Μανώλης Ανδριωτάκης

Τεχνητή νοημοσύνη για όλους – Μανώλης Ανδριωτάκης

Το βιβλίο αυτό είναι ένας συνοπτικός οδηγός που θα σας βοηθήσει να αντιληφθείτε τη δυναμική των τεχνολογικών εξελίξεων και να αποκτήσετε σφαιρική εικόνα των κύριων ζητημάτων που προκύπτουν από τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης σε όλο και περισσότερους τομείς της ζωής μας.
Η ανθρωπότητα έχει αυτή τη στιγμή την ευκαιρία να δημιουργήσει, με συνεργάτη τις μηχανές, συνθήκες ευημερίας για όλους. Οι κίνδυνοι ωστόσο είναι υπαρκτοί, γι’ αυτό πρέπει να εμπλακούμε όλοι στη συζήτηση. Το γλωσσάρι αυτό επιχειρεί να εξοπλίσει τον καθένα με τις απαραίτητες γνώσεις και πληροφορίες, για να μπορεί να συμμετάσχει σε αυτή. Η δημιουργία σκεπτόμενων μηχανών μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο ή ό,τι χειρότερο επινοήσαμε· εμείς αποφασίζουμε.
Σκοπός του βιβλίου είναι να σας δώσει μια καλή ιδέα για όσα συναρπαστικά ακολουθούν και να σας παρακινήσει να πάρετε το μέλλον στα χέρια σας. Η τεχνολογία, όπως άλλωστε και η τέχνη, μπορεί να είναι ένα όμορφο κι απελευθερωτικό όχημα, μια δύναμη αγάπης για τη ζωή και τους άλλους. Ας την κατανοήσουμε καλύτερα.

Πρόλογος: Κυριάκος Πιερρακάκης

Δοκίμιο, Τεχνητή νοημοσύνη, Ψυχογιός, 2022, 232 σελ.

Homo Automaton – Μανώλης Ανδριωτάκης

Η τεχνητή νοημοσύνη κι εμείς


Η εποχή μας συνταράσσεται από αλλεπάλληλες κρίσεις. Μόνη της σταθερά είναι η πίστη στην τεχνολογική επανάσταση. Το διαδίκτυο, η τεχνητή νοημοσύνη, η μηχανική μάθηση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η αυτοματοποίηση και οι έξυπνες συσκευές, συνιστούν κοινό πεδίο αισιοδοξίας, αλλά μαζί τους φέρουν μείζονες προκλήσεις για το μέλλον όλων μας.
Ο Μανώλης Ανδριωτάκης παρουσιάζει το σταδιακό μετασχηματισμό του ανθρωπολογικού μας τύπου σε Αυτόματο. Αντλώντας απ’ την πολυετή του έρευνα, την πρόσφατη βιβλιογραφία, αλλά κι απ’ την προσωπική του εμπειρία, ο συγγραφέας περιγράφει έναν Υπεραλγόριθμο που αλλάζει ριζικά τον άνθρωπο, υπονομεύει την αυτονομία και την ελευθερία της βούλησής του και τον μετατρέπει σ’ ένα πλήρως προβλέψιμο κι ελεγχόμενο Αυτόματο, τον Homo Automaton.

Δοκίμιο, Τεχνητή νοημοσύνη, Garage Books, 2020, 110 σελ.

