργό μέρος στην αφήγηση.

Μέσα από τις συνεχείς μετακινήσεις της ηρωίδας σε Παρίσι, Βρυξέλλες, Αθήνα, οι ιστορίες των πρωταγωνιστών προβάλλουν συγκλονιστικές, οι σχέσεις αναδιαμορφώνονται, δημιουργούνται οξύνσεις και αντιπαραθέσεις. Όλα αλλάζουν: σχέσεις, ιδεολογίες, νοοτροπίες… Εξάλλου είναι και τα μυστικά που όλο και ξεφυτρώνουν και στοιχειώνουν τη ζωή τους.

Το “Σχήμα οξύμωρον” είναι ένα ταξίδι γεμάτο ρεαλισμό, ζωντάνια και στοχασμό. Ο έρωτας, η πολιτική, η ιδεολογία, ο φεμινισμός, η αναζήτηση μιας ανεξάρτητης προσωπικής ζωής είναι οι κεντρικοί άξονες της αφήγησης και του ταξιδιού.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2013, 337 σελ.

Το πείραμα του χαμένου χρόνου – Κανή Καραβά

“Το πείραμα του χαμένου χρόνου θα το κάνουμε μαζί”, υπόσχεται ο Ανδρέας στη Δανάη.

Συναντήθηκαν τυχαία τον Απρίλιο του 2010 στο αεροδρόμιο της Στοκχόλμης, όταν το ηφαίστειο της Ισλανδίας είχε καθηλώσει τα αεροπλάνα στο έδαφος. Εκείνος για ένα συνέδριο με θέμα το “Πείραμα του Χρόνου”, εκείνη για ένα επαγγελματικό ραντεβού. Για τη Δανάη η συνάντηση αυτή θα είναι τόσο καθοριστική όσο και μοιραία. Από τη στιγμή που ο Ανδρέας της μιλά για τη μετάβαση στο μέλλον και στο παρελθόν, οι λευκές πεταλούδες που ταράζουν τα όνειρά της μπλέκονται με πυραύλους, διαστημικά ταξίδια, σκουληκότρυπες και χωροχρόνους. Όμως η αλήθεια της Δανάης βρίσκεται σε ένα ημερολόγιο του 1926 που κρύβει έναν ζωντανό, παλλόμενο θησαυρό.

Μέσα από μια ανάγλυφη τοιχογραφία της περιόδου 1926-1941 διαγράφεται η τραγική πορεία μιας οικογένειας. Η αέρινη Αγγέλικα με τον επαναστατικό χαρακτήρα, που βλέπει τα όνειρά της να θρυμματίζονται στην αυγή της ζωής της. Ο γλυκός και τρυφερός Τρύφωνας με το παράλογο πείσμα. Η στωική και τραγική συνάμα Ιφιγένεια. Ο Άλκης και οι ερωτικές του ακροβασίες, ο Στέφανος και οι δρόμοι του μεταξιού, η Τσόφα, η Βάσω και, τέλος, ο Φωτάκης, που η λατρεία του για την Αγγέλικα θα τον οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια.

Κλείνοντας το ημερολόγιο η Δανάη βλέπει το ταξίδι της στο χρόνο να παίρνει τέλος. Η λευκή πεταλούδα θα τρυπήσει το κουκούλι σπάζοντας τη μεταξένια κλωστή που χωρίζει το όνειρο από την πραγματικότητα και πριν από την απόπνιξη θα πετάξει ελεύθερη.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2011, 347 σελ.

Ένας αιώνας… μια στιγμή – Κανή Καραβά

Κοινωνικό-ιστορικό μυθιστόρημα


Ποτέ δεν φανταζόταν ο Παύλος ότι τα λιγοστά σκαλοπάτια που τον χώριζαν από το γραφείο της Ρόδης θα ήταν ικανά να τον χωρίσουν και από την Ελένη. Ούτε ότι ένα σπασμένο κάδρο έκρυβε μυστικά και σχέσεις που έπρεπε να μείνουν στο σκοτάδι για πάντα, ούτε βέβαια ότι η επίσκεψη που δέχτηκε στο ατελιέ του εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή θα απέβαινε μοιραία.

