Κώστας Λαδόπουλος

Το σώμα μετέωρο – Κώστας Λαδόπουλος

Οι εφτά ιστορίες με τον γενικό τίτλο “Το σώμα μετέωρο” είναι σχεδόν παραληρηματικές. Εκτυλίσσονται στη δεκαετία του ’30, αλλά δεν είναι νοσταλγικές -οι νοσταλγίες είναι πεθαμένοι ιστοί- και δεν κατοικούν εκεί. Επισκέπτονται οι ίδιες -και τις επισκέπτονται- φωνές από το σήμερα και το αύριο.
Το μπλέξιμο τις κάνει να μοιάζουν μ’έναν περιστρεφόμενο και φλεγόμενο θάμνο που τον σηκώνει ψηλά ο άνεμος. Μουρμουρητά του Ζαν Μποντριγιάρ ακούγονται, πρόσωπα παραμορφώνονται, όπως αυτά του Φράνσις Μπέικον…
Ένα νήμα διαπερνάει αυτές τις ιστορίες, μια κόκκινη ακτίνα λέιζερ. Κινούνται στις παρυφές του κόσμου του ρεμπέτικου. Μικρασιάτες είναι τα πιο πολλά πρόσωπα, αλλά τα εφτά αυτά διηγήματα δεν κολλάνε σ’αυτό. Τα ρεμπέτικα υπάρχουν μόνο σαν αίσθηση μιας μουσικής που ακούγεται κάπου μακριά. Η γλώσσα τους είναι κομμάτι μαγκίτικη, αλλά αυτό δεν είναι επίδειξη στιλ. Άλλωστε, μέρος αυτής της γλώσσας χρησιμοποιείται στην καθημερινή γλώσσα των σημερινών νέων ανθρώπων.
Για αυτούς τους νέους ανθρώπους είναι γραμμένες οι ιστορίες. Μπαίνουν σ’έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, απαντώντας -εν μέρει- σε σημερινές ελλείψεις που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες.

Διηγήματα, Γαβριηλίδης, 2015, 133 σελ.

Ξεχασμένες χώρες – Κώστας Λαδόπουλος

Κάποτε υπήρχαν αμέτρητες χώρες, μικρές και μεγάλες. Οι περισσότερες απ’ αυτές κατακτήθηκαν, ξεχάστηκαν. Αυτές που ξεχάστηκαν σβήστηκαν απ’ τους χάρτες. Άλλωστε, ό,τι ξεχνάμε ξεθωριάζει. Όταν ένας άνθρωπος νιώσει ότι τον ξέχασαν οι δικοί του, οι φίλες κι οι φίλοι του, θαμπώνει, μαζεύεται στη γωνιά του, νιώθει μόνος κι έρημος. Οι χώρες, μπορεί να ξεχάστηκαν, να σβήστηκαν απ’ τους χάρτες, αλλά υπάρχουν! Υπάρχουν στα πιο απίθανα μέρη. Άλλες κρύφτηκαν στα βιβλία, άλλες χώθηκαν βαθιά μέσα στη γη, άλλες υψώθηκαν στον ουρανό, άλλες βυθίστηκαν στις θάλασσες. Υπάρχουν κι άλλες που μίκρυναν τόσο πολύ, που μπορείς να τις ανακαλύψεις σε κρυφές γωνιές κήπων, σε σπηλιές πάνω στα βουνά, ακόμα και μέσα σε ντουλάπια και συρτάρια. Σε τρεις τέτοιες χώρες θα σας ταξιδέψουν οι ιστορίες αυτού του βιβλίου.

Εικονογράφηση: Νίκος Μπούρδος

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Ελληνικά Γράμματα, 2003, 79 σελ.

Οι κακόμοιροι οι άνδρες – Κώστας Λαδόπουλος

Ένα βιβλίο για τις γυναίκες: Οι άνδρες στην ελληνική αρχαιότητα, στα ρεμπέτικα, στο σήμερα και στο μέλλον

Το βιβλίο οι κακόμοιροι οι άνδρες… Είναι μια “ελαφρών βαρών” έρευνα πάνω στο θέμα των ανδρών του πλανήτη μας, και ειδικότερα πάνω στο θέμα των Ελλήνων ανδρών. Το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι οι γυναίκες και οι νεανικές ηλικίες. Είναι γραμμένο με εύκολη και κατανοητή γλώσσα, σε ένα ύφος προσωπικής κουβέντας με τις/τους αναγνώστριες/τες, έχοντας σαν στόχο να δημιουργήσει μια φιλική ατμόσφαιρα και να κυκλοφορήσει πλατιά. Σκοπός μου είναι, όπως σημειώνεται στον πρόλογο, “το βιβλίο αυτό να τριφτεί, να λεκιάσει σε κουζίνες, να υγρανθεί σε τουαλέτες, να τσαλακωθεί ταξιδεύοντας σε διακοπές” Οι κακόμοιροι οι άνδρες . . . Βάζουν υπό ερωτηματικό θέματα ταμπού και παραδεδεγμένες αξίες, όπως το σύμβολο της μάνας, τις έννοιες “λεβέντης”, “παλικάρι”, κρίνουν τον ομφαλοσκοπισμό της Ελλάδας, την έννοια “εξέλιξη” Είναι πρωτότυπο από τη σκοπιά του ότι γράφεται από άνδρα που στρέφεται κριτικά απέναντι στο φύλο του και βάζει υπό ερωτηματικό το μελλοντικό του ρόλο. Ακόμα κι αν θεωρηθεί ουτοπικό, υποστηρίζει ανοιχτά πως το φύλο που μπορεί να βάλει φρένο στα διάφορα προβλήματα που απειλούν τη ζωή μας και το μέλλον του πλανήτη είναι οι γυναίκες και όχι οι άνδρες. Τα θέματά του στρέφονται γύρω από βασικά θέματα της καθημερινής ζωής του απλού ανθρώπου: την αγάπη, τις διαψευσμένες ελπίδες, την ασυνεννοησία των φύλων, το σεξ. Επιπλέον, το βιβλίο ασχολείται παράλληλα με το ρεμπέτικο τραγούδι, μπαίνοντας στο θέμα από τη μια πόρτα που δεν έχει θιγεί ακόμα, πλαταίνοντας έτσι τον κύκλο των αναγνωστών.

Περιέχει Βιβλιογραφία

Δοκίμιο, Εξάντας, 2001, 263 σελ.