Το δεξί χέρι – Μανώλης Ανδριωτάκης

Πολιτικό θρίλερ


Ήταν σαν να είχα πέσει σε μια τρύπα με κυνικούς. Όλοι τους είχαν στο μυαλό το βόλεμα. Όλοι τους διέπρεπαν στον τακτικισμό. Όλοι τους έψαχναν βολικά θύματα να φορτώσουν τις δικές τους ευθύνες. Όλοι έφτυναν, και έγλειφαν εκεί που έφτυναν.
Ο Πέτρος Χρήστου είναι ένα κατ’ ομολογία μέτριο άτομο που ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο. Η επιπόλαιη συνήθειά του να αναζητά ερωτικές εμπειρίες στο διαδίκτυο τον φέρνει αντιμέτωπο μ’ έναν μυστηριώδη τύπο, τον Τζον Μάνος. Πώς θα διαχειριστεί τον διώκτη, τα προσωπικά αδιέξοδα και την ανεπάρκειά του ο Χρήστου, όταν καλείται ξαφνικά να γίνει το δεξί χέρι της Σωτηρίας, της πρώτης ελληνίδας πρωθυπουργού;
Παράγοντες της εξουσίας, πολιτικό παρασκήνιο, εσωκομματικοί ανταγωνισμοί, ανελέητοι εκβιασμοί και συνωμοσίες, χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, το διαδικτυακό χάος, ο σκοτεινός ρόλος των μίντια, η ύπουλη εμπλοκή των επιχειρηματιών στη δημοκρατία και ο κίνδυνος των φονικών αυτόνομων όπλων συνθέτουν ένα συναρπαστικό σύγχρονο πολιτικό θρίλερ.
Το κόμμα, και κυρίως το γραφείο της Σωτηρίας, έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Έγινα κι εγώ αυτό που στο παρελθόν κορόιδευα, είναι κανονικότατο και υπερήφανο «κομματόσκυλο». Bρήκα επιτέλους μια ομάδα να ανήκω, έναν χώρο να στεγαστώ, έναν σκοπό να υπηρετήσω. Δεν ένιωθα πια να πνίγομαι, δεν ένιωθα να αδικούμαι από τους άλλους ούτε να με χειραγωγούν. Ξεδίπλωνα το μέτριο ταλέντο μου, τη λειψή μου δημιουργικότητα, τις θολές μου γνώσεις ενώπιον όλων, χωρίς να φοβάμαι την κριτική, χωρίς να αυτολογοκρίνομαι ή να καταρρακώνομαι από τον όποιο ψόγο, κι αντί να με περιφρονούν, όπως θα περίμενα, οι άλλοι με αποδέχονταν και ενίοτε έφταναν ακόμα και να με επαινούν. Έμοιαζε σαν επιτέλους να είχα βρει κι εγώ τη θέση μου στον κόσμο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2019, 416 σελ.

Ο αλγόριθμος της σοφίας – Μανώλης Ανδριωτάκης

Για χρήστες εξυπνότερους από τις συσκευές τους


Το διαδίκτυο σήμερα μας παρέχει μια εκπληκτική ευκαιρία να εκφραστούμε, να ερευνήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να διασκεδάσουμε, να ενημερωθούμε, να βρούμε φίλους και συντρόφους, να μορφωθούμε, να πολιτικοποιηθούμε και να συμμετάσχουμε σε διαλόγους. Κι όλα αυτά τα κάνει μέσω αλγορίθμων που γράφονται από προγραμματιστές οι οποίοι εργάζονται για μια χούφτα εταιρειών της Σίλικον Βάλεϊ.
Υπάρχει τρόπος να αποκομίσουμε σοβαρά οφέλη από τα νέα μέσα χωρίς να διακινδυνεύσουμε την ύπαρξή μας; Μπορούμε να γράψουμε τον δικό μας “αλγόριθμο”;
Το βιβλίο επιχειρεί μέσα από έναν ζωντανό διάλογο να αναδείξει τις σημαντικότερες προκλήσεις που θέτει σήμερα το διαδίκτυο και τα social media στους χρήστες και να συνθέσει έναν πρωτότυπο “αλγόριθμο”, με αποφάσεις που μπορεί καθένας να πάρει ώστε να πλοηγηθεί έξυπνα μέσα στον αχανή online ωκεανό.

Διαδίκτυο, Κριτική, 2018, 176 σελ.

Πρόσεξέ με! – Μανώλης Ανδριωτάκης

Το διαδίκτυο σήμερα
από τη βιομηχανία της προσοχής στη βιοτεχνία του ενδιαφέροντος


Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στρατηγική περιεχομένου και ψηφιακοί περισπασμοί

Το βιβλίο απευθύνεται στον ερασιτέχνη ή επαγγελματία χρήστη του διαδικτύου, που ενδιαφέρεται για τις νέες τάσεις του διαδικτύου κι επιθυμεί να βελτιώσει τη χρήση και το περιεχόμενό του.

Το βιβλίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πυξίδα αποτελεσματικής χρήσης, ως εγχειρίδιο στρατηγικής περιεχομένου ή ως αφορμή για περαιτέρω σκέψη, έρευνα και συζητήσεις.

