Tag Archives: Παναγιώτης Αρβανίτης

Μια στάλα κατράμι σ’ ένα βαρέλι μέλι – Παναγιώτης Αρβανίτης

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ
Για μια στιγμή σώπασε το δωμάτιο
Κόπηκε το ρεύμα
Σβήσαν οι τηλεοράσεις
Τα ραδιόφωνα ξέμειναν από μπαταρία
Ο αέρας πήρε μακριά τις εφημερίδες
Και οι υπολογιστές δε χωρούσαν πια την απελπισία μας
Μείναμε μονάχοι δίχως δημοσιογράφους
Ήταν εκείνη τη στιγμή την ελάχιστη
Που ήθελα ν’ ακούσω την καρδιά μου
Χωρίς δικηγόρο ή ψυχολόγο
Ήταν η στιγμή που είχα παραιτηθεί απ’ τα κόσμια
Ίσως κι απ’ τα εγκόσμια
Και μια σκέψη τινάχτηκε μες στο μυαλό μου
Κι είπα

«Την ώρα που θα πάψει να μιλά η επικαιρότης
Θα ξαναγεννηθεί η ιστορία
Ματαιότης και λιτότης
Μα πάνω απ’ όλα ηλιθιότης»

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2009, 82 σελ.

Λευκό χιούμορ – Παναγιώτης Αρβανίτης

Ζω ανάμεσα σε άγραφα ποιήματα
σας μιλώ από τα βάραθρα του μένους
μοιράζομαι το θρήνο των ανθρώπων
μαστιγώνομαι την απελπισία τους
υποκρίνομαι τις θύελλες μου μόνο για να σας δώσω όραμα
μόνο για να βαρύνω το ήδη βαρύ κλίμα
στέφομαι ηττημένος
κι αν δε μιλώ για θάλασσα
είναι γιατί δε με γαλήνεψε ποτέ
κι αν δε σιωπώ αυτάρεσκα
είναι γιατί δε με σαγήνεψε ποτέ
η ύπουλη αναπνοή μου.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2012, 55 σελ.

Ο τυφλός επισκέπτης – Παναγιώτης Αρβανίτης

Διδάσκει χρώμα η τυφλότητα
όταν ρεμβάζεις τη σιωπή
στου εαυτού τις τρικυμίες.

Το μπλε είναι της θλίψης μας
το πράσινο του χάους
και το στυφό το κίτρινο
για τα πνιχτά φιλιά.

Τι ολοκαύτωμα φωτός η νηνεμία μας!

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2016, 54 σελ.

Παράθυρο στο Βερολίνο – Παναγιώτης Αρβανίτης

ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΤΕΜΠΕΛΧΟΦ
Λαμπρά μαβιά στην Αλεξάνδρεια
στη Λισαβόνα όχθη μοναχική
πόλη κρυφή του Χάιμε Σάενς
ψηλά στων Άνδεων τη σκοτεινή σιγή.

Κι εγώ στο Βερολίνο
στου κόσμου τον εξώστη
έγραφα στίχους· έξω μια ρόδινη
αστραφτερή βροχή.

Ήταν Ιούνης, δεν είχε νύχτα
όλα χορεύαν μιαν αιθέρια μουσική
κι η ποίηση ένα βανάκι δανεικό στους αιώνες
που τ’ οδηγούσαμε όλοι – κι εσύ μαζί.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2019, 40 σελ.