Πέτρος Τατσόπουλος

Η καλοσύνη των ξένων – Πέτρος Τατσόπουλος

Μια αληθινή ιστορία


Ο Πέτρος Τατσόπουλος αφηγείται την ιστορία της υιοθεσίας που γνωρίζει καλύτερα. Τη δική του υιοθεσία.
Μια υπόθεση ξεκαρδιστική όσο και συγκινητική, αν και συνήθως για τους λάθος λόγους.
Πρωτοεκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2006 και αμέσως βρέθηκε στις λίστες των ευπώλητων, ενώ η κριτική τής επιφύλαξε εξίσου θερμή υποδοχή.
Με τίτλο δανεισμένο από μια φράση της Μπλανς Ντι Μπουά, στο “Λεωφορείον ο Πόθος” του Τενεσί Ουίλιαμς, ο Πέτρος Τατσόπουλος ανατέμνει την ιστορία της υιοθεσίας του.
Ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό στοιχείο, με γενναίες δόσεις χιούμορ και άλλες τόσες κυνισμού.

Αφήγηση: Πέτρος Τατσόπουλος
Διάρκεια 7ω. 10λ.
Τεχνικές προδιαγραφές: e-Audiobook

Αφήγημα, Μεταίχμιο, 2022, 0 σελ.

Το όπιο του λαού – Πέτρος Τατσόπουλος

Μια ανορθόδοξη προσέγγιση


Ο Πέτρος Τατσόπουλος εκλαμβάνει όλες τις θρησκείες ως θεσμοθετημένες θεωρίες συνωμοσίας. «Φανταστείτε», γράφει, «μια κοινωνία να πιστεύει ότι ελέγχουν την ανθρωπότητα εξωγήινες σαύρες –μια θεωρία συνωμοσίας πολύ της μόδας αυτόν τον καιρό στις Ηνωμένες Πολιτείες– και όποιον δεν συμμερίζεται αυτή την κοινή πίστη να τον στέλνει κατευθείαν στο τρελάδικο. Πριν σπεύσετε να καγχάσετε με τον εν λόγω παραλογισμό, αναλογιστείτε ότι οι συντριπτικά περισσότερες θρησκείες, τόσο οι πολυθεϊστικές όσο και οι μονοθεϊστικές, δεν υπερτερούν σε αληθοφάνεια ούτε υστερούν σε τερατολογίες».
Σε έναν κόσμο όπου τα «διαπιστευτήρια παραλογισμού» είναι πλέον απαραίτητα προκειμένου να λάβεις μέρος σε οιαδήποτε δημόσια συζήτηση «κοινής λογικής», εν προκειμένω επιχειρείται μια παράτολμη όσο και ανορθόδοξη προσέγγιση στο «τελευταίο μεσαιωνικό κατάλοιπο»: Την πολυπλόκαμη διείσδυση της θρησκείας στη σύγχρονη κοινωνία. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον επιθανάτιο ρόγχο του σκοταδισμού ή με τη θριαμβευτική επιστροφή του ύστερα από την ορθολογική αναδίπλωση; Άλλοτε με βιτριολικό χιούμορ και άλλοτε με βλάσφημη διάθεση, σταθερά απέναντι στην πολιτική ορθότητα των ημερών, ο συγγραφέας δίνει απρόβλεπτες απαντήσεις σε ενοχλητικές ερωτήσεις. Όπως σκωπτικά σημειώνει ο ίδιος: «Επαφίεμαι στην καλή πίστη του αναγνώστη και, εάν σκεφτείτε την ειρωνεία του πράγματος, είναι μάλλον και η μοναδική πίστη στην οποία επαφίεμαι».

Η αλήθεια είναι πως τόσο η αγάπη όσο και το μίσος, τόσο η συγχώρεση όσο και η εκδίκηση, τόσο τα πιο ποταπά ένστικτα όσο και τα πιο υψηλά ιδανικά είναι σύμφυτα στα γονίδιά μας και καθόλου δεν επηρεάζονται μακροπρόθεσμα από τα νάματα της όποιας θρησκείας· απεναντίας, οι θρησκείες συχνά χρησιμεύουν ως τροχαλίες για να ανυψώσουμε τόσο τον καλύτερο όσο και τον χειρότερο εαυτό μας.

Δοκίμιο, Θρησκεία, Μεταίχμιο, 2021, 360 σελ.

Η καρδιά του κτήνους – Πέτρος Τατσόπουλος

Ο Στέφανος Τζουτζές είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του. Ωραιοπαθής και πνευματώδης, παρά την ταπεινή καταγωγή του και το κακόηχο επώνυμό του, πιστεύει ακράδαντα στο τυχερό του άστρο. Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, η αφραγκία του και μια σειρά από αναποδιές θα τον σπρώξουν προς τη σκοτεινή πλευρά του δρόμου, εκεί όπου το έγκλημα φαντάζει ως η μόνη διέξοδος, οι φιλίες μιας ζωής δοκιμάζονται και στο τέλος της διαδρομής η δικαιοσύνη απονέμεται συνήθως με σκανδαλώδη μεροληψία. Τίποτε δεν είναι όμοιο με αυτό που δείχνει.

