Κατάγεται από το Ζυγοβίστι της Αρκαδίας και μέχρι να τελειώσει τη μέση εκπαίδευση έζησε σε διάφορες πόλεις της Πελοποννήσου.
Σπούδασε σε δύο σχολές του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώτευσε στις εξετάσεις του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών για μεταπτυχιακές σπουδές, έλαβε την ειδικότητα του Γναθοπροσωπικού Χειρουργού, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του πανεπιστημίου Αθηνών, μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία και για μία δεκαετία θήτευσε στην κλινική της Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία παραιτήθηκε προκειμένου να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά του και τις Αρχές και Αξίες που έθεσε ως οδηγό της ζωής του.
Υπήρξε τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής και της Στοματολογικής Εταιρείας της Ελλάδος.
Επίσης, είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Ελλήνων Ιατρών Λογοτεχνών.
Εκτός από το επιστημονικό του έργο και τη συνεργασία του με διάφορα λογοτεχνικά και μη περιοδικά και εφημερίδες, έχει εκδώσει έξι μυθιστορήματα και δύο συλλογές διηγημάτων, από τα οποία το ένα έχει βραβευτεί από την Εταιρεία Ελλήνων Ιατρών Λογοτεχνών.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2000, 317 σελ.

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2009, 242 σελ.

Το πρόσωπό της στενοχωρημένο, η ολοκλήρωση της γυναίκας, η χαρά της δημιουργίας, ένας πόνος γι’ αυτήν.
“Τι θα με κεράσεις αν σου πω κάτι ευχάριστο; Δεν είμαι έγκυος, μου ήρθε η περίοδος…»
Ψέματα του είχε πει πάλι, ήταν έγκυος… Γιατί; Τι σκοπό είχε, μήπως ήθελε να το κρατήσει;…
“Σ’ αγαπώ πολύ περισσότερο από το να σε θέλω μόνο για πατέρα ενός παιδιού… Αποφάσισα να χωρίσω. Εσύ, με παντρεύεσαι;”
“Τι να με κάνεις εμένα! Αύριο εσύ θα θέλεις έρωτα κι εγώ τίλιο…»
“Γαμώτο μου! Τι σε κάνει να πιστεύεις πως μόνο αυτό έχω στο νου μου; Επειδή μ’ αρέσει να παίζω μαζί σου; Δηλαδή, τι είμαι εγώ, αναίσθητη;”
Είναι μία τολμηρή, δροσερή, σύγχρονη, παράξενη ερωτική ιστορία, δοσμένη ρεαλιστικά αλλά, ταυτόχρονα, με μία ρομαντική διάθεση, που δεν πρέπει να διαβαστεί από πουριτανούς, παρωπιδοφόρους, οπισθοδρομικούς, υποκριτές και μεγαλύτερους των εβδομήντα χρόνων.
Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2010, 380 σελ.

“Μπορεί να ‘τανε κι η ιδέα του. Πώς θα μπορούσε να χαμογελάει με τα χάλια που είχε…”.
Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2010, 178 σελ.

