Το 1961 βρέθηκε στο Μόναχο μετανάστης και φοιτητής μαζί. Μετά από κάποια χαμένα εκπαιδευτικά εξάμηνα στο Πολυτεχνείο, επέστρεψε στην Αθήνα το 1965 να συνεχίσει σπουδάζοντας τη ναυπηγική τέχνη. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Ναυπηγών το 1968. Αναλώθηκε επαγγελματικά στα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου. “Η μεγάλη άρκτος” είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Η μεγάλη άρκτος (2006), Ελληνικά Γράμματα
Θέση φτερό (2017), Γαβριηλίδης
Θέση φτερό – Βασίλης Γ. Βουτυράς
Δεν υπάρχει πρώτη, δεύτερη ή τρίτη θέση. Όλα έχουν σχέση με τη διάθεση του ταξιδιώτη. Κινηματογραφική η θέση στο τρένο, ονειρική στο πλοίο, συναρπαστική στο αεροπλάνο. “Θέση φτερό” είναι η οικονομική θέση όταν πετάς χαμένος στα ύψη, εκεί όπου με μία και μόνη δρασκελιά μπορείς να βγεις στον αέρα να περπατήσεις στο φτερό του αεροπλάνου. Είναι ωραίο να νομίζεις πράγματα άσχετα από την αληθοφάνεια ή την ξεπερασμένη διάσταση της πραγματικότητας. Στα φανταστικά ταξίδια, ακόμη και στα πραγματικά, μπορείς να κάνεις υπερβάσεις στη σκέψη ή και καταλάθος όνειρα. Η “Θέση φτερό” είναι το οδοιπορικό της ζωής ενός ανήσυχου ανθρώπου, που στην ενηλικίωσή του προσπερνά τα ναυπηγεία και τις ναυτιλιακές, ανακαλύπτοντας την Αμερική του γραπτού λόγου. Γυρίζει σελίδα, κάνοντας μια προσπάθεια να μεταλλαχτεί, από στεριανός-θαλασσινός ερμαφρόδιτος, σε εκκολαπτόμενο μυθιστοριογράφο. Ο θάνατος της μητέρας του, μιας γυναίκας με σημαντικά μυστικά στη ζωή, γίνεται το μέσον με το οποίο θα πλησιάσει την τέχνη που τον συνεπαίρνει. Δομημένο από εννέα σπονδυλωτά και με σχετική αυτοτέλεια κεφάλαια, το βιβλίο αυτό διηγείται μια ιστορία μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, για κάθε άνθρωπο που, ύστερα από κάποια χρόνια, ανατρέχει νοσταλγικά στο παρελθόν, κρίνοντας τις σωστές ή τις λανθασμένες επιλογές στη ζωή του, μετρώντας και ζυγίζοντας στη ζυγαριά της επιτυχίας, της αποτυχίας, της σχετικής ευτυχίας και, γιατί όχι, της ανθρώπινης ολοκλήρωσης. Αν υπάρχει παρόμοιος ορισμός…
Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2017, 272 σελ.
Η μεγάλη άρκτος – Βασίλειος Γ. Βουτυράς
Την αναζητούσα παντού, τα βράδια ιδίως, εκείνα τα θεσσαλονικιώτικα τα ανοιξιάτικα του 1960, τότε που έπιανα ατέλειωτες συζητήσεις με τ’ άστρα στον ουρανό, μεθυσμένος από τα αρώματα της πασχαλιάς στους κήπους της γειτονιάς μου.
Ήθελα να εκπληρώσω την επιθυμία της στο ακέραιο. Επιθυμούσα να τη μεταφέρω σε μονοπάτια έκστασης και ερωτικής ικανοποίησης, όχι για να την καταπλήξω, να την κατακτήσω ήθελα. Συμπαραστάτη μου τη χρειαζόμουν να σταθεί δίπλα μου, στα δύσκολα, στα εύκολα, στα ωραία, στα όνειρα. Η διάρκεια θα έπαιζε το ρόλο της. Τα όνειρα είναι σπουδαία όταν είναι μικρά, όμως γίνονται αξέχαστα όταν διαρκούν μια ζωή ολόκληρη. Και ποιος ξέρει; Ίσως να με είχε επιλέξει σωστά. Στην περίπτωση αυτή θα ήταν η τέταρτη, η τελευταία γυναίκα στη ζωή μου.
Η φυγή απ’ την πραγματικότητα. Η προσπάθεια να προσκομίσεις πιστοποιητικά, να περάσεις στους απέναντι, στους δακτυλοδεικτούμενους. Μια εποχή αβέβαιη με κανόνες αυστηρούς και μια αναγκαστική κληρονομιά. Και τέλος ο συμβιβασμός, μοναδική ελπίδα στις προσδοκίες σου.
Μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 2006, 235 σελ.
Πηγές: Biblionet, Γαβριηλίδης, Ελληνικά Γράμματα
