Δημήτρης Γκιούλος

Ακραία καιρικά φαινόμενα – Δημήτρης Γκιούλος

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι μια ποιητική σύνθεση που σημαδεύει στις καθημερινές διαδρομές των ανθρώπων την ώρα που ένας κόσμος αλλάζει. Τέμνεται σε τρεις ενότητες: Σε ασθενεί /η πόλις/ θα πέσει. Ενέχει μια διάγνωση, δηλαδή, και μια προφητεία που μοιάζει με βεβαιότητα για ένα τέλος που προαναγγέλλεται αλλά δεν έρχεται, – όχι ακόμα τουλάχιστον. Στην εποχή των άκρων, πώς ανατρέπεται η γραμμική ροή της ιστορίας; Τι κινεί τις τροχαλίες των καιρών και πόσο εύθραυστη είναι η ισορροπία τους; Πού βρισκόμαστε εμείς όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά μέσα σε αυτό που εκτυλίσσεται σήμερα;
Αν υποθέσατε ατυχώς από τον τίτλο πως μιλάμε ακόμη για τον καιρό, ξανασκεφτείτε το.

Ποίηση, Θίνες, 2023, 80 σελ.

Αστικά Δύστυχα – Δημήτρης Γκιούλος

Τα «Αστικά δύστυχα»είναι μια συλλογή ποιημάτων.
Έχουν τις ρίζες τους στην επαρχία, στα οικογενειακά-κυριακάτικα τραπέζια και εκτείνονται μέχρι την καρδιά του αστικού ιστού.
Εξετάζουν τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας και τις ανοικτές διαφορές της Ιστορίας. Συνομιλούν με την προσωπική απώλεια και τη συλλογική μελαγχολία, αυτοσαρκάζονται δυνατά, παίζουν με τη γλώσσα (όπως φαίνεται και από τον τίτλο τους άλλωστε). Ενίοτε αναφλέγονται από πόθο, αλλά δεν παύουν ποτέ να κοιτούν προς το μέλλον.
Eίναι ένας καθρέπτης που μέσα του θα αντικρίσετε και τον εαυτό σας.

Ποίηση, Θίνες, 2020, 76 σελ.

Ο τροχός της τύχης – Δημήτρης Γκιούλος

Γεννήθηκες, ναι, αστική οικογένεια, ναι, βόρεια προάστια, ναι, τρεις ξένες γλώσσες, φυσικά, χορό, ιδιωτικό δημοτικό, μεγάλη προσαρμοστικότητα, γυμνάσιο, ωπ! Δημόσιο γυμνάσιο, οικονομικά προβλήματα πατέρα, κέρατο μητέρας στον πατέρα, κουμπάρος, μικρό πουλί, μεγάλο πορτοφόλι αν θυμάμαι καλά, έτσι ψιθυρίζονταν εκείνο τον καιρό. Αλλά ξεφύγαμε, δημόσιο γυμνάσιο, επαφή με άλλους ανθρώπους, διαφορετικούς. Εκεί άρχισες να κλείνεσαι στον εαυτό σου, εκεί είδες πόσο σου άρεσε να υψώνεις τοίχους. Και ήσουν καλή σε αυτό. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που καταλαβαίνω πως η αθωότητα δεν είναι κόσμημα που γεννιόμαστε μαζί του και κάποια στιγμή χάνεται. Στην πραγματικότητα, καταναλώνεται, τελειώνει και συνήθως γρήγορα. Δες το σαν ένα μήλο, ξέρεις, σαν κι αυτό των πρωτόπλαστων, μόνο που κάθε του δαγκωνιά δηλητηριάζει κι από λίγο το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, ε, κι αν μπορείς να δώσεις δύο χαρακτηριστικά στην εποχή μας, είναι η ακόρεστη λαιμαργία μας και η δίψα μας για αίμα. Ακόμα και για το δικό μας.

Διηγήματα, Χαραμάδα, 2015, 88 σελ.

Δώδεκα καρέ – Δημήτρης Γκιούλος

Σπονδυλωτό αφήγημα


Σηκώθηκε, έπλυνε τα μούτρα του, έριξε το καθιερωμένο πρωινό κατούρημα (μεγάλη εφεύρεση το πρωινό κατούρημα, δεν συγκρίνεται με τίποτα) και διαπίστωσε πως πεινούσε πολύ. Έφτιαξε καφέ και έφαγε λίγο τσουρέκι Τερ-κεν-λι, κατευθείαν από την Κίνα (σατανικοί στο marketing αυτοί οι Κινέζοι) στο ένα τρίτο της τιμής του αυθεντικού.
Βέβαια πάντα φοβόταν πως κάποιο από τα τσουρέκια, σε ανύποπτη στιγμή, θα εκρήγνυτο αλλά ήξερε πως ο φόβος ήταν παράλογος κι απ` την άλλη λάτρευε να κάνει τέτοιου είδους επικίνδυνα πράγματα.
Ένας αληθινά ατρόμητος τύπος.

Εικονογράφηση: Παναγιώτης Καργάκος

Αφήγημα, Ο Κήπος με τις Λέξεις, 2012, 86 σελ.

Δι άρλεκιν πάροντι και άλλες καταστάσεις… – Δημήτρης Γκιούλος

Τη βοήθησε να βγάλει το παλτό του. Της το είχε δώσει για να μην κρυώνει. Και της ζήτησε να του μιλήσει, να του πει την ιστορία της. Και αυτή του μίλησε. Για ώρες ολόκληρες του μιλούσε. Και έκλαψαν και πάλι, ξανά. Και της μίλησε κι αυτός με δάκρυα στα μάτια και της είπε πως έβγαινε κάθε απόγευμα με τον οδηγό της λιμουζίνας και την έψαχνε για ώρες ολόκληρες, ακόμα και μήνες μετά την εξαφάνισή της. Της είπε για τις αποτυχημένες προσπάθειες να την ξεχάσει και πως πια συνειδητοποιούσε πως στο πρόσωπο της μέλλουσας γυναίκας του, είχε βρει μια κακοτυπία της. Και έκαναν έρωτα, και ήταν όμορφα καθώς τελείωναν μαζί για πρώτη φορά σαν ένα. Και έπειτα την πήδηξε ακόμα μια φορά. Και ένιωθαν σαν να ήταν έτσι για πάντα. Είχαν ξεχάσει τις πρότερες ζωές τους. Και τότε της το πε: “Δεν θα παντρευτώ!”

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αποστόλου

Διηγήματα, Χαραμάδα, 2011, 77 σελ.