Κωστής Ιωάν. Τσούχλος

Ο Κωστής Ιωάν. Τσούχλος γεννήθηκε στον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας (Αρκαδία).
Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης και στη διετή πανεπιστημιακή μετεκπαίδευση των δασκάλων.
Υπηρέτησε ως δάσκαλος σε χωριά της Κυνουρίας, στον Βλαχιώτη Λακωνίας, στην Αίγινα και στην Αθήνα.
Από πολύ νέος ασχολήθηκε με την ποίηση και τη λογοτεχνία.
Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα και εργασίες, ποικίλου περιεχομένου, σε εφημερίδες και περιοδικά.
Το 1992 προήχθη σε ειδικό πάρεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και συμμετείχε στη συγγραφή σχολικών βιβλίων και στη σύνταξη του Αναλυτικού και Ωρολογίου Προγράμματος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σήμερα είναι συνταξιούχος.
Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Έχει τιμηθεί με έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών για τη λαογραφική συλλογή Τσακωνική Λαογραφία το 1967.
Από το 2002 είναι πρόεδρος της Αδελφότητας Κυνουριέων Αττικής.

Η διαθήκη του Γλαύκου – Κωστής Ιωάν. Τσούχλος

Ο Γλαύκος Γλαυκίδης, πρόσφυγας από την εισβολή στην Κύπρο, διαβασμένος, καλλιεργημένος, ζωγράφος, πολυτεχνίτης, περίεργος και ιδιόρρυθμος τύπος, ξέπεσε, ύστερα από περιπλανήσεις και περιπέτειες, στο χωριό μας. Ζούσε από την ελεημοσύνη μας, σιγά σιγά όμως ορθοπόδησε, πουλούσε πίνακες για ένα πιάτο φαγητό, έφτιαχνε καλάθια και κομψοτεχνήματα. Όλοι τον συμπάθησαν, τον συμπαραστέκονταν, ο Πρόεδρος τον έβαλε νεροφόρο στους κήπους και έγινε μέλος της κοινωνίας μας. Γριφώδης, μυστηριώδης, ποτέ δεν εκμυστηρεύτηκε κάτι, ποτέ δεν άνοιγε την καρδιά του σε κανέναν. Είχε ένα μόνιμο πικρό χαμόγελο. Στην κηδεία του δεν παρευρέθηκα, έλειπα ταξίδι. Όταν το ’μαθα, λυπήθηκα αφάνταστα. Κάτι πολύ υψηλό με είχε δέσει με αυτόν τον άνθρωπο. Όταν γύρισα, πήγα και του άναψα ένα κεράκι και δάκρυσα σαν σε δικό μου. Μου έδωσαν έναν σφιχτοκλεισμένο φάκελο που απευθυνόταν σ’ εμένα με το ονοματεπώνυμό μου και έγραφε: “Σαν κληρονομιά στη φιλία μας”. Τον άνοιξα με λαχτάρα και τρέμια χέρια. Ήταν πολλά δικά του καθαρογραμμένα χειρόγραφα. Εισαγωγικά, είχε ένα σημείωμα: “Φίλε ακριβέ, οι ιστορίες που σου εμπιστεύομαι είναι αληθινές και καταγραμμένες όπως τις άκουσα από τους πρωταγωνιστές τους. Κάνε τις ό,τι νομίζεις…” Τις δημοσιεύω σαν πανίερο μνημόσυνο.