Το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2005 από τον Ρένο Χαραλαμπίδη.

Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2021, 296 σελ.

Είσαι και φαίνεσαι – Πέτρος Τατσόπουλος

Μια αιχμηρή ματιά


Ο Πέτρος Τατσόπουλος επιχειρεί να ανακατέψει την τράπουλα δίχως να υπολογίζει το κόστος ή την ενόχληση. Με κείμενα της περιόδου 2017-2019, όπου συνδυάζονται θραύσματα από τις προσωπικές του αναμνήσεις που δεν στερούνται αυτοσαρκασμού με εντυπώσεις από διαβάσματα, ακούσματα και θεάματα, ανασυνθέτει το ομαδικό πορτρέτο μιας κοινωνίας με παθογένειες πολύ βαθύτερες από τις επικαιρικές ή τις επιφανειακά κομματικές και φέρνει στο φως σκελετούς από την ντουλάπα. Με την αιχμηρή του ματιά και με απροσδόκητους συνειρμούς, αποπειράται ν’ αναπροσδιορίσει τη θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο, μιας χώρας που όσο και αν παριστάνει κάτι διαφορετικό ή όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί, δεν κατορθώνει τελικά παρά να δείχνει αυτό που είναι. Να είναι και να φαίνεται.

Κοινωνική κριτική, Μεταίχμιο, 2019, 520 σελ.

Η κυρία που λυπάται – Πέτρος Τατσόπουλος

Ο Ισίδωρος Ζουγανέλης, ένας σαραντάχρονος ψυχολόγος με τραυματικό παρελθόν, οικογενειακός σύμβουλος, συγγραφέας βιβλίων Αυτοβελτίωσης και τηλεοπτική περσόνα, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του όταν η σύμβασή του με το ιδιωτικό κανάλι Kronos δεν ανανεώνεται. Η δεύτερη ευκαιρία που θα του προσφέρει μια κυρία της υψηλής κοινωνίας, με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο αλλά κι έντονα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, θα τον οδηγήσει στα παρασκήνια μιας σαγηνευτικής όσο κι επικίνδυνης υπόθεσης, σε απόσταση αναπνοής από το χείλος της αβύσσου.
Μετά από απουσία χρόνων, ο Πέτρος Τατσόπουλος επιστρέφει στα γνώριμα εδάφη του μυθιστορήματος. Στην “Κυρία που λυπάται” συνδυάζει στοιχεία από το σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ και την αχαλίνωτη μαύρη κωμωδία με τον αισθησιασμό και το μυστήριο ενός παραδοσιακού pulp fiction. Κλείνει το μάτι στις θεωρίες συνωμοσίας και ρίχνει ένα διεισδυτικό όσο και συμπονετικό βλέμμα σ’ έναν κόσμο που αρνείται πεισματικά ν’ αναγνωρίσει το είδωλό του στον καθρέφτη.
Από τη στιγμή που ο σοφέρ ειδοποίησε να μας ανοίξουν την κεντρική πύλη έως τη στιγμή που μου έδωσε το βρεγμένο χέρι της, οι πάντες κινήθηκαν με ακρίβεια χορευτών σε χορογραφία. Άνθρωποι που εμφανίζονταν από το πουθενά κι εξαφανίζονταν στο πουθενά, έπαιρναν το βαλιτσάκι μου από την κούρσα, με τράταραν γκουρμεδιές, μου έβαζαν στο χέρι το τζιν τόνικ που ζήτησα πριν καν προλάβω να το ζητήσω, με ξάπλωναν σε μια σεζλόνγκ δίπλα στην πισίνα, με θέα προς την οικοδέσποινα που κολυμπούσε κάτω από το νερό κι έβγαζε κάπου κάπου το κεφαλάκι της, όπως το προϊστορικό τέρας, η Νέσι, στη λίμνη του Λόχνες.

Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2018, 295 σελ.

Τα διηγήματα – Πέτρος Τατσόπουλος

Όλα τα διηγήματα του Πέτρου Τατσόπουλου, διασκορπισμένα μέχρι σήμερα σε τέσσερις συλλογές – “Κινούμενα σχέδια” (1984), “Ανάλαφρες ιστορίες” (1995), “Κομεντί” (1999), “Πικάντικες ιστορίες” (2005)-, είναι συγκεντρωμένα πλέον στον τόμο που κρατάτε στα χέρια σας. Μια αιχμηρή ματιά στον σύγχρονο τραγέλαφο.
Τα κεντρομόλα αισθήματα έχουν τη δική τους παθολογία. Η μάσκα του πρώτου προσώπου πιο συγκεκριμένα, ελιξίριο της πειστικής αφήγησης, έχει τρόπους να βάζει τη ζωή να μιλάει από τα μύχια της σάμπως να βρίσκεται στο όριο της ειλικρίνειας. Σε αυτή την τέχνη της παραπειστικής παρέλασης ενός κυνισμού που έχει δική του πρακτική αισθητική και στην ανάγκη καλιγώνει τον ψύλλο, ο Πέτρος Τατσόπουλος μπορεί να θεωρείται δεξιοτέχνης. Με πρόσφορες μουτσούνες διάφορα πρόσωπα που έχουν εξασφαλισμένη την έξωθεν κακή μαρτυρία, κατορθώνει ένα κλίμα κομψής εξαχρείωσης που ταλαντεύεται αυτάρεσκα ανάμεσα στα τεκταινόμενα του αστυνομικού δελτίου και στις εμμονές μιας δοκιμασμένης διηγηματογραφίας η οποία σπουδάζει την αξία μέσα στο ευτελές.
Κωστής Παπαγιώργης

Διηγήματα, Οξύ, 2018, 400 σελ.

