Γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1933 στη Mύρινα της Λήμνου, έλκοντας την καταγωγή της από τη Μικρά Ασία. Από τα νεανικά της χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή.
Από το ακριτικό νησί της Λήμνου εξέδωσε την πρώτη ποιητική της συλλογή Συναντήσεις. Πρώτος ο Οδυσσέας Ελύτης την αποκάλεσε «ποιήτρια» και έγραψε πως ο ποιητικός της λόγος είναι «ώριμος» και «τείνει να συλλάβει την παρθενικότητα και τη μοναδικότητα των πραγμάτων». Διορίστηκε υπάλληλος στο Επαρχείο Λήμνου, κατόπιν διαγωνισμού. Ευθύς έδωσε εξετάσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το 1963 πήρε το πτυχίο με απόσπαση στη Νομαρχία Αττικής.
Το 1963 εκδόθηκαν τα βιβλία της Σπουδή, Το όραμα του Αλέξη Φερά, Μικρό κλουβί στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Το 1965, Το Μικρό κλουβί, βραβεύτηκε από την Ομάδα των Δώδεκα, που την αποτελούσαν οι κορυφαίοι της εποχής, μεταξύ των οποίων οι Ελύτης, Τερζάκης, Θεοτοκάς, Αθανασιάδης, Άλκης Θρύλος. Ταυτόχρονα της προσφέρθηκε μια υποτροφία από τη Γαλλική Κυβέρνηση για σπουδές Θεάτρου ενός έτους στη Σορβόννη (1966-1967).
Εκεί γνωρίστηκε με τα σύγχρονα ρεύματα της δυτικής διανόησης, με τη φιλοσοφία του μηδενός, με το Θέατρο του Παραλόγου, με τους συγγραφείς της υπαρξιακής αγωνίας, Αλμπέρ Καμί, Φραντς Κάφκα, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Σάμιουελ Μπέκετ. Ο Μπέκετ την επηρέασε βαθύτατα. Όταν είδε το έργο του Oh les beaux jours, το 1967, στο θέατρο Odéon του Παρισιού, αμέσως ζήτησε από τον ίδιον να το μεταφράσει και ξεκίνησε μια αλληλογραφία μαζί του που κράτησε πολλά χρόνια. Έγινε μεταφράστρια των έργων του αλλά και έγραψε ένα δοκιμιακό βιβλίο με τίτλο: Samuel Beckett – Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης, που κυκλοφόρησε το 1983 από τις εκδόσεις Φιλιππότη, με έναν σημαντικό πρόλογο του Ζακ Λακαριέρ, και το 2016, συμπληρωμένο με νέα κείμενα, από τις εκδόσεις Έναστρον.
Στη Σορβόννη του Παρισιού παρακολούθησε, ως υπότροφος, μαθήματα θεάτρου και παράλληλα έγραφε θέατρο. Το ποιητικό υπερρεαλιστικό έργο της Το γυάλινο κιβώτιο, μεταφρασμένο στα γαλλικά από την Αν Κρεσέζ, εγκρίθηκε στο Θέατρο Odéon του Παρισιού, μαζί με το θεατρικό της έργο Μικρό κλουβί.
Δεν είχαν την τύχη της παράστασης, λόγω των τότε γεγονότων του Παρισινού Μαΐου.
Αργότερα, το έργο αυτό εντυπωσίασε τον Σάμουελ Μπέκετ, ο οποίος το έστειλε στον σκηνοθέτη του Ζαν Λουί Μπαρό.
Βρισκόταν ακόμα στο Παρίσι, όταν η δικτατορία χτύπησε την Ελλάδα. Τότε έγραψε το θεατρικό έργο Αντιγόνη – Ή νοσταλγία της τραγωδίας. Το έργο αυτό αγάπησε ιδιαίτερα ο διαπρεπής Γάλλος θεατρολόγος Μπερνάρ Ντορ, που ήταν καθηγητής της στη Σορβόνη. Το 1996, το έργο αυτό, μεταφρασμένο στα αγγλικά από τον Μίνωα Πόθο και την καθηγήτρια Ρόντα Κάουφμαν, παίχθηκε στο πανεπιστήμιο Χέιγουορντ της Καλιφόρνιας, όπου και οργανώθηκε “Εβδομάδα Ελληνικού Πολιτισμού” παράλληλα με τις παραστάσεις του έργου.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, το 1967, μετά το χτύπημα της χούντας, η ζωή της ήταν δύσκολη, γιατί στο Παρίσι συμμετείχε στις διαδηλώσεις που οργάνωνε για την Ελλάδα ο Λακαριέρ. Ωστόσο δεν δίστασε να δώσει το έργο της Ο χορός της Ηλέκτρας που απεικόνιζε το καθεστώς της χούντας, στο Εθνικό Θέατρο, που το ενέκρινε με μουσική σύνθεση του Σταύρου Ξαρχάκου και σκηνογραφία του Διονύση Φωτόπουλου. Το έργο απορρίφθηκε από τη λογοκρισία της χούντας. Όμως τελικά, ύστερα από προσπάθειες, ανέβηκε με αστυνομική παρακολούθηση και είχε μεγάλη απήχηση.
Θεατρικά της έργα παίχτηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό : Παιχνίδι με τον χρόνο, Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο, Σχεδίες, Το γυάλινο κιβώτιο στο Εθνικό Θέατρο, The Rafts στο Τορόντο του Καναδά, The Glass Box διδάχτηκε στη Σορβόνη από τον καθηγητή Charles Antonetti και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Education et Theatre, Antigone Or the Nostalgia of Tragedy, στο πανεπιστήμιο Χέιγουορντ της Καλιφόρνιας.
