Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

Το kineziko δωμάτιο – Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

Seek the truth through the facts


Ο Χάρης έχει γεμάτη ζωή: ανακαλύπτει καινούργια μέρη, συμμετέχει σε συναρπαστικά παιχνίδια, κάνει ενδιαφέρουσες γνωριμίες. Όλα όμως γίνονται online, γιατί offline δεν είναι τόσο τολμηρός. Εκεί παίζει σκάκι, εκεί εκμυστηρεύεται τις σκέψεις του, εκεί δημιουργεί άβαταρ, εκεί συναντά κορίτσια – τη Σίμπα, τη Σίρλεϊ… Εκεί μαθαίνει κι ένα καινούργιο παιχνίδι: κλείνεται σε ένα δωμάτιο, έχοντας μαζί του μια λίστα με χαρακτήρες της κινεζικής γλώσσας (την οποία δεν γνωρίζει), ένα εγχειρίδιο κανόνων για όλους τους πιθανούς συνδυασμούς τους, χαρτί και μολύβι. Μετά λαμβάνει κάτω από την πόρτα ένα χαρτί με κινεζικούς χαρακτήρες και μια οδηγία: Συνδύασέ τους και φτιάξε μια φράση. Ύστερα από λίγη ώρα επιστρέφει το χαρτί με τα σύμβολα συνδυασμένα. Έξω από το δωμάτιο στέκεται ένας Αμερικανός φιλόσοφος, ο Τζον, ένας Άγγλος μαθηματικός, ο Άλαν, κι ένας Κινέζος γλωσσολόγος, ο Τσαν.
Ο Τσαν παίρνει το χαρτί, το διαβάζει και αναφωνεί:
«Είναι ένα ποίημα!».
Ερώτηση: «Ο άνθρωπος μέσα στο δωμάτιο ξέρει κινέζικα;»
«Φυσικά!» απαντά ο Τσαν.
«Αποκλείεται!» απαντά ο Τζον.
«Μα δεν είναι άνθρωπος, είναι υπολογιστής!» απαντά ο Άλαν.
Άραγε ποιος έχει δίκιο τελικά;
Ο Άλαν, ο Τζον ή ο Τσαν;
Ή μήπως ο Χάρης;
Ή η Σίρλεϊ; Ή ίσως η Σίμπα;

Ένα αποκαλυπτικό ταξίδι στη ζωή στο διαδίκτυο, στις ιδέες της Φιλοσοφίας του Νου και στις έννοιες της νοημοσύνης, ανθρώπινης αλλά και τεχνητής. Ένα μυθιστόρημα, μια ιστορία, μια πραγματικότητα – είναι όμως πραγματική;

Μυθιστόρημα, Τόπος, 2021, 176 σελ.

24 ώρες αγκαλιά – Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

Η πρακτική της γονεϊκής προσύλωσης.
Μια τρυφερή ματιά στην ανατροφή των παδιών μας


Τα παιδιά δεν γεννιούνται με προδιαγεγραμμένες πεποιθήσεις για τον εαυτό τους. Μαθαίνουν τι να πιστεύουν για τον εαυτό τους από το πώς τους φερόμαστε και το τι πιστεύουμε εμείς γι’ αυτά. Μαθαίνουν ότι αξίζουν τόσο όσο τους δείχνουμε με τη δική μας συμπεριφορά. Αν τους φερόμαστε με αγάπη και προσήλωση, αν αναγνωρίζουμε την επάρκεια και την ικανότητά τους και πλαισιώνουμε την αυτοπεποίθησή τους, ώστε να αναπτυχθούν σύμφωνα με τις ανάγκες και την προσωπικότητά τους, μαθαίνουν ότι είναι άξια αγάπης, και γίνονται άνθρωποι ικανοί και πολύτιμοι.
Η “γονεϊκή προσήλωση” στην ανατροφή των παιδιών μας (attachment parenting) βασίζεται στην αποδοχή ότι τα παιδιά σχηματίζουν σχέσεις προσκόλλησης με τους γονείς και αναπτύσσουν μια στενή σύνδεση μαζί τους, η οποία τα “τρέφει” και τους παρέχει ένα πλαίσιο ασφάλειας. Οι προσηλωμένοι γονείς θεωρούν πως τέτοια φροντίδα είναι ο ιδανικός τρόπος για να αναθρέψουν ασφαλή, ανεξάρτητα παιδιά, με αυτοσυνείδηση και ενσυναίσθηση. Ένα ασφαλές δέσιμο κατά την παιδική ηλικία, βασισμένο στην αμέριστη απόκριση των γονιών και την αμοιβαία εμπιστοσύνη, αποτελεί το θεμέλιο για αρμονικές σχέσεις στην οικογένεια.

