Κώστας Λιννός

Μετασχηματισμοί Α΄ – Κώστας Λιννός

Ύλη, συντριβάνι του εαυτού σου
Αυτή η γη είναι το σώμα μου
Αυτή η θάλασσα είναι το αίμα μου
Δοξολογώ…

Ποίηση, Δωδώνη, 2004, 84 σελ.

Μετασχηματισμοί Β΄ – Κώστας Λιννός

ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
Αυτός ο χερσότοπος που επέστρεφε
Στο νου, αν ήταν φαντασία ή μνήμη
Χαμένος στη μέση δεν ήξερε.
Σοφή αγάπη χτύπησε με δύναμη
Τον Οδυσσέα και τον καταπόντισε
Καταμεσής του ποταμού Αχέροντα
Την ανείδωτη κοίτη ως τώρα πλησιάζοντας
Και πριν τα μούσκλία τον καταπιούν
Η σκέψη του μπρος στο Καινούργιο ανείπωτη έμεινε.

Δύσμοιρε νου κι αν σε καταπλακώνουνε τα χώματα
Ένα κλαδί σου θα βρει διέξοδο και θα ξεπεταχτεί
Προς τα πάνω.
Το χαλάζι θα σου σπάσει το κλαδί, δύσμοιρε νου
Μα το Επάνω θα μείνει.

Πιο ψηλά τα δέντρα, κι αργεί ν’ αρχίσει ο ουρανός.

Ποίηση, Εκδόσεις των Φίλων, 2007, 92 σελ.

Μετασχηματισμοί Γ΄ – Κώστας Λιννός

«Μνήμη Καλοκαιριού»
Το πικραμένο ξύλο με τα ωραία πέλματα πάνω του
Έγινε το ξεθωριασμένο φως που αναζητούσε στους καθρέφτες·
Το αργασμένο πρόσωπο δε μίλαγε,
μόνο γέραζε και φενερωνότανε,
όπως οι μύωνες ενός βοδιού που τρέχει.
“Ο παράδεισος πρώτα είν ‘η γυναίκα και μετά το χώμα. Τα
καλάμια πασχίζουνε να γίνουν φλογέρες”

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2013, 94 σελ.

Μετασχηματισμοί Δ΄ – Κώστας Λιννός

Ίσως κάτι καινούργιο να μπορεί να βρεθεί
Περ’ από τη χειμωνιάτικη θάλασσα·
Αυτή την αρχαία θάλασσα που τις νύχτες
Σκάβει μες στα σιωπηλά λευκά σπίτια
τη μνήμη.
Σαν να χαθήκανε οι λέξεις απ’ τον κόσμο,
Κι ένα ακυβέρνητο σκαρί σαν να γυρεύει
Τον λιγοστό ήλιο που απέμεινε.

Ποίηση, Εκδόσεις των Φίλων, 2018, 88 σελ.