Tag Archives: Αγγελος Ρηγόπουλος

“Δε ρώτησε αν την αγαπούσε, αν αγαπούσε αυτήν ή κάποια άλλη γυναίκα, ρώτησε αν αγαπούσε, γενικά, αόριστα, χωρίς να έχει σημασία το πρόσωπο αλλά μόνο το συναίσθημα αυτό καθαυτό. Περίεργη ερώτηση. Όμως, δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν απάντησε, προσπάθησε να θυμηθεί πότε είχε αγαπήσει, πόσες φορές στη ζωή του είχε αγαπήσει βαθιά.”…

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2000, 317 σελ.

…Ακούω γύρω μου να συμβαίνουν φοβερά πράγματα, ακούω για βία, για πείνα, για δίψα, για βάρβαρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για πολέμους και φασιστικές συμπεριφορές, βλέπω ανθρώπινα θηρία να δείχνουν τα κοφτερά δόντια τους και τα μυτερά νύχια τους στους ανίσχυρους της γης, βλέπω όλους εκείνους από τους οποίους η ανθρωπότητα περιμένει σθένος και αξιοπρέπεια να σκύβουν πειθήνια το κεφάλι και να υποτάσσονται στη θέληση του επικυρίαρχου αφέντη τους και βλέπω και μένα να ξοδεύομαι στο να προσπαθώ να λύσω το προσωπικό μου πρόβλημα. Κακίζω και οικτίρω τον εαυτό μου που αφήνομαι να βουλιάζω μέσα σε αυτό το τέλμα. Αφουγκράζομαι γύρω μου πόνο και δυστυχία κι εγώ ξοδεύω τις ώρες μου αναίσχυντα με το να σε σκέφτομαι και να περιφρονώ τα όπλα μου, το χαρτί και το μολύβι, λυποτάκτης, ρίψασπις μπροστά στον προσωπικό μου πόνο…

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2009, 242 σελ.

“Δε θέλω να σε κάνω με το ζόρι πατέρα ενός παιδιού…”
Το πρόσωπό της στενοχωρημένο, η ολοκλήρωση της γυναίκας, η χαρά της δημιουργίας, ένας πόνος γι’ αυτήν.
“Τι θα με κεράσεις αν σου πω κάτι ευχάριστο; Δεν είμαι έγκυος, μου ήρθε η περίοδος…»
Ψέματα του είχε πει πάλι, ήταν έγκυος… Γιατί; Τι σκοπό είχε, μήπως ήθελε να το κρατήσει;…
“Σ’ αγαπώ πολύ περισσότερο από το να σε θέλω μόνο για πατέρα ενός παιδιού… Αποφάσισα να χωρίσω. Εσύ, με παντρεύεσαι;”
“Τι να με κάνεις εμένα! Αύριο εσύ θα θέλεις έρωτα κι εγώ τίλιο…»
“Γαμώτο μου! Τι σε κάνει να πιστεύεις πως μόνο αυτό έχω στο νου μου; Επειδή μ’ αρέσει να παίζω μαζί σου; Δηλαδή, τι είμαι εγώ, αναίσθητη;”

Είναι μία τολμηρή, δροσερή, σύγχρονη, παράξενη ερωτική ιστορία, δοσμένη ρεαλιστικά αλλά, ταυτόχρονα, με μία ρομαντική διάθεση, που δεν πρέπει να διαβαστεί από πουριτανούς, παρωπιδοφόρους, οπισθοδρομικούς, υποκριτές και μεγαλύτερους των εβδομήντα χρόνων.

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2010, 380 σελ.

…Γύρισε το κεφάλι κι είδε τη Δωρούλα. Την είδε κι η καρδιά του μάτωσε. Το πρόσωπό της ήτανε μελανιασμένο, τα χείλια πρησμένα με ξεραμένα αίματα απάνω, τα μαλλιά ανακατεμένα. Φαινότανε να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια της καθώς ο “Μουστάκιας” με άλλους δυο με στολή τη σέρνανε κρατώντας την απ’ τα μπράτσα. Τον κοίταξε και κείνη μέσα απ’ τα μισόκλειστα βλέφαρά της και του φάνηκε σα να του χαμογέλασε.
“Μπορεί να ‘τανε κι η ιδέα του. Πώς θα μπορούσε να χαμογελάει με τα χάλια που είχε…”.