Το παυσίπονο – Πέτρος Τατσόπουλος

Όσοι ενηλικιώθηκαν τα πρώτα χρόνια μετά τη δικτατορία αναπολούν την ατμόσφαιρα της εποχής ως ρευστή, διεγερτική και αμφίθυμη. Μια γλυκόπικρη σύγχυση, άλλοτε διασκεδαστική και άλλοτε εκνευριστική. Οι φοιτητές εκείνων των ημερών -ανάμεσά τους και ο συγγραφέας- είχαν ξοδέψει τη μισή έως τότε ζωή τους υπό καθεστώς πολιτικής νηστείας. Ως εκ τούτου, έπεσαν με τα μούτρα
στην πολιτικολογία και τη συνέδεσαν με κάθε πιθανή και απίθανη πτυχή του καθημερινού τους βίου. Με τη σεξουαλική τους αδηφαγία, με την υπαρξιακή τους ανασφάλεια, με τον θάνατο όποιας ιδεολογικής αυταπάτης. Η γενιά που “γεννήθηκε κουρασμένη” έδωσε μια τελευταία μάχη πριν από την ολοκληρωτική της παράδοση.

Αυτήν ακριβώς τη χρονική συγκυρία καταγράφει “Το παυσίπονο”. Γύρω από μια νεαρή κοπέλα που αυτοκτονεί, καθώς δεν αντέχει στην πίεση, υφαίνεται ο ιστός όσων προσπάθησαν να την αποτρέψουν και όσων την οδήγησαν εκεί μια ώρα αρχύτερα. Ο Πέτρος Τατσόπουλος παραχωρεί
αδιακρίτως το μικρόφωνο στους θύτες και στα θύματα. Ετερόκλητοι χαρακτήρες -θεούσες, φρικιά, αναρχικοί, τραμπούκοι- παγιδεύονται στην ίδια αφηγηματική φάκα, προτού επιβληθεί ο διαχωρισμός που βιώνουμε σήμερα.

Μυθιστόρημα, Οξύ, 2017, 304 σελ.

Γκαγκάριν – Πέτρος Τατσόπουλος

Ο κόσμος από χαμηλά


Ο σπιθαμιαίος Γιούρι Αλεξέγεβιτς Γκαγκάριν, ο πρώτος κοσμοναύτης στην ιστορία της ανθρωπότητας, έρχεται στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1962 για να διαβεβαιώσει τους Έλληνες ότι ο Νικίτα Χρουστσόφ, παρά τις αντίθετες δηλώσεις του, δεν σκοπεύει να βομβαρδίσει την Ακρόπολη. Δεν μπορεί να φανταστεί πως η επίσκεψή του θα προκαλέσει μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις, πιο παρανοϊκές και από τις συνήθεις ψυχώσεις του Ψυχρού Πολέμου, ούτε υποπτεύεται ότι, τέσσερις δεκαετίες αργότερα κι ενώ ο ίδιος θα έχει ήδη βρει τραγικό θάνατο, ένας κακόφημος κινηματογράφος, σε μια από τις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές της πρωτεύουσας, θα αναβαπτιστεί με το όνομά του, θα στεγάσει αντισυμβατικούς καλλιτέχνες, τόσο από την cultόσο και από την trashσκηνή και θα λειτουργήσει ως διαχρονικός πυροκροτητής μνήμης.

Με πόλο έλξης το “Gagarin 205”, το μαγαζί του Νικόλα Τριανταφυλλίδη, ο Πέτρος Τατσόπουλος υπογράφει ένα συναρπαστικό non fiction novel και αναλαμβάνει να μας αφηγηθεί την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας όπως δεν θα τη διδαχτούμε ποτέ στα σχολεία. Από τη θρυλική πλέον ομιλία του Μάνου Χατζιδάκι για το ρεμπέτικο στο Θέατρο Τέχνης έως τη βλάσφημη εκπομπή του για τον Φλωρινιώτη στο Τρίτο Πρόγραμμα, από τους λασπότοπους της Καλαμαριάς έως τις ελληνικές παροικίες στο Μόντρεαλ, το Σικάγο και την Αστόρια, εμβληματικές μορφές της λαϊκής σάτιρας και των εφηβικών ονειρώξεων -όπως ο Χάρρυ Κλυνν και ο Κώστας Γκουζγκούνης- μας ξεναγούν σε έναν κόσμο όπου έχουν καταλυθεί τα όρια ανάμεσα στο υψηλό και στο χυδαίο, ενόσω και η πιο τολμηρή φαντασίωση φλερτάρει με μια προ πολλού χαμένη αθωότητα. Μια νοσταλγική ματιά στην εποχή που ο πολιτισμός δεν είχε μπει σε κουτάκια και μπορούσες ακόμη και σ’ ένα τσοντάδικο να δεις το Θεώρημα του Παζολίνι.

