Είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. και του Holy Cross Greek Orthodox School of Theology (Μασαχουσέτη), από το οποίο απέκτησε τον τίτλο Master of Theology. Αναγορεύτηκε διδάκτορας του Αριστοτελείου μετά από έγκριση της διατριβής του επάνω στην έννοια του οικείου τόπου στο έργο των λογοτεχνών Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και Wendell Berry. Έχει διδάξει στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Frederick (2013-2018). Στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του αντίστοιχου Τμήματος στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (2015-2017) και στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας (2012-2022). Είναι εκπαιδευτικός σε Δημόσια σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας και ανήκει στο μητρώο εκπαιδευτών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου (2018 κ.ε.). Άρθρα και μελέτες του για τη σχέση της θεολογίας με τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ελληνόφωνα και αγγλόφωνα επιστημονικά περιοδικά. Έχει μεταφράσει παραμύθια των Oscar Wilde και Selma Langerlof (Αρμός 2015-2015) και εκδώσει τα παραμύθια Δροσοσταλίδα (Ακτή 2012) και Η Χορωδία των Χριστουγέννων (Αρμός 2016). Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Πόρφυρας και Το Κοράλλι και στον τόμο Memories of Yesterday (2018-2021). Τραγούδια σε στίχους του δημοσιεύονται σε δισκογραφικές εργασίες του Χρυσόστομου Σταμούλη και του Γιώργου Καλογήρου.
Ο μονόλογος του σαλιγκαριού (2022), Αρμός
Δοκίμια-Μελέτες-Ερμηνεία και κριτική
Τόπος χρονοποιός (2017), Αρμός
Διαρρηγνύοντας την αμφιβολία (2020), Αρμός
Μεταφράσεις
Lagerlöf, Selma Ottilia Ο μύθος της φωλιάς των πουλιών (2015), Αρμός
Ο μονόλογος του σαλιγκαριού – Παναγιώτης Θωμά
Αφήγημα για μεγάλα παιδιά και εφήβους
Είναι αχάριστοι βλέπεις οι άνθρωποι, πολύ αχάριστοι. Κατηγορούν τη βροχή που τους χαλάει τη διάθεση, που τους ανακόπτει τις εξόδους· τρέχουν ν’ αγοράσουν ομπρέλα, αδιάβροχα, προστατευτικά να μην τους βρέχει, να μην τους χαλάει την εικόνα, να μην τους ανατρέπει το πρόγραμμα. Αχ πόσο αχάριστοι είναι οι άνθρωποι! Και το χειρότερο είναι που δεν το καταλαβαίνουν. Και μόνο τη δική μου ζωή να κοιτούσαν· και μόνο αυτό να έβρισκαν τον λιγοστό χρόνο να έκαναν, θα μάθαιναν, τουλάχιστον, ένα πολύτιμο μάθημα: για να βρεχόμαστε πέφτει η βροχή· για να γινόμαστε μούσκεμα. Μα αυτό το μούσκεμα του ουρανού πάνω στα στεγνωμένα μέλη μας είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία. Είναι ζωή. Έτσι ζωντανεύω εγώ —δεν βλέπετε;— έτσι μονάχα ζωντανεύω…
Αφήγημα, Αρμός, 2022, 32 σελ.
Διαρρηγνύοντας την αμφιβολία – Παναγιώτης Θωμά
Μελετήματα για την ποίηση της Κικής Δημουλά
“Ένα κερί στους Αγίους Λόγους / κάθε πτώσης”, είναι η ποίηση της Δημουλά και αυτό ο Παναγιώτης Θωμά το γνωρίζει καλά. Από το χέρι μας παίρνει με τούτες τις μελέτες του και χωρίς προκαταλήψεις και προθέσεις, που βουλιάζουν οποιαδήποτε παραφορτωμένη με αυτές ύπαρξη, μας εισάγει στα άγια των αγίων της δημουλικής ποίησης, φωτίζοντας το σαρκαστικό σπαραγμό, που σκίζει τον πυρήνα της γνήσιας ποιητικής της. Από τα κείμενα του Παναγιώτη Θωμά, η Δημουλά δεν απουσιάζει. Απουσιάζουν οι βεβαιότητες και τούτο είναι ικανή απόδειξη πως τιμά την προέλευσή του.
Χρυσόστομος Α. Σταμούλης
Ερμηνεία και κριτική, Αρμός, 2020, 188 σελ.
Τόπος χρονοποιός – Παναγιώτης Θωμά
Κοινότητα, φιλοπατρία, ετεροτοπία και ο τόπος των εσχάτων στα κείμενα του Νίκου Πεντζίκη και Wendell Berry
Η περίπτωση Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και Wendell Berry, τους οποίους συνδέει ευφυώς ο Παναγιώτης Θωμά, δηλώνει ευρηματικά τη σημασία της εν χρόνω αυτογνωσίας του τόπου, μέσα σε ένα φως που
“μας τυφλώνει λιγότερο”, αν έχουμε ονειρευτεί ορατά αντικείμενα», όπως το λέει ποιητικά ο Νοβάλις.
Η διερεύνηση του πνευματικού γενετικού υλικού των δύο φυσιοκρατικώς θεολογούντων συγγραφέων και οι δημιουργικές προϋποθέσεις που θέτει υπό ποικίλες γωνίες στην ευαισθησία και την κρίση του αναγνώστη ο Παναγιώτης Θωμά, οδηγούν στο βασικό ζητούμενο: η συνάντηση αυτών των δύο να λειτουργήσει και ως δική μας συνάντηση με την ουσία του αληθινού μας προσώπου, έτσι ώστε ο “βυθισμός μέσα στον κόσμο” (Berry) ν’ αποτελεί τη “σύσμιξη ονείρου και πράξης” που μας βοηθεί “να παντρευόμαστε τα πράγματα εν ονόματι των πραγμάτων και όχι του εαυτού μας” (Πεντζίκης).
Ο στιβαρός ερευνητής, με την φιλόπονη εργασία του, καθιστά οικείο τον “ενιαίο πολλαπλασιασμό”, Αυτόν που γίνεται πολλά παραμένοντας Ένας, καθώς υπερβαίνει τον χρόνο και τον χώρο αναπαρθενεύοντας με Αγαθότητα όλο τον κόσμο.
Κυριάκος Χαραλαμπίδης
Ερμηνεία και κριτική, Αρμός, 2017, 556 σελ.
Πηγές: Biblionet, Αρμός