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2010, 178 σελ.

“Ο βαρκάρης”
Κι άλλη μια φορά κινδύνεψε, όταν περάσανε οι αντάρτες απ’ το χωριό. Μπήκανε τρεις στο σπίτι -για να πάρουνε κάτι χυλοπίτες που τους είχε ετοιμάσει η γυναίκα του- κι όταν ο ένας είδε το παλικάρι του στο κρεβάτι, Τούρκος έγινε, ήθελε να το πάρει στο βουνό.

Αυτός, του ’πε πως το παιδί ήτανε άρρωστο, δε μπόραγε να σταθεί στα πόδια του, μα ο άλλος ούρλιαζε πως το ’κανε ξεπίτηδες, για να μην πολεμήσει. Κι έφτασε να του πει πως ήτανε προδότης! Κι αυτό δεν το άντεξε, σηκώθηκε η τρίχα του και γουρλώσανε τα μάτια και σφιχτήκανε τα δόντια κι όρμησε στο σεντούκι και τράβηξε την παλιά ξιφολόγχη, που ’χε κρατήσει θυμητικό από τη Μικρασία.

– Εμένα θα με πεις προδότη! φώναξε πονεμένα και του ‘δειξε το σπαθί. Εμένα! Που με τούτο δω πολέμησα στη Μικρασία για τούτη την πατρίδα; Εμένα! Που πάγωσα στο Κιζίλ Νταγκ και μπούχτισα το μπαρούτι στο Οδεμίσι και στο Σαλιχλί και στην Κιουτάχεια και πείνασα κι υπόφερα και βασανίστηκα; Μπας και θες να στο χώσω στην κοιλιά σου για να δεις πώς πολέμαγα τότες για τούτη τη γης, για να μπορείς τώρα συ να μου παρασταίνεις τον κόκορα;

Διηγήματα, Λεξίτυπον, 2010, 178 σελ.

“Τρεις φορές καταδικάστηκε σε θάνατο, τις δύο επίσημα, την Τρίτη “ανεπίσημα”. Έφτασε στο θάνατο, πάλεψε για το “καλύτερο αύριο”, αγωνίστηκε , ερωτεύτηκε, αγαπήθηκε, πήρε και έδωσε χαρά και λύπη. Η ιστορία ενός ανθρώπου που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, που έζησε, γνώρισε, κατάκτησε και κατακτήθηκε από ανθρώπους, πάθη, Ιδέες. Μία ιστορία που οι λεπτομέρειες που έβαλε ο συγγραφέας δεν αλλοιώνουν την αληθινή ύπαρξή της.”

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2010, 418 σελ.

…Λοιπόν, Γιωργάκη, τα κανόνισα, σου βρήκα δουλειά. Απ’ αύριο να κοιτάξεις ν’ αγοράσεις ένα κουστούμι και μια γραβάτα, γιατί όπου να ‘ναι θα σε φωνάξουνε, έχω συνεννοηθεί με το γραμματέα του υπουργείου. Θα αναλάβεις θυρωρός στο υπουργείο. Θέση μόνιμη και μισθός σίγουρος κι εύκολος…
Κομματικό στέλεχος ο μέλλων πεθερός, όταν το κόμμα ήτανε στην εξουσία αυτός έλυνε κι έδενε, στα μέσα και στα έξω. Ποια αξιοκρατία κι εκπαίδευση και μόρφωση και προσόντα…. Αυτά ήτανε για τις θέσεις που οι “δικοί μας” δεν καταδέχονταν, για τους άλλους, τους παρακατιανούς…

Διηγήματα, Λεξίτυπον, 2011, 137 σελ.