To 1982, όταν διευθυντής της ΕΡΤ ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, μεταδόθηκαν τα κείμενά της Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο και ήταν το πρώτο της βιβλίο που είχε αγαπηθεί από ένα πλατύ ακροαματικό κοινό. Στη συνέχεια, ως βιβλίο, υπήρξε από τα πιο αγαπημένα των αναγνωστών της.
Πέντε διδακτορικές εργασίες έχουν γίνει πάνω στα βιβλία της : δύο στο Πανεπιστήμιο του Μπάρι της Ιταλίας, δύο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μία στο Πανεπιστήμιο Πάτρας.
Για χρόνια υπήρξε συνεργάτης σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, Καθημερινή και Καθημερινή της Κυριακής, Βήμα της Κυριακής, Ελευθεροτυπία, Έθνος, περιοδικό Διαβάζω, Θέματα Λογοτεχνίας, με αμέτρητα κείμενα, κριτικές βιβλίων, επετειακά, πνευματικοί προβληματισμοί της επικαιρότητας και πλήθος άλλα.
Βιβλία της διδάσκονται σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Συμμετείχε σε πολλά διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Βραβεία-Διακρίσεις
1987: Α΄ Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το μυθιστόρημα Η Μαρούλα της Λήμνου.
1991: προτάθηκε για το Αριστείο της Ευρώπης για την ποιητική συλλογή Μυστικό Πέρασμα.
1995: Βραβείο πεζογραφίας του ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας για το μυθιστόρημα Με τη λάμπα θυέλλης.
1966: Βραβείο λογοτεχνίας της “Ομάδας των Δώδεκα”. Απονομή των λογοτεχνικών βραβείων της «Ομάδας των 12» (Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)
2001: Κρατικό Βραβείο Θεάτρου (Β΄) για το θεατρικό έργο της Πλωτή Νύχτα.
2014: Βραβείο του Ελληνικού Τμήματος ΙΒΒΥ για το νεανικό μυθιστόρημα Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου.
Πηγή: el.wikipedia.org
Έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 17 Ιουνίου 2023, σε ηλικία 90 ετών στην πολυαγαπημένη της Λήμνο.
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου.
Το όραμα του Αλέξη Φερά (1960)
Μικρό Κλουβί (1965)
Γκρίζα Πολιτεία (1971)
Απάντηση σ’ ένα γράμμα και μια τύψη (1983)
Νύχτες του φεγγαριού (1984)
Η Μαρούλα της Λήμνου (1986)
Σπίτι μου της Μικρασίας (1986)
Περπατώ κι ονειρεύομαι (1987)
Η Υπεροχή (1987)
Σώμα θυμήσου, όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες (1990)
Η Δοξανιώ (1990)
Λυκόφως της Μοναξιάς (1991)
Νικηφόρος Φωκάς (1992)
Με τη λάμπα θυέλλης (1993)
Ναταλία και Χριστίνα (1994)
Πήραν την Πόλη, πήραν την (1996)
Η έκτη Σφραγίδα (1999)
Ο Αγγελος της Στάχτης (2001)
Η επέτειος των ρόδων (2002)
Ο ιερός ποταμός (2003)
Το Ξύλινο Τείχος (2006)
Υγρό φεγγαρόφωτο (2009)
Γκρίζα πολιτεία (2011)
Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι (2013)
Συνέντευξη με το Φάντασμα του Βάλτου (2014)
Πήραν την Πόλη, πήραν την… (2017), Εκδόσεις Πατάκη
Το ξύλινο τείχος (2018), Εκδόσεις Πατάκη
Ο Άγγελος της στάχτης (2019), Εκδόσεις Πατάκη
Το σμαραγδένιο βουνό (2022), Εκδόσεις Πατάκη
Διηγήματα
Υπεροχή (1987)
Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο (αφήγημα) (2002)
Χάρτινα πρόσωπα (1968)
Αφηγήσεις
Τα μονοπάτια του αγγέλου μου (2016)
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία
Ο Ορφέας στο μαγεμένο δάσος (1980), Χατζηνικολή
Αγάπησέ με… και άλλα παραμύθια (2015), Εκδόσεις Πατάκη
Ο πλανήτης με τα σπίτια τα κρεμαστά (2018), Εκδόσεις Πατάκη
Ο χτύπος της καρδιάς σου (2019), Εκδόσεις Πατάκη
Ο Ορφέας στο μαγεμένο δάσος (2020), Εκδόσεις Πατάκη (E)
Ποίηση
Συναντήσεις (1959)
Σπουδή (1961)
Μικροί κόσμοι (1963)
Τοπία εφηβείας (1969)
Το φως του προσώπου σου (1973)
Στους προδομένους καιρούς μας (1975)
Το παιδάκι εκείνο ήταν ένα άστρο που έσβησε (1979)
Περπατώ κι ονειρεύομαι (1984)
Μυστικό πέρασμα (1989)
Επί πτερύγων ανέμων. Δεκατέσσερις ωδές της δωρεάς και του όρκου. Ανεμόεσσα (1995)
Και θέα προς το αμίλητο (1998)
Μαζεύω τα υπάρχοντά μου (2007)
Ως ωραίος νέκυς (2019), Εκδόσεις Πατάκη
Θεατρικά έργα