Γονείς και παιδιά, Futura, 2017, 192 σελ.

Τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας – Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

Με τόσα βιβλία που κυκλοφορούν και μαθαίνουν στους γονείς πώς να “εκπαιδεύσουν” το μωρό τους να κοιμάται μόνο του όλη τη νύχτα, αφήνοντάς το να κλαίει, ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένα βιβλίο που υπερασπίζεται τα μωρά που δεν κοιμούνται όλη τη νύχτα, σύμφωνα με την επιθυμία και το πρόγραμμα των γονιών και των παιδιάτρων τους. Όπως, επίσης, να υπερασπίζεται και εκείνους τους γονείς που διαφωνούν με τη σκληρότητα των μεθόδων αυτών, αλλά ωστόσο πρέπει, με κάποιο τρόπο, να κατανοήσουν και να “χειριστούν” αυτή τη δύσκολη κατάσταση, για να καταφέρουν τελικά κάποτε να κοιμηθούν και οι ίδιοι… Διαλύοντας το ταμπού του κοινού ύπνου, το βιβλίο αυτό εξηγεί αναλυτικά πού, πώς και κυρίως πόσο κοιμούνται τα μωρά και τα νήπια, με βάση τι θεωρείται φυσιολογικός ύπνος για το ξεκίνημα της ζωής τους, και προτείνει ήπιες μεθόδους για να διευκολυνθεί ο ύπνος τους, χωρίς όμως να θέσουμε σε κίνδυνο τη σωματική, ψυχική και συναισθηματική τους υγεία.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια εμπεριστατωμένη πραγματεία για το θέμα του ύπνου των μωρών και των μικρών παιδιών. Κατά κύριο λόγο, όμως, η συγγραφέας οδηγεί στην ενεργοποίηση του συναισθήματος και της σκέψης των νέων γονιών, με αστείρευτο, κατανοητό λόγο και χαρισματική γραφή. Τους βοηθά να αντιληφθούν ότι το μωρό δεν λέει ποτέ ψέματα για τις βιολογικές και ψυχολογικές του ανάγκες.

“Τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας” είναι ένας “οδηγός ύπνου” ενάντια στη θεωρία του Προκρούστη που πρεσβεύει σε ένα και μοναδικό μοντέλο ανθρώπου. Αναγνωρίζει και υποστηρίζει το δικαίωμα του βρέφους και του νηπίου στη μοναδικότητα, και προσφέρει όλες, μα όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται οι νέοι γονείς για την κοινή ζωή τους με το ανθρωπάκι που έφεραν στον κόσμο. Τους καθοδηγεί, επί της ουσίας, να λειτουργήσουν με γνώμονα τον σεβασμό και την αγάπη, γιατί τα μωρά… είναι άνθρωποι…
(σημείωμα της Καλλιόπης Μάλφα, τέως προέδρου του Συλλόγου Επιστημόνων Μαιών Μαιευτών Αθήνας)

Φροντίδα και υγιεινή, Μοτίβο, 2012, 239 σελ.