Αν είσαι γονέας, έφηβος, επαγγελματίας σε κάθε πεδίο, επιχειρηματίας ή υπάλληλος, αρχάριος ή και πολύ έμπειρος, στο κείμενο αυτό θα έχεις την ευκαιρία να λάβεις έμπνευση, πληροφορίες, καθοδήγηση και πολλές αφορμές για φιλοσοφικό στοχασμό και διάλογο.

Διαδίκτυο, Ιωλκός, 2016, 164 σελ.

Η μεγάλη εικόνα – Μανώλης Ανδριωτάκης

Ένας άντρας εξαφανίζεται αφήνοντας πίσω του ένα μπαούλο γεμάτο κείμενα. Το πολύτιμο αυτό περιεχόμενο καταλήγει στα χέρια ενός παλιού του φίλου, ο οποίος σταδιακά ανακαλύπτει ότι οι ιστορίες που αφηγούνται τα κείμενα κρύβουν ένα ιδιαίτερο μήνυμα γι’ αυτόν.
Πώς συνδέεται ένας χαμαιλέων με το χωριό που ονομάζεται Αναμονές; Πόσο δύσκολη είναι η απόδραση από κάθε χωριό; Ποια είναι η ευθύνη των “οικοφασιστών” στην εξαφάνιση του άντρα; Πώς αντιμετωπίζεις τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους περίεργους δημοσιογράφους, τους συναισθηματικούς επενδυτές και τους συμφεροντολόγους πολίτες; Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια του πατέρα σου;

Μια ιστορία ενηλικίωσης και επώδυνης αναζήτησης ταυτότητας.
Το πολιτικό, το προσωπικό και ανατρεπτικό χρονικό της επίμονης απόπειρας ενός νέου άντρα να γίνει ο εαυτός του.
Στέλεχος εταιρείας, δημοσιογράφος, συγγραφέας, αγρότης ή απλώς ένας ακόμη μυθομανής; Ποιος είναι τελικά ο Γιώργος Μοσχονάς;

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2014, 624 σελ.

33 – Μανώλης Ανδριωτάκης

Ποιητικό graphic novel-ημερολόγιο


Ένα βιβλίο υβρίδιο, που θα μπορούσε να διαβαστεί ως ποιητικό graphic novel, ή να χρησιμοποιηθεί ως διαδραστικό ημερολόγιο. Τα κείμενα και οι εικόνες του 33 είναι φτιαγμένα εξ’ ολοκλήρου από το χέρι του Μανώλη Ανδριωτάκη. Το 33 εικονογραφεί και αφηγείται, μέσα απ’ το ατομικό βίωμα του συγγραφέα, τα αδιέξοδα και τις προοπτικές μιας ολόκληρης γενιάς τριαντάρηδων στην σημερινή Ελλάδα και τους προτρέπει να συνομιλήσουν μαζί του.

Το 33 είναι ένα υβρίδιο, ίσως το υβρίδιο που είναι ο εμπνευστής του, το υβρίδιο που είσαι εσύ, που είμαστε όλοι. Τώρα πια δεν είμαι 33. Από δω και στο εξής, όλα εξαρτώνται από εσένα. Εσύ θα αποφασίσεις εάν ο τόμος αυτός θα είναι ένα βιβλίο που θα περιγράφει τις περιπέτειές μου και θα έχει τις δεξιές σελίδες κενές. Εσύ θα αποφασίσεις εάν θα ανταποκριθείς στις προτροπές μου και θα χρησιμοποιήσεις τον τόμο αυτό καθοδηγούμενος/η από τις προτάσεις μου. Εσύ θα αποφασίσεις εάν θα το μετατρέψεις σε ένα απλό σημειωματάριο. Εσύ θα αποφασίσεις εάν θα το ακολουθήσεις ως ημερολόγιο, ή ακόμα ως μπλοκ σχεδίων. Σε κάθε περίπτωση αναγκαστικά θα το μοιραστείς μαζί μου.
Μανώλης Ανδριωτάκης

Ημερολόγιο, Οξύ – Brainfood, 2010, 356 σελ.

