Αννα Μανωλοπούλου

Η μάσκα που δακρύζει – Άννα Μανωλοπούλου-Σκούφα

Μ’ αυτά τα μάτια, τα βαθιά και τα θλιμμένα, είδα τον κόσμο ολόκληρο από καταβολής της κτίσεώς του. Είδα τις λύπες του και τις χαρές, μέτρησα τους καημούς του. Είδα αρχαία θέατρα, ναούς και κατακόμβες, μνημεία και πολιτισμούς και έρωτες.
Μ’ αυτά αφηγήθηκα τη μοιρασιά της τράπουλας, πότε απ’ το πεπρωμένο μας και πότε απ’ το τυχαίο· ποτέ σχεδόν από εμάς που λέμε πως την παίζουμε στα δάχτυλα και έχουμε πάντα κρυμμένο έναν Άσσο στο μανίκι.

Μυθιστόρημα, Παρουσία, 2013, 288 σελ.

Η ζωή δεν ήταν δική μου – Άννα Μανωλοπούλου

Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια πυκνή τοιχογραφία με ιστορίες ανθρώπων που η ζωή τους στιγματίζεται από το θέλημα ενός άτεγκτου Θεού ή ενός ανεξέλεγκτου πεπρωμένου.

Ο Μάνος ερωτεύεται την Εύα και ονειρεύεται να ζήσει μαζί της. Η φύση όμως που του έχει στερήσει εκ γενετής τα σημάδια του άνδρα, ακυρώνει το όνειρό του.

Εκείνος κρύβει καλά το μυστικό του στη σιωπή και πορεύεται. Από την άλλη ο Νικόλας και η Χρύσα παντρεύονται. Νέοι και ωραίοι ανοίγουν την αυλαία για να υποδεχτούν την ευτυχία. Η ζωή όμως προδίδει τα σχέδιά τους.

Οι ήρωες γνήσιοι, γήινοι και απείθαρχοι τολμούν να υπερβούν τον εαυτό τους. Ο Δημήτριος, ας πούμε, με την στάμπα του αρχηγού στο πετσί του και η Έλενα που μιλούσε με τα ποτάμια και τους ίσκιους υπερβαίνουν το συμπτωματικό ατενίζοντας την αιωνιότητα. Μνήμες και γεγονότα καθηλώνουν, ωστόσο, την πραγματικότητα και αποκαθηλώνουν τη Μοίρα των ηρώων που κινούν και κινούνται στο μύθο απογειώνοντας την αφήγηση ως τα όρια της μαγείας.

Τα πρόσωπα σε όλη τη διάρκεια της δράσης, αγωνίζονται να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Κάποια στιγμή όμως διαπιστώνουν πως η ζωή δεν ήταν δική τους. Ο αναγνώστης αναρωτιέται: γιατί; Και το ερωτηματικό αιωρείται στους αιώνες!

Μυθιστόρημα, Το Ροδακιό, 2011, 221 σελ.

Η λιτανεία των στίχων – Άννα Μανωλοπούλου

Η λιτανεία των στίχων παραπέμπει ευθέως σε μια ιεροπραξία, όπου το αποκαλυπτικό στοιχείο της μυσταγωγίας κυριαρχεί. Η λιτανεία αυτή αναπαριστά την πανανθρώπινη ιστορική πορεία έτσι όπως την έχει αποτυπώσει και συνεχίζει να την αποτυπώνει η ποίηση. Το κεντρικό αυτό θέμα υπηρετείται αποτελεσματικά τόσο από την μορφή της αφηγηματικής ροής όσο και από την κατάλληλη τελετουργική εκφορά του λόγου της Άννας Μανωλοπούλου. Η δράση τοποθετείται στους αίσχατους καιρούς, στο τέλος της Ιστορίας. Η καταστροφή που έχει προκαλέσει η θηριωδία της ανθρώπινης εξουσίας, όπου το μόνο ζωντανό στοιχείο που έχει παραμείνει είναι το αισχρό ζύγι των συμφερόντων, κινητοποιεί τις δυνάμεις της ελπίδας και της ζωής.

