Σταμάτης Γιακουμής

Γραφείο Μεταφυσικών υποθέσεων Νο. 9. Αναφορά από το υπερπέραν – Σταμάτης Γιακουμής

«Το πρώτο πράγμα, που ονόμασε το μάτι του Θεού, είναι η μοναξιά και όχι η καλοσύνη».
Τζον Μίλτον

Ενδεικτικό των θαυμάτων αυτού του βιβλίου:
«Ομιλώ παντού για «αντανάκλαση και αντικατοπτρισμό» («είδωλον»-υπέρθεση το λένε σήμερα) του ατόμου, σύμφωνα με το παράδειγμα του Λεύκιππου και του Δημόκριτου. Όμως το είδωλον δεν είναι μόνη σχέση των ατόμων μεταξύ τους, υπάρχει και η «διαθιγή» (εναγκαλισμό το λένε σήμερα), που συνδέει ποικίλα άτομα και ποικίλες ψυχές-μορφές μεταξύ τους σε ευρύτερα ψυχικά μόρια ή υποστασιακές ψυχές».

Μυθιστόρημα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2023, 184 σελ.

Τιτανομαχία – Σταμάτης Γιακουμής

Μέσα στο διαστημόπλοιο, που τα αρχαία εκείνα χρόνια λεγόταν και χωροναύς, «Ν.Α.Ο.Σ. (Ναυς Αστρογαλαξιακής Ομοσπονδίας Σειρίου) Βενοβίνδας» και βρισκόταν σε κατάσταση «τράνζιτ» εν μέσω του ουρανίου διαστήματος, ο Υπερίων εξηγούσε τα μυστήρια του υπερδιαστημικού κινητήρα στο βαριεστημένο Ωκεανό. Αλλά αν οι Τιτάνες πολεμούσαν εναντίον των Γιγάντων, πώς είναι δυνατό η μάχη τους να θυμίζει επικίνδυνα επιστημονική φαντασία του μέλλοντος και τις περιπέτειες ενός γνώριμου πληρώματος διαστημικών ηρώων; Και το κυριότερο πώς είναι δυνατόν μία παρόμοια διαστημική μάχη να διεξάγεται μεταξύ ιπτάμενων κατοικιών καθημερινών ανθρώπων της διπλανής πόρτας; Μήπως ο αγώνας είναι ένας και είναι ενιαίος και αιώνιος;

Διηγήματα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2022, 76 σελ.

Χέγκελ, γραφείο μεταφυσικών υποθέσεων Νο.8. Διονύσιος Σολωμός – Σταμάτης Γιακουμής

Ήτον ένας νέος ευγενικός, ακουστά τον είχον από τις υψηλόφρονες ποίησές του, όπου ο λαός εσονάριζε εις τα άσματά του και τις μελωδίες. Ντυμένος πάντα εις τα ολόλευκα μεταξωτά του με τις χρυσές γαρνιτούρες επερπάτειε παρατηρών τις εικόνες των μεγάλων σταυροφόρων, προγόνων του ευγενούς μας κόμητος-οικοδεσπότη. Ήτον μέτριος το ανάστημα, καλοδεμένος εις μέσην και λυγερο-χαριέστατος εις την τζεντιλιτά του (ευγένεια). Η κόμη του μαύρη ίσια ήτον πουδραρισμένη πολύ εις τους μήνιγκας και πίσω ήτον ψαλιδισμένη έως τον αυχένα. Είχεν κούτελο πλατύ και το εχώριζε μία ζάρα εις την μέση, όπου επέρνα τα μαύρα του οφρύδια και έφθανε έως τη ρίνα. Οι οφθαλμοί του μαύροι έλαμπον υπό μεγάλην παθιασμάραν και τσελεμπριτάν (επισημότητα) δύναμης και λύπης, μόλις απόσερνε το λαμπερό του βλέμμα. Η μεγάλη του ρίνα εκατέβαινε ίσαμε τα χείλη του, οπού γέλαγαν χαριέστατα και είχαν μία ρυτίδα να κατεβαίνει εις το θεληματικό του πηγούνι. Ο λαιμός του εχάνετο μέσα εις τις λευκές δαντέλλες του στηθοκαρδίου του.

Μυθιστόρημα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2019, 212 σελ.