Αφήγημα, Οξύ – Brainfood, 2016, 384 σελ.

Ήμουν κι εγώ εκεί – Πέτρος Τατσόπουλος

Πολιτικά κείμενα


Μια εξομολογητική αφήγηση του Πέτρου Τατσόπουλου για την εμπλοκή του στην πολιτική, μαζί με πολιτικά κείμενά του από την περίοδο 2012-2016.

Στις 10 Ιανουαρίου 2014 ο Πέτρος Τατσόπουλος συνάντησε τον Αλέξη Τσίπρα και υπέβαλε την παραίτησή του από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν το τέλος μιας πολυκύμαντης συνεργασίας του γνωστού συγγραφέα με τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που είχε ξεκινήσει ακριβώς δύο χρόνια νωρίτερα. Κατά τη διάρκειά της, ο συγγραφέας είχε την ευκαιρία να μπει στην “κουζίνα της πολιτικής”, να δει από κοντά και να αντιδράσει, όχι πάντοτε με ήπιο τρόπο, στην παθολογία του πολιτικού μας βίου: την άνοδο μιας ναζιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης και την ολέθρια αμφιθυμία απέναντί της, την επικράτηση του λαϊκισμού, τη συστηματική εξαπάτηση του εκλογικού σώματος για την ανάληψη της εξουσίας, την εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος, τον εθισμό μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού στη συνωμοσιολαγνεία, την πατριδοκαπηλία και την πνευματική οκνηρία.
Ως μέλος της ελληνικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ο συγγραφέας είχε επίσης τη δυνατότητα να μάθει από πρώτο χέρι πώς έβλεπαν οι ξένοι το παράδοξο ελληνικό φαινόμενο. Το βιβλίο συστεγάζει μια εξομολογητική αφήγηση του συγγραφέα για την εμπλοκή του στην πολιτική μαζί με τα πολιτικά κείμενά του κατά την περίοδο 2012-2016. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, χωρίς να αποσείει τις δικές του ευθύνες, στο μέτρο που του αναλογούν, περιγράφει ωμά καταστάσεις και πρόσωπα, ενώ παράλληλα επιχειρεί να κατανοήσει πώς φθάσαμε ως εδώ και τι μέλλει γενέσθαι.

Αφηγήσεις, Μεταίχμιο, 2016, 440 σελ.

Η πρώτη εμφάνιση – Πέτρος Τατσόπουλος

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο ελληνικός κινηματογράφος πνέει τα λοίσθια. Ελάχιστες ταινίες γυρίζονται πλέον και προβάλλονται μπροστά σε άδεια καθίσματα. Στο σινάφι των κινηματογραφιστών αναζητούνται υπεύθυνοι παντού. Ανάμεσα στα “μαύρα πρόβατα” περιλαμβάνεται ο Δημήτρης Ευθυμίου, κριτικός με δρακόντεια πένα πάλαι ποτέ. Σύμφωνα με τη σχετική σπερμολογία, ο Ευθυμίου μισεί θανάσιμα τους ντόπιους σκηνοθέτες. Η αλήθεια είναι πως εκείνος, τώρα πια, δεν μισεί και δεν λατρεύει κανέναν. Πλήττει αφόρητα με τη δουλειά του και θα άλλαζε ευχαρίστως με όποιον δεχόταν να μεταβεί αντ’ αυτού στη Θεσσαλονίκη, για να καλύψει -όπως κάθε χρόνο- το Φεστιβάλ.
Η φετινή διοργάνωση, όμως, του επιφυλάσσει απροσδόκητες συγκινήσεις. Πίσω από τις πλάτες του και γύρω από μια νεαρή ηθοποιό στήνεται ένα ερωτικό γαϊτανάκι, όπου ο πόθος παραχωρεί συχνά τη θέση του στις δολοπλοκίες, τη ματαιοδοξία και τον κίνδυνο. Ο Ευθυμίου, εν αγνοία του, θα εξυπηρετήσει σχέδια τρίτων και όταν θελήσει να απεμπλακεί, θα διαπιστώσει πως είναι πολύ αργά. Βρίσκεται ήδη στο μάτι του κυκλώνα.

Μεταίχμιο Pocket
Επανέκδοση: “Βιβλιοπωλείον της Εστίας”, 1994· “Καστανιώτης”, 2006

Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2015, 600 σελ.

Η καλοσύνη των ξένων – Πέτρος Τατσόπουλος

Μια αληθινή ιστορία


Η καλοσύνη των ξένων πρωτοεκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2006 και αμέσως βρέθηκε στις λίστες των ευπώλητων, ενώ η κριτική τής επιφύλαξε εξίσου θερμή υποδοχή. Στις τελευταίες σελίδες αυτής της έκδοσης ο αναγνώστης θα βρει χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα δημοσιεύματα του Τύπου.
Με τίτλο δανεισμένο από μια φράση της Μπλανς Ντι Μπουά, στο Λεωφορείον ο Πόθος του Τενεσί Ουίλιαμς, ο Πέτρος Τατσόπουλος ανατέμνει την ιστορία της υιοθεσίας του. Ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό στοιχείο, με γενναίες δόσεις χιούμορ και άλλες τόσες κυνισμού, σε ένα βιβλίο που, κατά γενική ομολογία, διαβάζεται απνευστί.

