Έχει γράψει το θεατρικό έργο “Μην ξεχαστώ και (δεν) της μοιάσω”, για το οποίο βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, και έχει συμμετάσχει στην έκδοση δύο λευκωματικών τόμων για το Μαραθώνα. Το 2018 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή.
Πεζές σκέψεις δίχως (π)οίηση (2018), Άπαρσις
Θεατρικά έργα
Μην ξεχαστώ και (δεν) της μοιάσω
Συλλογικά έργα
Μαραθών – Marathon (2008), Δημοτική Επιχείρηση Ανάπτυξης Μαραθώνα
Πεζές σκέψεις δίχως (π)οίηση – Κωνσταντίνα Ζαγάρη
Λες πως τα γραπτά σου είναι ποίηση;
Δεν είναι, σου απαντώ.
Αν το κατανοήσεις αυτό
τότε μόνο θα δεις ολάκερη την ποίησή τους.
(τετράστιχο ενός άγνωστου βουδιστή μοναχού)
«Αυτό μας το αντάμωμα με ταξίδεψε
στους καιρους της άγουρης νιότης,
τότε που τα όνειρα ήταν σφριγηλά.
Γύρω τους πετούσαν μέλισσες,
γιατί τα βράδια με βασιλικό πολτό ταΐζαμε
ιδανικά
ανοικονόμητα που προεξείχαν.»
«Άδραξα ότι απόμεινε απ’ το ισχνό φως
το ‘βαλα στο τραπέζι
μαζί με τα λίγα ψίχουλα του βραδινού
και το μοιράστηκα με τα περιστέρια
της διπλανής στέγης.
Η φλυαρία τους κρατά το μέτρο
στην πένθιμη μουσική της σιωπής.» (CARPE DIEM)…
Ποίηση, Άπαρσις, 2018, 64 σελ.
Μην ξεχαστώ και (δεν) της μοιάσω – Κωνσταντίνα Ζαγάρη
Τέσσερεις μητέρες, με τις κόρες τους. Τέσσερεις σχέσεις στοργής και… οργής! Αγάπης και μίσους! Ευχής και κατάρας! Συμβιβασμού και ρήξης! Μητρότητας και θηλυκότητας! Χαράς και απογοήτευσης!
Ένας καθρέπτης της πιο καταλυτικής σχέσης της ζωής, που μπορεί να βιώσουν μια μητέρα με τη κόρη της.
Η κόρη που μισεί την λατρευτή της μητέρα και η μητέρα που λατρεύει την μισητή της κόρη!
Δύο θηλυκά, όμοια, αλλά και ανόμοια σε τόσα πολλά πράγματα και σε τόσο πολλά επίπεδα, ταυτίζονται και δεν ταυτίζονται, συνειδητά και ασυνείδητα, δημιουργώντας έτσι έναν πανίσχυρο-ανίσχυρο δεσμό που αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση στη σχέση μητέρας-κόρης.
Αυτή μας η σχέση, η σχέση με τη μητέρα μας, είναι τόσο δομική για το χαρακτήρα μας που την κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή. Οι μητέρες “βλέπουν τον εαυτό τους” στην κόρη τους και οι κόρες αισθάνονται “συνέχεια της μητέρας τους”, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται και οι δύο πολύ όταν έρχεται η ώρα να κατανοήσουν τη διαφορετικότητά τους, να αναγνωρίσουν ότι έχουν τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά για να πορευτούν στο δικό τους δρόμο στη ζωή.
Σκεφτείτε ένα κορίτσι που στα πέντε του χρόνια φοράει τα τακούνια της μαμάς, πασαλείφεται με το μακιγιάζ της και παίζει με τις κούκλες της: είναι μία πρώτη αναπαράσταση των γυναικείων ρόλων όπως τους βιώνουμε παρατηρώντας τη μητέρα μας! Είναι η ανάγκη μας να της μοιάσουμε, να γίνουμε σαν εκείνη… Αλλά, όταν μεγαλώνουμε λιγάκι και αρχίζουν οι συγκρούσεις και οι ανταγωνισμοί, πόσες είναι οι φορές που σκεφτόμαστε… “Μην ξεχαστώ και (δεν) της μοιάσω…”!
Θεατρικό έργο
Πηγές: Biblionet, Άπαρσις