Μικρό Κλουβί (1965) Το γυάλινο κιβώτιο – Οι σχεδίες – Σ’ αποχαιρετώ με το φθινοπωρινό πρωτοβρόχι
Αντιγόνη ή νοσταλγία της τραγωδίας – Χάρτινο φεγγάρι (1998)
Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο (2000)
Πλωτή νύχτα (2009)
Να πατάς στις μύτες των ποδιών, καληνύχτα (2009)
Η εκτέλεση του Ποιητή (2009)
Εκτωρ, ο αγαπημένος των θεών (2009)
Δοκίμια-Μελέτες-Κριτικές
Samuel Beckett – Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης (1980)
Οδυσσέας Ελύτης ένα όραμα του κόσμου (1981)
Συλλογικά έργα
Καταθέσεις για τον Χρήστο Μαλεβίτση (1998), Ευθύνη
ΧΙΙ Διεθνής συνάντηση αρχαίου ελληνικού δράματος 2004 (2007), Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών
Ημερολόγιο 2012: Η δική μας Ελλάδα (2011), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Δωρεάν φθινόπωρα (2013), Εκδόσεις Ι. Σιδέρης
Τα ποιήματα του 2012 (2013), Κοινωνία των (δε)κάτων
Ημερολόγιο 2020: 1821, Λογοτεχνία και επανάσταση (2019), Εκδόσεις Πατάκη
Μεταφράσεις
Lacarrière, Jacques, Ο Ηνίοχος (1982), Ίκαρος
Lagerlöf, Selma Ottilia, Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον (1987), Δωρικός
Lacarrière, Jacques, Συγγραφική πορεία (1994), Χατζηνικολή
Beckett, Samuel, Όλοι εκείνοι που πέφτουν. Ω οι ωραίες μέρες (1996), Δωδώνη
Lacarrière, Jacques, Μαρία η Αιγύπτια (1999), Χατζηνικολή
Βραβεία-Διακρίσεις
Βραβείο λογοτεχνίας της “Ομάδας των Δώδεκα” (1966)
Α΄ Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το μυθιστόρημα “Η Μαρούλα της Λήμνου” (1987)
προτάθηκε για το Αριστείο της Ευρώπης για την ποιητική συλλογή “Μυστικό Πέρασμα” (1991)
Βραβείο πεζογραφίας του ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας για το μυθιστόρημα “Με τη λάμπα θυέλλης” (1995)
Το σμαραγδένιο βουνό – Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου
Το Σµαραγδένιο Βουνό είναι όλα όσα δεν τόλµησα, όσα δεν µπόρεσα, όσα φοβήθηκα. Είναι το Ανεξήγητο και το Ακατανόητο, όπως το έζησα ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τους αιώνες, να βρω κοµµάτια από τις περασµένες µου ζωές. Σαν να επιστρέφω στο σπίτι µου ύστερα από αιώνων οδοιπορία…
Όµως πού είναι το σπίτι µου;
“Ποτέ δεν φαντάστηκα πως, τελειώνοντας το κάθε µου µυθιστόρηµα, τα πρόσωπα θα συνέχιζαν να υπάρχουν σε έναν δικό τους κόσµο, αόρατο και µαγικό, χωνεµένο µέσα στον υλικό κόσµο, θα συνέχιζαν να δουλεύουν, να σπρώχνουν τα µόρια της ύλης για να βρουν µια δική τους δικαιοσύνη. Και όµως, έτσι έγινε. Και ήρθαν όλα µαζί να µε βρουν. Να µου ζητήσουν αυτό που τους στέρησα, είπαν, για να υπάρξει η δικαιοσύνη. Όσο και αν φανεί παράλογο ή ακατανόητο, έτσι έγινε. Μου έφεραν τις δικές τους ιστορίες, έτοιµες, αυτές που ολοκλήρωναν, είπαν, το µυθιστόρηµα, κι εγώ έπρεπε να τους δώσω άλλη µια φορά το αίµα µου – σαν να ζούσαν σε οµηρική ραψωδία. Και αναρωτιέµαι µήπως αυτό που λέµε Ζωή και Χρόνο και Κτίση δεν είναι αφηρηµένες έννοιες αλλά οντότητες υπαρκτές και πέρα για πέρα πραγµατικές µέσα στις διαστάσεις του δικού τους χωροχρόνου, σε κόσµους παράλληλους ή επάλληλους. Σε κόσµους µαγικούς, ίσως, σµαραγδένιους”.
Μ. Λ. Π.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2022, 256 σελ.
Ο Ορφέας στο μαγεμένο δάσος – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Έξι ιστορίες του φεγγαριού
Είναι η αγάπη του Αρίωνα του κιθαρωδού για το δελφίνι που μαγεύτηκε από τη μουσική του. Είναι ο γιος του Φεγγαριού που αγάπησε το θνητό κορίτσι. Η αγάπη του δέντρου που φύτρωσε από μια σταγόνα φεγγαριού. Η αγάπη που μεταμόρφωσε τη μάνα σε ένα πανέμορφο αηδόνι. Η αγάπη για τον αδερφό Γκιον που χάθηκε στο δάσος. Τέλος, είναι η μαγική αγάπη του κοριτσιού για τον κοιμισμένο Ενδυμίωνα, που τον έφερε πίσω στη ζωή.
Έξι ιστορίες βασισμένες σε μύθους και παραδόσεις, γεμάτες θαύμα, από αυτές που πλάθει η ζωή όταν θέλει να μιλήσει για την αγάπη και για τον πόνο της αγάπης που ομορφαίνει.
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Πατάκη, 2020, 204 σελ.