Μεταίχμιο Pocket
Ημερομηνία Πρώτης Έκδοσης: 2006

Αφήγημα, Μεταίχμιο, 2015, 336 σελ.

Τιμής ένεκεν – Πέτρος Τατσόπουλος

Οι ζωντανοί είναι απρόβλεπτοι. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, κόντρα στη νεκροφιλική του παράδοση, αποφασίζει να τιμήσει ως Συγγραφέα του Έτους έναν δημιουργό που εξακολουθεί να αναπνέει. Το Υπουργείο Πολιτισμού, η Εταιρεία Συγγραφέων και οι συντεχνίες του βιβλίου βυσσοδομούν, είτε για να φέρουν την απόφαση στα μέτρα τους είτε για να την παροπλίσουν. Τελικά κερδίζει το χρίσμα εκείνος που ενοχλεί λιγότερο τους περισσότερους. Σύντομα θα αποδειχτεί ότι ο Συγγραφέας του Έτους δεν είναι τόσο βολικός και πειθήνιος. Ανομολόγητοι πόθοι και ομολογημένα συμφέροντα προσμειγνύονται. Η κοινή γνώμη αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα, μέχρις ότου ξεσπάσει το σκάνδαλο που θα αφυπνίσει τη νοσηρή της περιέργεια. Μια κλωστή θα χωρίζει πλέον το τιμώμενο πρόσωπο από τον αποδιοπομπαίο τράγο.

Επανέκδοση: “Καστανιώτης”, 2004

Μυθιστόρημα, Οξύ – Brainfood, 2014, 320 σελ.

Η καρδιά του κτήνους – Πέτρος Τατσόπουλος

Ο Στέφανος Τζουτζές είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του. Ωραιοπαθής και πνευματώδης, παρά την ταπεινή καταγωγή του και το κακόηχο επώνυμό του, πιστεύει ακράδαντα στο τυχερό του άστρο. Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, η αφραγκία του και μια σειρά από αναποδιές θα τον σπρώξουν προς τη σκοτεινή πλευρά του δρόμου, εκεί όπου το έγκλημα φαντάζει ως η μόνη διέξοδος, οι φιλίες μιας ζωής δοκιμάζονται και στο τέλος της διαδρομής η δικαιοσύνη απονέμεται συνήθως με σκανδαλώδη μεροληψία. Τίποτε δεν είναι όμοιο με αυτό που δείχνει.

Μεταίχμιο Pocket
Επανέκδοση: “Βιβλιοπωλείον της Εστίας”, 1987, “Καστανιώτης”, 2001

Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2014, 296 σελ.

Η καλοσύνη των ξένων – Πέτρος Τατσόπουλος

Μια αληθινή ιστορία


Με τον τίτλο δανεισμένο από μια φράση της Μπλανς Ντι Μπουά, στο “Λεωφορείον ο Πόθος” του Τενεσί Ουίλιαμς, ο Πέτρος Τατσόπουλος ανατέμνει την ιστορία της υιοθεσίας του. Ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό στοιχείο, με γενναίες δόσεις χιούμορ και άλλες τόσες κυνισμού, σε ένα βιβλίο που, κατά γενική ομολογία, διαβάζεται απνευστί.

Ημερομηνία Πρώτης Έκδοσης: 2006

Αφήγημα, Μεταίχμιο, 2011, 336 σελ.

Το βιβλίο για τα βιβλία – Πέτρος Τατσόπουλος

Η ανάγνωση ως απόλαυση


Λίγους μήνες αφότου διαβάσουμε ένα βιβλίο, δεν θυμόμαστε σχεδόν τίποτε γύρω από αυτό -ίσως ούτε καν τον τίτλο. Εκείνο που θυμόμαστε για καιρό κατόπιν, είναι αν περάσαμε καλά διαβάζοντάς το. Στην ουσία, όποτε προτρέπουμε κάποιον να αγοράσει ένα βιβλίο που διαβάσαμε, υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι εμείς χαρήκαμε τη συντροφιά του, για όσο διάστημα κράτησε -και νιώσαμε μια μικρή απώλεια όταν η ανάγνωσή του ολοκληρώθηκε. Το απολαύσαμε.

Με μπούσουλα την απόλαυση, χωρίς προκρούστειες προκαταλήψεις, ο Πέτρος Τατσόπουλος κολυμπάει στο ανοιχτό πέλαγος της ανάγνωσης, ανάμεσα σε κάθε είδους βιβλία -βιβλία εύκολα και βιβλία δύσκολα, διασκεδαστικά και αποκαλυπτικά, εκφοβιστικά και ανακουφιστικά, δυσοίωνα και ευοίωνα- που του κράτησαν καλή παρέα την τελευταία επταετία. Η πλούσια εικονογράφηση του τόμου επικουρεί στην απότιση ενός φόρου τιμής στην ανάγνωση και στη δημιουργία ενός βιβλίου για τα βιβλία.