Ποιο ήταν, αλήθεια, το μυστικό του κάδρου και ποιος ο παράξενος επισκέπτης; Από ποιον γράφτηκε η λέξη “Άβατον” πάνω στον μισοτελειωμένο πίνακα και ποια η σημασία της; Πρόκειται για τυχαία περιστατικά ή για γεγονότα συνδεόμενα και πώς;

Ο αναγνώστης καλείται να βρει την απάντηση κάνοντας βουτιά στο παρελθόν της οικογένειας Μυλωνά, εκατό χρόνια πριν, όπου μέσα από έναν λαβύρινθο γεγονότων και συμπτώσεων έρχεται αντιμέτωπος με ζωές ταραγμένες, με απαγορευμένους έρωτες, με τις πολιτισμικές αντιθέσεις του χθες με το σήμερα, αλλά και με τον τρόπο που η Ιστορία ξαναμοιράζει τα χαρτιά…

Ένα μυθιστόρημα γι’ αυτούς που αγαπούν την ιστορία και τις ιστορίες των άλλων, για όσους δεν φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή και το θάνατο, γι’ αυτούς που βιώνουν τον πόνο της εγκατάλειψης, την ένταση των δεσμών, την αγωνία και το πάθος.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2010, 398 σελ.

Σχήμα οξύμωρον – Κανή Καραβά

ή Η Λίζα και τα περίεργα μαρούλια


H ιστορία της Λίζας και του Παναγιωτάκη αρχίζει λίγο πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το 1973. Στην εξέλιξη του μύθου εκπροσωπούνται όλες σχεδόν οι γενιές και ο αναγνώστης μετακινείται από το 1880 έως το 1993. Mέσα από τις πολλές κοινωνικοπολιτικές αναφορές προβάλλουν συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα του χθες, οι βαθιές αλλαγές στον κοινωνικό ιστό, καθώς και οι μοναδικές ομορφιές δύο πολιτειών, όπως ήταν κάποτε η Aλεξάνδρεια και η Aθήνα. Oι χαρακτήρες, καθαροί, ανθρώπινοι, σαν παλλόμενα πορτρέτα, χωρίς άκρατους συναισθηματισμούς, με πολιτικές και κοινωνικές καταβολές, συνυπάρχουν με τα γεγονότα και συνθέτουν μια ιστορία με χιούμορ, σαρκαστικό πολλές φορές, μια ιστορία πολύπλοκη αλλά τρυφερή, γεμάτη νοσταλγία για το χθες, και πάνω απ’ όλα ανθρώπινη.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004, 297 σελ.

Το ποτάμι με τα καραγάτσια – Κανή Καραβά

Την είδα. Ναι, με Ταφ κεφαλαίο. Ψηλή, αγέρωχη με το βάδισμά της το αέρινο, λες και δεν πατούσε στη γη, λες και πετούσε, περνούσε δίπλα μου, δυο βήματα μακριά μου, ένα μέτρο.
“Λένα”, ψιθύρισα ή ούρλιαξα -δεν ξέρω- κι ήθελα να τρέξω, να την πιάσω, να δω αν είν’ αυτή με σάρκα και οστά ή η οπτασία της. “Λένα”, ξαναείπα, αλλά τα πόδια μου δεν με βοήθησαν κι έπεσα βαριά πίσω στο κάθισμα. Έμεινα κεί και την έβλεπα ν’ απομακρύνεται με τα μακριά της τα μαλλιά, με την περπατησιά της την περήφανη, πιο όμορφη απο ποτέ, μια θεά, κι ένιωσα την καρδιά μου και το κορμί μου να σφίγγονται τόσο που πόνεσα. Ρούφηξα λίγο καφέ για να συνέλθω και το φλιτζάνι κόντεψε να μου φύγει απ’ το χέρι, έτρεμα ολόκληρη.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2002, 208 σελ.