Blog – Μανώλης Ανδριωτάκης

Ειδήσεις απ’ το δικό σου δωμάτιο


Η κοινωνία, τα ΜΜΕ και η δημοσιογραφία στο Διαδίκτυο:
Τα blog, ή καλύτερα τα ιστολόγια, δεν είναι μόνο ένα τεχνολογικό φαινόμενο που σχετίζεται με το Διαδίκτυο. Πρόκειται για μια μείζονος σημασίας κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική εξέλιξη που απειλεί ν’ αλλάξει ριζικά τα ΜΜΕ του πλανήτη και μαζί την ίδια την επικοινωνία, την ενημέρωση και την ψυχαγωγία των πολιτών. Απ’ τους τεχνόφιλους που βλέπουν μόνο τεράστιες ευκαιρίες ως τους τεχνοφοβικούς που προβλέπουν την οριστική απώλεια του νοήματος της ζωής, οι κατηγορίες εκατέρωθεν περισσεύουν. Αυτό που λείπει, μια ψύχραιμη κριτική αποτίμηση του φαινομένου, ένα είδος ανεξάρτητης τεχνο-κριτικής δηλαδή, είναι ακριβώς ό,τι επιχειρείται εδώ.
Η Βιρτζίνια Γουλφ, στο διάσημο δοκίμιο της “Ένα δικό σου δωμάτιο”, έγραψε ότι οι γυναίκες των προηγούμενων αιώνων δεν έγιναν μεγάλες συγγραφείς ή ούτε καν συγγραφείς, επειδή δεν είχαν ένα δικό τους δωμάτιο όπου θα μπορούσαν ν’ απομονωθούν απ’ την οικογενειακή ζωή για να δημιουργήσουν. Σήμερα που οι συνθήκες στον αναπτυγμένο κόσμο είναι σαφώς καλύτερες, το δωμάτιο τείνει να γίνει δεδομένο. Όμως τώρα, το δωμάτιο της δημιουργίας διασυνδέεται με τον Παγκόσμιο Ιστό και ο συγγραφέας, ο αρθρογράφος, ο ραδιοφωνικός παραγωγός, ο καλλιτέχνης αποκτά ένα Μέσο, ένα δικό του Υπερμέσο, εντός αλλά κι εκτός του δικού του δωματίου. Αν στο 19ο και τον 20ο αιώνα ήταν απαραίτητο το δωμάτιο, σήμερα φαίνεται ότι είναι το Διαδίκτυο. Ειδήσεις απ’ το δικό σου δωμάτιο λοιπόν, αλλά κι από κάθε άλλο δωμάτιο του κόσμου, σε δυνητικά απευθείας σύνδεση με τον καθένα. Αυτή είναι η σημερινή και η αυριανή πραγματικότητα των τεχνολογικών Μέσων Επικοινωνίας.
Γιατί πρέπει να τοποθετηθούμε απέναντι στο φαινόμενο της ανωνυμίας;
Πόσο ανεπαρκής είναι η τεχνολογική εκπαίδευση στην Ελλάδα;
Τι συμβαίνει με την πολιτική και το Διαδίκτυο;
Γιατί οι επιχειρήσεις δημιουργούν ψευδο-ιστολόγια;
Τι φοβούνται οι ιδιοκτήτες των παραδοσιακών ΜΜΕ;
Ποια είναι η δημοσιογραφία των πολιτών και των Νέων Μέσων;

Δοκίμιο, Διαδίκτυο, Νεφέλη, 2007, 214 σελ.

