Κώστια Κοντολέων

Σιγανά, σιγανά πατώ τη γη – Κώστια Κοντολέων

“Η Ραχήλ, λουτράρισσα από τις πιο παλιές στα Δημόσια Λουτρά της Βασιλέως Κωνσταντίνου στο Παγκράτι, έβγαλε το γάντι το τραχύ, με την ανάποδη του χεριού της σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό της, ύστερα τα μακριά της δάχτυλα, μ’ εκείνα τα νύχια βαμμένα πάντα κόκκινα στο χρώμα της φωτιάς, χώθηκαν στο αναμαλλιασμένο της κεφάλι.
Τα μάτια της ταξίδεψαν, τάχα αδιάφορα, το σμαραγδένιο τους βλέμμα στη μισοσκότεινη γεμάτη υδρατμούς αίθουσα. Στάθηκαν φευγαλέα στα ιδρωμένα κορμιά έτσι όπως κάθονταν στις πέτρινες γούρνες του χαμάμ, παραδομένα στη χαύνωση της ζέστης.
Με μία μόνο κίνηση μάζεψε τις πυρόξανθες μπούκλες των μαλλιών της ψηλά και τις στερέωσε μ’ ένα χτένι φανταχτερό, παλιομοδίτικο, στολισμένο με πέτρες ψεύτικες και στρας που έβγαλε επιδεικτικά από την τσέπη της λευκής της ρόμπας.”

Διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη, 1999, 134 σελ.

Το χάρτινο σπέρμα – Κώστια Κοντολέων

«Ένα εισιτήριο παρακαλώ», η κοπέλα στο ταμείο με κοιτάζει παράξενα την ώρα που μου δίνει τα ρέστα. Σκύβω το κεφάλι, προσπαθώ να αποφύγω το βλέμμα της. Έτσι γίνεται πάντα, οι άλλοι με κοιτούν παράξενα κι εγώ σκύβω το κεφάλι κι εξαφανίζομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ. Στο σινεμά μπαίνω πάντα μόλις σβήσουν τα φώτα, κάθομαι άκρη άκρη και φεύγω λίγο πριν ανάψουν. Βαρέθηκα πια τις κλεφτές ματιές τους, τα μισόγελά τους. Είναι στιγμές που αποφασίζω να κλειστώ στο σπίτι, να μην ξαναβγώ έξω. Μα είναι εκεί η γριά η μάνα καθισμένη στην πολυθρόνα, βουβή κι αγέλαστη, πάντα, να πεθάνει λέει θέλει, βαρέθηκε πια να ζει, έτσι απλά το λέει, βαρέθηκε.

Νουβέλα, Εκδόσεις Πατάκη, 1999, 94 σελ.

Το κίτρινο φουστάνι – Κώστια Κοντολέων

Δυο νέοι άνθρωποι ερωτεύονται, παντρεύονται… Την ευτυχία τους θέλουν να την επισφραγίσουν με ένα παιδί. Αλλά όταν αυτό γεννηθεί, ο πατέρας δεν θα υπάρχει πια. Θα έχει πεθάνει βίαια μέσα σε μια Αθήνα που αιματοκυλιέται από το πάθος της εμφύλιας διαμάχης. Μα η ζωή συνεχίζεται. Και μέσα στην ίδια αυτή πόλη -την Αθήνα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων- το μικρό κορίτσι θα προσπαθήσει να ζήσει τα παιδικά και τα πρώτα του εφηβικά χρόνια, απαιτώντας το μερίδιο της ευτυχίας που ο κάθε άνθρωπος δικαιούται. Μα πόσα μπορεί να κερδίσει ένα μικρό κορίτσι, όταν γύρω του υπάρχουν όχι μόνο εκείνοι που θα προσπαθούν να το βοηθήσουν, αλλά και κάποιοι άλλοι που θα θέλουν να το χρησιμοποιήσουν για να ικανοποιήσουν άλλοτε τον εγωισμό τους και άλλοτε τα πιο αμαρτωλά πάθη τους; Ίσως τίποτε, μπορεί και τα πάντα. Και το κορίτσι που αγαπά να φορά ένα κίτρινο φουστάνι πολύ γρήγορα θα καταλάβει πως όλα εξαρτώνται από αυτή την ίδια. Εκείνη είναι που θα έχει στα χέρια της την ικανότητα να φωτίζει τα σκοτεινά υπόγεια με το φως ενός λαμπερού ρούχου. Εκείνη είναι που θα πρέπει τολμηρά και με αποφασιστικότητα να εξαφανίσει τους δράκους και τις μάγισσες όχι των παραμυθιών, αλλά της καθημερινής ζωής. Ένα βραβευμένο μυθιστόρημα που συνδυάζει το τολμηρό με το τρυφερό. Που μιλά απλά και με ειλικρίνεια για τον αγώνα ενός νέου ανθρώπου που θέλει να κερδίσει το δικό του όνειρο για μια καλύτερη ζωή.

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Πατάκη, 2000, 96 σελ.