Ο αυτοκράτορας που μετά τη δολοφονία τού γιου του, της συζύγου του, του γαμπρού του, του ανεψιού και άλλων συγγενών του έγινε άγιος! Πώς μία πόρνη έγινε αυτοκράτειρα και μετά αγία! Ο αδελφός που σκότωσε τον αδελφό του για να του πάρει το θρόνο και ο ανεψιός τον θείο του για τα μάτια της όμορφης θείας του. Ο Μέγας, που έγινε άγιος αφού προηγουμένως σκότωσε 7.000 αθώους άντρες, γυναίκες, γέρους, παιδιά! Η αυτοκράτειρα που σκότωσε τον άντρα της, έβγαλε τα μάτια του παιδιού της, δηλητηρίασε τον εγγονό της και από την Εκκλησία ονομάστηκε «ευσεβής»! Ο χριστιανικότατος διαμελισμός της φιλοσόφου, μαθηματικού και αστρονόμου Υπατίας. Πώς οι Ρώσοι έγιναν χριστιανοί και πώς οι Έλληνες δεν γίναμε καθολικοί αλλά μείναμε ορθόδοξοι. Γιατί χάσαμε την «αιώνια φιλία» με τους Τούρκους. Γιατί οι χριστιανοί έσφαζαν τους χριστιανούς. Πώς οι ένδοξοι κλέφτες και αμαρτωλοί σταυροφόροι λεηλάτησαν όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και μετέφεραν στις πατρίδες τους τα λάφυρά τους, που σήμερα κοσμούν τους ναούς, τα μουσεία και τις πλατείες τους. Πώς οι Παλαιολόγοι διαμέλισαν, πούλησαν και κατέστρεψαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο γέρος αυτοκράτορας που παντρεύτηκε τη μικρούλα κόρη της αδελφής του. Οι ακόλαστοι πάπες με τις πόρνες φιλενάδες τους και τα συγχωροχάρτια.

Ιστορικό μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2011, 404 σελ.

Παντού γύρω μας υπάρχει πολύς πόνος, λύπη, ανέχεια και δυστυχία. Η πλεονεξία κάποιων ανθρώπων, η έχθρα ψυχής κάποιων άλλων, κάνουν την καρδιά διαρκώς να ματώνει. Θα σταματήσει το κράτος να κλέβει τους πολίτες; Θα σταματήσουν οι βουλευτές να λένε ψέματα; Θα σταματήσει η Εκκλησία να εκμεταλλεύεται τους “πτωχούς τω πνεύματι”; Θα σταματήσει η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός; Θα σταματήσει ο άνθρωπος να είναι ο εχθρός του ανθρώπου;

Πληγώθηκε η καρδιά μου, μάτωσε, λίγο ακόμα και το αίμα θα γινόταν δάκρυα στα μάτια μου όταν ρώτησα έναν νέο άνθρωπο, που αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα για να δουλέψει στο εξωτερικό:
– Δε σκέφτεσαι να γυρίσεις στην πατρίδα;
– Ναι, θέλω να γυρίσω· για να πεθάνω εκεί.
Θεέ μου! Τι μάνα είναι αυτή που σπρώχνει μακριά τα παιδιά της;
Τι σκληρή, ακατέργαστη καρδιά έχει;

Αυτοβιογραφία, Λεξίτυπον, 2011, 294 σελ.

«…Πρέπει όλοι μαζί, και καθένας με τον τρόπο του, να παλέψουμε, να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να επαναστατήσουμε εναντίον αυτών των Συστημάνθρωπων. Πρέπει να επαναφέρουμε στη ζωή μας τις Αξίες και τις Αρχές που διαγράψαμε, διαγράφοντας τους άρχοντες και αυτές τις αρχές που μας καταπατούν τα δικαιώματα, που μας καταδυναστεύουν και μας καταληστεύουν.»

«…Φταίμε, ναι, φταίμε. Οδηγήσαμε τη ζωή τη δική μας και τη δική σας σε λάθος μονοπάτια. Εμείς, που ξέρουμε πέντε αράδες γράμματα κι έχουμε ζήσει πολύ άσχημες καταστάσεις, έπρεπε να βγούμε και να φωνάξουμε και να παλέψουμε. Δεν το κάναμε. Συγγνώμη. Τώρα, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο αυτό: Να ζητάω με σκυμμένο κεφάλι συγγνώμη. Και εύχομαι, μέσα απ’ την καρδιά μου, να μην αναγκαστείτε αύριο κι εσείς να ζητάτε συγγνώμη από τα παιδιά σας επειδή δεν κάνατε αυτά που έπρεπε, όπως κάνω εγώ με πόνο ψυχής. Αν δείτε ότι σας κοροϊδεύουν, ότι σας εξαπατούν και σας ληστεύουν, θυμώστε, οργιστείτε, επαναστατήστε.»