Πρωτόγαλα – Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

γέννησα σε ιδιωτικό μαιευτήριο. η “φιλοξενία” ήταν άνετη, όμως δεν είχα το παιδί. η σύγχρονη πρακτική θέλει τα νεογνά να περνούν τις πρώτες μέρες της ζωής τους όλα μαζί σ’ ένα θάλαμο χώρια απ’ τη μάνα τους και, στην πλειονότητά τους, να τρέφονται με τεχνητό βιομηχανοποιημένο γάλα σε σκόνη.

είναι πάμπολλοι οι τρόποι με τους οποίους μας πείθουν ότι το μπουκάλι με τη σκόνη είναι καλύτερο απ’ το στήθος της φυσικής μάνας. ότι τα μπιμπερό είναι πρόοδος κι απελευθέρωση της γυναίκας ενώ ο θηλασμός είναι κόπος, σκλαβιά και αναχρονισμός. ότι τα ωράρια για το τάισμα και τον ύπνο πρέπει να επιβάλλονται απ’ το γιατρό και όχι απ’ το παιδί. οι (λίγες) γυναίκες που επιλέγουν να δώσουν μόνο το δικό τους γάλα στο παιδί σύμφωνα με τις δικές του φυσικές ανάγκες δεν έχουν υποστήριξη στα ιδιωτικά μαιευτήρια.

εγώ είχα ήδη πάρει εξιτήριο όταν κατάλαβα ότι με είχαν εξαπατήσει. είχα ήδη σχεδόν πειστεί ότι η σύγχρονη γυναίκα δεν μπορεί να θηλάσει το παιδί της όταν διαπίστωσα ότι, απλούστατα, υπονομεύουν τις φυσικές διαδικασίες ανάπτυξης των παιδιών των ανθρώπων προς χάριν του κέρδους. ότι το νεογέννητο δεν χρειάζεται κανένα προϊόν από καμία εταιρία, παρά μόνο την αγκαλιά και το στήθος της μάνας του. ότι αυτά του αρκούσαν πάντα και του αρκούν και σήμερα.

Ζωγράφος: Χριστίνα Κάλμπαρη

Αφηγήματα, Futura, 2009, 134 σελ.

Το κινέζικο δωμάτιο – Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

Το κινέζικο δωμάτιο είναι ένα ταξίδι στις λιγότερο γνωστές περιοχές της τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης και του κυβερνοχώρου. Ένα μυθιστόρημα που εξοικειώνει τον αναγνώστη με τη συναρπαστική πραγματικότητα των σύγχρονων υπολογιστών και του Διαδικτύου και, κάνοντας αυτό, ταυτόχρονα την απομυθοποιεί.

Ο ντροπαλός, ευτραφής, αντικοινωνικός Χάρης περνάει τη μέρα του παρέα με τη Σίμπα, τη ψηφιακή του περσόνα στον κυβερνο-κόσμο τoυ social web, των τσατ ρουμς, και των άβαταρ, έναν φαντασμαγορικό νέο κόσμο όπου, αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, όσοι παίρνουν μέρος δεν χάνουν την ταυτότητά τους… Στην πραγματικότητα δημιουργούν μια καινούργια ταυτότητα – που κατά κανόνα είναι πιο πραγματική από την πραγματική…

Η Σίμπα του Χάρη έχει υπερφυσικές ικανότητες, είναι πανέμορφη, πρόστυχη και προκλητική, και σημειώνει τεράστια επιτυχία στον ψηφιακό “Κόσμο”, ανανεώνοντας τακτικά τους εραστές της και χαρίζοντας στον δημιουργό και “προαγωγό” της ατέλειωτες ώρες απόλαυσης και ερεθιστικής “αυτο-ικανοποίησης”.