Κι άλλη μια φορά κινδύνεψε, όταν περάσανε οι αντάρτες απ’ το χωριό. Μπήκανε τρεις στο σπίτι -για να πάρουνε κάτι χυλοπίτες που τους είχε ετοιμάσει η γυναίκα του- κι όταν ο ένας είδε το παλικάρι του στο κρεβάτι, Τούρκος έγινε, ήθελε να το πάρει στο βουνό.
Αυτός, του ’πε πως το παιδί ήτανε άρρωστο, δε μπόραγε να σταθεί στα πόδια του, μα ο άλλος ούρλιαζε πως το ’κανε ξεπίτηδες, για να μην πολεμήσει. Κι έφτασε να του πει πως ήτανε προδότης! Κι αυτό δεν το άντεξε, σηκώθηκε η τρίχα του και γουρλώσανε τα μάτια και σφιχτήκανε τα δόντια κι όρμησε στο σεντούκι και τράβηξε την παλιά ξιφολόγχη, που ’χε κρατήσει θυμητικό από τη Μικρασία.
– Εμένα θα με πεις προδότη! φώναξε πονεμένα και του ‘δειξε το σπαθί. Εμένα! Που με τούτο δω πολέμησα στη Μικρασία για τούτη την πατρίδα; Εμένα! Που πάγωσα στο Κιζίλ Νταγκ και μπούχτισα το μπαρούτι στο Οδεμίσι και στο Σαλιχλί και στην Κιουτάχεια και πείνασα κι υπόφερα και βασανίστηκα; Μπας και θες να στο χώσω στην κοιλιά σου για να δεις πώς πολέμαγα τότες για τούτη τη γης, για να μπορείς τώρα συ να μου παρασταίνεις τον κόκορα;
Διηγήματα, Λεξίτυπον, 2010, 178 σελ.

Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2010, 418 σελ.

Κομματικό στέλεχος ο μέλλων πεθερός, όταν το κόμμα ήτανε στην εξουσία αυτός έλυνε κι έδενε, στα μέσα και στα έξω. Ποια αξιοκρατία κι εκπαίδευση και μόρφωση και προσόντα…. Αυτά ήτανε για τις θέσεις που οι “δικοί μας” δεν καταδέχονταν, για τους άλλους, τους παρακατιανούς…
Διηγήματα, Λεξίτυπον, 2011, 137 σελ.

Ιστορικό μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2011, 404 σελ.

Πληγώθηκε η καρδιά μου, μάτωσε, λίγο ακόμα και το αίμα θα γινόταν δάκρυα στα μάτια μου όταν ρώτησα έναν νέο άνθρωπο, που αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα για να δουλέψει στο εξωτερικό:
– Δε σκέφτεσαι να γυρίσεις στην πατρίδα;
– Ναι, θέλω να γυρίσω· για να πεθάνω εκεί.
Θεέ μου! Τι μάνα είναι αυτή που σπρώχνει μακριά τα παιδιά της;
Τι σκληρή, ακατέργαστη καρδιά έχει;
Αυτοβιογραφία, Λεξίτυπον, 2011, 294 σελ.

«…Φταίμε, ναι, φταίμε. Οδηγήσαμε τη ζωή τη δική μας και τη δική σας σε λάθος μονοπάτια. Εμείς, που ξέρουμε πέντε αράδες γράμματα κι έχουμε ζήσει πολύ άσχημες καταστάσεις, έπρεπε να βγούμε και να φωνάξουμε και να παλέψουμε. Δεν το κάναμε. Συγγνώμη. Τώρα, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο αυτό: Να ζητάω με σκυμμένο κεφάλι συγγνώμη. Και εύχομαι, μέσα απ’ την καρδιά μου, να μην αναγκαστείτε αύριο κι εσείς να ζητάτε συγγνώμη από τα παιδιά σας επειδή δεν κάνατε αυτά που έπρεπε, όπως κάνω εγώ με πόνο ψυχής. Αν δείτε ότι σας κοροϊδεύουν, ότι σας εξαπατούν και σας ληστεύουν, θυμώστε, οργιστείτε, επαναστατήστε.»
«…Θέλω να θυμάσαι πάντα ένα πράγμα. Και να το διδάσκεις στα παιδιά σου. Επαναστάτης είναι μόνο ο σκλάβος που σπάζει τα δεσμά που τον δένουν. Αν αυτό εκείνοι το ονομάζουν έγκλημα, εσύ να το ονομάσεις Ύψιστο Καθήκον.»
Διηγήματα, Λεξίτυπον, 2012, 181 σελ.

Και τα φύλλα τους δεν ήτανε κιτρινισμένα, τα χαρτιά άσπρα σχεδόν ακόμα, και τα γράμματα δεν είχανε ξεθωριάσει. Και κάθησα και τα διάβασα· και μ’ αρέσανε· και τώρα στα δίνω να τα διαβάσεις και συ…»
Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2012, 170 σελ.