Ο Άγγελος της στάχτης – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Ο “Άγγελος της στάχτης” συνεχίζει το “Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού”, δηµιουργώντας έναν καινούριο µύθο που φτάνει ως το άδυτο της ψυχής να βρει το µακρύ ταξίδι της στη Νέκυια.
Ένας νέος άνδρας χίλιων χρόνων, ένας σύγχρονος Ορφέας, καταργεί το άβατο του Άδη και συγκρούεται µε τον Σκοτεινό Θεό για να πάρει πίσω την αγαπηµένη του.
Είναι ο Κωνσταντίνος, ένα πλάσµα µαγικό και τρυφερό, αλλά και παντοδύναµο, που θα ζήσει τον απαγορευµένο έρωτα του θνητού στη µουσική του Φοίβου. Θα συναντηθούν στο λυκόφως των δύο κόσµων.
Από τη µια, ο τόπος των Ψυχών µε τις εντολές του χάους. Από την άλλη, πρόσωπα σηµερινά, ανυποψίαστα. Κι ανάµεσά τους, Εκείνος.
Αθώος και µυηµένος, θα βιώσει τη µεγάλη µοναξιά, την Ύβρι, την απόρριψη, την ευφυΐα του.
Σαν ορφικός εραστής περιπλανιέται ανάµεσα στη Στιγµή και στην Αιωνιότητα.
Και γίνεται Άγγελος. Αναδυόµενος από τη στάχτη.
Φως από φίλντισι και καθαρµό και άσωτο πόνο της αγάπης, το ευαγγελικό πρόσωπό του.
Ένα µυθιστόρηµα αναρχικό, σαγηνευτικό, τολµηρό, που οδηγεί την Ψυχή στο ξέφωτο της µεγάλης Αλήθειας.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2019, 552 σελ.
Ως ωραίος νέκυς – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Δεν έµαθα για πού τραβάει ο χρόνος
τις νύχτες τις άφεγγες
όταν τα πλάσµατα τρέµουν στην ερηµία
τι παίρνει µαζί του τι αφήνει
δεν έµαθα
έτσι σπαταλώντας τη ζωή µου
σ’ εκείνο το ελάχιστο από πραγµατικότητα
άβατη ή ανέφικτη
τόσο µπόρεσα.
“Η ποίηση ήταν πάντα για µένα η πρώτη ύλη η ακατέργαστη των βιβλίων µου, το µεταφυσικό στοιχείο της όρασής µου”. Αυτό είχα γράψει στα “Μονοπάτια του Αγγέλου µου”, που ήταν σελίδες από τα ηµερολόγια που κρατούσα µια ζωή. Και είχα γράψει ακόµα πως “η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαµένης µνήµης ή, αλλιώς, το περπάτηµα της ψυχής πάνω στην άβυσσο”. Μισόν αιώνα µετά, το ίδιο θέλω να πω. Και κάτι ακόµα: “Είµαστε πλάσµατα ελλιπή, πλάσµατα της στέρησης. Ο πόθος µας να φτάσουµε στην υπέρβαση είναι στέρηση ή, αλλιώς, ο πόνος για το ελλιπές πρόσωπό µας”.
Ποίηση, Εκδόσεις Πατάκη, 2019
Ο χτύπος της καρδιάς σου – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Μια ιστορία τρυφερή και αληθινή.
Μια ιστορία που μπήκε αιφνίδια στη ζωή μου και άνοιξε δρόμους πάμφωτους όχι μόνο στη σκέψη του έφηβου ήρωά μου, αλλά και σ’ εμένα την ίδια, έτσι που να αναζητώ κι εγώ το θαύμα και τη μαγεία που κρύβουν κάποια απρόσμενα γεγονότα.
Άφησα τον μικρό Νικόλα να αφηγηθεί ο ίδιος την ιστορία αυτή, έτσι απλά, όπως την έζησε με τον Μπίλμπο ή Μεσανυχτούλη, το μικρό θαυματουργό κουτάβι που ένα χειμωνιάτικο βράδυ το βρήκαν να κλαίει πάνω σ’ έναν μαντρότοιχο.
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Πατάκη, 2019, 90 σελ.
Ο πλανήτης με τα σπίτια τα κρεμαστά – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Ο πρώτος, ο αρχηγός, είναι ο Τοτό Άλφα. Ο δεύτερος, που υπακούει στον πρώτο, είναι ο Τοτό Βήτα. Ο τρίτος, που είναι κι ο αφηγητής, είναι ο Τοτό ο Τοσούλης Τοσοδούλης. Φορά ένα καρό βρακί κι ένα µακρύ ως τον αστράγαλο αδιάβροχο, γιατί στο Τοτοδιάστηµα όπου τριγυρίζουν υπάρχει µια φεγγαρόσκονη και πασπαλίζεσαι, ζαλίζεσαι, στροβιλίζεσαι…
Τρία ταξίδια µε τον ουρανοκουβά, το µαγικό διαστηµόπλοιό τους που τρίζει, που τριζοβολά.
Τρεις µαγικές περιπέτειες σε τρεις πλανήτες για παιδιά που είναι έτοιµα για απρόσµενα ταξίδια φανταστικά! Εκεί θα γνωρίσουν πράγµατα τόσο σηµαντικά που θα τα θυµούνται σε όλη τη ζωή τους τη µακριά γιατί θα τους µάθουν πώς να αγαπάνε τα αληθινά.
Εικονογράφος: Αλεξία Λουγιάκη
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Πατάκη, 2018, 51 σελ.
