Ρούλα Μίχου-Κοσκινά

Ελληνες λογοτέχνες
Η Σωτηρία Μίχου-Κοσκινά γεννήθηκε στην Αθήνα.
Τελείωσε το Πάντειο Πανεπιστήμιο-Τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Παιδαγωγικό και Νομική. Δίδαξε Κοινωνιολογία και εργάσθηκε στο Δημόσιο. Ασχολείται με τη Δημοσιογραφία. Το “Πάτσγουορκ χωρίς ραφή” είναι το πρώτο της βιβλίο.
Μυθιστορήματα
Η πόλη (2018), Ηρόδοτος

Νουβέλες
Πάτσγουορκ χωρίς ραφή (2007), Οδός Πανός

Πεζογραφία
Σιωπηλές ανατροπές (2009), Ηρόδοτος

Η πόλη – Ρούλα Μίχου-Κοσκινά




Ο αφηγηματικός τρόπος της συγγραφής της νουβέλας “Η πόλη” της Ρούλας Μίχου-Κοσκινά είναι ποιητικός και μουσικός και συγχρόνως ανατρεπτικός, ρεαλιστικός, επίκαιρος. Οι ιστορίες, οι μπλεγμένες στο αδράχτι του χρόνου, συναντιούνται και εναρμονίζονται.
Ο χρόνος είναι μέγεθος μικρής σημασίας και ο στόχος είναι να βρεθεί η ΠΟΛΗ. Συχνά αναφέρεται το αντικείμενο κασέλα ως αποθηκευτικός χώρος έρωτα, ελπίδας, αντίστασης. Άλλοτε προβάλλεται ως φετίχ που στοιχειώνει αναμνήσεις και άλλοτε ως παγκόσμια συνείδηση. Η ΠΟΛΗ δεν είναι άλλη από μια παγκόσμια κοινωνία δικαιοσύνης και ειρήνης και παραπέμπει στην ιδανική κοινωνία του Πλάτωνα. Οι ηρωίδες και οι ήρωες του βιβλίου είναι άνθρωποι καθημερινοί, αλλά και πρόσωπα ιστορικά που συμμαχούν για να βρουν την ΠΟΛΗ, που δεν είναι μακριά, εκεί δε στη γωνία βρίσκεται, όπως αναφέρει η συγγραφέας.
Μαίρη Βλάμου

Μυθιστόρημα, Ηρόδοτος, 2018, 160 σελ.

Σιωπηλές ανατροπές – Ρούλα Μίχου-Κοσκινά

Πεζογραφήματα


Μια λυρικά ρεαλιστική βόλτα στα δύσβατα μονοπάτια της συγκαιρινής απαξίωσης της φύσης μας προσφέρει η Ρούλα Μίχου-Κοσκινά. Μέσα από μικρές ιστορίες, με όπλο την απλότητα, ξεδιπλώνει στην οθόνη της πένας της τη συμβατικότητα και την ανειλικρίνεια των ανθρώπινων σχέσεων, το νεοελληνισμό της κατήφειας, της περιφρόνησης του ωραίου και του φυσικού. Ο φακός της αιχμαλωτίζει συνθήματα για την ειρήνη, συνθήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στις πυρηνικές δοκιμές, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, συνθήματα για τη ζωή που αξίζουν οι ανθωπολαοί. Κείμενα σε καθαρά πεζολογική αφήγηση εναλλάσσονται με ποιητικής υφής γραφή, όπως ο τζίτζικας “Rock star”, με μια αίσθηση λεπτού χιούμορ και αισθαντικές προσεγγίσεις. Ρήματα που θέτουν σε διέγερση τις αισθήσεις μας (όπως χωρεύει, βουτάει, ησυχάζει, δαιμονίζεται) ανακατεύονται σε σωστή αναλογία με επίθετα για χαμηλούς, εκκωφαντικούς ήχους και κύματα. Η διαμαρτυρία της συγγραφέως για τα παιδιά και τα ζώα που βασανίζονται γίνεται με χαμόγελο όπως και το ομότιτλο διήγημά της που λύκαινα δηλώνει με σιγουριά: αν γεννηθούν και άλλα παιδιά με αυτό το χαμόγελο της κούνιας θα ξαναφέρω τους δικούς μου μετά από το βουνό σε αυτή την πεδιάδα. Ερωδιοί, άνεμοι και βουνά αντιπαρατίθενται νικηφόρα με τα επιθανάτια φτερουγίσματα των περιστεριών και τις λιμνοφάγες δαγκάνες των εργολάβων. Σαν στιλέτο στην καρδιά το περιβάλλον σήμερα και κανείς μας δεν έχει άλλοθι ούτε οι διεθνείς διαχειριστές ούτε εσείς, αλλά ούτε και εμείς έχουμε… Με τη δύναμη και τη μεστότητα της ικανότητάς της να πιάνει της στιγμή και να παρουσιάζει το πρόβλημα χωρίς στόμφο και μελοδραματισμό, η Ρούλα Μίχου-Κοσκινά, μετά τη νουβέλα “Πάτσγουορκ χωρίς ραφή” (2007), μας προσφέρει τις “Σιωπηλές ανατροπές”…
Τόνια Αλεξάκη