«…Θέλω να θυμάσαι πάντα ένα πράγμα. Και να το διδάσκεις στα παιδιά σου. Επαναστάτης είναι μόνο ο σκλάβος που σπάζει τα δεσμά που τον δένουν. Αν αυτό εκείνοι το ονομάζουν έγκλημα, εσύ να το ονομάσεις Ύψιστο Καθήκον.»

Διηγήματα, Λεξίτυπον, 2012, 181 σελ.

«…Τούτη η ιστορία που θα διαβάσεις, φίλε, είναι μία αληθινή ιστορία. Τη βρήκα γραμμένη, έτσι όπως θα τη διαβάσεις, μέσα σε φάκελα σφραγισμένα -μα που δεν είχανε μήτε διεύθυνση μήτε γραμματόσημο μήτε κι αποστολέα- καταχωνιασμένα μέσα σ’ ένα παλιοσέντουκο στο μικρό χωριό που ’ναι χωμένο στην καρδιά της βουνίσιας Αρκαδίας και το λένε Ζυγοβίστι, σαν είχα πάει να περάσω ένα καλοκαίρι μέσα στη δροσιά και το καθάριο του αγέρι που το φιλτραίνουνε τα βελονόφυλλα των ελατιών.

Και τα φύλλα τους δεν ήτανε κιτρινισμένα, τα χαρτιά άσπρα σχεδόν ακόμα, και τα γράμματα δεν είχανε ξεθωριάσει. Και κάθησα και τα διάβασα· και μ’ αρέσανε· και τώρα στα δίνω να τα διαβάσεις και συ…»

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2012, 170 σελ.

Ιστορικό – πολιτικό
Στο βιβλίο αυτό γίνεται προσπάθεια να καταδειχτεί ότι οι πολιτικοί, από την αρχαία εποχή έως σήμερα, παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι.
Το έργο αποτελείται από τρία μέρη:
Στο πρώτο αναφέρεται η πολιτική ιστορία της Ελλάδας με τους κυριότερους πρωταγωνιστές της από τον 6ο π.Χ. αιώνα μέχρι την επικράτηση των Μακεδόνων.
Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει τα χρόνια από το 1821 μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο με τα κυριότερα συμβάντα εκείνης της περιόδου και, κυρίως, το ρόλο των πολιτικών σε αυτά.
Ο ρόλος των πολιτικών ελέγχεται και στο τρίτο μέρος, που περιλαμβάνει τα χρόνια από τo Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα.
Και στα τρία μέρη παρουσιάζεται η ομοιότητα των πολιτικών από την αρχαία εποχή μέχρι τη σημερινή, αφού όλοι τους εμφανίζουν τα κοινά χαρακτηριστικά της εξουσιομανίας, της ιδιοτέλειας και της ματαιοδοξίας, ενώ ανάμεσά τους διακρίνονται και οι κάποιες, ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Ακόμα, στη διάρκεια της ιστορίας μας βλέπουμε το πώς επαληθεύεται το «Η ιστορία επαναλαμβάνεται»: Τραγικά πολιτικά σφάλματα, εγκλήματα, δολοφονίες, δοτοί πρωθυπουργοί, πτωχεύσεις, πόλεμοι, νοθευμένα εκλογικά αποτελέσματα, εκπατρισμοί, εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων…

Πολιτική, Ιστορία, Λεξίτυπον, 2015, 348 σελ.

Ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου, πριν αρχίσει το διάβασμα, θα πρέπει να έχει δίπλα του ένα ποτήρι γεμάτο με χιούμορ για να μπορέσει να το αντέξει.

Ένας απλός πολίτης, ένας άνθρωπος που βλέπουμε καθημερινά στη γειτονιά με το καλοσυνάτο του χαμόγελο και χαιρόμαστε τη ζεστή του “καλημέρα”, αποφασίζει να οδηγήσει τον Θεό στο δικαστήριο. Τον κατηγορεί ότι τον καταδίκασε σε θάνατο χωρίς να τον δικάσει, χωρίς ν’ ακούσει την απολογία του και, όπως ο ίδιος πιστεύει, χωρίς να αξίζει αυτήν τη βαριά καταδίκη.

Αν ο αναγνώστης θέλει να μάθει το τι ακολουθεί, θα πρέπει πρώτα ν’ αρχίσει να πίνει από το ποτήρι που θα έχει δίπλα του. Είναι ο μόνος τρόπος για να το αντέξει.

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2017, 180 σελ.