Το ξύλινο τείχος – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
“… και κανείς δεν µπορεί να πει πώς θα ήταν ο σηµερινός κόσµος εάν, τότε, επικρατούσε ο περσικός ιµπεριαλισµός, µε τον αµύθητο πλούτο και το φρόνηµα του δούλου. Ήταν η σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτισµών, δύο διαφορετικών κόσµων, και επεκράτησαν οι ‘ολίγοι ελεύθεροι'”.
Μέσα από τα µάτια ενός παιδιού, που το πήραν αιχµάλωτο από τη Λήµνο, ξετυλίγεται το έπος του αρχαίου κόσµου. Ο Αλκαµένης κατορθώνει να φτάσει στη Σπάρτη, να γνωρίσει από κοντά τη µοναδική αυτή πόλη, αλλά και να γίνει ο µάρτυρας των γεγονότων στις µεγαλύτερες πολεµικές συγκρούσεις της Ιστορίας. Ως είλωτας, ως µελλοθάνατος, ως παρατηρητής, γίνεται ο µυθικός άξονας που φέρει όλη τη σκληρότητα αλλά και τη σαγήνη ενός κόσµου που θα µπορούσε κανείς να τον πει σηµερινό. Το “Ξύλινο τείχος”, πάνω απ’ όλα, είναι η ανθρώπινη περιπέτεια, ο άνθρωπος. Η εποποιία των αγώνων του, αλλά και η αντίληψή του για τη ζωή και τη µοίρα, για τον Άδη, για την ψυχή. Και µόνον η απόφαση εκείνων των “ολίγων” να αντικρούσουν την Ύβριν του περσικού ιµπεριαλισµού δίνει το µέτρο της εποχής. Με λόγο ζωντανό και διορατικό, µε τα γεγονότα να εκτυλίσσονται στην αρχετυπική τους ποίηση, το µυθιστόρηµα ακυρώνει τον χρόνο, γίνεται µια περιπέτεια του σηµερινού ανθρώπου πάνω στην ίδια γη.
Ένα µυθιστόρηµα που ανιχνεύει, στα βάθη της ψυχής, τη συλλογική µνήµη του αίµατος και τη χαµένη αυτογνωσία.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2018, 799 σελ.
Πήραν την Πόλη, πήραν την… – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Ένα επικό μυθιστόρημα
Το “Πήραν την Πόλη, πήραν την…” ζωντανεύει τις τελευταίες ηµέρες της σπαρασσόµενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Λεπτό προς λεπτό καταγράφει τις πενήντα επτά ηµέρες πολιορκίας της Βασιλεύουσας έως την Άλωση.
Με τη δύναµη του ποιητικού ενορατικού λόγου, αλλά και µε αναλυτική διείσδυση και θέση έναντι της ιστορίας, η συγγραφέας δίνει την ύστατη αγωνία, τον ύστατο αγώνα, που στάθηκε ορόσηµο στη νεότερη ιστορία του ελληνισµού. Όµως, πέρα από αυτό, και µε µυθικό άξονα τον ήρωά της, δίνει τη συγκλονιστική πορεία της παρακµής του Βυζαντίου, καθώς και την οδυνηρή περιπέτεια του ελληνισµού µετά την καταστροφή.
“Είναι µεγάλη η συγκίνηση που νιώθω, καθώς, ύστερα από είκοσι χρόνια, το µυθιστόρηµα αυτό ξεκινά το νέο ταξίδι του στον Χρόνο.
Αισθάνοµαι σαν να το έγραψα χτες. Τόσο ζωντανή στη σκέψη µου η κάθε λέξη του. Η κάθε στιγµή αγωνίας που χαράχτηκε µέσα στο µυαλό µου σαν όρκος.
Με τέτοια δύναµη γράφτηκε.
Όπως έχω ήδη πει, εκείνο που µε ενδιέφερε ήταν να βρω αυτό που σχεδόν πάντα µένει έξω από την ιστορία: Το πάθος, το θαύµα, τον όρκο της ψυχής, το ρίγος. Να βρω το µεγαλείο εκείνων των τραγικών πολιορκηµένων, που η θυσία τους, ο τιµηµένος θάνατος που επέλεξαν, έγινε σύµβολο στη συνείδηση του Γένους. Και όλα αυτά προσπάθησα να τα περάσω µέσα από την οδύνη της Μιας Συνείδησης, της Μιας µοναχικής κραυγής, αυτής του ήρωά µου, του νεαρού πολεµιστή από τη Λήµνο.
Μόνον έτσι η ιστορία µπορεί να γίνει προσωπική µας αλήθεια.
Να φτάσει στην υπέρβαση και στην αυτογνωσιακή κάθαρση”.
Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2017, 746 σελ.
Υψιπύλη – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Η Υψιπύλη ήταν βασίλισσα της Λήμνου σε χρόνο μυθικό, μια τραγική βασίλισσα που η ζωή της συνδέθηκε με ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα των μητριαρχικών χρόνων: Οι γυναίκες της Λήμνου, σε μια ομαδική τρέλα, σκότωσαν όλο τον αρσενικό πληθυσμό του νησιού μόνο και μόνο για να εκδικηθούν τους άντρες τους που δεν τις πλησίαζαν ερωτικά, γιατί η Αφροδίτη τους είχε δώσει μια βαριά δυσοσμία.
Η Υψιπύλη εναντιώθηκε στην πράξη αυτή της τρέλας και έσωσε τον πατέρα της, τον βασιλιά Θόα. Τον έβαλε σε ένα καλάθι αλειμμένο με κερί και τον έριξε στη θάλασσα.
Οι Λήμνιες γυναίκες, όταν συνειδητοποίησαν την πράξη τους, πένθησαν και σπάραξαν.