Στο βιβλίο αυτό γίνεται προσπάθεια να καταδειχτεί ότι οι πολιτικοί, από την αρχαία εποχή έως σήμερα, παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι.
Το έργο αποτελείται από τρία μέρη:
Στο πρώτο αναφέρεται η πολιτική ιστορία της Ελλάδας με τους κυριότερους πρωταγωνιστές της από τον 6ο π.Χ. αιώνα μέχρι την επικράτηση των Μακεδόνων.
Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει τα χρόνια από το 1821 μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο με τα κυριότερα συμβάντα εκείνης της περιόδου και, κυρίως, το ρόλο των πολιτικών σε αυτά.
Ο ρόλος των πολιτικών ελέγχεται και στο τρίτο μέρος, που περιλαμβάνει τα χρόνια από τo Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα.
Και στα τρία μέρη παρουσιάζεται η ομοιότητα των πολιτικών από την αρχαία εποχή μέχρι τη σημερινή, αφού όλοι τους εμφανίζουν τα κοινά χαρακτηριστικά της εξουσιομανίας, της ιδιοτέλειας και της ματαιοδοξίας, ενώ ανάμεσά τους διακρίνονται και οι κάποιες, ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Ακόμα, στη διάρκεια της ιστορίας μας βλέπουμε το πώς επαληθεύεται το «Η ιστορία επαναλαμβάνεται»: Τραγικά πολιτικά σφάλματα, εγκλήματα, δολοφονίες, δοτοί πρωθυπουργοί, πτωχεύσεις, πόλεμοι, νοθευμένα εκλογικά αποτελέσματα, εκπατρισμοί, εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων…
Πολιτική, Ιστορία, Λεξίτυπον, 2015, 348 σελ.

Ένας απλός πολίτης, ένας άνθρωπος που βλέπουμε καθημερινά στη γειτονιά με το καλοσυνάτο του χαμόγελο και χαιρόμαστε τη ζεστή του “καλημέρα”, αποφασίζει να οδηγήσει τον Θεό στο δικαστήριο. Τον κατηγορεί ότι τον καταδίκασε σε θάνατο χωρίς να τον δικάσει, χωρίς ν’ ακούσει την απολογία του και, όπως ο ίδιος πιστεύει, χωρίς να αξίζει αυτήν τη βαριά καταδίκη.
Αν ο αναγνώστης θέλει να μάθει το τι ακολουθεί, θα πρέπει πρώτα ν’ αρχίσει να πίνει από το ποτήρι που θα έχει δίπλα του. Είναι ο μόνος τρόπος για να το αντέξει.
Μυθιστόρημα, Λεξίτυπον, 2017, 180 σελ.
Οι γυναίκες δε λένε πάντα ψέματα (2000), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Έρως ερήμην (2009), Λεξίτυπον
Οι γυναίκες λένε πάντα ψέματα (2010), Λεξίτυπον
Ο δειλός (2010), Λεξίτυπον
Η μεταξένια ευαισθησία της αξιοπρέπειας (2010), Λεξίτυπον
Ροζ ιστορίες σε πορφυρό κοιτώνα (2011), Λεξίτυπον
Κάπως έτσι… (2012), Λεξίτυπον
Ζήσαμε κι ευτυχισμένα χρόνια (2017), Λεξίτυπον
Διηγήματα
Κραυγές (2010), Λεξίτυπον
Ο παράδεισος είναι απέναντι (2011), Λεξίτυπον
Οι συστημάνθρωποι (2012), Λεξίτυπον
Αυτοβιογραφίες
Η αποσύνθεση των ειδώλων (2011), Λεξίτυπον
Δοκίμια-Μελέτες-Πολιτική-Ιστορία
Η χαμένη αθωότητα μιας πόρνης (2015), Λεξίτυπον
Πηγές: Biblionet, Λεξίτυπον, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη