Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Τ.Ε.Ι. Χαλκίδας, μα λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη γεμίζει ουσιαστικά είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων και παραμυθιών. Είναι ένα παιδί που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει και δεν μπορεί να πάψει λεπτό να χαμογελά, να ονειρεύεται, να αισιοδοξεί και να ελπίζει. Από το 2010 διατηρεί το δικό της “χώρο” στο διαδίκτυο και μπορεί κανείς να τη συναντήσει στο Εκφράσου – Κική Κωνσταντίνου. Όνειρο ζωής για εκείνη ήταν να καταφέρει να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο. Αυτό το όνειρο πραγματοποιήθηκε το Φεβρουάριο του 2015 με την κυκλοφορία της πρώτης της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο “Τα Λάφυρα της Ψυχής μου” και συνεχίστηκε το Μάιο του 2016 με την κυκλοφορία της δεύτερής της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο “Οι Φεγγίτες της Ζωής μου” υπό την καθοδήγηση του mystory.gr. Είναι μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Χαλκίδας “Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα” κι επιδιώκει να γίνει παράδειγμα για όλους όσοι θέλουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους μα ο φόβος τους κρατάει πίσω. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τολμήσεις, να μη φοβηθείς, να βάλεις την αγάπη σου μέσα σε ό,τι κάνεις και να γίνεις ο ίδιος το όνειρο κι η ελπίδα. Διότι, ό,τι αγαπάς, δεν μπορεί παρά να γίνει το ίδιο η ελπίδα…
Τα λάφυρα της Ψυχής μου (2015), Ιδιωτική Έκδοση
Οι Φεγγίτες της Ζωής μου (2016), Ιδιωτική Έκδοση
Νουβέλες
Η αγάπη δηλώνει παρών (2017), Λεξίτυπον
Η αγάπη δηλώνει απών (2018), Λεξίτυπον
Συλλογικά έργα
Μια ιστορία αγάπης (2014), OpenBook.gr
Η αγάπη δηλώνει απών – Κυριακή Κωνσταντίνου
“Απών” και όχι “Απούσα”
‘Το Παγκάκι των Ψιθύρων”: Ξέρεις πως τα αντικείμενα γύρω μας μπορούν και μιλάνε; Ξέρεις πως παίρνουν την ψυχή που τους δίνουμε; Ξέρεις πως συνδέονται μαζί μας -με κάτι απροσδιόριστο- που ενδόμυχα κουβαλάμε; Ξέρεις πως το ένστικτο μας υποδεικνύει πού μπορούμε να εμπιστευτούμε την ψυχή μας -δίχως τον φόβο της λογοκρισίας- ώστε να αδειάσει για να γεμίσει ξανά και ξανά; Ξέρεις πως οι άνθρωποι χωρίς αντικείμενα είναι ένα σώμα που αιωρείται και τέμνεται;
Σε αυτήν την ιστορία λοιπόν, η ηρωίδα μας, συνδεμένη από μικρή ηλικία με τα παγκάκια, ξύλινα, αμελητέα, γήινα, επιστρέφει πάντα στον εξομολόγο της για να καθαρίσει την ψυχή της και αναγεννηθεί. Όλα αλλάζουν γύρω της, μα εκείνο στέκει εκεί. Αμίλητο, μα άκρως συμπονετικό.