Χέγκελ, γραφείο μεταφυσικών υποθέσεων Νο. 7. Εργάτες της μοίρας – Σταμάτης Γιακουμής

Αντρέι, είστε από εκείνους τους λίγους που θέτουν συνέχεια ερωτήσεις, στις οποίες δυστυχώς δεν είμαι σε θέση ν’ απαντήσω. Γιατί κάνουν επιδρομή οι παβιάνοι, γιατί το νερό μεταμορφώνεται σε χολή, πού οφείλεται η προϊούσα διάβρωση των κτιρίων, πώς εξηγείται το μυστήριο του ιπτάμενου σπιτιού, που προσγειώνεται ξαφνικά και απάγει ανθρώπους; Θυμηθείτε πόσο είχατε εκπλαγεί που άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων βρέθηκαν να μιλούν την ίδια γλώσσα. Θυμάστε άραγε με τι επιμονή προσπαθούσατε να πείσετε τον Κένσι ότι μιλάει ρώσικα, ενώ αυτός επιχειρούσε απελπισμένα να σάς δώσει να καταλάβετε ότι μιλάτε γιαπωνέζικα; Εν τω μεταξύ όμως έπαψαν να σάς απασχολούν τέτοια ερωτήματα. Επιτρέψτε μου, να σάς θέσω εγώ με τη σειρά μου κάποιες ερωτήσεις.
Ερώτημα πρώτο: Μήπως έχουν και οι παβιάνοι παρόμοια ή ίδια δικαιώματα με εμάς;

Ερώτημα δεύτερο: Είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε τη ζωή διατυπώνοντας απορίες και εκφράζοντας φιλοσοφικό θαυμασμό; Μήπως είναι καλύτερα να παραδεχτούμε απλά ότι βρισκόμαστε μέσα σε μία κατάσταση, που είναι κάπως δύσκολη, που απαιτεί δράση και πρέπει ο καθένας να κάνει ό, τι μπορεί;

Μυθιστόρημα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2019, 186 σελ.

Χέγκελ, γραφείο μεταφυσικών υποθέσεων Νο. 6. Τελευταία νύχτα – Σταμάτης Γιακουμής

Την τελευταία νύχτα της ζωής του ο Χέγκελ επισκέπτεται και επιχειρεί να δαμάσει ποικίλους κόσμους κείμενους σε διαφορετικά σημεία της εξελικτικής κλίμακας. Το κατά πόσο θα το πετύχει, εξαρτάται από το ποσοστό μαγικής ουσίας και μαγικής επιρροής, που εμπεριέχουν οι εν λόγω κόσμοι. Άλλοι κόσμοι είναι διαστημικοί – φουτουριστικοί, όπως τους έχει φαντασθεί ο Βερν ή ο Γουέλς, και άλλοι μεσαιωνικοί, όπου ακόμη απαντώνται ιππότες και δράκοι. Αλλού κυριαρχεί η αμείλικτη αιτιοκρατία και αλλού η βούληση της μοίρας και των πραγμάτων. Ανεβοκατέβασμα στα τοιχώματα μίας κλεψύδρας, δρόμος ταχύτητας και αντοχής σε μία σπείρα του Μοέμπιους, χρονογλίστρημα στις πλαγιές πότε του πραγματικού και πότε του πλασματικού θανάτου κι ένα φανάρι του Διογένη, που ψάχνει μέσα στην ομίχλη και να ξεχωρίσει και να ορίσει την ανθρωπιά.

Μυθιστόρημα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2018, 136 σελ.

Χέγκελ, γραφείο μεταφυσικών υποθέσεων Νο. 5 Οι πόροι του χρυσού – Σταμάτης Γιακουμής

Εδώ σε παγκόσμια αποκλειστικότητα αποκαλύπτεται ένα μυστικό υποθετικό ταξίδι του Χέγκελ στη Βραζιλία, όπου αυτός ως μέλος μίας πασίγνωστης εξερευνητικής αποστολής ευτυχεί να ανακαλύψει το μυθικό Ελντοράντο. Δεν θα πούμε βέβαια ούτε λέξη παραπάνω για την πλοκή του έργου. Αρκεί να σημειωθεί ότι ο αναγνώστης θα βρει στις σελίδες αυτές κάτι σαν τον φωτεινό παντογνώστη των παιδικών μας χρόνων και θα αποκομίσει ένα σωρό χρήσιμες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Θα μάθει ότι οι φρουροί του παρθένου δάσους είναι, όχι αορίστως τα δέντρα, αλλά οι σεγκόιες και οι φοίνικες που περπατούν και οι ρυτιδιασμένες ινσοσυκιές, ότι από τις ρίζες η «σιπό τουίρε» περιέχει δηλητήριο για να ναρκώνει τα ψάρια, ενώ με τη «σιπό ντε φόγκου» ανάβεις φωτιά και από τη «σιπό ντε άγκουα» πίνεις νερό. Κι ότι αν στο δάσος πηγαίνεις με τη φορά του ανέμου (αφαβόρ ντε βέντου) βγαίνεις στο ποτάμι και σώζεσαι, ενώ «κόντρα βέντου» είσαι χαμένος. Θα διδαχτεί πώς να προσανατολίζεται στο ποτάμιο σύστημα του Αμαζόνιου, πώς συγκρατούνται τα νησιά έξω και πάνω από το νερό και τι ακριβώς σημαίνει το δρεπάνι του μαραμπούντα.

Μυθιστόρημα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2018, 140 σελ.