Οι νόμοι της φύσης είχαν απορυθμιστεί και οι σκοτωμένοι περιφέρονταν με αναμμένα λυχνάρια ανάμεσά τους.
Ως την ημέρα του καθαρμού.
Οταν πέρασε η «Αργώ» από τη Λήμνο, οι γυναίκες έσμιξαν με τους Αργοναύτες. Και ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε ανάμεσα στην Υψιπύλη και στον Ιάσονα.
Ενα ιδιότυπο μυθιστόρημα πλασμένο με τα πιο αρχέγονα στοιχεία της ψυχής: Το πάθος που οδήγησε στον ομαδικό φόνο και η αγάπη-σύμβολο της αιώνιας ομορφιάς, που την τραγούδησε ο ίδιος ο Ορφέας.
Υγρό φεγγαρόφωτο – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Ο αθώος που συναντά στο δρόμο του τη Μοίρα και πρέπει να αναμετρηθεί μαζί της. Γιατί τον άγγιξε η νύχτα του κρυφού φεγγαρόφωτου. Γεγονότα ακατέργαστα, όπως τα γέννησε ο χρόνος.
Με κίνδυνο της ζωής του ο Προμηθέας θα σώσει ένα πανάρχαιο κειμήλιο, την Ιερή Χάρτα, όπου είναι χαραγμένα τα μυστικά του γενετικού υλικού, αυτά που θα λυτρώσουν τον άνθρωπο από τον πόνο. Η Ιερή Χάρτα θα γίνει στόχος σκληρών συμφερόντων. Ο Προμηθέας σώζει την αρχέγονη γνώση και τη δίνει στους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι τον τιμωρούν.
“Τώρα πρέπει να βρεις το θάρρος που γεννά
η έσχατη απελπισία, να εθιστείς στο χάος…”
Το “Υγρό Φεγγαρόφωτο” είναι ένα μυθιστόρημα για τη μοίρα και το Θεό, για το μαρτύριο του πόνου και για το Ανεξήγητο. Ένα μυθιστόρημα για τον “εθισμό στο χάος” και για την κοινωνική αναλγησία. Η έσχατη απελπισία ως εμμονή ύπαρξης. Ή, αλλιώς, ως εμμονή ελευθερίας.
Με τη λάμπα θυέλλης – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
“Παγιδευμένος στο μυστηριακό και στο αθέατο, ο ήρωάς μου μοιάζει να ζει σε μια κρυστάλλινη πραγματικότητα, σαν τα πλάσματα εκείνα τα εφήμερα, τα προορισμένα για ένα μόνο καλοκαίρι που ξέμειναν και ζούνε το φθινόπωρο που δεν είναι γι’ αυτά.
Είναι η ομορφιά ενός εξαγνιστικού έρωτα που θα τον οδηγήσει στο μαρτύριο της γνώσης. Και είναι ο νεκρός στρατιώτης που θα του δώσει την επίγνωση της ασημαντότητάς του.
Εκείνος είναι μόνος.
Να σημαδεύει τη σταυρική περιπέτεια του ανθρώπου πάνω στη γη. Τίμημα της απαγορευμένης γνώσης.
Με πλοηγό τα όνειρα, προσπάθησα να φτάσω στο άδυτο της ψυχής, να περάσω στην άλλη αλήθεια, στο ανεξήγητο.
Μια εμπειρία που κάνει το μυθιστόρημα εύθραυστο και γυμνό στα χέρια του αναγνώστη.”
Το ξύλινο τείχος – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, που το πήραν αιχμάλωτο από τη Λήμνο, ξετυλίγεται το έπος του αρχαίου κόσμου. Ο Αλκαμένης κατόρθωσε να φτάσει στη Σπάρτη, να γνωρίσει από κοντά τη μοναδική αυτή πόλη, αλλά και να γίνει ο μάρτυρας των γεγονότων στις μεγαλύτερες πολεμικές συγκρούσεις της Ιστορίας. Ως είλωτας, ως μελλοθάνατος, ως παρατηρητής, γίνεται ο μυθικός άξονας που φέρει όλη τη σκληρότητα αλλά και τη σαγήνη ενός κόσμου που θα μπορούσε κανείς να τον πει σημερινό.
“Το Ξύλινο τείχος”, πάνω απ’ όλα, είναι η ανθρώπινη περιπέτεια, ο άνθρωπος. Η εποποιία των αγώνων του, αλλά και η αντίληψή του για τη ζωή και τη μοίρα, για τον Άδη, για την ψυχή. Και μόνον η απόφαση εκείνων των “ολίγων” να αντικρούσουν την ύβρι του περσικού ιμπεριαλισμού δίνει το μέτρο της εποχής.
Με λόγο ζωντανό και διορατικό, με τα γεγονότα να εκτυλίσσονται στην αρχετυπική τους ποίηση, το μυθιστόρημα ακυρώνει το χρόνο γίνεται μια περιπέτεια του σημερινού ανθρώπου πάνω στην ίδια γη.
Ενα μυθιστόρημα που ανιχνεύει, στα βάθη της ψυχής, τη συλλογική μνήμη και τη χαμένη αυτογνωσία.
Ο ιερός ποταμός – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
“H βροχή δεν έλεγε να σταματήσει, είχα μουλιάσει, έτρεμα, όμως δεν έκανα βήμα. Στεκόμουν εκεί, ακίνητος, και κοίταζα το σάκο με τα οστά που κροταλούσαν περίεργα. Μικροί χείμαρροι πάνω στη γη παράσερναν δέντρα και θάμνους, κι εγώ σκεφτόμουν το χρησμό, “θα τα βρεις τη μέρα που θα βρέχει”…”
“Ο Ιερός Ποταμός” είναι η ανεξιχνίαστη διαδρομή της ψυχής από τις πηγές του μύθου ως τις μέρες μας.