Οι βιβλιοπαρουσιάσεις του βιβλίου ανήκουν στις ενότητες:
– Ήμουν κι εγώ εκεί (βιογραφίες, απομνημονεύματα)
– Επανάσταση και αντεπανάσταση (πολιτικά κείμενα)
– Έγκλημα χωρίς τιμωρία (λογοτεχνία με αστυνομική πλοκή)
– Με λοξή ματιά (συγγραφείς, φιλοσοφία, επιστήμη, θρησκεία, ηθική)
– Κλαυσίγελος (ελληνική και ξένη πεζογραφία)

Όλα τα κείμενα δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα “Τα Νέα”, εκτός από αυτό που αφορά το βιβλίο “Η εφεύρεση του εστιατορίου” που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ευ Ζην”.

Περιέχει Βιβλιογραφία

Ερμηνεία και κριτική, Οξύ – Brainfood, 2010, 315 σελ.

Ο Σίσυφος στο μπαλκόνι – Πέτρος Τατσόπουλος

Όταν η Κυβέλη μαζεύει έναν αδέσποτο γάτο που βρίσκει στην παιδική χαρά ένα πρωί, η ζωή και των δύο φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο. Η Κυβέλη, συντετριμμένη από το διαζύγιο των γονιών της, βρίσκει παρηγοριά στο χαρισματικό κατοικίδιό της, που δείχνει προτίμηση στα έξυπνα βιβλία της, ενώ ο Σίσυφος ο γάτος -που έχει βαρεθεί τα στριμμένα παιδιά, τα επιθετικά κοπρόσκυλα και τις μοναχικές γριούλες- βρίσκει επιτέλους ασφαλές καταφύγιο μετά τη ζωή στους δρόμους. Αλλά, τι συμβαίνει όταν η Κυβέλη ερωτεύεται έναν μύωπα, μαλθακό συμμαθητή της, που έχει αλλεργία στις γάτες; Και ακόμα, θα ξεφύγει ο Σίσυφος από τις άγριες συμπλοκές με τον Γκρέγκορι, έναν ξιπασμένο σκύλο και αρχηγό των κοπρόσκυλων της γειτονιάς, ο οποίος τρέφει εχθρικά αισθήματα για τις γάτες, εξαιτίας ενός τραυματικού ταξιδιού του στο εξωτερικό; Και ενώ φάνηκε πως ο Σίσυφος είχε βρει το τέλειο σπίτι, τα βάσανά του αρχίζουν ξανά, όπως και του μυθικού συνονόματού του.

Μια τρυφερή ιστορία για παιδιά κάθε ηλικίας, γεμάτη πικάντικες γατίσιες φιλοσοφίες σχετικά με το νόημα της ζωής, τα κουνούπια και τα μηχανάκια.

Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια
Περιέχει Audio Book-mp3 όπου ο συγγραφέας διαβάζει το βιβλίο του
Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών 2009

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Μεταίχμιο, 2009, 127 σελ.

Νεοέλληνες – Πέτρος Τατσόπουλος

Πορτρέτα


Ορισμένοι διεκδίκησαν αποκλειστικά τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που, σύμφωνα με τον Άντι Γουόρχολ, θα αναλογούν μελλοντικά στον καθένα μας. Κάποιοι άλλοι εξασφάλισαν ασυγκρίτως μεγαλύτερο μερίδιο, αν και όχι πάντοτε με θεμιτά μέσα. Τόσο οι διαχρονικές προσωπικότητες όσο και οι διάττοντες αστέρες διαμόρφωσαν το τοπίο που αντικρίζουμε σήμερα. Την αλλόκοτη νεοελληνική πραγματικότητα.

Στην πινακοθήκη του Πέτρου Τατσόπουλου οι αμπάρες έχουν σηκωθεί. Οι ευτελείς εκτίθενται στην ίδια αίθουσα με τους ανεκτίμητους και προσπαθούν να καταπολεμήσουν την αμοιβαία τους απέχθεια. Με ένα τρυφερό βλέμμα, υπονομευμένο από ένα ειρωνικό μειδίαμα, καλούμαστε να τους δεχτούμε όλους σαν εκφάνσεις μίας και μόνης ιδιοσυγκρασίας, όσο εξωφρενικής ή παράδοξης. Της δικής μας.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται πορτρέτα των: Τάκη Λαμπρία, Κώστα Αρζόγλου, Μαρίας Δαμανάκη, Μιλτιάδη Έβερτ, Κώστα Ταχτσή, Μένη Κουμανταρέα, Τζένης Χειλουδάκη, Γιώργου Τσαλίκη, Γιώργου Κασιμέρη, Νίκου Βασδέκη, Νίκου Μαστοράκη, Λάκη Λαζόπουλου, Τάκη Ζαχαράτου, Νίκου Περάκη, Δήμητρας Παπανδρέου, Πατριάρχη Βαρθολομαίου, Έλλης Λαμπέτη, Εύας Καϊλή, Νατάσας Καραμανλή, Ανδρέα Ανδριανόπουλου, Αννίτας Πάνια, Σαβίνας Λόις.