Πεζά, Ηρόδοτος, 2009, 81 σελ.

Πάτσγουορκ χωρίς ραφή – Ρούλα Μίχου-Κοσκινά




“Πάτσγουορκ χωρίς ραφή”, ένα πάτσγουρκ καρδιάς. Το ομολογεί η ίδια η συγγραφέας, το εισπράττει ο αναγνώστης από τις πρώτες κιόλας σειρές του βιβλίου. Ποίηση, πεζογραφία, μικρές αυτοτελείς νουβέλες; Δύσκολο να αποφασίσει κανείς που θα κατατάξει την πρώτη αυτή λογοτεχνική απόπειρα της Ρούλας Μίχου Κοσκινά. Και ύστερα, τι είναι αυτό που διαβάζουμε και μας συγκινεί, μας αφορά, μας θυμίζει; Ψυχογράφημα, ονειροπολήσεις, ερμηνείες ονείρων, ρεαλιστικές καταγραφές που γλιστρούν στο υποσυνείδητο για να αντέξουν το βάρος της κοινοποίησης; Η συγγραφέας επιχειρεί μια γραφή σύνθετη, αντιπαραβάλλοντας την πραγματικότητα με τις αναμνήσεις, τις μικρές, ανεπαίσθητες κινήσεις της καθημερινότητας με γεγονότα που ανατρέπουν και καθορίζουν τη ζωή.
Έρωτες , απώλειες, πένθη, πρόσωπα αγαπημένα, εμπειρίες τραυματικές, αισθήσεις λυτρωτικές και βασανιστικές, αισθήματα, εικόνες, μνήμες, στιγμές: Είναι τα υλικά του “πάτσγουορκ”, που υφαίνεται μεθοδικά με βελονιές κοφτές, ελλειπτικές, άλλοτε σκεπάζοντας και άλλοτε αφήνοντας εκτεθειμένα τα μέλη. Ένα μυθιστόρημα τεμαχισμένο σε μικρά, σύντομα, κεφάλαια, μια κωδικοποιημένη βιογραφία, που συντίθεται από ισχυρούς ή λεπταίσθητους κραδασμούς.
Η ηρωίδα του βιβλίου διεκδικεί “να είναι ό,τι θέλει”. Αντιδρά στους καθωσπρέπει περιορισμούς, στις μικροαστικές “κανονικότητες”. Ονειρεύεται τον ήλιο, ταξιδεύει γρήγορα, αναζητάει την ουσία στις σχέσεις, γυρίζει την πλάτη στην συμβατικότητα. Καταφεύγει στην θαλπωρή των αναμνήσεων όπως το μικρό παιδί στην αγκαλιά της μάνας. Και την ίδια στιγμή την εγκαταλείπει, για να κρίνει με την απόσταση του χρόνου και του επεξεργασμένου, αναλυμένου, αισθήματος. Η συγγραφέας αφηγείται χωρίς να εξιδανικεύει, συμφιλιωμένη με τις λέξεις, με την αγωνία και τη μελαγχολία τους. Το “Πάτσγουορκ χωρίς ραφή” ηχεί σαν ένα τραγούδι. Ένα ποτ πουρί με “ιτιά, ιτιά μοσχοϊτιά”, “φραγκοσυριανή” και “imagine”.
Μαρία Κατσουνάκη

Νουβέλα, Οδός Πανός, 2007, 70 σελ.

Πηγές: Biblionet, Οδός Πανός, Ηρόδοτος