Ποίηση, Το Ροδακιό, 2007, 58 σελ.

Το άλλο μισό – Άννα Μανωλοπούλου

“Γυναίκες καθισμένες σε τραπέζι χαρτοπαιξίας είναι η πρώτη εικόνα του φιλοσοφικού μυθιστορήματος της Άννας Μανωλοπούλου Σκούφα. Οι γυναίκες αφηγούνται ιστορίες σε ένα κείμενο που έχει διάσπαρτους ποιητικούς στίχους. Η έκδοση κοσμείται με ζωγραφιές του Γιάννη Μόραλη” αναφέρει η εφημερίδα Το Βήμα.

Περιέχονται τα διηγήματα: “Ο γάμος”, “Η δίκη των αγγέλων”, “Το χαμάμ”, “Το τελευταίο όνειρο της Μαργαρίτας” και “Το υπόγειο με τους καθρέφτες”.
Eικονογράφηση: Γιάννης Μόραλης

Μυθιστόρημα, διηγήματα, Το Ροδακιό, 2001, 229 σελ.

Ημέρες επτά ή Πειρασμού το απάνθισμα – Άννα Μανωλοπούλου-Σκούφα

Eικονογράφηση: Χρήστος Σαμαράς

Ποίηση, Το Ροδακιό, 1996, 77 σελ.

Ερωτικοί απόλογοι – Άννα Μανωλοπούλου-Σκούφα

Οι ερωτικοί απόλογοι είναι μία ποιητική συλλογή που βάζει στην ίδια παράλληλο τη ζωή και τον Έρωτα, τη φθορά και την ύπαρξη, φιλτραρισμένα μέσα απ’ την ομορφιά και τη γνώση.

Ποίηση, Διογένης, 1994, 54 σελ.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών – Άννα Μανωλοπούλου-Σκούφα

Ο βασιλιάς όλων των Ελλήνων και των Ασιατών


Ο Μέγας Αλέξανδρος αναστημένος από το παραμύθι της Γοργόνας πορεύεται με τους Μακεδόνες του ιχνηλατώντας τα ελληνικά πεπρωμένα στα βάθη της Ασίας.
Μαζί του σύντροφος αξεχώριστος ο αφηγητής -η φωνή της Ελλάδας- παρατηρεί, σχολιάζει, κρίνει παρακολουθεί τα οράματα και την πορεία του Ελληνισμού μέσα απ΄τα περασμένα στα τωρινά και μας αποκαλύπτει τα βαθύτερα μυστικά του ανθρώπου και της Μοίρας του” παρατηρεί ο Βασίλης Λιαπής.

“Ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών ο βασιλιάς όλων των Ελλήνων και των Ασιατών” είναι η πομπή, είναι η τελετή όσων ξέρουν πως θα χαθούν αλλά βαδίζουν σταθερά προς την πραγματοποίηση του χαμού τους. οι γενναίοι! ” σχολιάζει ο Θωμάς Ψύρρας

Ποίηση, Διογένης, 1994

Κασσάνδρα ή Χρήσμων παραλήρημα – Άννα Μανωλοπούλου-Σκούφα

Στην “Κασσάνδρα” το τραγικό μυθολογικό υπόβαθρο αποτελεί έναν καθρέφτη που δίνει βάθος και προοπτική στα δρώμενα, αποτελεί με άλλα λόγια ένα μυθολογικό άλλοθι, ένα προσωπείο, που εξασφαλισμένη πίσω του η Άννα Μανωλοπούλου, αλληγορεί για τα γεγονότα της εποχής μας, για τα όνειρα της νιότης και για τα οράματα της ομορφιάς σε βάθος χρόνου, βάθος σκέψης, βάθος συγκίνησης.

Η Κασσάνδρα όμως είναι και η μελλοθάνατη που χρησμοδοτεί ξεστομίζοντας αλήθειες σ’ έναν ρυθμό, ίσως μια μελωδία, που διέπει την φυσική τάξη του κόσμου.

Μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να βαθύνει τόσο στην ανθρώπινη Μοίρα, αφού είναι το αρχέτυπο της ζωής.

Ποίηση, Θουκυδίδης, 1991, 43 σελ.

Ο τελευταίος σταθμός του Γιώργου Σεφέρη – Άννα Μανωλοπούλου-Σκούφα

Ανάλυση, μέθοδος βιογραφική – ιστορική
…


“Τελευταίος Σταθμός”: το απόσπασμα της βιωμένης πίκρας και γνώσης των πολιτικών πραγμάτων από τη ζωή του σαν διπλωμάτη καριέρας, στην πορεία της κυβέρνησης σ’ όλους τους τόπους της εξορίας, μέχρι τον τελευταίο σταθμό Cava dei Tirreni για την επιστροφή στην Ελλάδα. Γέννημα των κοινωνικών δρώμενων της εποχής αυτής και της τριβής της φθοράς, που είναι το ακριβό τίμημα που πληρώνει ο ποιητής, ο άνθρωπος, που με την ευαισθησία του, δίνει την άλλη διάσταση στα πράγματα που ίσως τους “αυτουργούς” δεν τους αγγίζουν:
“ο πόνος, η φρίκη και το μεγαλείο έχουνε τώρα βολευτεί κοντά μας, στα σπίτια μας, στην καθημερινή ζωή σαν κατοικίδια.Τα συνηθίσαμε ανεπαίσθητα”. (ΜΕΡΕΣ Δ σ. 22)

Κι αλλού γίνεται πιο αποκαλυπτικός, ξεσπά:
“Μ’ αποτέλειωσε αυτή η ατμόσφαιρα αιμομιξίας που αισθάνομαι, όταν συναναστρέφομαι συμπατριώτες σε ξένες χώρες” (ΜΕΡΕΣ Δ σ. 344)

7 Αυγούστου 1944
“Λονδίνο: το χάος αυτής της πολιτείας … η μνήμη της παλιάς ζωής μου σ’ αυτούς τους δρόμους…” (ΜΕΡΕΣ Δ. σ. 344)

και την Κυριακή 20 Αυγούστου 1944 γράφει:
“Έτσι που παρακολουθώ τους ανθρώπους της γενιάς μου, έχω κάποτε μια πολύ βαριά πίκρα”· τίποτα άλλο στο ημερολόγιο αυτής της Κυριακής…

Μ’ όλες τις πικρές μνήμες, που κουβαλά ο ποιητής από το ξερίζωμα Μ. Ασίας και τις εμπειρίες απ’ τη διπλωματική καριέρα των χρόνων 1941 – 44, διαγράφει την πορεία του ελληνισμού που τόσο βαθιά και οδυνηρά σημάδεψε τη ζωή του.

Στο ποίημα “Τελευταίος Σταθμός” και γενικά στο έργο του Σεφέρη, απουσιάζει η ρητορική εκζήτηση και προέχει το δραματικό στοιχείο, που τονίζει το πικρό αίσθημα του ποιητή για την άδικη μοίρα της Ελλάδας και την οδύνη του ανθρώπου, που μέσα από τη βίωση των περιπετειών αναζητά το πρόσωπο και την ταυτότητά του.
(από το “εισαγωγικά στο ποίημα”)

Ερμηνεία και κριτική, Γρηγόρη, 1988, 62 σελ.

Στοχασμοί σε έξι ενότητες – Άννα Σκούφα-Μανωλοπούλου

Στους Στοχασμούς…

“Η ζωή ως κινούμενο βλέφαρο
μάχεται να χαράξει το Μηδέν
και το Άπειρο
στη διχοτόμο των άστρων
………
“Ως εκεί που ο Ζέφυρος και το Έρεβος
θα δώσουν
το πρώτο φιλί τους”.

Ποίηση, Ίρις – Α. Σ. Φιλιππότης, 1986, 90 σελ.