“Σα Σκουριασμένο Καράβι”: Η Ζωή σε πράξεις. Μια απόφαση, ένα τόλμημα παράταιρο, μια θυσία, να θυμίζει πως το συναίσθημα της Αγάπης δεν μπορεί να δηλώσει απουσία -οι άνθρωποι μπορούν, εκείνο όμως όχι- να επισφραγίζει πως η Αγάπη μπορεί να δηλώσει το παρόν μέσα από την πιο μεγάλη και θανάσιμη, για κάποιους, Απουσία. Μια γυναίκα, μια γυναίκα θαρραλέα – που όπως χαρακτηριστικά λέει και υποστηρίζει με τις πράξεις της “Ξεριζώνω την καρδιά μου για να την κάνω δέντρο, ένα μεγάλο πράσινο δέντρο γεμάτο καρπούς για να γεμίσουν το σπίτι σου, το σπίτι μας…”, γιατί αυτή η σπουδαία γυναίκα κατάλαβε νωρίς τη σπουδαιότητα των ονείρων. “Ονειροπολούσες αγάπη μου, ονειροπολούσες και μέσα στα μάτια σου είδα τότε και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σπουδαιότητα των ονείρων”. Γιατί αυτή η γυναίκα, αυτή η Γυναίκα, ξέρει καλά το νόημα της αγάπης, της αφοσίωσης, της δίκαιης ανταμοιβής.”Σε αγαπώ. Πάντα θα σε αγαπώ, κάθε μέρα και περισσότερο. Δεν σε εγκαταλείπω, σου δίνω απλώς μια ευκαιρία”. Γιατί αυτή η γυναίκα “είναι η Αγάπη”.
“Η Άφθαρτη Νύφη»: Μα τι έκανε; Τι έκανε; Ποιο ήταν το λάθος της; Γιατί αυτή η σκληρή και άδικη ετυμηγορία; Ποιος τους όρισε όλους αυτούς δικαστές και τιμωρούς; Γιατί όλος αυτός ο ξεσηκωμός, προς τι το λαϊκό δικαστήριο της συμφοράς; Ποιος είναι αυτός που ορίζει την ποινή και ποιος είναι αυτός που -σαν χέρι Θεού- αποφασίζει; Τι τους ενόχλησε, τι; Η Αγάπη; Η Θυσία; Η Θέληση; Η Παραδοχή; Η Πίστη; Το Όραμα ή Η Συντέλεια; Συντέλεια σε κάθε κακό, σκληρό και άδικο. Τι έκανε λοιπόν; Άφθαρτη, περιφερόταν στο πάρκο -ανάμεσα σε ερωτευμένους ανθρώπους- και αναγνώριζε τι είναι αληθινό, τι ουτοπικό, τι ψεύτικο και πώς μπορεί να βοηθήσει, να τους δώσει τα εφόδια, να τους δείξει τον δρόμο… Ήθελε να βοηθήσει, πάσχιζε να βοηθήσει, επουλωνόταν, με πόνο και κόπο κατάφερνε αλώβητη -παρόλο τον χλευασμό του όχλου- να λυτρώσει, ώσπου μια μέρα έπεσε στα χέρια της ένα ξεχασμένο τετράδιο. Ένα τετράδιο γεμάτο ποιήματα. Ποιος είδε τους «Μαινάδες» και δεν τους φοβήθηκε! Όλεθρος, θρήνος και οδυρμός. Να της ξεσκίσουν ρούχα, ψυχή και σάρκα. Να σβήσουν από τον κόσμο μας το καλύτερο εφόδιο και το πιο δυνατό αγαθό του κόσμου. Δίχως ίχνος ντροπής, να στερήσουν από το αύριο το πιο ευεργετημένο χθες. Κι ύστερα… Κι ύστερα…
“Κι ύστερα μίλησαν για Αγάπη, όλοι αυτοί που τη σκότωσαν”.
Νουβέλες, Λεξίτυπον, 2018, 159 σελ.
Η αγάπη δηλώνει παρών – Κυριακή Κωνσταντίνου
“Παρών” και όχι “Παρούσα”
“Η Αγάπη της Σιωπής”, η πρώτη μας ιστορία. Διαδραματίζεται στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Παρακολουθούμε τη φωτογραφική πορεία ενός νέου, ταλαντούχου και ανερχόμενου φωτογράφου. Όλα ανατρέπονται όταν κατά τη διάρκεια των λήψεών του, μέσα από το φακό του, εστιάζει σε μία εξωτική κοπέλα, ευθύς γίνεται το μοντέλο του και όλα αρχίζουν χωρίς καμία λέξη.
“Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων”, η δεύτερή μας ιστορία. Ταξιδεύουμε σε μία άλλη εποχή, στην εποχή εκείνη που τα αγόρια φορούσαν στραβό κασκέτο, τιράντες, κοντά παντελόνια και ήταν τόσο ρομαντικά που μέσω μιας φυσαρμόνικας μπορούσαν να διαδώσουν την αγάπη τους στον κόσμο όλο. Στην εποχή εκείνη που οι γόνοι πλούσιων οικογενειών έπρεπε πάση θυσία να ενώσουν τα πλούτη τους με αντίστοιχους γόνους. Μπορεί ο ήχος μιας φυσαρμόνικας να κάνει τους ανθρώπους να δουν και να ακούσουν καλύτερα ή οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν να σωπάσει για πάντα;
“Στη Στάση των Τρένων”, η τρίτη μας ιστορία. Ποιος είπε πως η αγάπη για να αγγίξει τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι πλασμένη ως μια ειδυλλιακά, εξωπραγματική ιστορία; Ποιος είπε πως δίπλα μας, καθημερινά, δεν μπορεί η ζωή του καθενός, η πολύτιμη στιγμή του, η ρουτίνα του να γίνει προπομπός για κάτι αυθεντικά πολύτιμο; Γιατί στη ζωή μας συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια βρίσκουμε τον χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται, και πολλές φορές, ανάξιοι όσοι δεν μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.
“Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και θα ξεδιψάσει!”
Νουβέλες, Λεξίτυπον, 2017, 148 σελ.
Οι φεγγίτες της ζωής μου – Κική Κωνσταντίνου
To βιβλίο, είναι μία ποιητική συλλογή, παράγωγο γένος της πρώτης προσωπικής δουλειάς της συγγραφέως, που περιλαμβάνει 17 θεματικές ενότητες μοντέρνων, στοχαστικών ποιημάτων ποικίλης θεματολογίας, που μέσω συμβολισμών που αντιστοιχούν κυρίως σε υπαρκτά πρόσωπα (γενικευμένος καθορισμός ρόλων του κοινωνικού περίγυρου ενός ανθρώπου), πετυχαίνουν να τονίσουν τον καθοριστικό ρόλο των διαπροσωπικών σχέσεων ενός ανθρώπου, τόσο ως ενεργό μέλος μιας κοινωνίας όσο και ως ξεχωριστή οντότητα.
Προσφιλείς εκφραστικοί τρόποι με τους οποίους επιτυγχάνεται ζωντάνια και παραστατικότητα είναι η θεατρικότητα (αποστροφή του ποιητικού υποκειμένου σε β ενικό, κινητικότητα των ηρώων και μια γενικότερη σκηνοθετική οργάνωση του χώρου και των προσώπων), η εικονοπλασία, το πεζολογικό ύφος, η απλή και καθημερινή σύνταξη και λεξιλόγιο. Τρόποι που χρησιμοποιήθηκαν εξίσου και στην πρώτη της δουλειά.
Ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση, 2016, 98 σελ.
Τα λάφυρα της ψυχής μου – Κική Κωνσταντίνου
Το βιβλίο είναι μία ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει 13 μοντέρνα, στοχαστικά, ανθρωποκεντρικά ποιήματα ποικίλης θεματολογίας που στρέφονται γύρω από τον άξονα των ανθρώπινων συναισθημάτων και προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να συλλάβουν και να αποδώσουν το θαύμα και το μεγαλείο του Ανθρώπου και της Ζωής.
Προσφιλείς εκφραστικοί μου τρόποι με τους οποίους επιτυγχάνεται ζωντάνια και παραστατικότητα είναι η θεατρικότητα (αποστροφή του ποιητικού υποκειμένου σε β ενικό, κινητικότητα των ηρώων και μια γενικότερη σκηνοθετική οργάνωση του χώρου και των προσώπων), η εικονοπλασία, το πεζολογικό ύφος, η απλή και καθημερινή σύνταξη και λεξιλόγιο.
Ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση, 2015, 98 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις mystory.gr, Λεξίτυπον