Βιογραφίες-Μαρτυρίες, Μεταίχμιο, 2007, 384 σελ.

Η πρώτη εμφάνιση – Πέτρος Τατσόπουλος

Ο ελληνικός κινηματογράφος πνέει τα λοίσθια. Ελάχιστες ταινίες γυρίζονται. Λιγότερες φτάνουν στις αίθουσες και στα άδεια καθίσματα των θεατών.
Στο κινηματογραφικό σινάφι εκτοξεύονται κατηγορίες. Αναζητούνται υπεύθυνοι παντού. Ανάμεσα στα “μαύρα πρόβατα”, και ο Δημήτρης Ευθυμίου. Ο κριτικός με τη δρακόντεια πένα αλλά
και με την αφόρητη πλήξη, για τη δουλειά, για τις υποχρεώσεις, για την κάλυψη του Φεστιβάλ. Και όλα αυτά, γιατί δεν έχει υπολογίσει τις απροσδόκητες συγκινήσεις της φετινής διοργάνωσης. Τις
δολοπλοκίες, τη ματαιοδοξία, τον κίνδυνο αλλά και τον πόθο. Εν αγνοία του θα εξυπηρετήσει σχέδια τρίτων. Όταν, όμως, θελήσει ν’ απεμπλακεί, θα διαπιστώσει πως είναι αργά. Θα βρίσκεται ήδη
στο μάτι του κυκλώνα.
“Το πρώτο μεγάλο ελληνικό μυθιστόρημα για τον κόσμο του θεάματος”.
(Μικέλα Χαρτουλάρη, Τα Νέα)
“Μαγευτικός, άγριος, μίζερος, θλιβερός, λαμπερός μαζί, ο κόσμος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και των καλλιτεχνικών σελίδων”.
(Σταυρούλα Παπασπύρου, Ελευθεροτυπία)
“Ανατριχιαστική περιγραφή μιας προχωρημένης σήψης, αποθέωση του κυνισμού ή όψιμος συνειδησιακός απολογισμός; Ό,τι και να ‘ναι, το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα θα συζητηθεί και θα διχάσει”.
(Δημήτρης Χουλιαράκης, Elle)
“Με έκανε να ζηλέψω την αφηγηματική του φλέβα, την ευφορία και τον οίστρο του”.
(Μένης Κουμανταρέας, Διαβάζω)

Επανέκδοση: “Βιβλιοπωλείον της Εστίας”, 1994

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2006, 520 σελ.

Η καρδιά του κτήνους – Πέτρος Τατσόπουλος

“Mυθιστόρημα-έκπληξη, ένα αληθινά στυλίστικο έργο, με χιλιάδες κρυμμένες λογοτεχνικές πονηριές κι επιδεξιότητες, μια ζωηρή έκλαμψη παρωδίας, πεισματική, καταστροφική και απόλυτα ελεγχόμενη, που σου θυμίζει τον Mπιόι Kασάρες και τον Mεντόθα”.
(Eυγένιος Αρανίτσης, “Eλευθεροτυπία”).

“O Πέτρος Tατσόπουλος είναι δοκιμασμένος συγγραφέας και όλα φέρουν τη σφραγίδα του. H γλωσσική επάρκεια, το χιούμορ, η δομή, το στήσιμο των προσώπων, οι διάλογοι, όλα αυτά μαζί με μια κοινωνική διερεύνηση είναι στοιχεία που συγκλίνουν προς την άποψη ότι η “Kαρδιά του κτήνους” δεν είναι βιβλίο ευκαιριακό”.
(Xρήστος Παπαγεωργίου, “Διαβάζω”).

“Tίποτα στατικό δεν υπάρχει σ’ αυτό το μυθιστόρημα. Tα πάντα μετατοπίζονται συνεχώς, η σοβαρότητα της πλοκής αναιρείται από το περιπαιχτικό ύφος της αφήγησης και το καταλυτικό χιούμορ της, η ομαλή εξέλιξη των γεγονότων υποσκάπτεται από την ειρωνεία του ήρωα έναντι πάντων, αποκαλύπτοντας την άλλη διάσταση των συμβάντων, και η ανάπτυξη των χαρακτήρων τίποτα δεν χάνει από την κωμική, σχεδόν, περιγραφή τους. Tελικά: μιλάμε για ένα μυθιστόρημα ανοιχτό σε πολλαπλές αναγνώσεις, ένα μυθιστόρημα που επαναφέρει το αίτημα της απόλαυσης του διαβάσματος και απαντά σ’ αυτό μ’ έναν τρόπο παραπάνω από ικανοποιητικό”.
(Άκης Δήμου, “Πολιορκία”)

Ημερομηνία Πρώτης Έκδοσης: 2001
Επανέκδοση: “Βιβλιοπωλείον της Εστίας”, 1987, “Καστανιώτης”, 2001

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2005, 263 σελ.

