Ποιήματά του έχουν παρουσιασθεί σε λογοτεχνικά συνέδρια, έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστολόγια και έχουν μεταφρασθεί στα αγγλικά και γαλλικά. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών, του Ομίλου για την Unesco Τεχνών – Λόγου – Επιστημών Ελλάδος και του Συλλόγου μουσικής – λόγου – τέχνης “Λίνος”.
Μετά το τέλος τ’ ουρανού (2013), Άνεμος Εκδοτική
Λήθη, η αυτοκράτειρα του κόσμου (2014), Άνεμος Εκδοτική
Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες (2016), Άνεμος Εκδοτική
Το ασυγκίνητο ποτάμι (2018), Δρόμων
Ένα αδιαπραγμάτευτο σούρουπο (2021), Οσελότος
Θεατρικά έργα
Λικέρ Μανταρίνι (2022), Οσελότος
Λικέρ Μανταρίνι – Χρήστος Παπουτσής
Μυθοπλασία· όλα, τα πρόσωπα, τα γεγονότα, η ιστορία, οι αναφορές, φανταστικά. Την ημέρα της Γενικής Απογραφής, ένας νέος επισκέπτεται στο διαμέρισμά του έναν ηλικιωμένο. Μια επίσκεψη που θα αλλάξει τη ζωή και των δύο.
Θεατρικό, Οσελότος, 2022, 38 σελ.
Ένα αδιαπραγμάτευτο σούρουπο – Χρήστος Παπουτσής
Ο προθάλαμος του Σκότους
«Ένα αδιαπραγμάτευτο σούρουπο.
Παίρνω το βλέμμα από αυτόν τον ταλαίπωρο κόσμο,
μα πού να το στρέψω;
Οι τελευταίες κραυγές
χτύπησαν στην κορνίζα τ’ Ουρανού
και επιστρέφουν τώρα που οι άνθρωποι λείπουν.
Τίτλοι Τέλους.
Όποιος δεν έχει βρει, δεν προλαβαίνει πλέον να ψάξει».
Ένας Σιωπηλός Άνθρωπος μιλά για τον προθάλαμο του Σκότους και για εκείνους που δεν παραδίνονται.
Άραγε, μπορούμε ακόμη;
Ποίηση, Οσελότος, 2021, 46 σελ.
Το ασυγκίνητο ποτάμι – Χρήστος Παπουτσής
Yπάρχει ένας Κόσμος μέσα σ’ έναν Λαβύρινθο. Παντού δρόμοι, άλλοι τρομακτικοί κι άλλοι υπέροχοι μα, όλοι απατηλοί όπως ο φεγγαρόδρομος. Στους δρόμους, ορατούς και αόρατους, περιπατητές -“Οδυσσείς” και μη- μορφές της κόλασης, μορφές του παραδείσου. Ζωή και θάνατος. Όλα διπλά και αντίστροφα. Τριγύρω τείχος αόρατο, συνεχές και αδιαλείπτως ρέον, που μοιάζει αδιαπέραστο. Όποιος βορά γίνεται του “Μινώταυρου”, αρχίζει από την αρχή να περπατά στους δρόμους. Όσες ζωές κι αν ζήσουν οι περιπατητές μες στον Λαβύρινθο, η Ζωή τους περιμένει έξω, εκεί απ’ όπου ήρθαν…
Ποιος είναι ο Λαβύρινθος; Ποιος είναι ο “Μινώταυρος”; Πώς ένας περιπατητής θα πάψει να τροφοδοτεί τον “Μινώταυρο” και θα γλιτώσει; H Έξοδος είναι ανοιχτή, υπάρχει ο Δρόμος, όμως, ο “Μινώταυρος” μπορεί να νικηθεί μόνο από ένα “ασυγκίνητο ποτάμι”…
Ποίηση, Δρόμων, 2018, 84 σελ.
Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες – Χρήστος Παπουτσής
Δακρύζουν τα πλάσματα, στις θάλασσες του Σύμπαντος. Δακρύζει και το Σύμπαν. Κρύσταλλοι -οι ιστορίες, τα πάθη, οι εμπειρίες, η Αγωνία, η Ζωή- μέσα στα δάκρυα που τόσο ζουν όσο ζει και το Σύμπαν. Και όταν από το παλιό ένα καινούργιο Σύμπαν γεννηθεί, καινούργια πλάσματα εκεί, καινούργια Κρύσταλλα, μα ο Πόνος ίδιος.
Στα Κρύσταλλα διάβασε ο Ταξιδευτής την ιστορία των Κουρελιών, που προσπάθησαν να αποδράσουν από την Πολιτεία των Ίσκιων – τη χώρα της επιθυμίας, των παθών και των συναισθημάτων. Και ένα βράδυ, η ιστορία αυτή κύλησε μέσα σε τούτο το βιβλίο.
Ο Ταξιδευτής ταξιδεύει ακόμη, μακριά, στο παρελθόν. Προσπαθεί, απ’ τον ανάποδο τον δρόμο, να επιστρέψει στην Πατρίδα του.
Δεν πρόλαβα να του το πω: δίχως Ενδύματα πρέπει να επιστρέψει. Δεν πρόλαβα, διότι κι εγώ το θυμήθηκα τώρα, που διαβάζω την ιστορία μέσα σε τούτο το βιβλίο…
Ποίηση, Άνεμος Εκδοτική, 2016, 80 σελ.
Λήθη, η αυτοκράτειρα του κόσμου – Χρήστος Παπουτσής
«Καλώς ορίσατε σε μια παράσταση Λήθης και Μνήμης! Σε κάθε θεατή προσφέρονται δυο φρούτα. Ένα για την εξαπάτηση κι ένα για τη λησμονιά. Και τα δύο για την Πτώση. Την Πτώση από τον Άχρονο Μη Τόπο στον κόσμο της ταλάντωσης, όπου βασιλεύει η Λήθη.
Ένας αρλεκίνος, χορευτές, μια μαριονέτα, ποιητές, αερικά, πόρνοι, κλόουν και άλλοι αληθινοί χαρακτήρες ανασαίνουν και ασφυκτιούν, παραπατούν, δηλαδή ζουν μπροστά από έναν μαγικό καθρέφτη, μέσα στον λάγνο κόσμο της Λήθης.
Πίσω από τον καθρέφτη εμφανίζεται ξαφνικά ένας αλλιώτικος ζητιάνος και ως Μνήμη παρακινεί τους ηθοποιούς να αποδράσουν.
Πώς θ’ αντιδράσουν οι θεατές; Θα επιστρέψουν τα φρούτα; Θα θυμηθείς αναγνώστη μου;»
Ποίηση, Άνεμος Εκδοτική, 2014, 80 σελ.
Μετά το τέλος τ’ ουρανού – Χρήστος Παπουτσής
“Ο έρως, η ελκτική δύναμη της δημιουργίας, εξαντλείται.
Τελειώνει μαζί με τον χρόνο.
Ό,τι δημιουργήθηκε έχει τέλος.
Ο έρωτας, που στη ρομαντική του έκδοση,
δίχως μια στέγη, κυλιέται στη φύση
και στα αδιάκριτα βλέμματα,
θα καταλήξει παντοτινά άστεγος.
Μετά το τέλος τ’ ουρανού”.
Ποίηση, Άνεμος Εκδοτική, 2013, 72 σελ.
Πηγές: Biblionet, Άνεμος Εκδοτική, Δρόμων, Οσελότος
