Στίχοι: Πασχάλης
Μουσική: Lee Hays
Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο
καθόσουνα στο διπλανό θρανίο
κι όταν μου έδινες το βιβλίο
μου ‘λεγες σ΄ αγαπώ
Στης γειτονιάς το κοντινό παρκάκι
έπαιζες πάντα σαν μικρό παιδάκι
κι όταν φιλιόμασταν στο παγκάκι
μου ‘λεγες σ’ αγαπώ
Μα τώρα αγάπη μου πέρασαν χρόνια
δεν ήταν παρά μόνο μια εικόνα
που έχει μείνει μες την καρδιά μου
να μου λέει σ΄ αγαπώ
Μα κάποια μέρα θα ‘ρθεις πάλι πίσω
τα δυο γλυκά σου χείλη να φιλήσω
κι όταν αγάπη μου σε ρωτήσω
θα μου πεις σ’ αγαπώ
Και η αγάπη μας θα ζήσει αιώνια
δεν θα τη σβήσουνε ποτέ τα χρόνια
κι όταν γεράσουμε πια ακόμα
θα μου λες σ ΄αγαπώ
————————————-
Το συγκρότημα των “Ολύμπιανς” δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1965 στην Θεσσαλονίκη από τους:
– Αλκη Κακαλιάγκο (πιάνο-hammond organ) μέλος των “Vips”,
– Πασχάλη Αρβανιτίδη (τραγούδι-μπάσο),
– Βαγγέλη “Σπόρος” Κουτσοτόλη (σαξόφωνο),
– Κούλη Καλογιαννίδη (κιθάρα),
– Δημήτρη “Τζακ” Λαζαρίδη (τύμπανα),
Αυτοί οι πέντε είναι οι ιδρυτές και θεμελιωτές του θρύλου των Ολύμπιανς.
Πρώτες εμφανίσεις στo night-club “Χαβάη” στην Ν.Κρήνη (σήμερα νοσοκομείο ΙΚΑ) με “αφεντικό” τον Τάκη Κανίδη. Η νεολαία από την πρώτη στιγμή αγκαλιάζει και στηρίζει με την αγάπη της το συγκρότημα.
Ο Γιώργος Κοντόπουλος (ραδιοφωνικός παραγωγός) με τα μαγνητόφωνα του ηχογραφεί ζωντανά τους Ολύμπιανς σε μουσικό πρωινό στην “Χαβάη” και τους παρουσιάζει σε εκπομπή του στη “Φωνή της Αμερικής”, την ίδια ηχογράφηση και με ζωντανή συνέντευξη των Ολύμπιανς βγάζει στον αέρα ο ‘Αλκης Στέας σε εκπομπή του στο ραδιόφωνο την οποία την ακούει ο τότε διευθυντής του υποκαταστήματος στην Θεσσαλονίκη της Δισκογραφικής εταιρείας “Ελλαδίσκ” Γιάννης Σωκρατίδης ο οποίος ενθουσιάζεται και ανοίγει τον δρόμο για να ηχογραφηθούν στην Αθήνα (Δεκέμβριος 1965), με παραγωγό τον Γ.Ράλλη, ο “Τρόπος” και το “Συμπόσιο” με αποτέλεσμα την επιτυχία και αναγνώριση σ’όλη την Ελλάδα.
Η πρωτοφανής επιτυχία των “Ολύμπιανς”, για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. μπορεί να αιτιολογηθεί ως εξής. Πάντα οι νέοι θέλουν να έχουν την δική τους μουσική. Ο χορευτικός ρυθμός που συγκινούσε τότε (1965) ήταν το σέικ. Οι “Φόρμινξ”, που προηγήθηκαν των “Ολύμπιανς”, έπαιζαν μεν μοντέρνα χορευτική μουσική, αλλά “σνόμπαραν” τον ελληνικό στίχο. Και γενικά όλα τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής έκαναν το ίδιο, η τραγουδούσαν στα ελληνικά με ξενική προφορά.