Παράλληλα, ο Χάρης αρχίζει να επικοινωνεί μέσω τσατ ρουμς με μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια, τη Σίρλεϊ, που σπουδάζει φιλοσοφία στη Βοστόνη. Σταδιακά, η Σίρλεϊ τον μυεί στον χώρο της φιλοσοφίας του νου και της τεχνητής νοημοσύνης και ο Χάρης εντυπωσιάζεται όλο και περισσότερο από τις γνώσεις και το εκπληκτικό μυαλό της νέας του “φίλης”. Η σχέση τους εξελίσσεται και ο ερωτευμένος πλέον Χάρης αποφασίζει να πραγματοποιήσει το δύσκολο άλμα προς την πραγματικότητα: να ταξιδέψει μέχρι τη Βοστόνη ώστε να γνωρίσει από κοντά τη Σίρλεϊ.

Αλλά στη Βοστόνη της Σίρλεϊ τον Χάρη περιμένει η απόλυτη έκπληξη…

Μυθιστόρημα, Τόπος, 2008, 265 σελ.

Πριμαβέρα – Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

Κοιτάζω τα μάτια που κοιτάζουν εμένα


Θέμα του μυθιστορήματος είναι η βαθμιαία αφύπνιση της γυναικείας σεξουαλικότητας, μέσα από τις έντονες συγκρούσεις των βιολογικών αναγκών με τους κοινωνικούς ρόλους.

Η “Πριμαβέρα” αποτελεί πρωτότυπη μεταφορά ενός φωτογραφικού άλμπουμ διακοπών. Μέσα από φωτογραφίες που δεν βλέπει, αλλά για τις οποίες διαβάζει πολύ ερεθιστικά κείμενα, ο αναγνώστης παρακολουθεί, σαν μέσα από κλειδαρότρυπα, την πορεία ενός κοριτσιού, της Βέρας, από τη νηπιακή στην εφηβική ηλικία. Το άλμπουμ των διακοπών μεταμορφώνεται, κατά διαστήματα, σε ημερολόγιο, με φορτισμένα στιγμιότυπα από την καθημερινότητα της Βέρας τον χειμώνα. Ανάμεσα στις διακοπές της ευφορίας και τη χειμερία νάρκη, μια νέα ζωή διεκδικεί, με τη δύναμη του σώματός της, μια ισότιμη θέση στον δύσκολο, ανδροκρατούμενο κόσμο.

Γραμμένη σε ζωντανή, παλλόμενη γλώσσα, η “Πριμαβέρα” είναι ένα κομψό μυθιστόρημα μύησης που, λογικά, θα πρέπει να διαβαστεί προσεκτικά από τους γονείς που αρνούνται να αποδεχτούν την όποια σεξουαλικότητα των παιδιών τους, αλλά με ίσο ενδιαφέρον και από νέα ζευγάρια που αναρωτιούνται για ορισμένες πλευρές της σεξουαλικότητάς τους.

Ένα απτό, “σωματικό” μυθιστόρημα που αφηγείται, ανεπιτήδευτα και με τέχνη, τη σχέση του ερωτικού σώματος με τον κόσμο.

Μυθιστόρημα, Τόπος, 2007, 230 σελ.

Η γυναίκα που έγραφε για τον άντρα – Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

Το 1926 στο Παρίσι, η Σάρα προσλαμβάνεται ως γραμματέας στις εκδόσεις Αλτερέ. Θα δουλέψει στη Σελέμπρ, τη σειρά του οίκου η οποία εκδίδει ερωτογραφήματα. Με αφορμή τη σχέση την οποία θα συνάψει με τον εργοδότη της και τα συναισθηματικά διλήμματα τα οποία θα αναγκαστεί να επιλύσει, θα διανύσει μια διαδρομή προς την προσωπική της χειραφέτηση. “Η γυναίκα που έγραφε για τον άντρα” αφηγείται μια ερωτική ιστορία. Πραγματεύεται την ιδιότητα της “μοναδικότητας” και της “κτητικότητας” που χαρακτηρίζει κάθε σχέση ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα όπως τις βιώνουν οι πρωταγωνιστές της.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2006, 393 σελ.