Η πέμπτη εξουσία – Μανώλης Ανδριωτάκης

Είναι κοινός τόπος ότι η διαφήµιση έχει κατακλύσει τις ζωές µας. Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέµµα του πέφτει πάνω σε διαφηµίσεις κι εµπορικά µηνύµατα. Και ταυτόχρονα, ενώ όλοι οι πολίτες υπόκεινται στη δηµόσια κριτική, οι διαφηµιστές και τα έργα τους βρίσκονται διαρκώς στο απυρόβλητο. Καµία αντίσταση, καµία αντίρρηση δεν διατυπώνεται, τη στιγµή που η δυσαρέσκεια και δυσθυµία των πολιτών είναι κοινό µυστικό. Ένας νόµος σιωπής συγκαλύπτει τα προβλήµατα που γεννά η διαφήµιση, µε συνένοχους τους διαφηµιζόµενους, τους διαφηµιστές, τις κυβερνήσεις
και τα ΜΜΕ. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σταµατήσει. Η διαφήµιση, µια σύγχρονη εξουσία, πρέπει να ελεγχθεί απ’ τους πολίτες, όπως ελέγχονται οι πάντες. Όσο την αφήνουµε ανεξέλεγκτη τόσο πιο εξουσιαστική και αδιάφορη προς την κοινωνία θα γίνεται. Ο Μανώλης Ανδριωτάκης ορµώµενος απ’ την προσωπική του έρευνα, τη δράση των Γάλλων αντιδιαφηµιστών, αλλά και τη βιβλιογραφία, γράφει ένα βιβλίο αποκαλυπτικό: την πρώτη αναλυτική κριτική της διαφήµισης στην Ελλάδα. Στο πρώτο µέρος του βιβλίου αναλύεται διεξοδικά το περιεχόµενο της διαφήµισης. Γιατί τα παιδιά και οι νέοι είναι οι πλέον ελκυστικοί της στόχοι; Με ποιους τρόπους απευθύνεται στη γυναίκα, ποια είναι τα στερεότυπα που χρησιµοποιεί προκειµένου να την ωθήσει στην κατανάλωση; Τι υποστηρίζουν οι διαφηµιστές; Γιατί το επάγγελµά τους βρίθει όρων που υποδηλώνουν ότι βρισκό
µαστε σε κατάσταση πολέµου; Τι σηµαίνουν οι «διαφηµιστικές εκστρατείες», τα «τάργκετ γκρουπ» και τα «διαφηµιστικά όπλα»; Υπάρχει κάποιος που αµύνεται απέναντι σε όλα αυτά; Σήµερα, καταναλώνουµε για να ζήσουµε ή ζούµε για να καταναλώνουµε; Ποιος είναι ο ρόλος της διαφήµισης στην κατασκευή υποκατάστατων και ψευδαισθήσεων; Γιατί ολοένα και περισσότερες διαφηµίσεις είναι ηθικά απαράδεκτες; Στο δεύτερο µέρος, αποκαλύπτονται οι µηχανισµοί που ανάγουν τη διαφήµιση σε πέµπτη εξουσία. Πώς κατορθώνει να υπαγορεύει την πολιτική των ΜΜΕ; Ο Τύπος είναι όµηρος των οικονοµικών κολοσσών; Γιατί η εξάρτηση από τη διαφήµιση αποτελεί κίνδυνο για την ελευθερία έκφρασης; Πώς µπορεί κανείς να αντισταθεί; Γιατί κανείς δεν ασκεί δηµόσια κριτική στους διαφηµιστές; Γιατί είναι κυρίαρχος σήµερα ο κυνισµός; Πώς διαφοροποιείται ένας δηµοσιογράφος από έναν διαφηµιστή; Πόσο αποτελεσµατική µπορεί να είναι η συγκρότηση συµβουλίων αυτορύθµισης; Πόσο διάτρητοι είναι οι κανόνες; Όταν η άνάρτηση των διαφηµίσεων στο δηµόσιο χώρο είναι κατά κανόνα παράνοµη, όταν µάλιστα αντιβαίνει στον ίδιο τον κώδικα δεοντολογίας των διαφηµιστών, γιατί κανείς στην Ελλάδα δεν αντιδρά; Τι συµβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης; Η Πέµπτη εξουσία κυβερνά µε την οικονοµική δύναµη, τον φόβο αλλά και τη βία; Στον επίλογο προτείνονται δύο απλά, αλλά προκλητικά µέτρα που θα µπορούσαν να αλλάξουν το τοπίο ώστε η διαφήµιση να χάσει τα προνόµια µιας τόσο ηγεµονικής κι αλαζονικής σχέσης µε την κοινωνία.

Διαφήμιση, Νεφέλη, 2005, 264 σελ.

Σχέδια πόλης – Μανώλης Ανδριωτάκης

Τέχνη, διαμαρτυρία και διαφήμιση στους δημόσιους χώρους των μητροπόλεων


“Η αυγή του νέου αιώνα έφερε μαζί της μια νέα έκρηξη αστικής εικονογραφίας. Μπορεί το εμπόριο να εφευρίσκει διαρκώς τρόπους για να επεκτείνει την ηγεμονία του, αλλά κάποιοι, ελάχιστοι είναι αλήθεια, πολίτες, δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Δημιουργούν τις δικές τους εικόνες, μεταδίδουν τα δικά τους μηνύματα, αρθρώνουν τις δικές τους προτάσεις. Στο παιχνίδι της οικειοποίησης του δημόσιου χώρου εισέρχονται τώρα νέες γενιές, περισσότερο αποενοχοποιημένες, και λιγότερο διστακτικές. Τα λάθη και τα ατοπήματα είναι πολλά, ωστόσο η γενικότερη διάθεση παραμένει αισιόδοξη. Οι κάτοικοι των μεταβιομηχανικών πόλεων με τα τεράστια προβλήματα στέγασης κι ακρίβειας, παίρνουν κατά κάποιο τρόπο την τύχη του δημόσιου χώρου στα χέρια τους και δίνουν νέα πνοή σ’ ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται αυξανόμενα ως μονότονο, γκρίζο, μουντό”.
“Τα έργα του μεγάλου και του μικρού κεφαλαίου, οι ουρανοξύστες που στεγάζουν τα κεντρικά των πολυεθνικών, τα δημόσια φρουρούμενα κτίρια, οι εκτρωματικές πλατείες με τις κάμερες και τη συνεχή αστυνόμευση, όλα αυτά είναι ιδανικές στιγμές του δημόσιου χώρου, ενώ τα ταπεινά σχέδια ενός νεαρού είναι εγκληματικά, και στερούν την ελευθερία των κατοίκων. Το ότι υπάρχουν περιοχές ολόκληρες απρόσιτες στους πολίτες, το ότι παρακολουθούνται οι κινήσεις όλων μας, δεν είναι καταπιεστικό. Καταπιεστικός είναι ο νεαρός με το σπρέι ή τον μαρκαδόρο στο χέρι”.
Τα “Σχέδια πόλης” αφορούν μια απόπειρα νοηματοδότησης του δημόσιου χώρου. Σε μια εποχή όπου η διαφήμιση τείνει να εκτοπίσει κάθε άλλη δημόσια έκφραση, οι αστικές τοιχογραφίες αναδεικνύονται σε ζωτικές αφορμές για σκέψη.
Σε ποιόν ανήκει ο δημόσιος χώρος; Γιατί είναι βάνδαλος ο νεαρός που πετάει λίγη μπογιά στους τοίχους κι όχι η πολυεθνική εταιρεία με τις διαφημίσεις της; Τι είναι τέχνη του δρόμου; Είναι νόμιμη η εικαστική διαμαρτυρία; Πρέπει κανείς να αρκείται στο ρόλο του χρήστη ή να διεκδικεί πιο θεμελιώδη δικαιώματα;

Φωτογράφιση: Μανώλης Ανδριωτάκης

Τέχνη του δρόμου, Γκράφιτι, Νεφέλη, 2005, 94 σελ.

Πολιτισμικός ακτιβισμός – Μανώλης Ανδριωτάκης

Η Ναόμι Κλάιν, ο κόσμος των λογοτύπων και οι μεταμοντέρνοι αρνητές του καπιταλισμού


Οι πολίτες αυτού του κόσμου, άνθρωποι που πασχίζουν να αποκτήσουν ταυτότητα, ή ακόμα και διαβατήριο, κατανοούν τώρα ότι η πολιτική τους εκπροσώπηση από τους εκλεγμένους ταγούς, δεν είναι αρκετή, συχνά δε αποδεικνύεται ως και ανώφελη. Διαισθανόμενοι αρχικά ότι οι μη εκλεγμένοι οργανισμοί που είναι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, ρυθμίζουν τη ζωή στο σύνολό της, στρέφονται ευθέως εναντίον τους, εγκαταλείποντας σταδιακά κάθε διεκδίκηση που προωθείται κοινοβουλευτικά. Ομάδες και μεμονωμένα άτομα υπερασπίζονται τώρα αγαθά όπως η παιδεία, ο δημόσιος χώρος, η κουλτούρα και κυρίως, η ελευθερία, με όποιο μέσο διαθέτουν ή επινοούν. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, μετατρέπουν τις πένες, τα σώματα και τις φωνές τους σε όπλα εναντίον όλων εκείνων των υπερδομών που επιβάλλονται με τον ηγεμονικό και αυταρχικό χαρακτήρα τους. Αναμένοντας και πολεμώντας για την έκβαση ενός άνισου αγώνα…

Παγκοσμιοποίηση, Futura, 2003, 78 σελ.