Έχει διακριθεί σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς: 1. Έπαινος σε ποιητικό διαγωνισμό της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Χαλκίδας το έτος 1996 2. Διάκριση στον Διαγωνισμό ποίησης του Πνευματικού Κέντρου Γαλατσίου το έτος 2006, όπου έγινε και έκδοση ανθολογίας ποιητών Γαλατσίου με τα διακριθέντα ποιήματα των συμμετεχόντων. 3. 3ος Έπαινος Ποίησης του 1ου Λογοτεχνικού διαγωνισμό ποίησης του Πολιτιστικός Σύλλογος Πελοποννησίων Γαλατσίου το έτος 2007 4. Τιμητική Διάκριση στον Τσακίρειο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης (Ενωτική Πορεία Συγγραφέων) το έτος 2010 5. Έπαινος στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου Μελβούρνης το έτος 2010 6. 3ο βραβείο στον διαγωνισμό ποίησης Ωδείου Φουντούλη το έτος 2010 7. 1ο βραβείο στον διαγωνισμό ποίησης του Ωδείου Φουντούλη το έτος 2011 8. 3ο βραβείο (για δύο ποιήματα) στον διαγωνισμό ποίησης του Ωδείου Φουντούλη το έτος 2011 9. Τιμητική Διάκριση στον 8ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης (του λογοτεχνικού περιοδικού ΙΔΕΟΠΝΟΟΝ ) το έτος 2013 10. 1ο βραβείο στον 21ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου.
Τα κόκκινα παπούτσια (2022), Ελκυστής
Τα κόκκινα παπούτσια – Μαρίνα Ξένου-Κασσιανού
Η Μαρία, μία πολύ όμορφη γυναίκα, βίωσε τις ιδεοληψίες, τα στερεότυπα και τους άγραφους νόμους ενός χωριού της Ελλάδας, στο οποίο γεννήθηκε την δεκαετία του ’50. Εγκλωβίστηκε και φυλακίστηκε πολύ νέα, με ψαλιδισμένα φτερά και εγκατάλειψη ονείρων για σπουδές, χάνοντας κυριολεκτικά τον εαυτό της, μέσα σε έναν κακό γάμο, απέναντι σε έναν αδιάφορο, αυταρχικό και βίαιο σύζυγο. Χήρεψε πολύ νέα και βρέθηκε απέναντι σε συμπολίτες προκατειλημμένους, ιδεοληπτικούς και εχθρικούς που την στόχευσαν, αναγκάζοντάς την, για να επιβιώσει, να απομονωθεί και να χάσει κάθε ενδιαφέρον που αφορούσε τον εαυτό της ως «γυναίκα», καταλήγοντας αυτοβούλως σε ένα άφυλο και πρόωρα γηρασμένο ον. Μόνο φως και κίνητρο ζωής γι’ αυτήν ήταν ο μοναχογυιός της, ο Κωνσταντής, μέσα από την ζωή του οποίου ζούσε και η ίδια. Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, δώρο του πατέρα της στα 16 της χρόνια, που δεν τόλμησε να φορέσει τότε, επηρεασμένη από τα εμμέσως πλην σαφώς, απαξιωτικά και αποτρεπτικά σχόλια της μάνας της για την κακή εικόνα που θα παρουσίαζε με αυτά στον κοινωνικό περίγυρο του χωριού, τα φόρεσε με καμάρι στα 42 της, με αφορμή την εμφάνιση του πατέρα της σε ένα όνειρο-παραίσθηση. Αυτά τα παπούτσια, αποτέλεσαν κίνητρο, να «περπατήσει», ελεύθερη πια και ο εαυτός της, σε μια νέα πραγματική ζωή, την δική της ζωή…
Νουβέλα, Ελκυστής, 2022, 36 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ελκυστής