Φεύγω – Κώστια Κοντολέων

Η Ρόζα μια ζωή προσπαθούσε να φεύγει… Πρώτα από τους γονείς της που θέλανε να την υποχρεώσουν να ζήσει σύμφωνα με τις αυστηρές μα και βαρετές αρχές τους. Στη συνέχεια από τη ζωή της με τον Φλάβιο, τον άντρα που παντρεύτηκε με πάθος, μα που το πνεύμα του και το κορμί του την είχαν κάνει σκλάβα τους.

Αλλά ακόμα κι όταν η Ρόζα βρίσκει στον σεξουαλικά επαμφοτερίζοντα νεαρό Νικόλα, τον άνθρωπο που μαζί του θα μπορούσε να ξεκινήσει κάτι το νέο, και πάλι αντιμετωπίζει την τάση της για φυγή. Αλλά μήτε ο Φλάβιος δείχνει διατεθειμένος να την αφήσει ελεύθερη, μήτε όμως και ο Νικόλας έχει την ωριμότητα να της προσφέρει ένα ουσιαστικό μέσο απόδρασης.

Και η Ρόζα ίδια με φυλακισμένο πουλί σπαρταρά, αναζητώντας τον πιο δικό της δρόμο. Θα τον βρει, όταν αποδεχτεί ποιος τελικά υπήρξε ο άντρας της ζωής της. Κάτι ακόμα πιο βαθύ -όταν τολμήσει να ακούσει τον θρύλο εκείνον που μιλά για το πως ένας μεγάλος έρωτας, ολοκληρώνεται όταν γίνεται ένα μεγάλο έργο τέχνης.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2011, 177 σελ.

Σιγανά, σιγανά πατώ τη γη – Κώστια Κοντολέων

“Η Ραχήλ, λουτράρισσα από τις πιο παλιές στα Δημόσια Λουτρά της Βασιλέως Κωνσταντίνου στο Παγκράτι, έβγαλε το γάντι το τραχύ, με την ανάποδη του χεριού της σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό της, ύστερα τα μακριά της δάχτυλα, μ’ εκείνα τα νύχια βαμμένα πάντα κόκκινα στο χρώμα της φωτιάς, χώθηκαν στο αναμαλλιασμένο της κεφάλι.
Τα μάτια της ταξίδεψαν, τάχα αδιάφορα, το σμαραγδένιο τους βλέμμα στη μισοσκότεινη γεμάτη υδρατμούς αίθουσα. Στάθηκαν φευγαλέα στα ιδρωμένα κορμιά έτσι όπως κάθονταν στις πέτρινες γούρνες του χαμάμ, παραδομένα στη χαύνωση της ζέστης.
Με μία μόνο κίνηση μάζεψε τις πυρόξανθες μπούκλες των μαλλιών της ψηλά και τις στερέωσε μ’ ένα χτένι φανταχτερό, παλιομοδίτικο, στολισμένο με πέτρες ψεύτικες και στρας που έβγαλε επιδεικτικά από την τσέπη της λευκής της ρόμπας.”

Διηγήματα, Έναστρον, 2013, 185 σελ.

Μέσα απ’ τις ζωές των άλλων – Κώστια Κοντολέων

Πριν η ψύχρα του σούρουπου την αναγκάσει να μπει και πάλι μέσα στο διαμέρισμα, η Πέτρα μένει για λίγο να χαζέψει ένα τσούρμο παιδιών που παίζουν στο πεζοδρόμιο από κάτω και με φωνές και γέλια αναστατώνουν την γειτονιά. Στον ίδιο δρόμο που κάποτε αντηχούσαν οι δικές της φωνές και τα δικά της γέλια. Ασυναίσθητα προσπαθεί να ξεχωρίσει ανάμεσα τους εκείνο το ξανθόμαλλο κοριτσάκι που κάποτε υπήρξε, με τα γδαρμένα γόνατα και τα μονίμως ξεχτένιστα μαλλιά, νομίζει πως το είδε να κρύβεται πίσω από μια γκρίζα καγκελόπορτα, να της γνέφει παιχνιδιάρικα και να χάνεται για πάντα όπως για πάντα έχει χαθεί εκείνο το κεφάλαιο της ζωής της τόσο μακρινό σήμερα μα τόσο κοντινό χτες.
Από τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα έως τις μέρες μας. Από τη Σαντορίνη σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας και μετά σε κάποιο παραθαλάσσιο προάστιο. Τα σημάδια μιας αρρώστιας. Ένας γάμος που δεν πρόλαβε να χρονίσει. Ένας έρωτας που προδόθηκε. Μια παιδική ψυχή που δεν τολμά να μεγαλώσει.
Η Ροδάνθη, η Φωτεινή, η Δέσπω, η Πέτρα… Τέσσερις γυναίκες που χάνουν και κερδίζουν καθώς η ζωή της καθεμιάς εισέρχεται μέσα στις ζωές των άλλων.
Ένα μυθιστόρημα για τα ασυνήθιστα πάθη καθημερινών ανθρώπων.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2016, 400 σελ.