Η διαδρομή της μυθικής, συνεχιζόμενης Περσεφόνης, με τη θαμπή μνήμη του Άδη, που θα συναντήσει στο δρόμο της τον άγιο με το ματωμένο ράσο.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και για το θάνατο, για το χρόνο που γίνεται χρησμός, για το μαγικό στοιχείο που κρύβει την αλήθεια.
Πρόσωπα καθημερινά που βιώνουν τα γεγονότα ακατέργαστα, στην αρχετυπική τους ποίηση, να βρουν το νόημα που λάμπει ανεξιχνίαστο μέσα τους.
“Ο Ιερός Ποταμός” είναι ένα μαγικό ταξίδι από την ψυχή προς την ψυχή. Ένα ταξίδι προς εκείνο που δεν φαίνεται.
Ο Νάρκισσος Μαυρολέων επιστρέφει στο γενέθλιο τόπο του, ύστερα από είκοσι ένα χρόνια, με σκοπό να πουλήσει το πατρικό του σπίτι και να ελευθερωθεί από μια παιδική ανάμνηση που σημάδεψε τη ζωή του.
Όμως το σπίτι τον παγιδεύει από αόρατους δρόμους. Κι ένας μυθικός ποταμός που περνά δίπλα του ζωντανεύει το μυστήριο που κρύβει.
Εκεί θα ζήσει τον έρωτα ενός παράξενου κοριτσιού, της Περσεφόνης, που θα τον οδηγήσει στα μυστικά μιας διαφορετικής αυτογνωσίας.
Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Ενα τρυφερό βιβλίο για την ψυχή του παιδιού, για την ψυχή του έφηβου, που γαλούχησε χιλιάδες ελληνόπουλα. Βασικός στόχος του είναι το πώς ένα νέο παιδί θα ενταχθεί στο σημερινό κόσμο, τον αλλοτριωμένο και αντιφατικό. Πώς θα αμυνθεί ενάντια στις δυνάμεις εκείνες του καιρού μας, που, πολλές φορές, μεταβάλλουν τις αξίες του πολιτισμού μας σε κερδοσκοπίες, για να μπορέσει να βρει το αληθινό νόημα της ζωής του. Με απέραντη ευαισθησία και διορατικότητα, η συγγραφέας, μεγαλώνοντας το δικό της παιδί, μιλά γι’ αυτήν τη μαγική ηλικία, για τη μοναξιά της αθωότητας, για την εύθραυστη σχέση με το γονιό.
Η επέτειος των ρόδων – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Εκείνη. Μια νέα γυναίκα που ζει με πάθος την καθημερινότητά της, τον έρωτα και τη μητρότητα, την επιτυχία. Εκείνος. Ο εραστής, ο αγαπημένος, που φτάνει απροσδόκητα στη διάβρωση των αισθημάτων του, στην αμφισβήτηση. Πρόσωπα ελλιπή και οι δύο, που θα οδηγηθούν, από διαφορετικό δρόμο ο καθένας, στη μοναξιά των υπαρξιακών τους ερωτημάτων – στην αυτογνωσία. Για κείνη: Το συναπάντημα του αθώου με τη μοίρα. Ή ο πόνος της γνώσης και η κάθαρση. Για κείνον: Το ουσιώδες της ζωής που διέφυγε. Ένα μυθιστόρημα για τη μνήμη και το χρόνο, για το θάνατο, για την παλίνδρομη εξουσία τους πάνω στην ψυχή μας.
Ναταλία και Χριστίνα – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Ναταλία και Χριστίνα είναι δυο ξεχωριστές ερωτικές ιστορίες που διαγράφουν την ψυχολογία της σύγχρονης γυναίκας και τη βαθιά υποστασιακή αλλαγή του προσώπου της. Γραμμένες με τη γνωστή ποιητική γραφή της συγγραφέως, αυτή της αναλυτικής σκέψης, μας δίνουν το στίγμα της σύγχρονης γυναίκας, που στο βάθος είναι η ανάγκη της για απόλυτη προσφορά, αλλά και η μοναξιά της αξιοπρέπειάς της -οι χαμένοι όροι της θυσίας της.
Ο άγγελος της στάχτης – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Από τη μια, ο τόπος των ψυχών, η αόρατη πολιτεία με τα μονοπάτια της καταχνιάς. Από την άλλη, πρόσωπα παρόντα, καθημερινά, ανυποψίαστα. Ανάμεσα στους δυο κόσμους Εκείνος. Αθώος και μυημένος θα βιώσει τη μοναξιά, την ύβρι, την απόρριψη, αλλά και την περιπέτεια της ευφυϊας του που θα τον οδηγήσει σε μία αρχετυπική αυτογνωσία. Περιπλανιέται ανάμεσα στον χρόνο και στην αιωνιότητα, ώσπου να γίνει άγγελος, ο λυπημένος “Άγγελος της στάχτης”.
Πήραν την πόλη πήραν την – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Ενα μυθιστόρημα εποποιΐα που ζωντανεύει λεπτό προς λεπτό τα γεγονότα της Άλωσης και δίνει την οδυνηρή περιπέτεια του ελληνισμού μετά τον όλεθρο. Με λόγο δυνατό, ενορατικό, με θέση έναντι της ιστορίας, με ποίηση, το μυθιστόρημα μίλησε στις ψυχές των αναγνωστών του, διανύοντας την 14η έκδοσή του, ζωντανό και άγρυπνο στα οχτώ χρόνια της κυκλοφορίας του.
Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Με τον ορφικό στίχο “Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι”, το νέο μυθιστόρημα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου εκτυλίσσεται στους ερημωμένους δρόμους της Αθήνας, αλλά και βαθιά στο μυστήριο της αγάπης.
Ο έρωτας ως πάθος και ως νοσταλγία του πάθους. Ως θυσία και ως τελετουργία σιωπής.
Τα πρόσωπα αναπτύσσουν μια δική τους άμυνα, για να βγουν από το ερειπωμένο παρόν. Να βρουν τον “αυδήεντα” λίθο, που θα τους δώσει την ομορφιά και το χαμένο ιερό.
Είναι το στίγμα της άλλης αλήθειας που αναζητούν, της άλλης γνώσης, που θα τους χαρίσει την εσωτερική τους απελευθέρωση. Θραύσματα από μνήμη και όνειρο, από χρόνο που έγινε πληγή, από δίψα που καίει, από αυλάκι ματωμένο στον βάλτο του σκοτωμένου στρατιώτη, από μονοπάτια του λυκόφωτος χαμένα στην ομίχλη.
“Είμαι αθώος, κύριε”
“Ναι, αλλά η αθωότητά σου δεν μπορεί να σε σώσει”
Πλασμένο από τα ακατέργαστα υλικά της οργής και του έρωτα, το μυθιστόρημα περπατάει στις ερεβώδεις, φροϋδικές διαδρομές: από την Ψυχή προς την Ψυχή.
Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Το μυθιστόρημα της κεχριμπαρένιας μπάλας που ανοίγει τα μυστικά του Χρόνου και έχει το παράξενο όνομα “Συνέντευξη με το Φάντασμα του Βάλτου”, σε λίγες μέρες, από τις εδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία, με όλα τα μονοχικά του μονοπάτια έτοιμα για το διαφορετικό ταξίδι – ή, να το πω αλλιώς, για το ταξίδι μιας διαφορετικής θέασης. Ή, ακόμα: για ένα ταξίδι στα μέσα μονοπάτια της ψυχής τα τυλιγμένα την ομίχλη του Αθέατου.
Ήταν μια διαφορετική εμπειρία και για μένα που το έγραψα. Και είχε όλη τη σαγήνη και την έλξη της “άλλης αλήθειας”, ή, αλλιώς: εκείνου που “δεν φαίνεται” όμως υπάρχει, σαν τον σεξπήρειο στίχο.
Το μυθιστόρημα, όπως το είπα ήδη, είναι για Νέους όλων των ηλικιών.
Αγάπησέ με… και άλλα παραμύθια – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Τρεις ιστορίες πλασµένες µε όνειρο, µε µαγεία και µε αγάπη για το Καλό και την Οµορφιά.
Τρία παιδιά, σε τρεις διαφορετικούς κόσµους, θα αγωνιστούν για να επικρατήσει το Καλό, ενώ δίπλα στο καθένα απ’ αυτά η συγγραφέας δηµιουργεί κι ένα πανέµορφο µαγικό πλάσµα – έναν φύλακα άγγελο, που µένει πάντα δίπλα στο παιδί που αγωνίζεται, προσφέροντάς του για όπλα τη γνώση και το θάρρος.
Samuel Beckett, Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Με αποσπάσματα από επιστολές του
Tο βιβλίο μου “Samuel Beckett: Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης” γράφτηκε ύστερα από τις μεταφράσεις των έργων του, που είχα κάνει, και τη γνωριμία μου μαζί του. Ήταν για μένα ένα βιβλίο επαλήθευσης της προσωπικής μου υπαρξιακής τοποθέτησης, μια ανίχνευση των βυθών που κουβαλάει η ψυχή στην εφήμερη διαδρομή της.
Τα μονοπάτια του αγγέλου μου – Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Τα φιλντισένια μονοπάτια της ζωής μου
Σημειώσεις που κρατούσα μια ζωή.
Να χαράξω την κάθε μοναχική στιγμή που ζούσα, μη χαθεί.
Τώρα που οι διαδρομές τελειώνουν και ο χρόνος σβήνει τις πατημασιές μου στην ομίχλη του μυαλού, ένιωσα την ανάγκη να βρω τις μνήμες εκείνες που ήταν δικές μου.
Τις στιγμές που ήταν δικές μου.
Τις αγωνίες μου για τα βιβλία που έγραψα και ήταν δικά μου.
Σήμερα αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχω δικό μου πια.
Σαν να έκοψα κομματάκια την ψυχή μου και να τη σκόρπισα στον άνεμο.
Οι χιλιάδες σελίδες που έγραψα. Και αγαπήθηκαν.
Τούτο το βιβλίο είναι ένα δώρο για τους αναγνώστες μου. Για εκείνους που αγάπησαν τα βιβλία μου.
Είναι το ιερό που φύλαξα στην ψυχή μου.
Η διαίσθησή μου για τον κόσμο και για την ύπαρξη.
Στα “Μονοπάτια του αγγέλου μου” περπατώ ξανά. Αυτά τα ασφοδελά μονοπάτια που ο πόνος της μύησης, ο άσωτος πόνος της αγάπης, τα έκανε φίλντισι και ορφικό τραγούδι.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Πατάκη, Εκδόσεις Γκοβόστη, Κέδρος, Καλέντης