Γραφείο μεταφυσικών υποθέσεων Νο 4 Ατλάντις – Σταμάτης Γιακουμής

Το αποκορύφωμα της περιπέτειας και μία εξερεύνηση επικών διαστάσεων, όπου η αποστολή στα ίχνη μίας χαμένης ηπείρου εξελίσσεται στην προαιώνια αναζήτηση της ιδανικής γυναίκας, που γίνεται ακόμη πιο εθιστική και βασανιστική, λόγω του ότι η συγκεκριμένη γυναίκα είναι και η ίδια αιώνια, και έχει αποτελέσει από αμνημονεύτων ετών το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου.
Διαβάστε τη συνέχεια της θρυλικής Ατλαντίδας, της ερήμου του Pierre Benoit, όπου ο γιος του Χέγκελ, Λούντβιχ, συναντά την Αντίνεα, γίνεται υποχείριό της και αναγκάζει τον πατέρα του να αντιταχθεί σθεναρά τόσο σ’ αυτήν, όσο και στα καταχθόνια σχέδιά της.

Νουβέλα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2018, 94 σελ.

Γ.Β.Φ. Χέγκελ γραφείο έρευνας μεταφυσικών υποθέσεων: Εναντίον Σοπενχάουερ – Σταμάτης Γιακουμής

Υπάρχουν στην Ιστορία αντιζηλίες και εχθρότητες που άφησαν εποχή. Οκταβιανός εναντίον Μάρκου Αντωνίου, Σκιπίων ο Αφρικανός εναντίον Αννίβα, Αέτιος εναντίον Αττίλα, Νεύτωνας εναντίον Λάιμπνιτς. Απ’ όλες όμως αυτές η μεγαλύτερη ιστορική αναμέτρηση με διαφορά ήταν αυτή του Χέγκελ εναντίον του Σοπενχάουερ ως προς την έκταση, τα μέσα και το διακύβευμα. Ήταν μία μονομαχία που διεξήχθη σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά και σε άλλους, στο πιο υψηλό και το πιο χαμηλό επίπεδο της πραγματικότητας, στις πανεπιστημιακές αίθουσες, αλλά και με συγκρούσεις στο δρόμο, στις κορυφές του πνεύματος, αλλά και στα υπόγεια κελάρια, με εξεζητημένα επιστημονικά εργαλεία, επικίνδυνα ξόρκια και τερατώδεις οργανισμούς. Αυτή τη μονομαχία, τη μεγαλύτερη της Ιστορίας θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε από την κερκίδα των Συμπαντικών Διαδρομών.

Μυθιστόρημα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2018, 132 σελ.

Οι πόροι του χρυσού – Σταμάτης Γιακουμής

Πήγα στη Βραζιλία! Ο ξεναγός Φορτουνάτου στον Αμαζόνιο μας μιλούσε για τις ρίζες. Σιπό τουίρε: έχει δηλητήριο για ψάρεμα. Σιπό ντε φόγκου: μ’ αυτήν ανάβεις φωτιά. Σιπό ντε άγκουα: απ’ αυτήν πίνεις νερό. Αν πηγαίνεις με τη φορά του ανέμου (αφαβόρ ντε βέντου) βγαίνεις στο ποτάμι και σώζεσαι. Κόντρα βέντου, είσαι χαμένος. Στο Ρίο πάλι καμάρωνα σιωπηλά τα παιδιά να παίζουν μπάλα στην Κοπακαμπάνα, πράγμα που η παγκοσμιοποίηση σύντομα θα απαγορεύσει, κι έβλεπα με σφίξιμο τον οδηγό του επιβατητου “βαν” να ξελαρυγγιάζεται λέγοντας τις στάσεις: “Μποταφόγκο, σόπινγκ πράια, Ρίο Σουλ, Λέμμε”. Σκέφτηκα: Έχει καμιά σχέση η πραγματική Βραζιλία μ’ αυτή που είχα περιγράψει στο βιβλίο μου ή ήταν απλά μια “Αρκαδία” του νου; Έτρεξα έντρομος στο χειρόγραφό μου και η ανησυχία μου από γεωπολιτική έγινε υπαρξιακή. Τι σχέση είχα μ’ αυτόν το νεαρό, που πριν από είκοσι χρόνια είχε γράψει αυτές τις αράδες; Κι όμως, πέρα απ’ τα μυθοπλαστικά στοιχεία, ένα μέρος του εαυτού μου είναι κλεισμένο εκεί μέσα και το διεκδικώ. Όταν λοιπόν το πνεύμα θεωρεί δικό του κάτι, που έχασε μέσα στο χρόνο, ή ακόμη -γιατί όχι-; και κάτι ξένο εξαρχής, υπάρχει ελπίδα, ελευθερία, παντοτινή παρουσία.

Μυθιστόρημα, Δωδώνη, 2009, 349 σελ.