Πικάντικες ιστορίες – Πέτρος Τατσόπουλος

Η ντίβα του σινεμά συναινεί πρόθυμα στο δημόσιο διασυρμό της. Στον πατέρα καταλογίζουν ολότελα διαφορετικά κατορθώματα από εκείνα που γνωρίζει ο κανακάρης του. Η ανερχόμενη ηθοποιός κατέρχεται εξίσου θεαματικά. Δύσμοιροι πέφτουν από ψηλά και θέλγουν την τηλεοπτική ρεπόρτερ. Αν και υποφέρει από ρευματισμούς, ο Άγιος Βασίλης δεν αμελεί την ίαση των ψυχών.
Ο συγγραφέας αναπολεί τα λογοκριμένα βυζιά της εφηβείας. Το κοριτσάκι τιμωρείται για την αυστηρή προσήλωσή του στην κυριολεξία. Η ψυχολόγος ψαρεύει ακίνδυνους γραφικούς για τις κάμερες. Η φιλία δοκιμάζεται γύρω από την πράσινη τσόχα. Ο μαγκούφης πιάνεται στο δόκανο του μπόμπιρα. Ο ειδικός σύμβουλος για την τρομοκρατία παραδέχεται την ανεπάρκειά του. Ο πελάτης αναζητάει αδιαφιλονίκητα τεκμήρια αγάπης στις πορνοταινίες.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος καταγράφει μικρές ή μεγάλες ιδιοτροπίες, μικρές ή μεγάλες παρεκκλίσεις από την καθημερινή ρουτίνα. Με ιλαρή διάθεση, ακόμη και όταν το θέμα δεν του αφήνει σπουδαία περιθώρια, επικεντρώνει την πρσοχοή του αναγνώστη στο σημείο που διασταυρώνεται η μικροπρέπεια με τη μεγαθυμία και, παρά τις αντίξοες συνθήκες, επιβιώνει η τρυφερότητα.

Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2005, 143 σελ.

Το παυσίπονο – Πέτρος Τατσόπουλος

“Ο Τατσόπουλος ανήκει στην ολιγάριθμη κατηγορία των προικισμένων πεζογράφων που κατέρχονται στο στίβο σχεδόν έτοιμοι… Στο “Παυσίπονο” επιχειρεί την πανοραμική εικονογράφηση μιας νωπής ακόμα εποχής και κατορθώνει ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται με έντονο ενδιαφέρον” (Σπύρος Τσακνιάς, “Η Λέξη”)
“Το “Παυσίπονο” έρχεται να αποκαλύψει όχι μόνον τη δεινότητα του συγγραφέα να κινείται ανάμεσα στα “ελληνικά” γλωσσικών ομάδων, από τα φρικιά των Εξαρχείων ως τις θεοσεβούμενες μητέρες, αλλά και να μεταφέρει στο κείμενο κάτω από ένα ενιαίο ύφος, το δικό του”. (Αναστασία Λαμπρία, “Μεσημβρινή”)

Επανέκδοση: Εστία 1982, 1983, 1985, 1989, 1994, 1999

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004, 264 σελ.

Οι ανήλικοι – Πέτρος Τατσόπουλος

“Οι Ανήλικοι ελάχιστα απέχουν στην ηλικία από το συγγραφέα τους. Ανάμεσα στα δεκατέσσερα και τα δεκαοκτώ εκείνοι, δεκαεννέα ετών αυτός, έγραψε τούτο, το πρώτο μυθιστόρημα”
(Αναστασία Λαμπρία, “Η Μεσημβρινή”)

“Γλώσσα φυσική, άνετη, ρέουσα, χιούμορ πηγαίο, σπιρτάδα που αποφεύγει με επιμέλεια το “εξυπνακίστικο”, ευαισθησία που αποφεύγει το φτηνό μελό, περιγραφική ικανότητα, αλλά και διεισδυτικότητα σπάνια, είναι μερικά από τα προτερήμτα αυτού του έργου, με το οποίο ο Πέτρος Τατσόπουλος υπόσχεται πολλά”.
(Διαβάζω)

Επανέκδοση: Υάκινθος, 1980· Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1989

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2001, 222 σελ.

Κομεντί – Πέτρος Τατσόπουλος

Τα κεντρομόλα αισθήματα έχουν τη δική τους παθολογία. Η μάσκα του πρώτου προσώπου πιο συγκεκριμένα, ελιξήριο της πειστικής αφήγησης, έχει τρόπους να βάζει τη ζωή να μιλάει από τα μύχια της σάμπως να βρίσκεται στο όριο της ειλικρίνειας. Σε αυτή την τέχνη της παραπειστικής παρέλασης ενός κυνισμού που έχει δική του πρακτική αισθητική και στην ανάγκη καλιγώνει τον ψύλλο, ο Πέτρος Τατσόπουλος μπορεί να θεωρείται δεξιοτέχνης. Με πρόσφορες μουτσούνες διάφορα πρόσωπα που έχουν εξασφαλισμένη την έξωθεν κακή μαρτυρία, κατορθώνει ένα κλίμα κομψής εξαχρείωσης που ταλαντεύεται αυτάρεσκα ανάμεσα στα τεκταινόμενα του αστυνομικού δελτίου και στις εμμονές μιας δοκιμασμένης διηγηματογραφίας η οποία σπουδάζει την αξία μέσα στο ευτελές.
Κ. Π.

Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999, 135 σελ.